Έκανα Οικονομία, Έτρωγα Υγιεινά και Σχεδόν Καταστράφηκε η Ζωή μου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Με εξαίρεση το νοίκι, ξοδεύω τα περισσότερα χρήματά μου σε αναλώσιμα. Σε σνακ που αγοράζω για να φάω μεσημεριανό, γιατί είμαι πολύ τεμπέλα για να φτιάξω το δικό μου σάντουιτς το πρωί, σε μπύρες μετά τη δουλειά και πολλά πακέτα τσιγάρα. Δεν νομίζω η περίπτωσή μου να είναι ασυνήθιστη, αλλά απλά θλιβερή. Εξάλλου, εύχομαι να είχα περισσότερα μετρητά να ξοδέψω σε πράγματα που μου αρέσουν, όπως το να πηγαίνω διακοπές ή να επενδύω. «Ο άνθρωπος που φέρνει το μεσημεριανό του από το σπίτι για να περικόψει τις μικρές απολαύσεις της ζωής» γράφει ο τίτλος άρθρου στο Onion που μιλάει για μένα, ένα άτομο το οποίο γνωρίζει ότι μια Τρίτη δεν είναι και τόσο σκατά όταν καταβροχθίζεις μια Sweetgreen σαλάτα των 15 δολαρίων.

Όταν ήμουν στο κολέγιο και απίστευτα άφραγκη, σκέφτηκα ότι η οικονομική φερεγγυότητα ισοδυναμούσε με το να μπορώ να αγοράσω ένα μπουρίτο οποτεδήποτε είχα όρεξη. Ακόμα πιστεύω ότι το να μην ανησυχείς για το φαγητό σε κάνει να νιώθεις πολύ καλύτερα. Αλλά τους τελευταίους μήνες, που κρατάω σημειώσεις για τα οικονομικά μου, έμαθα ένα πράγμα: ότι το ζωώδες τμήμα του εγκεφάλου είναι ένας εγωκεντρικός ηλίθιος που θέλει να σε κάνει να αγοράζεις μπέργκερ των 12 δολαρίων και να παίρνεις πάντα ταξί αντί να αποπληρώνεις τα δάνειά σου.

Η παραδοσιακή εναλλακτική λύση στην αγορά υπερτιμημένων τροφίμων, όπως γνωρίζει κάθε φοιτητής, είναι να τρως ως μοναδικό γεύμα νουντλς, καθισμένος στο πάτωμα, μέχρι να αρρωστήσεις και να πρέπει να ζητήσεις χρήματα από τους γονείς σου. Σίγουρα όμως, υπάρχει μέση λύση μεταξύ του θανάτου από νάτριο και τη χρεοκοπία λόγω πολυτέλειας. Αυτό που χρειαζόμουν ήταν μια διατροφή που θα ήταν φτηνή χωρίς να αφαιρεί χρόνια από τη ζωή μου.

Έτσι, σε μια προσπάθεια να περικόψω τα έξοδά μου για φαγητό, αποφάσισα να κάνω ένα είδος πειράματος: πόσο φτηνά θα μπορούσα να φάω ενώ θα εξακολουθούσα να λαμβάνω όλα τα θρεπτικά στοιχεία που χρειαζόμουν; Δοκίμασα δυο μεθόδους. Στην πρώτη έπαιρνα υποκατάστατα γεύματος και, στη δεύτερη, κατανάλωνα έναν χυλό.

Το πρώτο πράγμα που έκανα για να βρω το τέλειο φαγητό ήταν να συμβουλευτώ τη διατροφολόγο Laura Cipullo, η οποία μου είπε πως το σχέδιό μου ήταν απερίσκεπτο. Όπως είπε, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τρόπος να πάρεις όλα τα θρεπτικά στοιχεία που χρειάζεσαι τρώγοντας το ίδιο φαγητό συνέχεια.

Αυτό που μου είπε έρχεται σε αντίθεση με εκείνο το οποίο αναγράφουν τα υποκατάστατα γεύματος όπως το Soylent, που υποστηρίζει ότι λαμβάνεις όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεσαι χωρίς να ασχοληθείς με την επιλογή φαγητού και την κατανάλωσή του, κάτι που όλοι εμείς δεν έχουμε χρόνο να ασχολούμαστε.

«Εάν βρίσκεσαι σε κατάσταση κρίσης, όπως τα στρατεύματά μας στο εξωτερικό, τότε, ναι, αυτή θα μπορούσε να είναι μια καλή λύση για σύντομο χρονικό διάστημα», είπε η Cipullo. «Αλλά, πού είναι τα αντιοξειδωτικά που θα λάμβανες μέσω φρούτων και λαχανικών και όλα τα άλλα στοιχεία που καταπολεμούν τον καρκίνο;».

Ωστόσο, δεν ανησυχούσα για τον καρκίνο. Σχεδίαζα να κάνω το εγχείρημα για μικρή χρονική περίοδο και αμφιβάλλω πως ο,τιδήποτε μπορούσα να καταναλώσω θα είχε χειρότερη γεύση από ένα Easy Mac. Αλλά το να πάρω συνταγογράφηση για το Soylent σήμαινε πως όλα τα γεύματά μου θα ήταν υγρά και δεν ήμουν έτοιμη για αυτόν τον τρόπο ζωής ακόμα. Αντί αυτού, παρήγγειλα δέκα MealSquares έναντι 30 δολαρίων. Τα MealSquares, για τους αμύητους, να πω ότι είναι «διατροφικά πλήρη» γεύματα των 400 θερμίδων που κυκλοφορούν σαν ένα τετράγωνο κομμάτι που είναι σαν κέικ αλλά πολύ πιο πυκνό και, επίσης, απίστευτα ξηρό· θα μπορούσες να χτίσεις σπίτι με αυτά. Μερικοί συνάδελφοί μου τα τρώνε σαν κανονική τροφή αλλά δεν καταλαβαίνω πώς. Προσπάθησα αλλά το σώμα τα απέρριψε. Το σαγόνι μου δεν μπορούσε να τα μασήσει. Άρχισα να τρώω κομματάκια των MealSquares με τον καφέ, σαν να ήταν χάπια, και το ζωώδες τμήμα του εγκεφάλου έλεγε «Τι κάνεις; Πού έχουμε καταντήσει;».

Μία μέρα και 400 θερμίδες μετά, συνειδητοποίησα ότι τα MealSquares περιείχαν σοκολάτα και έτσι διάλεγα όλα τα σκούρα κομματάκια στο πρωινό μου. Έως εκείνη τη στιγμή, η μυρωδιά οποιουδήποτε άλλου φαγητού με έκανε να νιώθω πείνα. Πέρασα μπροστά από μια πιτσαρία και σχεδόν έκλαψα. Η Cipullo με είχε προειδοποιήσει για αυτό, λέγοντας πως είναι απαραίτητο να τρώμε ποικιλία τροφών όχι μόνο για διατροφικούς λόγους αλλά και για την πνευματική μας υγεία.

«Τρώμε για ψυχολογικούς λόγους, τρώμε για λόγους συμπεριφορικούς», είπε. «Και υπάρχει έρευνα που θα δημοσιευτεί σύμφωνα με την οποία ο τρόπος που το σώμα αντιδρά σ' ένα γεύμα, εξαρτάται από το επίπεδο στρες σου. Οπότε, εάν είσαι στρεσαρισμένη και δεν σου αρέσει το γεύμα σου, θα το χωνέψεις διαφορετικά από κάτι άλλο».

Σε αυτό το σημείο, ζήτησα από την Cipullo να σκεφτεί ένα γεύμα σχεδιασμένο για μένα που θα ήταν διατροφικά πλήρες, αλλά φτιαγμένο από συστατικά που θα ήταν τόσο φτηνά, να ήταν σχεδόν δωρεάν. Δεν μου άρεσε και πολύ η απάντησή της, που ήταν να σωτάρω σπανάκι ή σγουρό λάχανο με ελαιόλαδο, να το ανακατέψω με ρύζι και να ρίξω από πάνω μια κουταλιά τόνο.

Ωστόσο, μετά από δυο μέρες κατανάλωσης MealSquares, ήμουν τόσο απελπισμένη για ο,τιδήποτε άλλο. Καταβρόχθισα όλο το μπολ του περίεργου χυλού που έφτιαξα αμέσως με το που έφτασα στο γραφείο την Τετάρτη το πρωί. Ήταν το ακριβώς αντίθετο από το πρόβλημα που είχα με τα MealSquares, που μου έπαιρνε τόσο πολύ να τα μασουλήσω που δεν κατάφερα να καταναλώσω αρκετές θερμίδες σε μια μέρα για να λειτουργήσω σωστά.

Την επόμενη μέρα, έφτιαξα περισσότερο και ήταν καλό γιατί συνέχισε να μου αρέσει η νέα διατροφική εφεύρεσή μου, έστω κι αν μοιάζει εντυπωσιακά με μια συνταγή που βρήκα στο Διαδίκτυο για παρασκευή σπιτικού φαγητού κατοικίδιων. Όταν επέστρεψα στο σπίτι εκείνο το βράδυ, πρόσθεσα ένα σωρό ντρέσινγκ στο μπολ με το χυλό μου και το ανακάτεψα μέχρι που έγινε μια πεντανόστιμη κρέμα. Έφαγα ακόμα δυο μπολ μετά από αυτό και κοιμήθηκα νιώθοντας ότι είχα ανακαλύψει το καλύτερο μυστικό στον κόσμο.

Αυτό δεν κράτησε πολύ. Την επόμενη μέρα, η διάθεσή μου χειροτέρεψε. Έφτιαξα μια βερσιόν «πρωινού» του χυλού, αντικαθιστώντας τον τόνο με τηγανητό αυγό. Σε αυτό το σημείο παρατήρησα ότι κινιόμουν πολύ αργά και ότι τα χέρια μου μούδιαζαν. Άρχισα να φρικάρω όταν κοιτούσα φαγητό, με τον ίδιο τρόπο που ένας σκύλος κοιτάει έναν σκίουρο. Όταν ο συνάδελφός μου βούτηξε πατάτες σε κάποιου είδους σος και έπειτα τις έβαλε στο στόμα του, ήταν για μένα καθοριστικό στιγμιότυπο πορνογραφίας.

Την Παρασκευή, πέμπτη μέρα του πειράματος ένιωθα σαν να μετακινιόμουν υποβρυχίως. Η μονότονη διατροφή μου με έκανε να νιώθω ότι ανάρρωνα από hangover, μόνο που δεν είχα πιεί. Και όταν ήπια μισή μπύρα, ζαλίστηκα τόσο που φοβήθηκα ότι θα σωριαζόμουν στο πάτωμα. Το επόμενο πρωί αισθάνθηκα ακόμα πιο χάλια.

«Υπάρχει μία έρευνα που πρόκειται να δημοσιευτεί σύμφωνα με την οποία ο τρόπος που το σώμα αντιδρά σ'ένα γεύμα εξαρτάται από το επίπεδο του στρες σου», εξήγησε η Cipullo. «Οπότε, εάν είσαι στρεσαρισμένη και δεν σου αρέσει το γεύμα σου, θα το χωνέψεις διαφορετικά από κάτι άλλο».

Ρώτησα τι εννοούσε.

«Για παράδειγμα, έχεις περισσότερες πιθανότητες βακτήρια να διαρρεύσουν από τα έντερά σου και να πάνε σε άλλα μέρη του σώματός σου». Επέμεινε πως «αυτό δεν είναι όσο κακό ακούγεται».

Το μόνο που ξέρω είναι ότι το Σάββατο, όταν ήμουν έξω με τους φίλους μου στο Queens, ξαφνικά ένιωσα ότι ήθελα να κάνω εμετό. Ήταν μια εμπειρία που δεν είχα ξαναζήσει. Αν και είναι αμέτρητες οι φορές που έχω ξερασει, αυτή η αίσθηση ήταν απίστευτη. Έριξα τον παγωμένο καφέ μου, ξάπλωσα και συγκεντρωθηκα για να κρατηθώ μέχρι να φτάσω στο διαμέρισμα μου. Διόλου εύκολος στόχος.

Πόσα ξόδεψα για το φαγητό τελικά εκείνη την εβδομάδα; 10,06 δολάρια. Δεν θέλω ούτε να σκεφτώ πόσο μου κόστισε το ταξί.

Περισσότερα από το VICE

Η Ηλίθια, Θλιβερή μου Προσπάθεια να Αφήσω Μούσι

Δέκα Ερωτήσεις σε Έναν Καθηγητή Διεθνούς Δικαίου για το «Μακεδονικό»

H Δεύτερη Ζωή που Ξεκινά Μετά από μια Διπλή Μαστεκτομή στα 33