#GrowingUpGreek: Μεγαλώνοντας στην Ελλάδα

Εικονογράφηση: Ρία Πετρίδου Αν πατήσατε το λινκ για να διαβάσετε για τις ωραίες παραλίες, το καταπληκτικό φως, τη μνημειάρα τον Παρθενώνα και το φιλότιμο που δεν μεταφράζεται, αυτό το κείμενο μάλλον δεν είναι για εσάς -αν και μπορεί και να είναι γιατί δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι θα γράψω. Πώς να αποφασίσω άλλωστε. Εχω περάσει όλα τα waking moments μου αποστρεφόμενη όσους αναφέρονται στην Ελλάδα ως «Ελλαδίτσα», «το καλύτερο οικόπεδο του πλανήτη» και όλες αυτές τις αηδίες που λες και έχουν βγει από το facebook της Ραχήλ Μακρή, πασχίζοντας να καταλάβω με ποιο κριτήριο ο θεός -ή όποιος- με ξέβρασε εδώ αντί ξέρω γω για τη Σουηδία να ΄χα τώρα δίμετρα πόδια, να τα χαζεύω με τις ώρες όταν πάρω άδεια μητρότητας που κρατάει τρία χρόνια ή κάτι που μοιάζει με τρία χρόνια. Εντάξει, εκεί το φαγητό δεν είναι τόσο ωραίο, αλλά θα το συνήθιζα διάολε σιγά.

Γράφω τώρα από το εξοχικό στη Νέα Μάκρη όπου έχω έρθει για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Λεφτά για αλλού δεν υπήρχαν -ευχαριστώ Ελλάδα-, αλλά εξοχικά και τριήμερα για ψύλλου πήδημα υπάρχουν οπότε ευχαριστώ και πάλι.

Όπου να 'ναι θα πέσει τηλέφωνο από τους γονείς μου να με ρωτήσουν αν όλα είναι καλά (μου παραχώρησαν το σπίτι για το σαββατοκύριακο και το παραχώρησαν είναι εξαιρετικά μελετημένη λέξη), αν βρήκα το διακόπτη του θερμοσίφωνα γιατί προφανώς μόνο οι ικανοί μπορούν να εντοπίσουν τον μόνο κατεβασμένο διακόπτη στον πίνακα και να μου θυμίσουν να σκουπίσω το τραπέζι του κήπου πριν φάμε. Αυτό που δεν καταλαβαίνεις αν είναι από ενδιαφέρον ή για να στην πουν; Ε αυτό. Γιατί αυτό στο κεφάλι της ελληνίδας μάνας δεν είναι φωτοστέφανο, είναι αστερίσκος.

Σε λίγο θα αρχίσουν να 'ρχονται οι φίλοι μας και αν για κάτι μπορείς να στοιχηματίσεις με ασφάλεια είναι ότι όλοι μα όλοι θα σκάσουν μύτη από τη σιδερένια καγκελόπορτα με το φρέντο στο χέρι. Δεν ξέρω για τα «φτιάχναμε Παρθενώνες», αλλά ότι παγώσαμε τους εσπρέσο τους παγώσαμε, οι αλήθειες να λέγονται.

Εάν αγαπάω πάντως κάτι σ' αυτό εδώ το μέρος -την Ελλάδα, όχι τη Νέα Μάκρη, η Νέα Μάκρη είναι για τα μπάζα- είναι αυτό, ότι τώρα θα μαζευτούμε όλοι εδώ χωρίς να το 'χουμε προγραμματίσει δύο εβδομάδες πριν, χωρίς επίσημες προσκλήσεις και rsvps. Είμαστε τόσο φλου κι ωραίοι που τώρα που το σκέφτομαι κινδυνεύω να μείνω με δυο κιλά πανσέτες και λουκάνικα στο ψυγείο αν αρχίσουν να 'ρχονται τίποτα μηνύματα «έμπλεξα», «δε με βλέπω τελικά», «μήπως να το κάνουμε το άλλο σκ;». Αλλά τι είμαστε, τίποτα Σουηδοί να ειδοποιούμε εγκαίρως;

Πάντως ο χασάπης μάς περιποιήθηκε. Λες και δεν έμοιαζε αρκετά με το Νονό ο μπαμπάς μου, μου είπε δίνοντάς μου τα κλειδιά: «Θα πας στο κρεοπωλείο, θα βρεις αυτόν που δεν έχει χέρι, όχι τον άλλο με το μούσι, και θα του πεις έρχομαι από τον Τάσο, είμαι η μεγάλη του κόρη». Δε ρώτησα τι και πώς, έχω συνηθίσει να πηγαίνω μιλημένη και να λέω τα ίδια, από το βίντεο κλαμπ και το συνεργείο μέχρι την εφορία, αν και συνήθως δεν χρειάζεται να ελέγχω πόσα χέρια έχει ο κόσμος. Αλλος ένας λόγος που βρίσκω χαριτωμένη αυτή τη χώρα: η μοιραζόμενη βαθιά πεποίθηση ότι θα σε προσέξουν αν έρχεσαι «από κάποιον» η οποία προφανώς πηγάζει από την ακόμα βαθύτερη πεποίθηση ότι όλοι εκεί έξω έχουν ως αποστολή στη ζωή να σε πιάσουν κότσο.

Μια που το φερε η κουβέντα, ανυπομονώ να δω τον φίλο μου τον Πέτρο και να ρίξουμε έναν καυγά για την κυβέρνηση να τον φχαριστηθούμε. Θα συγχυστώ αλλά θα μ' αρέσει. Είμαι πεπεισμένη ότι υπάρχουν άνθρωποι στον κόσμο που περνούν μια ολόκληρη ζωή χωρίς να αφιερώσουν ούτε ένα λεπτό στην πολιτική αν εξαιρέσεις τις εκλογές. Όχι εδώ. Εδώ είμαστε καταδικασμένοι να μαλώνουμε εις τον αιώνα τον άπαντα για το πώς φτάσαμε ως εδώ και όσο το συζητάμε τόσο το "ως εδώ" πάει λίγο πιο πέρα και ως γνωστόν όταν μετακινείς τα τέρματα γκολ δεν μπαίνει. Μακάρι κάποιος να σφύριζε "mistrial" να τελειώναμε και να το πιάναμε απ' την αρχή. Αλλά έχουμε πολύ πλάκα. Αν μας κοιτάς από τη Σουηδία.

Έκανα ένα διάλειμμα τώρα και είδα στο τουίτερ τις πρώτες φωτογραφίες της Κέιτλιν Τζένερ. Σε λίγο θα τις αρπάξουν τα ελληνικά σάιτ και θα αρχίσουν από κάτω τα γνωστά εμετικά σχόλια. Να θυμηθώ να μην τα διαβάσω. Το μόνο παρήγορο είναι ότι όταν συμβεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα, θα ΄χουμε ήδη εξοικειωθεί κάπως. Αυτό είναι το καλό τού να είσαι καθυστερημένη χώρα - δίνουν άλλοι τις μάχες για σένα πριν από σένα.

Πάντως, άσχετο, αλλά έτσι όπως κάθομαι εδώ και γράφω, με το σκύλο μου να λυσσομανάει στο γαύγισμα γιατί περνάει από δίπλα ένα κοπάδι πρόβατα (αθάνατα Μεσόγεια), αρχίζω να πιστεύω ότι δεν είναι η θάλασσα ο λόγος που αγαπάμε το καλοκαίρι στην Ελλάδα (πόσω μάλλον όταν η κοντινή παραλία είναι του Ζούμπερι). Θάλασσες και ήλιοι και τριαντάρια υπάρχουν παντού - ή έστω κι αλλού. Είναι οι βεράντες μας. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για αυτή εδώ με το μωσαϊκό, για τη βεράντα στην πολυκατοικία στο Χολαργό, για την πίσω αυλή στα Χανιά, το μπαλκονάκι στα Ανω Πατήσια ή αυτό στη Σύμη. Χωράει ένα τραπεζάκι, δύο καρέκλες, ένα γεράνι και μια αγέλη κουνούπια; Ε αρκεί για να απορροφήσει τις τάσεις φυγής μας και να μας κάνει ευτυχισμένους. Αυτό που ευχαριστιόμαστε με τα ελάχιστα είναι ίσως το καλύτερό μας χαρακτηριστικό. Στο bio της χώρας θα το έβαζα πάνω πάνω.

Αυτό, τα γεμιστά και τα θερινά σινεμά. Κι ότι το σ' αγαπώ και το σ' αγαπάω έχουν σχεδόν άλλη σημασία.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.