Γιατί Τόσα Πολλά Παιδιά στη Βρετανία Αυτοτραυματίζονται;

​Σε επίπεδο ρεκόρ βρίσκεται τα τελευταία πέντε χρόνια ο αριθμός των παιδιών που μεταφέρονται στο νοσοκομείο αφού προηγουμένως έχουν κάνει κακό στον εαυτό τους. Το ​BBC μετέδωσε πριν από λίγες μέρες ότι οι εισαγωγές κοριτσιών ηλικίας 10-14 ετών στο νοσοκομείο έχουν αυξηθεί σχεδόν 93%, δηλαδή από 454 σε 659, με το αντίστοιχο ποσοστό των αγοριών να βρίσκεται στο 45%.

Ο αυτοτραυματισμός συχνά και με άκομψο τρόπο χαρακτηρίζεται «πρόβλημα των κοριτσιών». Αλλά αυτό δεν είναι παρά ένα επικίνδυνο τσιτάτο, κατάλοιπο της εποχής του ατσαλάκωτου βαρύ άνδρα. Τα παιδιά-ιδιαιτέρως τα αγόρια-λόγω αυτού του προβλήματος υποφέρουν σιωπηλά.

Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για τον αυτοτραυματισμό, ανεξάρτητα από το φύλο του πάσχοντος, επειδή είναι η οξεία έκφραση κάποιου βαθύτερου προβλήματος. Τοποθετώντας το ωμά και χωρίς συναίσθημα, μπορούμε να πούμε ότι είναι ο τρόπος να κάνεις τον εσωτερικό πόνο απτό, ορατό. Εάν το δέρμα σου καίει και αιμορραγεί καθώς το χαρακώνεις, θα σε αποσπάσει από τον πόνο των σκέψεών σου. Πρόκειται για ένα ανθρώπινο και όχι γυναικείο χαρακτηριστικό. Δεν έχει φύλο. Δεν έχει ηλικία. Είναι πολύ παλιό.

«Ο αυτοτραυματισμός είναι ένας μηχανισμός αντιμετώπισης προβλημάτων» μου είπε η Lucie Russell από τη φιλανθρωπική οργάνωση για την ψυχική υγεία των νέων ​YoungMinds. «Και είναι πολύ αυτοκαταστροφικός. Γίνεται αυτοτιμωρία, για να απελευθερωθεί ο εσωτερικός πόνος μέσα από την εμπειρία ενός εξωτερικού πόνου. Οι αιτίες που ένας νέος άνθρωπος αυτοτραυματίζεται είναι πολλές-οικονομικά θέματα, προβλήματα εθισμού, διάλυση της οικογένειας. Όλα αυτά επηρεάζουν την ψυχική υγεία». Υπάρχει επίσης το πιο σύγχρονο ζήτημα του διαδικτύου και το 24ωρο/7μέρες την εβδομάδα διαδικτυακό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν τα παιδιά να ζουν. Η Russell υποστηρίζει ότι αυτό τους αφήνει εκτεθειμένους στον εκφοβισμό -​ένας πρωταρχικός κινητήριος παράγοντας για να αυτοτραυματιστούν οι νέοι- από κάθε πλευρά.

Σύμφωνα με το BBC, η αύξηση του αριθμού των πασχόντων ίσως να οφείλεται στο ότι γίνεται καλύτερη καταμέτρησή τους. Με άλλα λόγια, μπορεί το ίδιο το πρόβλημα να μην εντείνεται. Απλά ίσως τώρα οι άνθρωποι του δίνουν μεγαλύτερη σημασία. Παρόλα αυτά, η Russell πιστεύει ότι τα πρόσφατα στατιστικά στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το κρατικό Κέντρο Πληροφόρησης Υγείας και Κοινωνικής Μέριμνας, είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου- ιδιαιτέρως επειδή τα αγόρια δεν θέλουν να δημοσιοποιήσουν τα προβλήματά τους επισκεπτόμενα τα επείγοντα των νοσοκομείων.

Λόγω των πολλών ειδήσεων σαν κι ​αυτή κι ​αυτή κι ​αυτή κι ​αυτή κι ​αυτή (για να έχετε μια ιδέα), προσφάτως η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε την οικονομική στήριξη των τμημάτων ψυχικής υγείας στις μονάδες επειγόντων περιστατικών με 30 εκατομμύρια λίρες. Επιπλέον δεσμεύτηκε για την επένδυση 100 εκατ. λιρών σε πρότζεκτ για την ψυχική υγεία των νέων, εντός της επόμενης 5ετίας.

Όλα αυτά ακούγονται εξαιρετικά. Αλλά δεν μπορούν να υπάρξουν εγγυήσεις ότι κάτι θα αλλάξει. Με την ψυχική υγεία δεν υπάρχουν καθορισμένα όρια. Ακόμα και ο όρος δίνει την αίσθηση ότι δεν είναι σωστός-μια μικροσκοπική ομπρέλα για έναν κατακλυσμό βασανιστικών προβλήματων. Δεν γίνεται να πας στον οικογενειακό γιατρό σου, να συμπληρώσεις μερικές φόρμες ερωτήσεων και να φύγεις από το ιατρείο δέκα λεπτά αργότερα έχοντας μια διάγνωση, θεραπεία και ένα γλυφιτζούρι. Τα προβλήματα ψυχικής υγείας είναι πολύπλευρα, πολύπλοκα και αλλάζουν μορφή. Αυτό πρέπει να αντανακλάται και στην θεραπεία τους.

«Ναι, υπάρχει μια νέα επένδυση 30 εκατ. λιρών για τα τμήματα ψυχικής υγείας στα επείγοντα των νοσοκομείων. Όμως ακόμα δεν είμαστε βέβαιοι για το πώς θα μοιραστούν» μου είπε η Russell. «Είναι καλό, αλλά δεν γνωρίζουμε ακριβώς που θα δαπανηθούν τα χρήματα. Πρέπει να επενδυθούν στην πρόληψη και την έγκαιρη παρέμβαση». Η πρόληψη και η έγκαιρη παρέμβαση δεν είναι πάντα αυτά πάνω στα οποία δουλεύουν οι υπηρεσίες. Οι μονάδες ψυχικής υγείας των βρετανικών νοσοκομείων έχουν πρόβλημα κοινής αντιμετώπισης. Τον περασμένο Νοέμβριο, έκθεση έδειξε ότι 32 νοσοκομεία σε όλη τη Βρετανία φρόντιζαν τους αυτοτραυματιζόμενους ασθενείς ​πολύ διαφορετικά. Συνεπώς, πώς θα μπορούσε να τους εμπιστευθεί κανείς να επενδύσουν το μερίδιο τους από αυτό το ποσό με τρόπους που θα χαίρουν της έγκρισης των ειδικών;

Το 2008, για παράδειγμα, η πρωτοβουλία Improving Access to Psychological Therapies έδωσε 400 εκατ. λίρες σε κατά τόπους επιτρόπους υγείας προκειμένου να παρασχεθεί θεραπεία. Ωστόσο σύμφωνα με το Οικονομικό και Κοινωνικό Ερευνητικό Συμβούλιο, το 2012, τα χρήματα που προορίζονταν για την ψυχική υγεία πολλές φορές δαπανήθηκαν σε άλλες υπηρεσίες του βρετανικού συστήματος υγείας (NHS), παραβιάζοντας το πρωτόκολλο, κάτι που στην καλύτερη περίπτωση είναι αμφιλεγόμενο.

Ο Richard Layard, συντάκτης της ​σχετικής έκθεσης σημείωσε: «Ενώ όλοι επαινούν την έγκαιρη παρέμβαση, είναι ιδιαιτέρως σκανδαλώδες ότι οι μεγαλύτερες περικοπές που γίνονται σήμερα είναι εκείνες που επηρεάζουν τα παιδιά». Ο Layard υποστηρίζει ότι οι πιο ευάλωτοι άνθρωποι στην κοινωνία μας μπαίνουν στη ζυγαριά και σταθμίζονται σε σχέση με τους προϋπολογισμούς. Είναι πραγματικά αηδιαστικό.

Σήμερα, μόνο το 13% του προϋπολογισμού του NHS δαπανάται στην ψυχική υγεία. Η ρυθμιστική Αρχή Regulator Monitor προσφάτως πρότεινε μάλιστα μια επιπλέον περικοπή της τάξεως του ​20% στη χρηματοδότηση. Λαμβάνοντας υπόψη το εύρος του προβλήματος, είναι απολύτως παράλογη αυτή η πρόταση. Εξάλλου υπάρχουν σοβαρά στοιχεία που δείχνουν ότι ο μόνος λόγος που η οικονομία της Βρετανίας επιβαρύνεται με περίπου 100 δις λίρες το χρόνο, σχετίζεται με το ότι τα κονδύλια δαπανώνται με ακατάλληλο τρόπο. Και δεν είναι μυστικό.

Το 50% όλων των ασθενειών που έχουν αναφερθεί σε ηλικίες κάτω των 65 ετών αφορούν θέματα ψυχικής υγείας. Ωστόσο μόνο το 25% των πασχόντων έλαβαν κάποιου τύπου βοήθεια. Απλά σκεφτείτε το για ένα δευτερόλεπτο. Από τον έναν στους δύο ανθρώπους που πηγαίνουν στην αίθουσα αναμονή του νοσοκομείου με πρόβλημα το οποίο αφορά στην ψυχική τους ευεξία, μόνο το ένα τέταρτο αυτών παίρνουν κάποιου είδους βοήθεια. Σύμφωνα με το ​MindEd, το 76% των παιδιών κάτω των 15 ετών υποφέρουν από προβλήματα ψυχικής υγείας και δεν λαμβάνουν καμία απολύτως θεραπεία.

«Τα παιδιά αυτοτραυματίζονται επειδή δεν έχουν καμία υποστήριξη» είπε η Russell. «Εάν υπήρχε περισσότερη στήριξη, λιγότεροι άνθρωποι θα αυτοτραυματίζονταν. Πρέπει να σκεφτούμε πως θα οικοδομήσουμε στους νέους ανθρώπους το χαρακτηριστικό της προσαρμοστικότητας ώστε να αντιμετωπίζουν την πίεση που υφίστανται. Τα σχολεία, για παράδειγμα, δεν θα έπρεπε να ασχολούνται μόνο με τις εξετάσεις. Θα έπρεπε να χτίζουν χαρακτήρα και την αυτοπεποίθηση».

«Επίσης πρέπει να διασφαλίσουμε ότι εφοδιάζουμε τους γονείς με τρόπο ώστε να μπορούν να συνομιλούν με τα παιδιά τους για το πώς τα πάνε. Χρειαζόμαστε περισσότερους χώρους όπου γονείς και νέοι άνθρωποι θα μπορούν να πάρουν συμβουλές. Προσωπικά, τηλεφωνικά, διαδικτυακά. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι οι οικογενειακοί γιατροί είναι επαρκώς εκπαιδευμένοι και πώς οι δάσκαλοι έχουν τα εφόδια να διακρίνουν τα σημάδια ψυχικής ασθένειας».

Μίλησα με κάποιον που εργάζεται στη μονάδα Ατυχήματος και Επειγόντων στο Λονδίνο-θέλει να παραμείνει ανώνυμος- ο οποίος δήλωσε ότι, όταν τα παιδιά περάσουν την πύλη του νοσοκομείου «είναι ήδη πολύ αργά». Έχουν ήδη αρχίσει να αυτοτραυματίζονται και είναι απίστευτα δύσκολο να τα σταματήσεις όταν το κάνουν.

«Τα περισσότερα συμπτώματα ψυχικής υγείας σε ένα άτομο αναπτύσσονται πριν από την ηλικία των 15 ετών» μου είπε η ίδια πηγή. «Το γνωρίζουμε. Οπότε αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να τους σώσουμε πριν να έχουν μπελάδες. Όμως επί του παρόντος αυτός δεν είναι ο τρόπος που λειτουργεί το σύστημα υγείας».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.