Η Καλλιτέχνις Δέσποινα Στόκου Επιστρέφει στην Αθήνα και Δείχνει ότι δεν Φοβάται το Κενό

Η Δέσποινα Στόκου είναι από τους καλλιτέχνες που άφησαν από πολύ νωρίς την Αθήνα για να ενταχθούν στο εικαστικό γίγνεσθαι κάποιας άλλης πρωτεύουσας, όπως ήταν στην περίπτωση της το Βερολίνο.

Mέσω της abstract ζωγραφικής, η δουλειά της τα τελευταία δυο χρόνια γνωρίζει μεγάλη επιτυχία, και η ίδια μόλις έβγαλε visa για να ακολουθήσει το καλλιτεχνικό μεταναστευτικό κύμα προς το Λος Άντζελες.

Από τις 30 Οκτώβρη συμμετέχει στην έκθεση Ηοrror Vacui που θα παρουσιάζεται στην Gagosian Athens, και έτσι βρήκα την ευκαιρία να της κάνω μερικές ερωτήσεις.

VICE: Γεια σου Δέσποινα, πως αποφάσισες ότι θες να γίνεις καλλιτέχνης;
​Δέσποινα Στόκου: Επέμενε η μητέρα μου.

Πότε έφυγες από την Ελλάδα και πως ήταν τα πρώτα χρόνια στο Βερολίνο;
​Έφυγα από την Ελλάδα 12 μέρες μετά την αποφοίτηση μου από την ΑΣΚΤ. Αν υπήρχε κάποιο μάθημα στη σχολή περί μάρκετινγκ, γκαλερί, συλλέκτες, σύστημα, «μην ανταγωνίζεσαι τους καθηγητές σου μπόζο, θα σε συστήσουν στην γκαλερί τους» ή «μην εξαφανιστείς μια εβδομάδα μετά την αποφοίτηση σου σε μια πόλη που δεν ξέρεις ψυχή», εγώ δεν το πήρα.

Αναμενόμενα λοιπόν, τα πρώτα χρόνια ήταν λίγο τρελά. Κάποια στιγμή άρχισα να ακολουθώ το Γιώργο [Σαπουντζή] σε διάφορα art shows γιατί μου άρεσε ένας φίλος του. A whole new world! Έτσι λοιπόν ο έρωτας -αν και μάπα ο συγκεκριμένος- μου έδειξε το δρόμο.

Έχεις πειραματιστεί ποτέ με άλλα μέσα ή ήσουν πάντα ζωγράφος;
​Έχω σπουδάσει γλυπτική και ζωγραφική, έκανα erasmus στην αρχιτεκτονική, πριν τη Σχολή δoύλευα σε κινηματογραφικές ταινίες ως βοηθός οπερατέρ, κάτι που ίσως τελικά μέσα από την επιμέλεια της εικόνας, του κειμένου, της πλοκής και φυσικά όλο αυτό το δράμα, επηρέασε σε τεράστιο βαθμό τη δουλεία μου στο πως έχει εξελιχθεί σήμερα.

Από που εμπνέεσαι για τα quotes που γράφεις στους καμβάδες, υπάρχει αυτοαναφορικότητα στη δουλειά σου;
​Τα κείμενα που χρησιμοποιώ είναι στην πλειοψηφία τους δημόσια προσβάσιμες πληροφορίες, κυρίως από το internet. Στην αρχή χρησιμοποιούσα κείμενα από το bpigs.com, αργότερα η κατάσταση κάπως περιπλέχτηκε και προστέθηκαν συνταγές, λίστες με παράλογους φόβους, κοκτέιλ, άσχετες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις όπως η ιστορία του σακακιού από το Wikipedia, στίχοι από τραγούδια και τώρα τελευταία που περιμένω τη visa για Αμερική, χρησιμοποιώ και ιστορίες για παιδιά, από τη Βίβλο.

Τα κείμενα μοντάρονται και επιμελούνται σε χαλαρά θεματικά «σάντουιτς». Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η λίστα των μέχρι τώρα συλλεκτών μου μαζί με τα ονόματα των σκυλιών της Peggy Guggenheim -από τον τάφο τους δίπλα στο δικό της στη Βενετία- ή ακόμα ο html κωδικός για το Google search για τη λέξη "ντομάτα" μαζί με προγνωστικά για άλογα ιπποδρομίας στο Happy Valley, στο Hong Kong, έργο που έδειξα στην τελευταία μου έκθεση στη Νέα Υόρκη.

Ποια είναι η σχέση σου με το χρώμα;
​Η αυτοκρατορία των αισθήσεων. Νομίζω ένας από τους παράγοντες που τελικά ξεκλείδωσαν τη δουλειά μου είναι όταν είπα «Fuck it, θα το κάνω με τα χέρια».

Τα τελευταία δύο χρόνια η δουλειά σου γνωρίζει μεγάλη επιτυχία στα πλαίσια της διεθνούς αγοράς. Πως σε επηρεάζει αυτό επαγγελματικά και προσωπικά;
​Με τα πρώτα χρήματα που παίρνεις λες: «Πάλι καλά… δεν είμαι τελείως UFO». Όσο συνεχίζει η θετική ανταπόκριση που πολλές φορές -και για λόγους που λίγο έχουν να κάνουν με τη δουλειά σου- φτάνει σε βαθμούς υστερίας, ανεβαίνεις, ανεβαίνεις, λες ok, είμαι ΘΕΑ. Αν όμως δεν πίνεις τα χρήματα σε ατελείωτα στρέμματα κόκας, φτάνει σύντομα ξανά η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι με την επιτυχία έρχονται οι προσδοκίες, οι υποχρεώσεις, ανεβαίνει ο πήχης, πενταπλασιάζεται η δουλειά που έχεις να κάνεις, και φυσικά δε θες να είσαι one trick pony. H τραμπάλα UFO-ΘΕΑ συνεχίζει νομίζω σε όλη σου την πορεία, απλά σε διαφορετικά επίπεδα. Όσον αφορά την προσωπική ζωή, κάποιοι φίλοι απλά σταματάνε να σου μιλάνε. Από την άλλη, ξεκινάνε να σου μιλάνε ένα εκατομμύριο άσχετοι.

Από τον Νοέμβριο μετακομίζεις στο Λος Άντζελες, μια πόλη που τους τελευταίους μήνες βρίσκεται στο επίκεντρο του εικαστικού ενδιαφέροντος. Τι σε έκανε να πάρεις αυτή την απόφαση;
​Η απόφαση να μετακομίσω στο Λος Άντζελες πάρθηκε μέσα σε μια εβδομάδα. Το φως εκεί ξεπερνάει κάθε φαντασία, αν και δεν είμαι τέτοιου είδους ζωγράφος είναι αδύνατον να μην γουστάρει κανείς. Η πόλη, οι περιοχές της, ο κόσμος της, εκτείνονται σε τέτοιο βαθμό που περιλαμβάνει από την Paris Hilton μέχρι τον Devendra Banhart, πολλές φορές μέσα στην ίδια ημέρα. Οι Αγγελίνος έχουν το χούι να βγάζουν φωτογραφίες μπροστά στα έργα σε θεματικές πόζες ή χρωματικά ταιριασμένοι, αλλά δε βαριέσαι.

Πριν από περίπου μια δεκαετία, το Βερολίνο ήταν ό,τι είναι τώρα το Λος Άντζελες για την ευρωπαϊκή εικαστική παραγωγή. Έχοντας ζήσει εκεί για χρόνια, θα ήθελα να μου πεις αν ισχύει αυτό ακόμη και σήμερα;
​Δεν ξέρω, έχω μπερδευτεί. Το Βερολίνο ήταν το νέο Μπρούκλιν, ύστερα το Μπρούκλιν έγινε το νέο Βερολίνο, στο Remap άκουσα πως η Αθήνα είναι όπως το Βερολίνο πριν δέκα χρόνια ή το αναποδο, και τώρα αρχίσανε με το Λος Άντζελες. Πριν από δέκα χρόνια οι έννοιες τοπικό και διεθνές ήταν τελείως διαφορετικές, όπως και οι έννοιες προσωπικό και δημόσιο, και επιπλέον το internet δεν επηρέαζε όπως σήμερα. Είναι επιφανειακό να κάνεις συγκρίσεις. Σήμερα οι περισσότεροι καλλιτέχνες που ξέρω έχουν στούντιο σε δύο ή τρεις πόλεις, για να να μη μιλήσουμε για το carbon footprint των γκαλερί και των art fairs.

Επιστρέφεις στην Αθήνα για να συμμετέχεις στην ομαδική έκθεση Ηοrror Vacui που θα παρουσιαστεί στις 30 Οκτώβρη στην Gagosian της Αθήνας, θα ήθελες να μου πεις μερικά λόγια γι' αυτό το show;
​Για πολύ καιρό -μέχρι που ήρθαν και πήραν το έργο από το εργαστήριο- πίστευα ότι η Gagosian Athens είναι urban legend. Ταιριαστό ίσως που με κάλεσαν σε αυτή την έκθεση που έχει να κάνει με τον φόβο του κενού ή τη δυσκολία του ανταγωνισμού, αν θες, μεταξύ νου, όρασης και πράξης. Αυτό που ξέρεις δηλαδή πως υπάρχει, σε σχέση με αυτό που βλέπεις ότι υπάρχει. Στην έκθεση δείχνω με φανταστικούς καλλιτέχνες: Urs Fisher, Nancy Rubins, Rachel Whiteread, όπως επίσης και τον πιο νεαρό και μελλοντικό συντοπίτη John Houck, από το Λος Άντζελες. Επιμέλεια της έκθεσης έχει κάνει ο Aaron Moulton που είχε τη γκαλερί Feinkost στο Βερολίνο και κατά τη γνώμη μου είναι εξαιρετικά ταλαντούχος επιμελητής.

Τι άλλο ετοιμάζεις αυτό τον καιρό;
​Το Bpigs.com θα αποκτήσει φυσικό χώρο για πρώτη φορά στο Λος Άντζελες, σε μια τεράστια αποθήκη στο Chinatown, Υπερπαραγωγή!

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.