Έπιασαν Μικρόφωνο και Ζήτω που Κάηκαν

Δεκαέξι χρόνια. Δεκαέξι γαμημένα χρόνια έπρεπε να περάσουν. Σε ένα τετράωρο πρόγραμμα ξαναθυμηθήκαμε αλήθειες, στιγμές, ιστορίες και ψέματα.

Η ιστορία της low bap ξετυλίχθηκε μπροστά σε 1500 ανθρώπους στο stage volume1. Ενας χώρος που δεν θυμίζει το «ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ» στην Πετρούπολη. Η υπόγα στα πλευρά της κεντρικής πλατείας, με τη μικρή σκηνή στο ίδιο σχεδόν επίπεδο με το κοινό, ήταν από ελάχιστα μαγαζιά που ήξερα στην Αθήνα.

Εφηβος επαρχιώτης από τη Λαμία, ήμουν πολύ τυχερός που είχα βρει ακόμα έναν να ακούει ελληνική χιπ χοπ. Στο «Aliens» με τον Αλέκο, κάτι μεσημέρια που δεν πάταγε άνθρωπος να παίξει ηλεκτρονικά, κλείναμε την πόρτα και τα λιώναμε. Εγώ έγραφα το CD σε κασέτα και είχα και για το σπίτι. Εκεί που υποτίθεται πως θα διάβαζα για τις πανελλήνιες.

Είχα μόλις τελειώσει το λύκειο και το 2ο Low Bap φεστιβάλ ήταν η εμπειρία που περίμενα ξάγρυπνος ακούγοντας άπειρες φορές το τελευταίο που είχε πέσει στα χέρια μου. Το πρώτο Low Bap sessions. Εκείνη η χρονιά (1997-98), στην 3η Λυκείου, ήταν που με «έδεσε» μια για πάντα με το low bap και τη hip hop. Οι «μύθοι του βάλτου» των Active Member, η «αρχή επί τέλους» των Βαβυλώνα, η «Umicah» των XRAY-PROHZA, η «απειλή» των FFC, η «πόλις εάλω» των TxC, ακόμα και ο «πρώτος τόμος» των Ζωντανών Νεκρών που άκουγα με ένοχη απόλαυση.

Απειρα τραγούδια και ατέλειωτα live και συναυλίες, τίποτα δεν μπορούσε να είναι όπως το βράδυ της Παρασκευής. Το χάος στους δρόμους του κέντρου, επειδή ήθελε η Μέρκελ να φάει τα παϊδάκια της στην Πλάκα, δεν εκνεύρισε κανέναν. Από την Αθηνάς στην Κακουργιοδικείου, ο κόσμος ανέβαζε την προσμονή. Είχαμε όλοι καταλάβει πως θα ήταν ξεχωριστά.

Απ’ έξω ο Νικήτας συζητούσε και έπαιρνε μια γεύση της κοσμοσυρροής. Τον πλησιάζω. «Τα καταφέρατε τελικά, ε; Θα είστε και πάλι όλοι μαζί».

«Ναι ρε φίλε. Όλα καλά τελικά» -αμέσως με συνέδεσε με το VICE. «Το θέμα με τον Θανάσιμο ήταν υπέροχο. Γάμησε πες στην κοπελιά που το έγραψε».

Μπροστά στην είσοδο ο Δημήτρης ως οικοδεσπότης, δεν μπορούσε να κρύψει το χαμόγελο του κάτω από την γκρίζα γενειάδα του. Σύμφωνα με τον B.D Foxmoor, η ψυχή της διοργάνωσης του μεγάλου low bap reunion. Εξαιρετικός φωτογράφος και η απεικόνιση των σκέψεων του Μιχάλη στο φιλμ, o Dimitris Da Athens βρίσκεται όπου και οι Active Member, διατηρώντας στην ιστορία τις στιγμές τους.

Στα ενδότερα ο χώρος μπροστά στη σκηνή είχε γεμίσει από νωρίς. Ο πρώτος όροφος έμοιαζε πολύ καλύτερη επιλογή, τώρα που οι αντοχές είναι περιορισμένες για χτύπημα στις πρώτες σειρές.

Mε 45λεπτη καθυστέρηση, ο παρουσιαστής αναφέρεται στα γεννητούρια ένα βράδυ στο ΡΟΔΟΝ πριν από 19 χρόνια. Μου θυμίζει το μεγάλο μου απωθημένο -μια συναυλία που δεν είχα ζήσει και όλοι αναφέρονται έως σήμερα σε αυτή. Παρουσιάζει τον πρώτο DJ των Active Member. Ο MCD ανεβαίνει για oldschoolιές, από τη «Διαμαρτυρία» μέχρι και τον «τόπο της φυγής». Μέχρι να έρθει η ώρα που ο Big Daddy θα παρουσιάσει την Umicah.

Μας έχει συνηθίσει σε μαραθώνιες βραδιές. Ένα από τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν αγαπηθεί, είναι ο σεβασμός του στο κοινό. Οποιο κι αν είναι το αντίτιμο. Πάντα προετοιμασμένος, χωρίς περιττούς αυτοσχεδιασμούς επί σκηνής, χωρίς να χάνει λόγια και πάντα νηφάλιος. Αυτό όμως που μας εντυπωσίασε όσους τον παρακολουθούμε στις εμφανίσεις του, ήταν το γεγονός πως αυτό το διήμερο ήταν και όρθιος.

Eδώ και μερικά χρόνια τραγουδούσε πάντα καθιστός μπροστά στους μείκτες και το λάπτοπ του. Αυτό το διήμερο όμως ήταν διαφορετικά. Σα να είχε φύγει όλο το βάρος τόσων ετών από πάνω του, φάνηκε να το χαίρεται περισσότερο απ’ όλους. Δεν τον ενδιέφεραν ούτε τα ηχητικά και οι αυτοσχεδιασμοί του Νικήτα που άλλοτε τον τρέλαιναν και κάποιες φορές τον αποσυντόνιζαν. Δεν τον ένοιαζε τίποτα. Ούτε καν η πλάκα στο τέλος της δεύτερης μέρας, με τον Xray να προσποιείται πως τον σπρώχνει από τη σκηνή, αν και τον απείλησε πως θα τον γαμήσει όταν πέσει η αυλαία. Τους αγκάλιασε όλους, χόρευε μαζί τους, ράπαρε, τους σιγόνταρε. Μέχρι και «ξένο» κομμάτι τραγούδησε.

«Χίλιες ομάδες, χίλιες κλίκες κι αρχηγοί, μια μουσική, μια γαμάτη στιγμή». Πριν κανά χρόνο, αν κάποιος έλεγε πως θα τραγουδήσει ΡΟΔΕΣ και το «για την αγάπη αυτή», θα τον έκραζαν όλοι. Όχι όμως τώρα. Πάντα δίπλα του η «δροσιά» του, η Γιολάντα.
Η εικόνα του δημιουργού της low bap και εκ των πατεράδων του ελληνικού χιπ χοπ να κάνει πλάκα με τους Βαβυλώνα και να εκστασιάζεται με την «Ανταρσία» των Brigada, ήταν ξεχασμένη έως άγνωστη. Με τον «Μιλτιάαααααδη» Παράφρωνα, έζησαν ξανά στιγμές της παρωδίας ενός χιπ χοπ συγκροτήματος που σε δύο δίσκους κατάφερε να γίνει θρυλικό.

«Μπουκάραμε νύχτα και για μια στιγμή, μας βρήκες μπροστά σου ξανά παρακμή»

Η πορεία του, οι κομματάρες και η μοίρα των Βαβυλώνα έδωσαν μια σημαντική θέση στο πάνθεον. «Η μεγαλύτερη και πιο απολαυστική μαλακία που έχω κάνει στη ζωή μου, ήταν η δημιουργία αυτού του γκρουπ», είπε ο Μιχάλης στην παρουσίαση τους. Η παρέα των οκτώ διαφορετικών εφήβων που σε 30 κομμάτια κατάφεραν να μείνουν χαραγμένοι για πάντα στο μυαλό όσων τους είχαν ακούσει και πολύ περισσότερο, τους είχαν δει και να πουν πως «το πείραμα ο προφέσορας το έφερε σε πέρας και πριν το φως της μέρας γεννήθηκε το τέρας».

Ο Κύρος που μετά τον πρώτο δίσκο αποχώρησε για να γίνει ο DJ Marble και το Φάντασμα που τον αντικατέστησε. Ο χαμηλών τόνων Πρίγκιπας. Ο Μέθυσος που πριν γίνει o διάσημος Stavento, ήταν από τους «στρατιώτες» της low bap και των Βαβυλώνα. Το Θηρίο που σε τίποτα δεν θύμιζε τον χαβαλετζή ραπά που καβάλαγε δικάβαλο με τον Μιχάλη - ένα χιλιόπαθο παπί- και που έσπαγε πλάκα στα μπουζούκια, κάνοντας το κομμάτι του στο πλευρό της Κελεκίδου. Τον αστείρευτο Παράφρωνα που ήταν αιτία για τρελά γέλια λόγω της θεατρικότητας και του χιούμορ του -ειδικά στο «Δωμάτιο με θέα». Την ενσάρκωση των στίχων των Active Member, Σάτυρο και φυσικά τον Βέβηλο. Τον (κατά την άποψη μου) καλύτερο Ελληνα MC. Τον άνθρωπο που ό,τι και να πέρασε στη ζωή του, εντός και εκτός φυλακής, όποια λάθη, όποιες καταχρήσεις, όποια προβλήματα και κακές στιγμές, παρέμεινε ένας αυθεντικός ράπερ με απίστευτο flow, που έβαζε τις πιο καυλωτικές πινελιές στα ποιήματα του Μιχάλη.

Ο μόνος που έλειπε ήταν ο Πυροβάτης. Ο θάνατος του τον Μάιο του 2000 ήταν το γεγονός που στιγμάτισε την ιστορία της low bap για πάντα. Εκτοτε η παρέα που είχε βάση το Πέραμα, ποτέ δεν ήταν ίδια.

Από τη σκηνή του volume1 στο Μοναστηράκι, πέρασαν κι άλλοι. Ο Οδυσσέας των λυρικών Razastarr και αδερφός της ψυχής της low bap, Sadahzinia. Παιδιά που είχαν περάσει από μικρότερα γκρουπ όπως τους Nongrata, τους 843 και αρκετοί ακόμα. Μέχρι και η Γιώτα Γιάννα συμμετείχε στη μεγάλη γιορτή. Εκεί θα ήταν και ο Killah P. Στα σίγουρα ο Παύλος δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό το reunion. Ο «Γαμπρός» από τα Κακά Μαντάτα, που τον αποθάρρυνε ο Foxmoor να ασχοληθεί με τη μουσική, δεν το πρόλαβε. Γιατί αυτό που έγινε το διήμερο 11-12 Απριλίου, θα συνέβαινε κάποια στιγμή ακόμα κι αν ο Παύλος ήταν εδώ, μαζί μας. Είμαι σίγουρος πως ο Μιχάλης (κυρίως αυτός) θα έκανε κάποια στιγμή το βήμα. Ισως να έφτανε στα 60, αλλά θα το έκανε. Αλλωστε, ο μεγάλος γιος του, ο Σωτήρης ή Ramon, η μασκότ του τότε, θα το είχε προσπαθήσει, αφού δεν είχε το σαράκι της κόντρας.

Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για το μεγάλο διήμερο της επανένωσης. Για τη δυσκολία όλων να ξεπεράσουν τον εγωισμό τους, τις ρίμες με δηλητήριο, τις φήμες, τα κουτσομπολιά, τα γεγονότα. Για το ξενέρωμα του Stab τη δεύτερη μέρα που φάνηκε να του έχει κλείσει η φωνή. Για τον νεανικό ενθουσιασμό του Ατόφιου που έζησε το διήμερο τραγουδώντας όλη τη διάρκεια. Για την αμηχανία όταν ένας ηλίθιος πέταξε μπουκάλι στον Μέθυσο επειδή άργησε λόγω Voice. Για την Βεβηλάρα που ζήτησε ένα live «για τη φανέλα». Για το Rest in Peace στον Καρέλι και το «λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά» και την πληρωμένη απάντηση του Θανάση στη σκηνή που απάντησε «Σχετικότατο». Για τον Νικήτα που την δεύτερη μέρα έδειξε να πνίγει τον ενθουσιασμό του και να μένει πιστός στον στίχο και στο αργόμπιτο που πάντα βαριόταν. Για τη σχιζοφρένεια στη Μάσκα και τους διαλόγους του Μιχάλη με όλους τους υπόλοιπους, μέσα από τα τραγούδια του.

Τελικά, όμως, «δεν ξέρω Βέβηλε η ιστορία καν πως θα τελειώσει κι αν κανένας απ’ αυτούς θα ‘χει γλυτώσει» ή αν «η άστεγη μπαλάντα μας βρήκε απόψε σπίτι, τα κατάφερε καλά έστω και με την τρίτη», αλλά σίγουρα το «Εγώ φταίω» του Μιχάλη και το ανακουφιστικό «Αντε και γαμήσου, εγώ περνάω καλά» στα μούτρα όλων, οδήγησε στο να μεγαλώσει την αγκαλιά γύρω από το «Σκιάχτρο» και τη νέα εποχή όπου τη «νύχτα αυτή την λέμε εμείς φωτιά, εσύ την είπες δέντρο».

*Τις φωτογραφίες παραχώρησε στο VICE ο Dimitris Da Athens.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.