«Αδυνάτισε, Πού Πας με Τέτοιο Κώλο;» - Η Ζωή μου στην Κρατική Σχολή Χορού στην Αθήνα

*Μια 19χρονη φοιτήτρια έπειτα από καταγγελία της μητέρας της έφερε το ζήτημα της Κρατικής Σχολής Χορού στην Βουλή και προκάλεσε την αντίδραση της διευθύντριας της Κρατικής Σχολής Αθηνών. Αυτή είναι η ιστορία της Μαρίας -Λήδας Παπάλη Οικονομοπούλου όπως τη διηγήθηκε στη Μελπομένη Μαραγκίδου.

Μόλις τελείωσα την Γ' Λυκείου όλο το καλοκαίρι το πέρασα να κάνω σκληρή προετοιμασία για τις εξετάσεις στο επαγγελματικό της Κρατικής που ήταν τον Οκτώβρη. Το οποίο σημαίνει ότι πήγαινα στις 10 το πρωί στην Σχολή προετοιμασίας και γυρνούσα σπίτι μου με το τελευταίο μετρό. Είχα πεισμώσει πάρα πολύ και τότε ανακάλυψα πραγματικά ότι αυτό ήταν που ήθελα να κάνω και ότι θα πάω να δώσω και θα τα καταφέρω γιατί εκεί θέλω να μπω. Οι εξετάσεις έφτασαν κι εγώ πέρασα. Τα κατάφερα! Ήμουνα στο πρώτο έτος. Εγώ και άλλα 27 άτομα ανάμεσα σε εκατοντάδες υποψήφιους. Συνολικά στη δική μου τη χρονιά πήραν 28 άτομα που θεωρούνται πάρα πολλά. και γενικά μας έλεγαν «μην περιμένετε να μείνετε τόσοι. Το ότι μπήκατε 28 άτομα σημαίνει ότι θα τελειώσετε οι 15 ή οι 18». Η ίδια η διευθύντρια, η κυρία Βερέμη μάλιστα μου είχε πει καλά λόγια όταν έμπαινα στο επαγγελματικό. Θυμάμαι να μου λέει ότι έκανα τεράστια πρόοδο σε σχέση με πέρυσι και ότι είμαι ένας τελείως διαφορετικός εαυτός. Δήλωσε μάλιστα πολύ περήφανη που κατάφερα και πέρασα στο πρώτο έτος.

Αν με ρωτάς για καψόνια, εννοείται ότι έχω δεχτεί σχόλια για τα κιλά μου. «είσαι χοντρή, αδυνάτισε, που πας με τέτοιο κώλο», τέτοια. Όποτε με έλεγαν χοντρή έλεγα «δεν με ενδιαφέρει, αυτό είναι το σώμα μου, το αγαπάω, χαίρομαι με το σώμα μου», αλλά έμπαινα συνεχώς σε δίαιτες.

Κάθε μέρα μπορεί να χορεύεις τραυματισμένος. Το πιο απλό ας πούμε, όταν τραυματίζεις το ισχίο σου και δεν μπορείς να πας το πόδι σου 45 μοίρες και σου λέει ο καθηγητής "το θέλω 100μοίρες", θα το κάνεις. Δεν μπορείς να μην το κάνεις. Εγώ συγκεκριμένα είχα πάθει μεγάλη βλάβη στη μέση μου στο ισχιακό νεύρο και εκεί που περπάταγα απλά χτυπιόμουν μόνη μου. Και πήγα στον φυσικοθεραπευτή και μου λέει «αφού το ζορίζεις», και του λέω "δεν γίνεται να μην το ζορίζω εκεί που είμαι". Μου είχε απαντήσει ότι «εντάξει θα το ζορίζεις και μετά θα έρχεσαι εδώ να μου σκας 50 ευρώ για να στο κάνω καλά». Έτσι είναι εκεί μέσα, όσο τραυματισμένος και να είσαι χορεύεις. Είχα φτάσει σε σημείο να λιποθυμήσω μέσα στο μάθημα γιατί δεν μπορούσα να πω «ξέρετε κάτι; δεν είμαι καλά». Μου είπαν να κάτσω λίγο, έκατσα, πήγα στο επόμενο μάθημα και είπα στην καθηγήτρια ότι λιποθύμησα στο προηγούμενο μάθημα και δεν αισθάνομαι καλά να συνεχίσω και μου λέει «κάνε ότι νομίζεις». Και εννοείται ότι χόρεψα. Έτσι είναι. Αυτή είναι η ζωή της Κρατικής Σχολής και της χορεύτριας. Εδώ δεν μιλούσαμε σε τραυματισμούς, θα μας υπολόγιζαν αν τους λέγαμε και για παράδειγμα «δεν αισθάνομαι ψυχολογικά καλά;».

Ξεκίνησα λοιπόν το πρώτο έτος. Το πρόγραμμα είναι σαν να πηγαίνεις κανονικά πανεπιστήμιο. Εγώ κάθε μέρα ήμουν 8 το πρωί εκεί, και το μάθημα ξεκινούσε στις 9. Μέχρι να φάω κάτι, να κάνουμε ένα ζέσταμα, να αλλάξουμε, πήγαινε 9 η ώρα. Κάναμε μεταξύ άλλων μπαλέτο, σύγχρονο, Graham, ιστορία χορού, ρυθμική. Κανονικά δικαιούμαστε και μουσική, ανατομία, ιστορία της τέχνης αλλά δεν ήταν διαθέσιμα γιατί όπως μας έλεγαν δεν υπήρχαν τα κονδύλια για κάτι τέτοιο. Το νωρίτερο που τελείωνα ήταν στις 3 και το αργότερο στις 6 και εννοείται ότι μετά και τα σαββατοκύριακα πηγαίναμε μόνες μας να κάνουμε πρόβες για το μάθημα της χορογραφίας. Όλη μου η ζωή ήταν η Κρατική.

Ο υψηλότερος βαθμός ήταν το 10. Όμως κανείς στο πρώτο έτος δεν παίρνει άριστα. Νομίζω το υψηλότερο ήταν το 7. Εμένα σε κάποια βασικά μαθήματα μου έβαλαν κάτω από την βάση, περίπου 4,5. Αν στο επόμενο τετράμηνο δεν έπαιρνα πάνω από 5.5 θα είχα κοπεί. Όσο κυλούσε η χρονιά στο πρώτο έτος του επαγγελματικού δεν είχαν κανένα feedback από τους καθηγητές μου, μέχρι που φτάσαμε στις εξετάσεις του δεύτερου τετραμήνου. Μόλις τελειώνουν οι εξετάσεις ετοιμαζόμασταν για τις παραστάσεις της Κρατικής. Σε αυτές οι περισσότεροι από το πρώτο έτος μας έβαζαν να βοηθήσουμε σε δουλειές όπως σκούπισμα, καθάρισμα, ταξιθεσία. Πρόκειται για παραστάσεις που γίνονται μέσα στην Κρατική κι εμάς μας είχαν για να κάνουμε την λάντζα.

Μετά από αυτό έφυγα για διακοπές στα μέσα Ιουλίου, χωρίς να μας έχουν ενημερώσει για τους βαθμούς μας από τις εξετάσεις του καλοκαιριού. Οπότε περιμέναμε να μας έρθουν οι βαθμοί για να ξέρουμε ποια παιδιά έχουν περάσει στο δεύτερο έτος και ποια παιδιά έχουν μείνει. Κανονικά οι βαθμολογίες έπρεπε να έχουν βγει ένα 10ήμερο μετά τις εξετάσεις. Ήταν 2 Σεπτεμβρίου κι εγώ ήμουν στο νησί μου τη Σέριφο, αφού δεν είχα προειδοποιηθεί για τίποτα. Με παίρνουν τηλέφωνο από τη γραμματέα της σχολής και μου λένε: «Η κυρία Βερέμη σε θέλει αύριο στο γραφείο της». Όμως ήταν αδύνατο να πάω. Τους εξήγησα ότι ήμουν στην Σέριφο και δούλευα και αν ήταν κάτι επείγον να μου το πει αλλιώς μπορούσα να είμαι στην Αθήνα από Δευτέρα. Μου λέει «εντάξει, Δευτέρα στις 1.30 να είσαι εκεί». Είχαν καλέσει εμένα και άλλα δύο παιδιά. Ήδη είχε πάει μία άλλη φοιτήτρια και όπως μας είπε δεν της έδωσαν την δυνατότητα να δώσει επαναληπτικές για το δεύτερο έτος και ουσιαστικά την έδιωξαν. Μάλιστα της είπαν ότι αν θέλει να πάρει χαρτί ότι έχει αποφοιτήσει από το πρώτο έτος της Κρατικής θα πρέπει να υπογράψει ένα άλλο χαρτί το οποίο λέει ότι φεύγει οικειοθελώς, πράγμα που έκανε. Η κοπέλα, εκτός αυτού είχε χάσει την μητέρα της λίγες μέρες πριν. Η διευθύντρια υποστήριξε ότι δεν το ήξερε. Και μόνο που δεν γνώριζε η Κρατική ότι ένα χρόνο τώρα τραβιόταν στα νοσοκομεία είναι ζήτημα.

Στο ραντεβού ήμασταν εγώ και μετά θα έμπαινε ένας συμφοιτητής μου. Μπαίνω, με καλωσορίζει μία καθηγήτριά μου και με βάζουν να κάτσω σε ένα τραπέζι μαζί με την διευθύντρια και μου λένε. «Λοιπόν, εννοείται ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις στο δεύτερο έτος». Έτσι ακριβώς μου το είπε. «Εννοείται ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις στο δεύτερο έτος, δεν έχεις αυτή τη δυνατότητα. Δεν έκανες καμία απολύτως πρόοδο στο πρώτο έτος για να συνεχίσεις στο δεύτερο». Εν τω μεταξύ την ίδια καθηγήτρια που με καλωσόρισε στο ραντεβού, επειδή η βαθμολογία μου στο πρώτο τετράμηνο δεν ήταν καλή είχα πάει και την είχα ρωτήσει ποιο είναι το πρόβλημα για να βελτιωθώ και μου είχε πει «το θέμα σου δεν είναι η τεχνική, η τεχνική σου είναι άρτια. Το θέμα σου είναι η ψυχολογία σου, ότι μία είσαι εδώ και μία εκεί και δουλεύεις ανάλογα με την ψυχολογία σου». Δεν με είχαν ειδοποιήσει με κάποιο τρόπο στο δεύτερο εξάμηνο να προσέξω. Ούτε με διόρθωναν όταν έκανα ασκήσεις. Αν με διόρθωναν, θα γινόταν πολύ απαξιωτικά του τύπου «το κάνεις λάθος και σου έχω πει να μην το κάνεις έτσι και συνεχίζεις να το κάνεις έτσι. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω». Όσο ήμουν στην συνάντηση, μου είπαν ότι ψυχολογικά δεν θα μπορέσω να τα καταφέρω. Εγώ τους είπα ότι ήθελα να δω τη βαθμολογία μου γιατί για να με κόβουν η βαθμολογία μου θα είναι ανάλογη. Αλλά δεν την είχε την βαθμολογία να μου την δώσει και αυτό που μου απάντησαν ήταν ένα «συγγνώμη, αυτό δεν είναι εύκολο ακόμα» και έπειτα με ρώτησαν τι σκοπεύω να κάνω. «Τώρα που μου το λέτε δεν μπορώ να κάνω τίποτα γιατί οι εξετάσεις για όλες τις υπόλοιπες επαγγελματικές σχολές έχουν τελειώσει, δεν μου δίνετε τη δυνατότητα να πάω σε μία άλλη επαγγελματική σχολή ακριβώς γιατί έχουν τελειώσει οι εξετάσεις και δεν μου δίνετε τη δυνατότητα να συνεχίσω κι εδώ». Αυτό απάντησα για να λάβω την αντίδραση ότι «ωραία, εμείς μπορούμε τελείως χαριστικά να σου δώσουμε ένα χαρτί που θα λέει ότι αποφοίτησες από το πρώτο έτος αν και δεν ισχύει, γιατί η βαθμολογία σου δεν είναι ανάλογη για να αποφοιτήσεις από το πρώτο έτος».

Αν και επέμεινα να ζητώ την βαθμολογία μου μου είπαν ότι δεν μπορούν να μου την δώσουν γιατί δεν είχε βγει. Η τελευταία κουβέντα τους ήταν «ωραία, θα περάσεις αύριο από το γραφείο να υπογράψεις αυτό το χαρτί». Μετά από 2-3 μέρες μου έστειλαν τη βαθμολογία μου και ήμουν η μόνη που είχε κοπεί σε όλα τα μαθήματα για δεύτερη φορά. Τελικά, δεν πήγα ποτέ να υπογράψω το χαρτί που προφανώς ήταν αυτό της οικειοθελούς αποχώρησης, και δεν επικοινώνησα ποτέ ξανά μαζί τους. Από εκεί που ένα χρόνο πριν με είχε ανυψώσει , λέγοντάς μου ότι είχα κάνει πρόοδο, τελικά με έδιωξε. Εγώ πιστεύω ότι έχω κάνει πρόοδο. Δηλαδή, πιστεύω ότι και να μη θέλεις να κάνεις πρόοδο εκεί μέσα, θα την κάνεις. Δεν γίνεται. Αν είσαι εκεί μέσα κάθε μέρα, 7 μέρες την εβδομάδα, 8 ώρες την ημέρα , κάποια στιγμή θα την κάνεις, έστω και λίγο θα την κάνεις. Δηλαδή δεν γίνεται να μην έχω κάνει πρόοδο. Τώρα το θέμα είναι ότι έπρεπε να φύγουμε άτομα. Δηλαδή μας το είχαν πει ότι θα φύγουν κάποιοι γιατί είναι αδύνατο να συνεχίσουμε τόσοι πολλοί. Χωρίς να υπάρχει λόγος βέβαια. Τώρα γιατί έφυγα εγώ και όχι κάποιος άλλος, είναι δικό της θέμα. Άμα είχα μία ευκαιρία να τους ρωτήσω θα το έκανα. «Γιατί; Γιατί εγώ;». Και όχι μόνο γιατί εγώ. «Γιατί να φεύγει κάποιος γενικά;».

Δεν μπορεί να καταλάβει κανείς πόσο έκλαψα. Τα είχα καταλάβει όλα από όταν με πήραν τηλέφωνο. Λέω «ή θα έχω κοπεί ή θα επαναλάβω το πρώτο έτος». Και έκλαιγα μέχρι να πάω Αθήνα, πέντε μέρες χωρίς σταματημό. Ακόμα κλαίω. Αλλά εντάξει, τι να κάνω, θα το αποδεχτώ. Για την ιστορία, στον φοιτητή που είχαμε πάει μαζί στο ραντεβού του έδωσαν την δυνατότητα να επαναλάβει το πρώτο έτος. Όμως δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κόβουν. Αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω. Δηλαδή αν είναι κάποιος τόσο «άσχετος» κατ' αρχάς δεν θα είχε μπει, ούτε θα είναι τόσα χρόνια στην Κρατική όπως εγώ. Και άμα είναι άσχετος τον κατεβάζεις ένα έτος και του λες ότι «βλέπω ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις στο έτος που είσαι, μήπως θα ήταν καλό για σένα να πας ένα έτος κάτω, να τα επαναλάβεις για να προχωρήσεις».

Εγώ τα έχασα όλα. Όλα. Τώρα θέλω να φύγω έξω να σπουδάσω και ένιωσα τόσο ηττημένη που σκέφτομαι «να σπουδάσω, να μη σπουδάσω;». Είναι πολύ σκληρή η ζωή εκεί μέσα. Έξω υπάρχει και το κόστος ζωής. Δηλαδή δύο χρόνια είχαν μείνει. Θα τελείωνα εδώ και θα πήγαινα ένα χρόνο έξω να κάνω μεταπτυχιακό. Τώρα ή θα πρέπει να πάω τέσσερα χρόνια έξω ή να βρω κάτι άλλο να κάνω. Και εγώ πες ότι έχω την οικονομική δυνατότητα να πάω έξω, γιατί τώρα δουλεύω σε μία καφετέρια σέρβις για να βγάλω λεφτά να πάω να το κάνω. Ας πούμε άλλοι άνθρωποι που διώχνουν, απλά μένουν κρεμασμένοι και λένε ωραία τώρα ή θα σταματήσω να κάνω χορό ή δεν ξέρω.

Όταν έγινε αυτός ο ντόρος αποφασίσαμε τα τρία έτη να στείλουμε μια επιστολή στο διοικητικό συμβούλιο, η οποία έλεγε πρώτον για το θέμα των αποβολών ότι δεν γίνεται να διώχνουν έτσι παιδιά. Δεύτερον με το φοιτητικό πάσο, το οποίο υποτίθεται ότι το Υπουργείο στέλνει κάθε χρόνο κάποια λεφτά στην κρατική για να παρέχει η κρατική στους φοιτητές της ένα φοιτητικό πάσο. Αυτό δεν υπήρξε ποτέ. Οπότε μιλήσαμε αρχικά για αυτά τα δύο θέματα. Και μετά μιλήσαμε για τα θέματα των μαθημάτων, ότι δεν γίνεται να κάνουν τρία χρόνια με τους ίδιους καθηγητές. Ότι θέλουμε καινούργιους καθηγητές, θέλουμε περισσότερα μαθήματα. Δεν γίνεται να σπουδάζουμε χορευτές και να μην ξέρουμε τι γίνεται στο σώμα μας, να μην κάνουμε ανατομία. Να μην κάνουμε μουσική. Βασικά πράγματα. Να μην κάνουμε σεμιναριακά μαθήματα, γιατί είναι πολύ λίγα αυτά που κάνουμε μέσα στο χρόνο , στην Κρατική. Την επιστολή την υπογράψαμε όλοι εκτός από μία φοιτήτρια. Εκτός από αυτό, μας κατηγόρησαν για συνδικαλισμό όταν επιτέλους μία φορά στα χρονικά, αποφασίσαμε να κάνουμε όλα τα έτη μία συνέλευση στην αυλή της σχολής για να δούμε τι θα γίνει αρχικά με το πάσο, γιατί αυτό μας απασχολούσε εκείνη τη στιγμή.

Στη συνέχεια έκανα την καταγγελία μέσω της μητέρας μου, γιατί εγώ είμαι 19 ετών, ενώ εκείνη θα είχε μεγαλύτερη βαρύτητα. Και ίσως σκέφτονται «εντάξει μία μαμά γράφει μία επιστολή για την κόρη της επειδή την έδιωξαν από την κρατική. Ε και;». Όμως δεν είναι έτσι.

Το αστείο είναι ότι υπάρχει η διευθύντρια εκεί μέσα που διαψεύδει τα πάντα και απαντάει με μία επιστολή που δεν λέει τίποτα. Εγώ δεν ζητώ να γυρίσω. Ζητώ να αλλάξει η κατάσταση. Τόσα χρόνια κανείς δεν είχε μιλήσει. Αυτή η καταγγελία δεν είναι για μένα. Είναι για όλους αυτούς που διώξανε τα προηγούμενα χρόνια και για αυτούς που πρόκειται να διώξουν αν δεν γίνει κάτι.

* Αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες ή καταγγελίες προς δημοσίευση, στείλτε στο editorial.gr@vice.com.

Update 27/3/2018: Η Παυλίνα Βερέμη παύεται από την θέση της διευθύντριας της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ) με την από 23/3/2018 απόφαση της Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λυδίας Κονιόρδου. Όπως αναφέρει η ανακοίνωση του Υπουργείου Πολιτισμού: «Το ΔΣ εξέφρασε την αδυναμία συνέχισης της συνεργασίας με τη Διευθύντρια, με αποτέλεσμα να απειλείται η εύρυθμη λειτουργία της Σχολής»

Περισσότερα από το VICE

Οι Ηλικιωμένοι την Πίνουν Ανησυχητικά Πολύ

Πόνος Χωρίς Γλέντι: Αναλύσαμε το πιο Δημοφιλές Μουσικό Βίντεο για Φέτος στην Ελλάδα

Τα Παραγνωρισμένα Στατιστικά των Ανδρών που Βιάζονται από Γυναίκες