Οι φωτογραφίες εμφανίζονται στο τεύχος Νοεμβρίου του VICE Magazine.Είμαι μέσα σε ένα νοικιασμένο αυτοκίνητο, φτάνοντας στα σύνορα μεταξύ Βοσνίας και Μαυροβουνίου. Ο ένστολος στο φυλάκιο με κοιτάει μέσα από το σύννεφο καπνού που βγαίνει από το τσιγάρο που κρέμεται από την άκρη των χειλιών του. Βλέπει το αμερικανικό διαβατήριό μου και στραβώνει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, αλλά μόλις περνάει την πρώτη σελίδα του, γουρλώνει τα μάτια και κοιτάει μια εμένα και το μια το διαβατήριο. «Russkaya;» ψιθυρίζει χωρίς να το πιστεύει, ενώ μετά γελάει δυνατά. «Irina! Είσαι μια από εμάς! Darkο, έλα γρήγορα, μια Ρωσίδα». Ο Darko εμφανίζεται από το πουθενά, ένστολος κι αυτός, κι αυτός με τσιγάρο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Συνεχίζουν να κοιτάνε το διαβατήριο και να γελάνε σαν σχολιαρόπαιδα, ενώ ο ένας λέει «ε, πρέπει να γνωρίσεις τον φίλο μας, δεν έχει κοπέλα». Ανοίγουν το παράθυρο του φυλακίου φανερώνοντας έναν τρίτο ένστολο. «Σου αρέσει αυτός;». Ο τρίτος της παρέας φαίνεται λες και έχει περάσει την βραδιά του πίνοντας και τρώγοντας γροθιές κατάμουτρα. «Έμπλεξε σε ένα καυγά χθες, αλλά είναι ωραίος τύπος. Και ψάχνει για κοπέλα».
«Μπορώ να slika;», λέω πιάνοντας την κάμερά μου. «Ναι, ναι αμέ, slika» μου απαντάνε. Αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλον, δείχνοντας περήφανοι. Τραβάω την φωτογραφία και προχωράω το αμάξι εμπρός. Ένας τέταρτος ένστολος φρουρός, μπαίνει ξαφνικά μπροστά από το αμάξι, έχοντας ένα τεράστιο όπλο περασμένο μπροστά από το σώμα του. Είναι προφανώς το αφεντικό. «Τους φωτογράφισες; Δεν επιτρέπονται φωτογραφίες στα σύνορα!».«Μα τους ρώτησα και είπανε ναι».«Φυσικά και είπαν ναι. Είναι σαν τα σκυλιά. Τι γίνεται όταν δείξεις κρέας σε σκυλιά;». Δεν είμαι σίγουρη.«Λένε ναι», μου λέει και κάνει στην άκρη λέγοντάς μου να προχωρήσω.Κάθε καλοκαίρι, λαμβάνει χώρα σε ένα μικρό βουνίσιο χωριό της Σερβίας το μεγαλύτερο φεστιβάλ βαλκανικής μουσικής του κόσμου. Πάντα με γοήτευαν και με υπνώτιζαν οι τρελοί ρυθμοί αυτής της μουσικής και τον Αύγουστο που μας πέρασε αποφάσισα να προσπαθήσω να τους αποτυπώσω φωτογραφικά. Πλησιάζοντας το χωριό την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ, άκουσα να έρχεται από μακριά ο ήχος της τρομπέτας, καθώς πήγαινε από την έκσταση της χαράς μέχρι τα βάθη του πόνου. Η μουσική αντηχούσε δυνατά ανάμεσα στα σκοτεινά βουνά, στα οποία είχε χυθεί αίμα, βουνά που πλέον σαν να τραγουδούσαν για αυτό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οι φωτογραφίες σε αυτό το portfolio πάρθηκαν στο ταξίδι που ακολούθησε μέσα στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μια ομάδα γειτονικών χωρών που ενώθηκαν για κάποιον καιρό από μια ενιαία κουλτούρα, αλλά τις χώρισε η ιστορία και ο πόλεμος.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
