Φωτογραφίες Aπό τα Στριπτιτζάδικα του Αμερικανικού Νότου

Οι περισσότεροι φωτογράφοι δεν δέχονται πρόσκληση για να φωτογραφίσουν μέσα σε ένα στριπτιτζάδικο ή για να καταγράψουν «αράγματα» με τους συμμορίτες των Bloods. Ωστόσο ο Ivar Wigan, ίσως λόγω της συμπαθούς σκοτσέζικης αύρας του, πάντα δέχεται τέτοιες προσκλήσεις.

Η φωτογραιφκή σειρά του Wigan με τίτλο The Gods, αναδεικνύει την κουλτούρα και την κοινότητα που κινείται γύρω από το hip hop του Αμερικανικού Νότου. Με τις περισσότερες λήψεις του να έχουν παρθεί στην Ατλάντα, τη Νέα Ορλεάνη και το Μαϊάμι, οι φωτογραφίες του Wigan είναι προκλητικές και κινηματογραφικές, παρουσιάζοντας τη street κουλτούρα, από μια σκοπιά οικειότητας αλλά και θαυμασμού.

Ο Wigan γεννήθηκε στη Σκωτία και μεγάλωσε στο Λονδίνο. Η ακόρεστη όρεξή του να καταγράφει τα πάντα, μου θυμίζει μια διάσημη ατάκα της Susan Sontag από το βιβλίο της με τίτλο On Photography: «Ο φωτογράφος είναι μια "οπλισμένη" έκδοση του μοναχικού περιπατητή του αστικού τοπίου, ο οποίος stalk-άρει και τριγυρνάει στους δρόμους, ένας εξερευνητής που ανακαλύπτει την πόλη ως ένα τοπίο ηδονικών ακροτήτων».

Το The Gods έχει κοινά στοιχεία με τις προηγούμενες δουλειές του Wigan, οι οποίες έχουν εστιάσει στις φυλές της Αφρικής, στην dancehall σκηνή της Τζαμάικα, καθώς και μια σειρά από εικόνες από τα ταξίδια του στον Αμερικανικό Νότο.

VICE: Γιατί το μεγαλύτερο μέρος του The Gods είναι φωτογραφημένο μέσα σε στριπτιτζάδικα;
Ivan Wigan: Τα άτομα που φωτογράφισα είναι όλα από τον κόσμο του gangster rap και οι βασικοί τόποι συνάντησής τους είναι τα στριπιτζάδικα. Είναι λίγο σαν την εκκλησία για αυτήν την κουλτούρα. Γίνονται πολλά στα στριπτιτζάδικα. Εκεί πάνε και αράζουν όλοι, εκεί παίζουν τους δίσκους τους οι ράπερ, εκεί πάνε και παίζουν όλοι οι «μοδάτοι» DJs της φάσης τους. Για κάποιες από τις γυναίκες σε αυτές τις κοινότητες, ο μεγάλος στόχος είναι να καταφέρουν να γίνουν χορεύτριες σε αυτά τα μέρη. Για παράδειγμα, στην Atlanta, αν είσαι χορεύτρια του Magic City ο κόσμος σε θαυμάζει, σε σέβεται, διότι αυτά τα κορίτσια βγάζουν περισσότερα χρήματα από τον περισσότερο κόσμο σε αυτήν την κοινότητα. Μιλάμε για κορίτσια που είναι 21 ή 22 χρονών, αλλά κάποιες βγάζουν 5.000 δολάρια τη βραδιά, με ακριβά αυτοκίνητα και τέτοια. Πολλά από τα κορίτσια λοιπόν περιμένουν να γίνουν 19 ετών, έτσι ώστε να βγάλουν δίπλωμα οδήγησης. Με τη σειρά τους, οι άντρες θέλουν να βγαίνουν με αυτές τις κοπέλες ώστε να τους βλέπει ο κόσμος να κυκλοφορούν μαζί τους.

Αυτό το λες και ασυνήθιστο, μιας και ακόμα και σε πιο «προοδευτικές» πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, υπάρχει ακόμα ένα στίγμα πάνω στις γυναίκες που επιλέγουν να βγάζουν τα ρούχα τους σαν επάγγελμα, ακόμα και αν αυτές δηλώνουν ότι είναι μια δουλειά που τις καλύπτει.
Ναι, το να είσαι μια τέτοια χορεύτρια δεν είναι καθόλου αρνητικό στην Ατλάντα, κάτι που βέβαια δεν ισχύει σε πολλά μέρη του κόσμου. Μεγάλωσα στην Αγγλία, όπου το στριπτιτζάδικο θεωρείται ένα «βρόμικο» μέρος, ένα μέρος που πάνε μόνοι τους διάφοροι γέροι για να ζήσουν μια αποστειρωμένη σεξουαλική εμπειρία. Στην Ατλάντα, όμως, δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Όλος ο κόσμος πάει στα στριπτιτζάδικα. Πάνε ζευγάρια, γνώρισα έναν ιερέα εκεί, βλέπεις ομάδες κοριτσιών, κόσμο που πάει να δει μπάσκετ ή άλλα αθλήματα στην τηλεόραση, πάνε ακόμα και για φαΐ. Όλα αυτά τα μέρη σερβίρουν φαγητό. Προς το τέλος της νύχτας, όμως, τα πράγματα έχουν ζεσταθεί και όλοι αρχίζουν να χορεύουν, και η φάση θυμίζει κλαμπ. Δεν είναι λοιπόν ένα μέρος μόνο για άντρες. Είναι ένα θετικό και πρόσχαρο περιβάλλον, όπου ο κόσμος πάει για να επικοινωνήσει. Οι χορεύτριες είναι νεαρές, πανέμορφες κοπέλες με φιλοδοξίες. Είναι κάτι που βρίσκεις μόνο στον Νότο. Η Ατλάντα είναι στο επίκεντρο, αλλά έχεις τέτοια μέρη στη Νέα Ορλεάνη, στο Τζάκσονβιλ, στο Μέμφις και κάποια πράγματα στο Μαϊάμι. Στο κέντρο της Ατλάντα υπάρχουν περισσότερα από 65 στριπτιτζάδικα.

Τα άτομα που φωτογραφίζεις απεικονίζονται ως ηρωικά, σχεδόν θεϊκά. Είναι κάτι εσκεμμένο αυτό;
Ναι, σίγουρα. Προσπαθώ να ανεβάσω αυτές τις φυσιογνωμίες από τον δρόμο και να τους απεικονίσω σε επίπεδο ειδώλου. Ένας άλλος φωτογράφος μπορεί να το αποτύπωνε πολύ διαφορετικά, από μια αρνητική σκοπιά ίσως. Αλλά εγώ προσπαθώ να αναδείξω και να εξυψώσω τους ανθρώπους. Ο σκοπός μου είναι να φτιάξω πανέμορφες εικόνες, τις οποίες θα αγαπήσουν και τα άτομα εκείνα που απεικονίζονται σε αυτές.

Από εκεί έρχεται και το όνομα της συλλογής, The Gods;
Βασικά, το Gods είναι ένας όρος slang για τους βετεράνους του δρόμου. Άτομα που έχουν επιβιώσει μετά από φυλάκιση, αλάνια βετεράνοι. Οι νεότεροι, λοιπόν, συχνά αποκαλούν τους μεγαλύτερους Gods (θεοί).

Δεν συμβαίνει συχνά να επιτρέπεται σε κάποιον να φωτογραφίσει μέσα σε ένα στριπτιτζάδικο ή να φωτογραφίσει συμμορίτες. Πώς τα κατάφερες;
Έπρεπε να μείνω στην Ατλάντα για καιρό. Όταν πρωτοπήγα δεν ήξερα κανέναν. Πήγα εκεί επειδή ήξερα την κλαμπ σκηνή. Όταν προσγειώθηκα, είπα στον ταξιτζή: «Πήγαινέ με στο φτηνότερο μοτέλ». Από εκεί και πέρα άρχισα να μαθαίνω την πόλη, να κάνω φίλους, να συνηθίζω. Έμεινα εκεί πάνω από έναν χρόνο, αλλά για τις πρώτες εννέα εβδομάδες δεν φωτογράφισα τίποτα, απλά οδηγούσα μέσα στην πόλη προσπαθώντας να την καταλάβω - τις κοινότητές της, τις γειτονιές της, τους ανθρώπους της.

Όταν τελικά βρήκα τα κλαμπ στα οποία ήθελα να δουλέψω, πήγαινα εκεί κάθε βράδυ, μέχρι να μάθω όλες τις χορεύτριες, τους σεκιουριτάδες και τη διεύθυνση του μαγαζιού. Τα πάντα έχουν να κάνουν με τις σχέσεις σου. Κατέληξα να γίνω κομμάτι της σκηνής. Είχα πάντα μαζί μου το iPad μου ώστε να τους δείχνω τις φωτογραφίες μου, διότι με τη δουλειά μου ξεπερνούσα διάφορα εμπόδια και ήταν πιο εύκολο για εκείνους να καταλάβουν τι ήθελα να κάνω.

Τι σημαίνει το να είσαι ένας λευκός και να δημιουργείς εικόνες ανθρώπων που συνήθως δεν μπορούν να ελέγξουν το πώς απεικονίζονται;
Με την άνοδο της δυναμικής των social media, νομίζω πως όλοι ελέγχουμε πολύ καλύτερα την εικόνα μας.

Πώς καταφέρνεις να ισορροπείς ανάμεσα στον θαυμασμό και τον φετιχισμό, την καταγραφή και την εκμετάλλευση; Πόσο σημαντικά είναι αυτά τα ερωτήματα για σένα;
Ο φετιχισμός υπονοεί ότι υπάρχει κάποιου είδους ερωτικό περιεχόμενο και δεν βλέπω αυτήν τη συλλογή έτσι. Δεν θεωρώ πως η φωτογραφία εκμεταλλεύεται τα άτομα που απεικονίζονται αν θέλει να φτιάξει ένα θετικό αποτέλεσμα, ένα παράδειγμα ομορφιάς που θα «μείνει». Τι καλύτερο ως δώρο για κάποιον από το να τον απαθανατίσεις όταν είναι στα καλύτερά του;

Πολλές φορές, η δουλειά σου συγκρίνεται με τη δουλειά της Nan Goldin, αν και η δουλειά της είναι αρκετά πιο σκοτεινή από τη δικιά σου.
Μου αρέσει πολύ η δουλειά της. Τη γνώρισα στο Παρίσι όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με όλα αυτά και αγόρασα μια από τις φωτογραφίες της, την οποία έχω πάνω από το κρεβάτι μου. Αποτελεί έμπνευση για μένα, αλλά φωτογραφίζει αντλώντας ενέργεια από κάπου πολύ σκοτεινά. Οι δικές μου φωτογραφίες δεν έχουν αυτό το σκοτάδι. Τις βλέπω πολύ πιο θετικές, σαν μια γιορτή. Αυτή νομίζω ότι είναι και η βασική διαφορά μας. Για παράδειγμα, μία από τις πιο διάσημες φωτογραφίες της Nan, είναι μια που απεικονίζει έναν ασθενή με AIDS στο τελευταίο στάδιο να κρατάει το χέρι του συντρόφου του. Είναι μια πολύ δυνατή εικόνα, τη σέβομαι απόλυτα, αλλά δεν θα την έπαιρνα ποτέ, διότι δεν έχω τέτοιο σκοπό ως καλλιτέχνης. Ο δικός μου σκοπός είναι να βρίσκω πράγματα που μπορώ να εκθειάσω.

Περισσότερα από το VICE

Είναι ο Πάνος Καμμένος η «Νάντια Κομανέτσι» της Νέας Εποχής;

Οι Εικόνες του Ναυαγίου με Πρόσφυγες Ανοικτά της Λιβύης θα σε Στοιχειώσουν

Seinfeld: Κι Όμως, τα «Φιλαράκια» Δεν Είναι η πιο Επιτυχημένη Κωμική Σειρά