Η Μέρα που η Μπάρτσα Έπαιξε Μπάλα στα Προσφυγικά Νταμάρια στα Γιάννενα

Φωτογραφίες: Δημήτρης Ραπακούσης, Kείμενο: Γιώργος Τσαντίκος

Ο Ραμόν Αλφονσέδα είναι ένας cool τύπος κοντά στα 70 του χρόνια πια. Όταν μιλάει για τα Γιάννενα και τον ΠΑΣ, ρωτάει «γιατί σας λένε Άγιαξ» και διηγείται πώς η Μπαρτσελόνα έγινε αυτό που είναι σήμερα, με βάση τον ολλανδικό ποδοσφαιρικό τρόπο σκέψης. Ο Χάζεμ Γουαχούμπ από την άλλη, είναι 20 χρονών, μοιάζει με 15 το πολύ, αλλά όταν μιλάει για την πόλη του το Ιντλίμπ και το πώς έφυγε από εκεί, η ματιά του γεμίζει με 40 και πλέον χρόνια. Θέλει να γυρίσει σπίτι του, αλλά όταν θα έχει ειρήνη.

Και οι δύο αυτοί άνθρωποι βρέθηκαν πολύ κοντά μια Παρασκευή πρωί, στις 18 Νοεμβρίου 2016, στα Γιάννενα, στο Πανηπειρωτικό στάδιο. Ο λόγος που τους έφερε κοντά, ήταν η επίσκεψη της Agrupacio Barcelona Jugadors, του ιδρύματος των βετεράνων της Μπάρτσα που ήρθε στα Γιάννενα για να παίξει ένα φιλικό με την αντίστοιχη ομάδα του ΠΑΣ, υπέρ των προσφύγων. Το ίδρυμα μετράει φέτος 57 χρόνια ζωής, με αποστολή «να εγγυηθεί μια ποιότητα ζωής και να διατηρήσει το πνεύμα του βετεράνου ποδοσφαιριστή της Μπαρτσελόνα, με τη συμμετοχή του στις διάφορες δραστηριότητες που οργανώνονται». Τον τελευταίο καιρό, το ίδρυμα συμμετέχει σε δράσεις για τους πρόσφυγες, σε συνεργασία κυρίως με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ. Είπαμε: Més que un club

Η Παρασκευή 18 Νοεμβρίου ήταν ένα διάλειμμα σε μια καθημερινότητα που οι πρόσφυγες ζουν εδώ και κοντά έξι μήνες, στα Γιάννενα. Παρότι οι συνθήκες διαβίωσής τους είναι πολύ πιο ομαλές από αλλού και οι αντιπροσφυγικές τάσεις είναι μειοψηφικές στην τοπική κοινωνία, η καθημερινότητα ενός ανθρώπου που σιγά σιγά αποφασίζει ότι μάλλον δεν θα γυρίσει σπίτι του, σύντομα τουλάχιστον, δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένη.

Στον Χάζεμ δεν αρέσει καν το ποδόσφαιρο. «Είναι ωραία όμως σήμερα, γιατί γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους» λέει. Του αρέσει το πινγκ πονγκ και το μπιλιάρδο, «πρωταθλητής στην περιοχή μου» λέει. Στην περιοχή του, ένα μεσημέρι, ένας βομβαρδισμός στην αγορά σκότωσε τον πατέρα και το θείο του. «Τη μια στιγμή ο κόσμος ψώνιζε πράγματα και την άλλη σκοτώθηκαν από τις ρώσικες βόμβες», λέει. Αυτός, ζει στην Κόνιτσα πλέον, αλλά η μητέρα του και η αδερφή του είναι ακόμα πίσω. «Τους μιλάω κάθε μέρα στο ίντερνετ, αλλά η κατάσταση είναι χειρότερη από όταν έφυγα».

Πίσω του, ο Φρεντ Ντεού, γάλλος στόπερ που έπαιξε 11 παιχνίδια στην Μπαρτσελόνα, δείχνει σε μια ομάδα πιτσιρίκων το σωστό κοντρόλ και επικροτεί τις καλές προσπάθειες φωναχτά. Ο σενιόρ Αλφονσέδα είναι στο κέντρο του γηπέδου μαζί με ανθρώπους της ΠΑΕ ΠΑΣ Γιάννινα και γύρω τους γίνεται πανηγύρι. Όλοι, κάθε ηλικίας, παίζουν μπάλα. Άλλοι, δοκιμάζουν τα καινούργια αθλητικά παπούτσια που πήραν (500+ ζευγάρια περίπου), από τα γραφεία της ΠΑΕ, προσφορά από επιχειρήσεις. Ένας πατέρας πατάει με το δάχτυλο τα παπούτσια της μικρής του κόρης στη μύτη, για να δει αν της κάνουν καλά και χαμογελάνε και οι δύο.

Ο Χάζεμ είναι φοιτητής Ιατρικής, στο δεύτερο έτος. Ήταν δηλαδή, πριν το Μέτωπο Αλ Νούσρα αρχίσει να του ζητάει (όπως και άλλων φοιτητών) «διόδια» για να πάει στην πόλη όπου φοιτούσε. «Μου ζήτησαν μια φορά 20.000 συριακές λίρες. Τα έδωσα, γιατί αλλιώς, δεν ξέρω τι θα ζητούσαν». Ο αδερφός του, είχε κρατηθεί μέχρι και για 48 ώρες, σε αντίστοιχη φάση.

«Τώρα έχω δύο στόχους. Ο ένας είναι να πάω στην Ολλανδία, εκεί τα πράγματα είναι πάρα πολύ καλά. Και εδώ οι άνθρωποι είναι εξαιρετικοί, αλλά εκεί έχω συγγενείς και μπορώ να κάνω περισσότερα πράγματα». Ο δεύτερος, είναι να συνεχίσει στην Ιατρική. «Εδώ δεν έχω τα χρήματα να το κάνω. Ξέρεις μήπως τι ισχύει για τους πρόσφυγες στα ελληνικά πανεπιστήμια;».

Η Κόνιτσα είναι μια από τις πρώτες πόλεις σε όλη την Ελλάδα που υποδέχθηκε στα σχολεία της τα προσφυγόπουλα. Ο Χάζεμ, εκτός από τις διάφορες δουλειές που κάνει στο (πρώην) κέντρο προστασίας ανηλίκων, όπου λειτουργεί η προσφυγική δομή της πόλης, κάνει και μαθήματα αγγλικών στους συμπατριώτες του. Εκεί που η ματιά του γίνεται 40 χρονών, είναι όταν θυμάται το Ιντλίμπ. «Τι να σου πω. Να γυρίσω πίσω, δεν θέλω. Αν τελειώσει ο πόλεμος αύριο, ναι. Αλλά αν τελειώσει σε δέκα χρόνια;».

Λίγα μέτρα πιο κει, ο Αρούνα Μπαμπαγκίντα, νιγηριανός εξτρέμ, βγάζει σέλφις με μεγάλους και παιδιά. Λίγο νωρίτεραμ, στη συνέντευξη Τύπου για τη διοργάνωση, ο παίκτης που πέρασε δύο χρόνια από την Ελλάδα, από τον Ολυμπιακό, έλεγε ότι οι εικόνες του είναι οικείες. «Στην πατρίδα μου, που επίσης φιλοξενεί πρόσφυγες, έχω δει πολλές τέτοιες σκηνές. Αυτά τα παιδιά που βλέπω εδώ, έχουν δύναμη και αυτοπεποίθηση», λέει μπροστά στις κάμερες. Για τους έλληνες φιλάθλους είναι η πιο οικεία φυσιογνωμία από τους παίχτες, μιας και δεν ήρθε στα Γιάννενα όλη η αρχικά ανακοινωμένη αποστολή. Για παράδειγμα, έλειπε ο Γιάρι Λιτμάνεν, ενώ ο Γκέοργκε Ποπέσκου ακύρωσε τη συμμετοχή του την τελευταία στιγμή για να βρεθεί στην κηδεία του παλιού του συμπαίκτη Ντανιέλ Πρόνταν που πέθανε στις 16 Νοεμβρίου. Ο Μπαμπαγκίντα δεν λέει όχι σε κανέναν για μια φωτογραφία. Είναι η μέρα που δεν μπορείς να πεις όχι στους τύπους που παίζουν μπάλα μπροστά στο φράχτη όπου είναι απλωμένη η μπουγάδα, την πρώτη μέρα με ήλιο που στεγνώνει τα ρούχα, μετά από δέκα μέρες βροχής… Μόλις πριν από μερικές εβδομάδες έπαψαν να είναι σκηνίτες στο στρατόπεδο του Κατσικά, ακριβώς στο χρονικό όριο που ξεκινάει ο καθόλου επιεικής γιαννιώτικος χειμώνας.

Γύρω στις 9.30 το βράδυ, τα φώτα στο εθνικό στάδιο «Ζωσιμάδες» είχαν σβήσει. Οι βετεράνοι της Μπαρτσελόνα είχαν νικήσει 4-1 τους βετεράνους του ΠΑΣ στο φιλικό παιχνίδι που ολοκλήρωσε την ολοήμερη και όλοι πήγαιναν σπίτια τους. Οι Γιαννιώτες και οι Γιαννιώτισσες στα δικά τους, οι πρόσφυγες σε αυτά που αποκαλούν «σπίτια» τους, τους τελευταίους έξι μήνες. Το διάλειμμα τελείωσε και η ζωή συνεχίζεται, με λίγο καλύτερες αναμνήσεις για όλους

Περισσότερα από το VICE

Η Απόλυτη Έκθεση για Όσους Είναι Νοσταλγοί του '80

Αυτό Είναι το Πρώτο Ελληνικό Εshop Σπόρων Κάνναβης

Φωτογραφίσαμε τα Πράγματα που Xρειάζονται Περισσότερο από Καθετί οι Άνθρωποι που Διαφεύγουν από το ISIS