Συναντήσαμε την Οικιακή Βοηθό που Φέρεται να Έπεσε Θύμα Βασανισμού από το Αφεντικό της στην Εύβοια

Φωτογραφίες: Αλεξία Τσαγκάρη

Συναντώ την κυρία Αναστασία στο σπίτι της κόρης της στην Ιστιαία, όπου έχει βρει καταφύγιο μετά τον άγριο ξυλοδαρμό που υπέστη από το γιο της ηλικιωμένης γυναίκας στην οποία δούλευε ως οικιακή βοηθός. Έχουν περάσει πέντε μέρες, όμως τα σημάδια στο πρόσωπο και το σώμα της είναι ακόμα έντονα. Η Raycheva Siyka Todorova ή Αναστασία όπως τη φωνάζουν στην Ελλάδα, κατάγεται από τη Βουλγαρία, ζει κι εργάζεται στην Ιστιαία και τις γύρω περιοχές τα τελευταία 15 χρόνια.

Η 50χρονη είχε αναλάβει τη φροντίδα μιας ηλικιωμένης γυναίκας στο Τσιφλίκι της Ιστιαίας 3-4 μέρες πριν το περιστατικό ξυλοδαρμού. Ο μισθός της θα ήταν 400 ευρώ το μήνα χωρίς ασφάλιση όπως υποστηρίζει, με την υποχρεώση να βρίσκεται στο σπίτι μέρα-νύχτα, θα είχε ένα ρεπό την εβδομάδα και τη δυνατότητα να φεύγει για κάποιες ώρες ώστε να βλέπει την οικογένειά της. Τον εργοδότη της τον γνώριζε ήδη αφού δούλευε για 4 χρόνια σε μία άλλη οικογένεια στην περιοχή. Όπως λέει η ίδια δεν ήταν άγριος μαζί της και δεν της είχε δώσει ανάλογα δείγματα.

Το απόγευμα της Πέμπτης 29 Ιανουαρίου, ο εργοδότης της την κατηγόρησε πως έκλεψε 900 ευρώ από το σπίτι της μητέρας του, κάτι που η ίδια αρνήθηκε. Λίγο αργότερα ο άντρας επέστρεψε με άλλους δύο γνωστούς του, την έδειραν, την έδεσαν χειροπόδαρα και την οδήγησαν σε μία σούδα (βάλτο με νερό), σύμφωνα με όσα καταγγέλει η ίδια.

Όπως μου λέει: «Ήταν Πέμπτη απόγευμα. Είχα να βγω τρεις μέρες να δω τα παιδιά μου και το αφεντικό μου μου είπε αν θέλω να πάω μια βόλτα από το χωριό του. Μου είπε ότι θα με περίμενε και η γυναίκα του και να τον πάρω τηλέφωνο να έρθει να με πάρει. Πήγαμε σε ένα μαγαζί, στο οποία ήταν εκεί και 3-4 φίλοι τους. Με κέρασαν 1-2 μικρά ποτηράκια κρασί. Λίγο μετά τις 4.00 τους λέω ότι θα φύγω. Με πήγε ο ίδιος πίσω στη μαμά του. Όταν φτάσαμε, μπήκε μέσα στο δωμάτιο να ψάξει κάτι και μου έφερε ένα πράσινο χαρτί. Μου λέει "τα λεφτά που είναι;". «Ποια λεφτά;», του απαντάω. "Τα 900 ευρώ", μου φωνάζει. "Δεν ξέρω", του είπα, "δεν έχω ούτε λεφτά ούτε τίποτα". Με κατηγόρησε ότι εγώ πήρα τα λεφτά. Έφυγε και κλείδωσε την πόρτα. Αμέσως πήρα τη γυναίκα του και της είπα ότι τα λεφτά λείπουν από το σπίτι κι ότι εγώ δεν ξέρω τίποτα. Εκείνη μου είπε ότι θα μιλήσει με τον άντρα της.

Λίγο αργότερα, επέστρεψε μαζί με τους δύο φίλους του που ήταν πριν στο μαγαζί και με τη γυναίκα του. "Τα λεφτά", μου φώναζε κι εκείνη. Έλεγα ότι δεν τα έχω πάρει εγώ. Απειλούσαν ότι θα καλέσουν την αστυνομία και τους έλεγα να την πάρουν. Κάποια στιγμή άρχιζαν να φωνάζουν από πάνω μου κι αυτή εξαφανίστηκε και με άφησε μόνη με τρεις άντρες. Το αφεντικό μου ξεκίνησε να με βαράει, ο άλλος φώναζε κι ο άλλος στεκόταν στην κλειδωμένη πόρτα. Τους έλεγα ότι δεν έχω πάρει τα λεφτά αλλά δε με πίστεψαν. Έπεσα κάτω, έτρεχαν τα αίματα από τη μύτη και το στόμα μου, το πρόσωπό μου έγινε χάλια, τα μάτια μου άρχιζαν να κλείνουν. Έλεγα Παναγία μου βοήθησέ με. Φώναζα, αλλά η γιαγιά δεν μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι και οι γείτονες δεν μπορούσαν να με ακούσουν γιατί οι πόρτες και τα παράθυρα ήταν κλειστά. Μου είχαν κλείσει και το κινητό, για να μην καλέσω κάποιον.

Μετά με έβαλαν κάτω κι ο ένας πατούσε στα χέρια μου με τα παπούτσια του, και το αφεντικό μου προσπαθούσε να με πνίξει με μία πετσέτα στο πρόσωπό μου. Μετά μου έλεγαν ότι θα με πάνε στη σούδα να με πετάξουν στο Τσοκαϊτη. Πήραν ένα σχοινί, μου έδεσαν τα χέρια και τα πόδια και με έβαλαν στο αυτοκίνητο. Η ώρα είχε πάει 9.00 το βράδυ περίπου. Μου ζητούσαν να πω που είναι τα λεφτά αλλιώς θα με πετάξουν μέσα και θα πεθάνω. Με έβαλαν στο νερό και με άφησαν μέσα μέχρι τη μέση και κρύωνα. Για να γλιτώσω τη ζωή μου είπα ψέματα ότι πήρα τα λεφτά και τα έστειλα στη Βουλγαρία. Τους ζήτησα να με αφήσουν να φύγω κι ότι μέχρι την επόμενη μέρα στις 10.00 το πρωί θα τους δώσω τα λεφτά. Μου είπαν ότι "αν δεν τα φέρεις, θα δεις τι θα πάθει η κόρη κι ο γαμπρός σου".

Με έβγαλαν από το νερό, με έβαλαν στο πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου και με πήγαν πάλι πίσω στη γιαγιά. Μου είπαν να μαζέψω τα πράγματά μου και με ρώτησαν αν θέλουν να με πάνε στη κόρη μου. Εγώ είπα όχι για να μην τους τρομάξω έτσι όπως ήμουν. Μάζεψα τα πράγματά μου, έφυγα και πήγα σε ένα φιλικό σπίτι όπου καθαρίζω. Με φιλοξένησε ο άνθρωπος στο σπίτι του, και την επόμενη μέρα μου πήρε ένα ταξί, με έστειλε στην κόρη μου κι από εκεί πήγαμε στο κέντρο υγείας».

Όταν έφτασε στο κέντρο υγείας την Παρασκευή, η κυρία Αναστασία όπως λέει δεν μπορούσε να δει από τα χτυπήματα στα μάτια, ούτε μπορούσε να μιλήσει καλά, ενώ ζαλιζόταν συνέχεια. «Μετά πήγαμε στην αστυνομία, δεν αισθανόμουν καλά, ζαλιζόμουν πολύ και πήγαμε ξανά στο κέντρο υγείας».

Ο διευθυντής του κέντρου υγείας της Ιστιαίας, Αλέξανδρος Δαύρης μου λέει πως όταν έφτασε η κυρία Αναστασία δεν μπορούσαν να της κάνουν ακτινογραφία γιατί το μηχάνημα βρίσκεται εδώ και 1.5 μήνα εκτός λειτουργίας: «Της κάναμε εξετάσεις και πράγματι είχε πρόβλημα και χρειάστηκε νοσηλεία. Δεν είχε εσωτερικά τραύματα, ήταν εξωτερικά. Στους μύες και τα μαλακά μόρια του σώματος. Τα τραύματα δείχνουν κατά την άποψή μου ότι ήταν κάποιος που την χτυπούσε με μίσος. Πες ότι κάποιος βγαίνει εκτός εαυτού και ρίχνει ένα χαστούκι. Δε θα συνεχίσει να χτυπάει. Τα τραύματα τι έδειξαν; Ότι συνέχιζε να την χτυπάει για αρκετή ώρα. Δεν ήταν ένα μόνο χτύπημα, έχει σημάδια σε όλο το σώμα, που σημαίνει ότι ήταν συνεχόμενο».

Τα περιστατικά βίας στην περιοχή δεν είναι σπάνια όπως λέει ο κ. Δαύρης: «Έχουμε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας στην περιοχή. Δεν είχαμε όμως ανάλογο περιστατικό στον εργασιακό χώρο που να έχει αναφερθεί. Είναι λυπηρό που συμβαίνουν τέτοια πράγματα,όμως συμβαίνουν πάρα πολύ συχνά. Φυσικά όχι στο βαθμό που συνέβη στη συγκεκριμένη κυρία, όμως η καταγραφή μας είναι πολύ συχνή και ειδικά μεταξύ ζευγαριών. Είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να το δούμε πιο ζεστά. Οι ψυχιατρικές υπηρεσίες, οι υπηρεσίες πρόνοιας και προστασίας στην περιοχή μας υπολείπονται. Θα πρέπει να δημιουργηθούν κάποιες υπηρεσίες υποστηριχτικές, ώστε να υπάρχει ένα σημείο αναφοράς και να προσφέγουν τα θύματα και το περιβάλλον τους. Εμείς δυστυχώς μπορούμε να κάνουμε απλώς καταγραφή, αλλά όχι πρόληψη».

Η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της Δικαιοσύνης. Η ίδια κατέθεσε μήνυση για βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη κατά συναυτουργία και παράνομη κατακράτηση κατά συναυτουργία, κατονομάζοντας τον βασικό δράστη, που συνελήφθη με τη διαδικασία του Αυτόφωρου κι αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικά μέτρα, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα, εμφάνιση στο αστυνομικό τμήμα και απαγόρευση επικοινωνίας με την καταγγέλουσα. Ο άντρας με τη σειρά του μήνυσε την εργαζόμενη για συκοφαντική δυσφήμηση και κλοπή.

Σύμφωνα με την Αγγελική Παπανδρέου, δικηγόρο της πολιτικής αγωγής: «Με αίσθημα ευθύνης και κοινωνική ευαισθησία ανέλαβα την εκπροσώπηση της Raycheva Siyka Todorova, η οποία υπέστην άγριο ξυλοδαρμό και παράνομη κατακράτηση στις 29-01-2015, στο Τσιφλίκι της Ιστιαίας. Η Ελληνική Δικαιοσύνη ενήργησε άμεσα και στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και η παθούσα θα ασκήσει όλα τα συνταγματικώς κατοχυρωμένα δικαιώματά της. Το συμβάν χαρακτηρίζεται ως ακραίο κοινωνικό φαινόμενο, λαμβανομένου υπόψη του φύλου της, της υπηκοότητάς της, της εργασιακής και κοινωνικής της θέσης, που την καθιστά το πιο αδύναμο μέλος του κοινωνικού ιστού και γι' αυτό είναι χρέος μας να την προστατεύσουμε και μέσα από αυτήν στάση να προασπίσουμε τους δημοκρατικούς θεσμούς μας. Η δικονομική αρχή της μυστικότητας της κύριας ανάκρισης απαιτεί τη διακριτικότητα του καθήκοντος πληροφόρησης. Η άμεση ευαισθητοποίηση και ανταπόκριση όλων των φορέων και πολιτών στην απαξίωση της εγκληματικής πράξης αποδεικνύει ότι η ελληνική κοινωνία είναι ευαισθητοποιημένη, αλληλέγγυη και με υψηλό φρόνημα».

Πώς θα είναι η ζωή όμως από εδώ και πέρα για την κυρία Αναστασία; Όπως μου λέει η ίδια: «Φοβάμαι, αλλά ο κόσμος με έχει στηρίξει. Είναι όλοι μαζί μου», ενώ η κόρη της συμπληρώνει τα λόγια της μητέρας της λέγοντας πως: «Θα συνεχίσουμε να μένουμε εδώ. Είναι πολύ σημαντικό ότι μας στηρίζουν στην περιοχή. Εγώ δεν φοβάμαι. Θέλω απλά να τιμωρηθεί αυτός ο άνθρωπος».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.