FYI.

This story is over 5 years old.

Μουσική

Γιατί Είναι Τόσο Πετυχημένη η «Συνταγή» των Slipknot;

Τουλάχιστον ένας από τους λόγους που έχουν σταθερή ανοδική πορεία, είναι η αφοσίωση τους στη μουσική, αλλά και στο brand τους.
Emma Garland
Κείμενο Emma Garland
London, GB

Σχεδόν κάθε παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνης έχει μια ομάδα αφοσιωμένων superfans, που είναι τρομερά ενωμένοι με κάποιοι τρόπο σε αυτό τον κόσμο. Ο Justin Bieber έχεις τους “beliebers” του, η Lady Gaga έχει τα “monsters” της, και οι Slipknot έχουν τους δικούς τους “Maggots”, που είναι κι αυτοί λίγο monsters αλλά ενδιαφέρονται λιγότερο για την υψηλή ραπτική και ασχολούνται περισσότερο με τα φτυσίδια. Οι superfans βρίσκονται στην κορυφή της καταναλωτικής βαθμίδας, σε ό,τι αφορά την εμπορική αξία ενός καλλιτέχνη. Όταν διακηρύσσουν την αγάπη τους για κάτι, δεν θα το κάνουν σαν απλοί θαυμαστές και δεν θα μιμηθούν απλά ένα καλλιτέχνη. Για την ακρίβεια οταν λέμε Superfans, εννοούμε περισσότερο αυτούς που συλλέγουν άπλυτα σώβρακα του Neil Diamond ή αυτούς που έχουν βαρέσει 20 τατουάζ πάνω τους για τους One Direction.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Όπως και οι Fans της Lady Gaga και του Bieber, έτσι και εκείνοι των Slipknot, μπορούν να φτάσουν σε ακραίες καφρίλες (όπως για παράδειγμα το clip του Duality). Με σταδιοδρομία 19 ετών στον χώρο της μουσικής, έχουν κατηγορηθεί για πολλά, μέχρι και για το ότι η μουσική τους εμπνέει έφηβους γυμνασίου στο να γίνουν δολοφόνοι. Για κάθε μανιακό όμως που θα σπάσει το καμαρίνι της Lady Gaga για να μυρίσει το φόρεμα της, υπάρχουν και χιλιάδες άλλοι που απλά θα σκαλώσουν με το Born This Way, την ώρα που ετοιμάζονται να βγουν για να γίνουν λιώμα απ’ το αλκοόλ, γιατί γι’ αυτό φτιάχτηκε κιόλας. Σε αντίθεση με τους fan των mainstream καλλιτεχνών, οι οπαδοί των Slipknot σπάνια περιορίζονται σε τύπους που κάνουν για παράδειγμα τα ίδια τατουάζ, όπως εκείνοι του Harry Styles. Όμως οι Slipknot, πέρα από το ότι έλαβαν μια κριτική 4 αστέρων στην Guardian, αποδεικνύουν πως είναι άξιοι της προσοχής των ΜΜΕ πέρα από την ταμπέλα που τους έχει κολλήσει, αυτή της «ενοχλητικής μουσικής των εφήβων».

Παρά τις προσπάθειες τους να βρίσκονται στον αντίποδα σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την pop, έχουν γίνει και οι ίδιοι ένα φαινόμενο pop κουλτούρας. Παρόλα αυτά, υπάρχει κάτι στους Slipknot που σε κάνει να τους αντιμετωπίζεις με σεβασμό, κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ πραγματικά σε κανένα άλλο συγκρότημα καθ΄ όλη τη διάρκεια της έξαρσης του “nu metal boom” των 90s. Οι Linkin Park; Οκ, έβγαλαν ένα καλό άλμπουμ. Οι Korn; Lol και ξαναLol. Οι System of the…what; Ενώ οι Slipknot, έχουν μείνει ένας φάρος ελπίδας όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο στο μυαλό και στην καρδιά μας, αλλά και στα Charts. Και μπορεί να ζούμε σε ένα κόσμο, που το Hybrid Theory, είναι το πιο best-selling album του 21ου αιώνα, το είδαμε στα metal charts έτσι κι αλλιώς, αλλά αυτό δεν εξηγεί το πώς μια μπάντα που αποτελείται από κάτι μαντράχαλους, ντυμένους σαν τέρατα επιβιώνει ακόμα τόσο ψηλά στα charts. Οι Slipknot πετυχαίνουν εκεί που όλοι άλλοι αποτυγχάνουν.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Όταν τους άκουσα για πρώτη φορά, μου άρεσαν επειδή δεν είχαν όριο σε τίποτα, ή τουλάχιστον αν είχαν όρια τα επέκτειναν και δεν έδιναν δεκάρα για κάθε είδους λογοκρισία. Και φυσικά, όπως όλοι οι οργισμένοι έφηβοι ήθελα να τσαντίσω τους γονείς μου όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά ακόμα θεωρώ πως το «Iowa» είναι ένα από τα άλμπουμ που με διαμόρφωσε μουσικά, και υπάρχουν ελάχιστοι χεβιμεταλλάδες που διαφωνούν με αυτό. Γιατί πίσω από τις μάσκες, και την βραχνή μπάσα φωνή, υπάρχουν στίχοι με πραγματικά γαμάτο νόημα που μπορείς να ακούσεις.

Οι Slipknot ως προς την εμφάνιση, χρησιμοποιούν την ίδια τακτική με πολλές άλλες metal μπάντες. Το make-up, οι μάσκες και η συνολική τους εικόνα είναι αναπόσπαστο και σημαντικό κομμάτι του “brand” τους. Δεν είναι όμως σαν τους Insane Clown Posse, τους GWAR, τους Lordi και τους Nekrogoblikon. Μπορεί να είναι όλες μπάντες που χρησιμοποιούν την ίδια τακτική, και μπορούν όλες να χρησιμοποιηθούν σαν παράδειγμα για το πώς ένα τερατένιο κοστούμι μπορεί να εξασφαλίσει κοινό και θαυμαστές, αλλά δεν έχουν κάνει την ίδια επιτυχία. Οι ICP, μπορεί να έχουν το δικό τους site κοινωνικής δικτύωσης, οι GWAR, μπορεί να εμφανίστηκαν μια φορά στην εκπομπή του Jimmy Fallon, αλλά οι Slipknot, κατάφεραν να διατηρήσουν την πολιτιστική τους συνάφεια και την αναγνώριση για δύο δεκαετίες, με ένα τρόπο που δεν το λες ακριβώς «τέχνασμα μάρκετινγκ». Από το 1999 που κυκλοφόρησαν το ομώνυμο άλμπουμ τους, έχουν προταθεί εφτά φορές για Grammy, συμπεριλαμβανομένης και μιας νίκης, και τα τέσσερα studio άλμπουμ τους έχουν γίνει τουλάχιστον 4 φορές πλατινένια. Έχουν εμφανιστεί αγκαλιά με τον McLovin μεθυσμένο, αλλά παράλληλα ζήτησαν από τους θαυμαστές τους να μην φέρνουν στις συναυλίες τους ανθρώπινα απομεινάρια. Οι υποκουλτούρες τους λατρεύουν, και τα ΜΜΕ, δεν μπορούν να τους αγνοήσουν. Αν και περίεργο κολλάνε παντού.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Τουλάχιστον ένας από τους λόγους που έχουν σταθερή ανοδική πορεία, είναι η αφοσίωση τους σε αυτό. Όπως και να το δεις, χρειάζεται τρελή αυτοπεποίθηση για να βάλεις ένα boilersuit και μια πλαστική μάσκα το 1995, που δεν ήταν cool. Και έκτοτε την αφαιρούν σπάνια. Κρίνοντας από τις συνεντεύξεις που έχουν δώσει, είναι τρομερά ειλικρινείς, και όπως λένε η περίεργη εμφάνιση είναι δεν είναι κάτι περισσότερο από θέμα μάρκετινγκ (αν και οι επτά υποψηφιότητες για Grammy, αποδεικνύουν ότι είναι πολύ πετυχημένο) αλλά υπάρχει κάτι πολύ πιο ειλικρινές επάνω τους. Δεν φοράνε τη μάσκα και ξαφνικά μετατρέπονται σε Rob Zombie. Είναι περισσότερο σαν να φοράει μια μάσκα ο πατέρας σου την ώρα που κάθεστε στο οικογενειακό τραπέζι και να σου μιλάει σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Αυτή η συνταγή παραμένει σχεδόν 20 χρόνια απαράλαχτη και δεν χρειάστηκε κιόλας να αλλάξει μέχρι σήμερα.

Οι μάσκες είναι ίσως και ο κύριος λόγος για τον οποίο οι Slipknot είναι τόσο αυθεντικοί. Οι μικρές ηλικίες ταυτίζονται μαζί τους, και αυτός ο κόσμος δεν ξεμένει ποτέ από οργισμένους έφηβους. Αντιπροσωπεύουν επίσης σε ένα μεγάλο βαθμό, μια μερίδα ανθρώπων, οι οποίοι ψάχνουν να βρουν απαντήσεις σε αυτό τον σκατένιο κόσμο. Τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τον εκφοβισμό, τη μοναξιά, και όσους θέλουν να βγάλουν μια κραυγή για τα όσα περνάνε. Οι ICP, οι GWAR και οι Lordi, δεν είναι έτσι και γι’ αυτό ο κόσμος δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους. Είναι κάτι σαν την σκοτεινή γωνιά του διαδικτύου και τρομερά μελοδραματικοί, ενώ οι Slipknot αυτό που έκαναν ήταν το να βρουν αυτή τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τη γελοιότητα από το να κάνει ένας άνθρωπος την καύλα του ντυμένος με τον τρόπο που οι ίδιοι ντύνονται. Είναι σαν να βαράει ένας πιανίστας κλωτσιά σε ένα κάδο νευριασμένος. Τόσο απλά και τόσο κομψά! Οτιδήποτε πέρα από αυτό είναι υπερβολή και κανένα μείγμα μάρκετινγκ δεν μπορεί να το καταφέρει αυτό. Οι τάσεις αλλάζουν. Οι άνθρωποι βαριούνται. Αυτό που τους θέτει πέρα από κάθε συναγωνισμό στις alt metal μπάντες, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, είναι το μεράκι τους σε αυτό που κάνουν με αξιοπρέπεια. Αυτό είναι που κάνει και τους GWAR μια φρικτή απομίμηση τους.

Το «5: The Gray Chapter» είναι το πέμπτο άλμπουμ των Slipknot. Είναι και αυτό που ακολούθησε μετά το θάνατο του μπασίστα Paul Gray το 2010 και την περσινή αποχώρηση του ντράμερ Joey Jordison, οι οποίοι ήταν οι δύο βασικοί τραγουδοποιοί της μπάντας. Παρά το ότι μπήκαν στο στούντιο, χωρίς αυτούς, το πέμπτο άλμπουμ πήγε καλά, ιδιαίτερα σε μια εποχή που η ποπ μουσική είναι αυτή που κυριαρχεί στα charts. Άγγιξε τα προβλεπόμενα στοιχεία, και οι πωλήσεις ξεπέρασαν τις 100.000 στην πρώτη εβδομάδα. Είναι το μόνο τραγούδι αυτού του είδους που πήγε καλά, μετά τους «Bring Me The Horizon» που άγγιξαν το # 11 στα billboard το 2013. Μόλις προχθες ανακοινώθηκε το billboard 200, και το καινούριο τους άλμπουμ φιγουράρει στην πρώτη θέση. Δικαίως λοιπόν η Guardian τους περιγράφει σαν “the last guitar-based movement to create a genuine generation gap”.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter Facebook και Instagram.