Γεννημένος στα '90s, Μεγαλωμένος στα '00s

Image via

Πέρα από διάφορα ταραχώδη πολιτικά γεγονότα, πολέμους, εισβολές, επιδημίες και καλλιτεχνικά κινήματα, τα '90s στιγματίστηκαν και από ένα ακόμη κοσμοϊστορικό γεγονός -τη γέννησή μου. Αν δεν τη βρίσκετε αρκετά σημαντική (πράγμα που κατανοώ απόλυτα, μιας και το σημαντικότερό μου επίτευγμα μέχρι στιγμής είναι ότι τερμάτισα το tetris), ρίξτε μια ματιά στα πολιτισμικά στοιχεία που σας παραθέτω, γιατί ίσως και να ταυτιστείτε κατά λάθος. Ακόμα κι αν δεν γεννηθήκατε την ίδια δεκαετία. Ξέρετε πώς είναι αυτά τώρα - οι μόδες κάνουν κύκλους.

Sims

Οι Sims ήταν ο απόλυτος ψηφιακός προάγγελος του facebook, υπό την έννοια ότι αποτέλεσαν την πρώτη πλατφόρμα, που, με τόση μαζικότητα, προσέφερε σε όλους τη δυνατότητα δημιουργίας μιας εναλλακτικής πραγματικότητας, εμπλουτισμένης με ένα σωρό φαντασμαγορικές υπερβολές. Υπήρχε περίοδος που προτιμούσα να μείνω στο σπίτι και να προβάλω τις εξωλογικές μου φαντασιώσεις στην εύπλαστη κοινωνία των Sims, από το να βγω έξω και να αντιμετωπίσω την πεζή καθημερινότητα, στην οποία -το_λέω_και_ανατριχιάζω- απαιτούνται αληθινά λεφτά για να χτίσεις το σπίτι των ονείρων σου. Ήταν όλα τόσο πιο διασκεδαστικά σ' αυτό το παιχνίδι απ' ό, τι στον έξω κόσμο, που απορώ πώς μερικοί ξεκολλήσαμε από την οθόνη και συνεχίσαμε τις ζωές μας. Ίσως έφταιξε που σε κάποια φάση μπορούσαμε να θάψουμε τους νεκρούς στην αυλή, κι αυτοί επέστρεφαν τα βράδια στο σπίτι. Ίσως πάλι έφταιξαν οι κωδικοί και οι κλεψιές που σου επέτρεπαν να αγοράσεις απεριόριστα χαλιά. Ό, τι κι αν συνέβη πάντως, μερικά βράδια που κάνω απόλυτη ησυχία, ακούω ακόμη τις μύγες να φτερουγίζουν πάνω από τις βρώμικες επιφάνειες της κουζίνας και τους ενοίκους του σπιτιού μου να συνομιλούν ακατάληπτα.

Pokemon

Δεν υπάρχει άλλη ασχολία από την παιδική μου ηλικία, για την οποία να ντρέπομαι περισσότερο απ' ό, τι για τα Pokemon. Ίσως το σκάλισμα της μύτης και η εξόρυξη πλούσιων ποικιλιών μύξας να τα συναγωνίζονται σε μιζέρια και αθλιότητα, αλλά και πάλι, αισθάνομαι ότι η κολλώδης βλέννα είναι κατά τι πιο καλαίσθητη. Το πρόβλημα με τα Pokemon δεν είχε να κάνει μόνο με το περιεχόμενό τους (οκ, παιδαριώδεις μαλακίες μας απασχολούν διαρκώς, ανεξαρτήτως ηλικίας), αλλά κυρίως με τον εμμονικό τρόπο που προσκολλήθηκαν στην κουλτούρα τους όλα τα nerdsπου γεννήθηκαν κάποια στιγμή στα 90s (συμπεριλαμβανομένου και εμού, ΔΕΝ ΤΟ ΑΡΝΗΘΗΚΑ ΠΟΤΕ-ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΜΕ ΚΟΡΟΪΔΕΥΤΕ). Δεν ήταν απλώς μια τηλεοπτική σειρά, ούτε ένα παιχνίδι με κάρτες (ποιος στον πούτσο ήξερε να παίζει το actual παιχνίδι, άλλωστε;). Ήταν η μαζική ψύχωση της κάρτας για την κάρτα, του επεισοδίου για το επεισόδιο - μια καταιγιστική και βάναυση πλύση εγκεφάλου - που επενέδυε στην απληστία και τον λανθάνοντα αυτισμό των ευεπίφορων παιδιών, αλλά παράλληλα, και στην αδυναμία των πειθήνιων γονέων τους. Πολλά - αδίκως ξοδεμένα - χρήματα αργότερα, μπορώ να παραδεχτώ ευθέως πως κάποτε θα αντάλλασσα άνετα το ένα νεφρό της αδερφής μου για τον χρυσό Charizard.Ας υποστώ τις συνέπειες του νόμου αναδρομικά, λοιπόν. Bring it on.

Λεύκωμα

Τα λευκώματα που κρατούσαμε στο δημοτικό, πέρα από μνημεία της παιδικής μας ηλιθιότητας, ήταν η καλλιγραφική συγκάλυψη της κατινιάς και της αυτοθωπείας μας. Ξέρω ότι ο κόσμος αρέσκεται να μιλάει ρομαντικά για την αθωότητα των παιδιών και την άδολη ειλικρίνειά τους, αλλά ok, νομίζω πως ήρθε η ώρα να συμφωνήσουμε ότι όλα αυτά είναι ΕΝΑ ΜΑΤΣΟ ΓΑΜΗΜΕΝΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Συγγνώμη αν ακούγομαι αγενής, αλλά μάλλον φταίει ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ. Δύσκολα θα βρεις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις ναρκισσισμού, ανοησίας και σαδισμού, από αυτές που απαντούν στις υπό κατασκευή προσωπικότητες των μαθητών του δημοτικού. Μιλάμε για το στάδιο εκείνο της ανθρώπινης ανάπτυξης, που το άτομο συνειδητοποιεί τη δύναμη που ασκεί στο περιβάλλον του, ηδονίζεται από τις λατρευτικές τάσεις των γονέων του προς το πρόσωπό του, και εκμεταλλεύεται στο έπακρο την υπεροχή του έναντι των αδυνάτων. Ο κύριος του λευκώματος μπορεί να σε ρωτούσε χαριτόλογα «τι γνώμη έχεις για το κτητοράκι;», αλλά αυτό που ήθελε να πει ήταν «ΓΛΕΙΨΕ ΜΕ ΤΩΡΑ ΠΑΛΙΟΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ, OR ELSE». Η κορυφαία απορία του λευκώματος μπορεί να ήταν το γλυκά διατυπωμένο «Ποιον αγαπάς;», αλλά στην πραγματικότητα, αποτελούσε ευφημισμό του «Πες μου τώρα ποιον γουστάρεις μωρή σαβούρα, για να σε κάνω αύριο ρεζίλι στην αυλή, αφού πρώτα σου κατεβάσω το βρακί μπροστά στην κυρία». Κάφτε τα λευκώματα -σκοτώστε τον παλιό σας εαυτό.

Παπακαλιάτης

Γνωρίζω την κρατούσα άποψη για τα έργα του Χριστόφορου και τη συμμερίζομαι σε μεγάλο βαθμό. Παρ' όλα αυτά, θεωρώ ότι το Κλείσε τα Μάτια είναι ένα σχολείο απ' το οποίο πρέπει να αποφοιτήσουμε όλοι, αν θέλουμε να προετοιμαστούμε κατάλληλα για μια ταραχώδη ερωτική ζωή, που μάλλον δεν θα ζήσουμε ποτέ. Ο ρεαλισμός δεν έχει, άλλωστε, καμία σημασία για ένα παιδί που μεγαλώνει - ειδικά αν η έννοια της συγκίνησης προκύπτει περισσότερο ως αυτοσκοπός παρά ως τυχαία συγκυρία. Ok, αρκετά με τις μπούρδες, δε νομίζω ότι πείθουν και κανέναν σε τελική ανάλυση. Η αλήθεια είναι ότι το Κλείσε τα Μάτια στιγμάτισε εμένα και τα παιδιά της ηλικίας μου, γιατί είναι ένα στυλιζαρισμένο δράμα, που σου επιτρέπει να πιάσεις συναισθηματικό πάτο, χωρίς, ωστόσο, να αισθανθείς loser. Ο ηττημένος είχε πάντα μια ιδιάζουσα γοητεία σ' αυτή τη σειρά, σε σημείο που σχεδόν τον ζήλευες, παρότι στο τέλος έμενε χωρίς γκόμενα, χωρίς σπίτι και με μισό πνεύμονα. Ίσως επειδή τον ρόλο του ηττημένου τον επεφύλασσε ο Χριστόφορος πάντα στον εαυτό του, και άρα τον περιέβαλλε μονίμως με την αύρα του καταραμένου ποιητή, που ακόμα και μες στα σκατά είναι πιο θελκτικός κι απ' τον πλουσιότερο πρίγκιπα.

Antique

Η Έλενα Παπαρίζου σήμερα είναι μια συγχυσμένη τριαντάχρονη solo artist, που παραπαίει ανάμεσα στα μπουζούκια και τον ευσεβή της πόθο για μια διεθνή καριέρα. Πριν από αρκετά χρόνια, όμως, ήταν μέλος των Antique, και, believe it or not, για κάποιους μήνες υπήρξε αφόρητα cool σε όλα τα προεφηβικά μάτια που παρακολουθούσαν Eurovision. Θυμάμαι ότι μόλις έπεσε ο κομήτης Έλενα στα ελληνικά μουσικά δρώμενα, πάθαμε όλοι μουνόπλακα, αδυνατώντας να πιστέψουμε πως κάτι τόσο φρέσκο και ελπιδοφόρο σχετιζόταν με την Ελλάδα. Το μουσικό αυτί του μέσου Έλληνα ήταν τόσο μπουχτισμένο με την καθεστωτική ελαφρολαϊκή μπουζουκοχλαπάτσα, που δεν πρόσεξε καν πόσο kitsch ήταν οι Antique, αλλά και να το πρόσεχε, δεν θα είχε καμία σημασία. Το μόνο που μετρούσε τότε, ήταν να μάθουμε όλους τους στίχους απ' τα τραγούδια τους (ΚΑΛΕ, ΑΥΤΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ!) και να μυηθούμε στην σεπτή eurotrash μυσταγωγία της Έλενας και του Νίκου, σε όλο της το έθνικ μεγαλείο. Φυσικά, ο ευρωπαϊκός αέρας δεν κράτησε για πολύ - οι Antique διαλύθηκαν γρήγορα -και η Έλενα Παπαρίζου έβαλε στήθος και extensions. Κι εμείς μεγαλώσαμε.

LAK.

Στην Ελλάδα έχουμε το συνήθειο να αποθεώνουμε και να γειώνουμε με χαρακτηριστική σχιζοφρένεια τα public figures που απασχολούν την κοινή γνώμη, εναλλάσοντας τις απόψεις μας γι' αυτά με εντελώς άκριτο τρόπο, ως επί το πλείστον. Παράλληλα, συγχέουμε το έργο με τον δημιουργό, τη συγκυρία με το ορόσημο, και τα μήλα με τις πατάτες, αδιαφορώντας για το λογικό σφάλμα που διαπράττουμε με όλη αυτή την ασυνάρτητη πρακτική. Στην κατηγορία αυτή εντάσσεται το brand του Λάκη Γαβαλά, που, όταν πρωτοβγήκε, προκάλεσε τόσο μεγάλο παροξυσμό σε κάθε μούρη με σπυριά που σέβεται τον εαυτό της, ώστε μόνο το σηματάκι lak πάνω σε μία κατά τ' άλλα αδιάφορη μπλούζα αποτελούσε τεκμήριο coolness. Νομίζω ότι τα lak, πριν προλάβουν να συνδεθούν επικοινωνιακά με την πτώχευση και τα αισθητικά της παρεπόμενα, ήταν το μοναδικό ελληνικό brand που σηματοδότησε την στυλιστική μετάβαση του Έλληνα μαθητή από την παιδικότητα στη νταβραντισμένη εφηβεία. Και ήταν τόσο διασκεδαστικά ελιτίστικη αυτή η διαδικασία, γιατί η φήμη των ρούχων lak διαδόθηκε βαθμιαία, με τους μισούς επίδοξους fashionistas να αναρωτιούνται στην αρχή, ΠΟΙΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΑ ΠΟΥΛΑΕΙ. Την αποφόρτιση των εφηβικών ορμονών, όμως, ακολούθησε η παρακμή της αυτοκρατορίας και η καταρράκωση του ονόματος του Λάκη. Ok, στο μεταξύ μεσολάβησαν και ορισμένες πολύ κακόγουστες συλλογές.

Καρουζέλ

Πολύ πριν η Χρυσή Αυγή καταστήσει επιτακτική την ανάγκη διακήρυξης ανθρωπιστικών μηνυμάτων, υπήρχε ένα μεξικάνικο σίριαλ που φρόντισε υπέρ το δέον για την ηθική μου διάπλαση, ως παιδιού: το Καρουζέλ. Την ώρα που τα κακά ελληνικά Μέσα μας κατέκλυζαν με πλήθος απαρχαιωμένων και σεξιστικών κοινωνικών προτύπων, εγώ μάθαινα με παραστατικό τρόπο ότι αν είσαι μαύρος και φτωχός αποκλείεται να τα φτιάξεις με τη Μαρία Χουακίνα κι ότι, αν έχεις καλές σχέσεις με τη δασκάλα σου, θα σε καλύψει επαρκώς όταν σε πιάσουν με τσιγάρα στην τσάντα. Εντάξει, ίσως στην πραγματικότητα οι σεναριογράφοι να αποσκοπούσαν σε ένα ευγενέστερο μήνυμα, αλλά εγώ αυτό εξέλαβα ως δέκτης. Μάλλον φταίει που ήμουν παιδί με πολλές διαστροφές. Όπως και να 'χει, η σειρά και οι πρωταγωνιστές της κατέχουν πλέον θρυλικό στάτους στις συνειδήσεις πολλών ενενηντάρηδων, ενώ μερικά πρόσωπα όπως του γλυκούλη νέγρου, Σιρίλο, θα τα δεις σίγουρα σε viral ιντερνετικά άρθρα του στυλ ΔΕΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΣΙΡΙΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΡΟΥΖΕΛ.Το  φυλετικό στίγμα, άλλωστε, αποδίδει διαχρονικούς εμπορικούς καρπούς όταν πλασάρεται συγκινητικά. Κάτι σαν το κανονικό στίγμα, μόνο που αυτό προκαλεί μεσογειακή αναιμία or something.