Το κείμενο εμφανίστηκε αρχικά στο VICE UK.

Έξω από το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, υπάρχει ένα σημάδι, στην κινεζική γλώσσα, που λέει στους επισκέπτες να μην αφοδεύουν στον περιβάλλοντα χώρο. Αυτό το σημάδι είναι γραμμένο μόνο στην κινεζική γλώσσα και μάλιστα στη διάλεκτο του Πεκίνου. Καμία άλλη εθνικότητα δεν φαίνεται να χρειάζεται υπενθύμιση για το πού είναι ή πού δεν είναι το κατάλληλο μέρος για αφόδευση, σε ό,τι αφορά την περιοχή των μουσείων τέχνης της μητροπολιτικής Γαλλίας. Κάθε άλλο έθνος, στη γη, αντιλαμβάνεται, εμμέσως, την κοινωνική σύμβαση ότι, σε αντάλλαγμα για τη «συμμετοχή» τους στην τέχνη, οι επισκέπτες μπορούν να αφοδεύουν μόνο μέσα στα λευκά πορσελάνινα μπολ που βρίσκονται εντός των καθορισμένων ζωνών τουαλέτας. Όχι στα πεζοδρόμια. Ούτε καν στους κάδους ή στον χώρο πρωινού του ξενοδοχείου τους, ή ακόμα μεταξύ των βυζιών μίας περαστικής σερβιτόρας. Μόνο στις τουαλέτες. Ευχαριστώ.

Εντός της χώρας, στην Κίνα, υπάρχει ήδη πρόβλημα με την αφόδευση στους δρόμους, η οποία συνδυάζεται «αρμονικά» με το πρόβλημα του δημόσιου φτυσίματος, που οδηγεί τους περισσότερους επισκέπτες να ρεύονται και αυτοί «ανοιχτά» (ευτυχώς, τo ρέψιμο είναι -και αυτό- κοινωνικά επιτρεπτό). Φαίνεται ότι, όταν πάνε στο εξωτερικό, ορισμένα μέλη -όχι όλοι, να το τονίσουμε- της κινεζικής κοινωνίας κουβαλούν αυτό το πρόβλημα μαζί τους. Την περασμένη εβδομάδα, ο αναπληρωτής πρωθυπουργός της Κίνας, ο Wang Yang, «εκτόξευσε» την οργή του σχετικά με την απολίτιστη συμπεριφορά των συμπατριωτών του, η οποία έχει βλάψει την εικόνα του έθνους. Ο Yang τους κατηγόρησε για «κακή ποιότητα και ανατροφή» του μέσου Κινέζου τουρίστα. «Κάνουν θόρυβο σε δημόσιους χώρους, χαράζουν λέξεις σε γραφικά σημεία, διασχίζουν το δρόμο όταν το φανάρι είναι κόκκινο, φτύνουν και κάνουν πολλά ακόμη απολίτιστα πράγματα», είπε ο Wang. «Αυτό είναι επιζήμιο για την εικόνα του λαού μας και αφήνει μια κακή εντύπωση».

Ως εκ τούτου, το Πολιτικό Γραφείο σχεδιάζει να δημιουργήσει έναν τουριστικό νόμο, με τον οποίον θα υποχρεώνονται οι Κινέζοι να συμπεριφέρονται «σύμφωνα με τα τοπικά ήθη και έθιμα». Είναι η ώρα για κάτι τέτοιο. Για χρόνια, ακούγαμε «Οι Κινέζοι έρχονται», αλλά μόνο τώρα αρχίζουν να καταφθάνουν σε πλήθος - πέρυσι, η Γαλλία εξέφρασε την ικανοποίησή της για 900.000 από αυτούς. Έως το 2015, αυτός ο αριθμός προβλέπεται να φθάσει τα 5.000.000. Οι Κινέζοι επισκέπτες των Η.Π.Α. πρόκειται να αυξηθούν κατά 232%. Το 2012, η Κίνα ξεπέρασε τους Γερμανούς και έγινε η κορυφαία τουριστική δύναμη -σε ό,τι αφορά τα χρήματα που ξοδεύουν οι τουρίστες τους- στον πλανήτη, με την απίστευτη αύξηση του +43% σε σχέση με αυτά που ξόδεψαν το 2011. Εκτός κι αν χρησιμοποίησαν τα ξένα χρτονομίσματα για να σκουπίσουν τους πωπούς τους.

Τα λόγια του Wang ήρθαν την ίδια στιγμή που ο συμπατριώτης του Ding Jinhao έκανε τον ευατό του «αθάνατο», στους τοίχους ενός αρχαίου αιγυπτιακού ναού, στο Λούξορ. Με μια πέτρα, ο 15χρονος σκάλισε τη φράση «Ο Ding Jinhao ήταν εδώ», μέσα στον 3.500 κτίριο, προκαλώντας ένα νέο κύμα εθνικής ντροπής στην πατρίδα του. «Γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί πολίτες που πηγαίνουν στο εξωτερικό και μας ταπεινώσουν;», είπε με λυγμούς ο τηλεοπτικός ρεπόρτερ Xuan Kejiong. «Πόσες γενιές θα περάσουν για να αλλάξει αυτό το είδος της συμπεριφοράς;»

Στην Ταϊλάνδη, η τουριστική εισβολή ήταν ένα πολιτικό ζήτημα από τότε που μια χαμηλού προϋπολογισμού κινεζική ταινία, με τίτλο «Lost In Thailand», είχε δημιουργήσει μια μίνι «έκρηξη» στον τουρισμό της πόλης Chiang Mai. «Οι Κινέζοι τουρίστες έχουν την τάση να οδηγoύν γρήγορα και στη λάθος πλευρά του δρόμου», ανέφερε κάτοικος ο οποίος παραπονέθηκε στη The Nation - μια αγγλόφωνη εφημερίδα της Ταϊλάνδης. «Και συχνά πηγαίνουν αντίθετα στην κυκλοφορία, σε μονόδρομους. Οι Κινέζοι τουρίστες συχνά σταματούν στη μέση πολυσύχναστων διασταυρώσεων, απλά για να διαπληκτιστούν. Μερικά ξενοδοχεία τους αποφεύγουν, επειδή -λένε- οι Κινέζοι τουρίστες συχνά νοικιάζουν ένα δωμάτιο για δύο, αλλά διανυκτερεύουν σε ομάδες τεσσάρων ή πέντε ατόμων».

Η εφημερίδα δημοσίευσε ένα Top 6, των χειρότερων κινεζικών αμαρτιών:

- Δεν «τραβούν» το καζανάκι.
- Περιφρονούν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας -σε αυτοκίνητα και ποδήλατα- και σταθμεύουν παράνομα.
- Κάνουν φασαρία, ακόμα και σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων.
- Πετούν σκουπίδια, φτύνουν, δεν τηρούν τις «ουρές» αναμονής.
- Επιτρέπουν στα παιδιά να αφοδεύουν σε δημόσιες πισίνες.
- Μιλούν άθλια αγγλικά, δυσκολεύοντας την επικοινωνία.

Στις Μαλδίβες, ένα ξενοδοχείο άρχισε να βγάζει τους βραστήρες από τα δωμάτια των Κινέζων τουριστών, επειδή τους κρατούσαν για να βράζουν νουντλς. Κάποιοι δεν σταματούσαν στα νουντλς, μαγείρευαν και οστρακοειδή. Μετά την αποκάλυψη αυτής της ιστορίας, από έναν Κινέζο υπάλληλο, προκλήθηκε θύελλα αντιδράσεων στην Κίνα. Οργανώθηκαν μποϊκοτάζ και οι ξενοδόχοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.

Λίγο πιο δίπλα, στην Κορέα, όπου ήδη γνώριζαν κάποια πράγματα για αυτήν την κινεζική παρέμβαση, ενοχλήθηκαν. Το campus, του γυναικείου πανεπιστημίου της Σεούλ, το «Ewha», έχει κατακλυστεί από δεκάδες περιπλανώμενους Κινέζους. Το όνομα του τόπου μεταφράζεται αόριστα στα κινεζικά ως «κάτι που φέρνει όφελος», οπότε διάφοροι νεόνυμφοι «μπούκαραν» με τις φωτογραφικές μηχανές τους, για να βγάλουν εκεί τις γαμήλιες φωτογραφίες τους γάμου τους, παρά τις –πρόσφατα τοποθετημένες- επιγραφές: «Όχι Παραβάτες».

Οι τουριστικές αναφορές κάνουν τους Κινέζους να ακούγονται σαν επιδρομείς, σε ολόκληρο τον πλανήτη, που φτύνουν, φωνάζουν, βράζουν αστακούς στις τσαγιέρες και χαράσσουν «YOLO» στην πέτρα «Rosetta». Σε όλον τον κόσμο, φαίνεται ότι, οι Κινέζοι έχουν γίνει οι νέοι Αμερικανοί, σε ό,τι αφορά τη χυδαιότητα και την αγένεια. Ο καθένας νιώθει αγανακτισμένος προς αυτήν τη νέα παγκόσμια ηγεμονία και καθώς η Κίνα πλησιάζει τις Η.Π.Α., ό,τι αφορά στην οικονομική δύναμη, ταυτόχρονα πλησιάζει στο να γίνει ο νέος παγκόσμιος σάκος του μποξ.

Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι: α) ως ένα έθνος που έχει τετραπλασιάσει το εισόδημά του κατά την τελευταία δεκαετία, έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που δεν έχουν συνηθίσει να βρίσκονται στο εξωτερικό και β) κατά συνέπεια, οι Κινέζοι δεν ξέρουν πώς να κάνουν διακοπές. Είναι σπάνιo να τους δεις να παίζουν ρακέτες με τα παιδιά τους ή να διαβάζουν ένα βιβλίο του Dan Brown σε μια ξαπλώστρα. Θα τους βρεις να παίζουν παιχνίδια με κάρτες στην παραλία και να αναρωτιούνται ποιά είναι η απάντηση, ενώ βρίσκεται μπροστά τους. Έχουν τα χρήματα. Άρα, πηγαίνουν διακοπές «επειδή μπορούν».

Η γενιά τους μεγάλωσε υπό τη φοβερή σκιά της Πολιτιστικής Επανάστασης. Οι καλοί τρόποι, που είχαν για αιώνες, αντικαταστάθηκαν με μερικούς ρηχούς αλγόριθμους, προκειμένου να είναι καλοί κομμουνιστές. Και τώρα, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια, αυτό που βλέπεις είναι η πιο αγνή εκδοχή νεόπλουτων που υπήρξαν ποτέ. Μια νέα κατηγορία καταναλωτών, που ξεκίνησε από χαμηλά και τώρα, που πλησιάζει την κορυφή, αναπόφευκτα αισθάνεται ότι θέλει περισσότερα. Όπως κάθε νεόπλουτος, ετσι και αυτοί, θέλουν περισσότερα από τη ζωή τους, από το να έχουν μία «ξερή» αγοραστική δύναμη.

Και αυτό είναι κάτι το οποίο οφείλουμε να παραδεχτούμε. Όλα αυτά τα ανέκδοτα περί κοπράνων των Κινέζων, είναι μια εξαιρετική ψυχική άμυνα έναντι του υποταγής μας στην κυριαρχία τους. Αυτή τη στιγμή, οι Κινέζοι είναι, λίγο-πολύ , αυτοί που κρατούν ζωντανή την ευρωπαϊκή αγορά ειδών πολυτελείας και για αυτό συνεχίζουμε να πουλάμε. Έχουν αγοράσει τη Givenchy και την Dolce. Αγαπούν την Jaguar και τη Chateauneuf-du-Pape και την Talisker. Καθώς η ίδια η Ευρώπη είναι «άρρωστη», η κινεζική άνοδος στην παγκόσμια τουριστική «βασιλεία», το 2012, σηματοδότησε τη στροφή της παλίρροιας χορηγιών, από τη Δύση στην Ανατολή. Μες στην επόμενη δεκαετία, πρόκειται να είμαστε «ξυπόλητοι» και να τους λέμε στα κινέζικα: «Θέλετε Smythson, κύριε;», «Σας αρέσει η Yardley;», «Να σας δώσω Burberry σε καλή τιμή; Θα δείτε, είναι πολύ καλή.».

Μπορούμε κάλλιστα να βρεθούμε υπό εισβολή ανάγωγων Κινέζων τουριστών, αλλά η αντίδρασή μας σε αυτό, λέει πολλά για τις ανασφάλειές μας.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.