Πλαστικές Σφαίρες σε Ανήλικα Παιδιά Καταγγέλουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα στην Ειδομένη

Την περασμένη Κυριακή 10 Απριλίου η Ειδομένη έζησε οκτώ ώρες στο μάτι του κυκλώνα των πιο βίαιων επεισοδίων από τότε που υψώθηκε ο φράκτης κι έκλεισαν τα σύνορα με την ΠΓΔΜ.

Οι αστυνομικές δυνάμεις των Σκοπίων έκαναν χρήση χημικών, έριχναν σφαίρες καουτσούκ και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης προς τους μετανάστες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα σύνορα, και οι οποίοι απαντούσαν με πετροπόλεμο.

Μετά τα βίαια επεισόδια στα σύνορα Ελλάδας-ΠΓΔΜ, οι ιατρικές ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (Médecins Sans Frontières/MSF) περιέθαλψαν εκατοντάδες τραυματίες, συμπεριλαμβανομένων περίπου 40 ανθρώπων οι οποίοι είχαν τραυματιστεί από σφαίρες από καουτσούκ. Τουλάχιστον δέκα άνθρωποι έχουν αναφέρει στις ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα ότι ξυλοκοπήθηκαν από την αστυνομία της ΠΓΔΜ. Οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα περιέθαλψαν 300 άτομα, μεταξύ των οποίων 200 με αναπνευστικά προβλήματα μετά την έκθεσή τους σε δακρυγόνα.

Μόνο στην κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο εσωτερικό του καταυλισμού, περίπου τριάντα παιδιά, μεταξύ πέντε και δεκαπέντε ετών, έλαβαν ιατρική περίθαλψη μετά την έκθεσή τους σε δακρυγόνα. Δύο νεαροί ασθενείς ανέφεραν ότι, μαζί με άλλα δέκα άτομα, μεταφέρθηκαν στο έδαφος της ΠΓΔΜ όπου επί μία ώρα ξυλοκοπούνταν από την αστυνομία. Πάνω από τριάντα ασθενείς έλαβαν ψυχολογική φροντίδα, καθώς ήταν σε κατάσταση σοκ. Επτά άτομα με ανοιχτά τραύματα ή πιθανά κατάγματα διακομίστηκαν στο τοπικό νοσοκομείο.

Η μαρτυρία στο VICE του Conor Kenny, γιατρού των Γ.Χ.Σ. στην Ειδομένη την ημέρα των επεισοδίων είναι χαρακτηριστική. Όπως καταγγέλλει, μεταξύ των τραυματιών στα άγρια επεισόδια υπήρχαν 3 παιδιά κάτω των 10 ετών με τραύματα στο κεφάλι από πλαστικές σφαίρες.

«Ήταν ένα όμορφο ήρεμο κυριακάτικο πρωινό. Συναντήθηκα με την ομάδα μου στις 9 και το πρόγραμμά μας έλεγε ότι, με την κινητή μονάδα μας, θα αναζητούσαμε τους πρόσφυγες που χρειάζονταν ιατρική βοήθεια, μακριά από τον καταυλισμό της Ειδομένης.

Λίγο πριν το μεσημέρι, κληθήκαμε να βοηθήσουμε την ιατρική μας ομάδα στον καταυλισμό της Ειδομένης καθώς είχαν ξεσπάσει επεισόδια ανάμεσα στην αστυνομία της ΠΓΔΜ και τους πρόσφυγες και μετανάστες και έπρεπε να περιθάλψουμε πολλούς τραυματίες.

Ο καταυλισμός της Ειδομένης έχει δημιουργηθεί σε μια τεράστια γεωργική έκταση, η οποία χωρίζεται από έναν μεγάλο σιδερένιο φράχτη. Κάποιες σκηνές έχουν στηθεί πίσω από αυτόν τον φράχτη, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του καταυλισμού εκτείνεται μακριά από αυτό το σημείο.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο μας κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό που απέχει περίπου 400 μέτρα από την κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και καθώς πλησιάζαμε στον καταυλισμό, περνώντας μέσα από χωράφια, μπορούσα να διακρίνω σε απόσταση ότι είχε γίνει χρήση αερίων (πιθανότατα δακρυγόνων) ενώ άκουγα και δυνατούς κρότους. Πιθανότατα ήταν ο ήχος από τις χειροβομβίδες κρότου λάμψης και από τη χρήση σφαιρών από καουτσούκ ή δακρυγόνων.

Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν ο αριθμός των οικογενειών που είχαν συγκεντρωθεί, περίπου 100 μέτρα από το συνοριακό φράκτη. Πολλές γυναίκες και παιδιά έκλαιγαν και παρηγορούσαν ο ένας τον άλλον. Επιπλέον, υπήρχαν και αρκετά ασυνόδευτα παιδιά, τα οποία ίσως είχαν χωριστεί από τους γονείς τους κατά τη διάρκεια των επεισοδίων.

Περπατώντας, το επόμενο πράγμα που παρατήρησα ήταν ότι πολλοί άνθρωποι συγκεντρώνονταν γύρω από άτομα που μοίραζαν οδοντόκρεμες και έβαζαν στο πρόσωπό τους, σε μια προσπάθεια να προστατευτούν από τα δακρυγόνα ενώ άλλοι άδειαζαν κουτάκια από coca cola σε πανιά και κάλυπταν το πρόσωπό τους. Επικρατούσε χάος. Οι άνθρωποι περιέθαλπαν ο ένας τον άλλον στις σκηνές ή στην άκρη του δρόμου.

Όταν έφτασα στην κλινική γύρω στις 13.00 η ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα δούλευε σκληρά για να περιθάλψει τα θύματα της τελευταίας επίθεσης με δακρυγόνα. Λίγο μετά ήρθε και η επόμενη επίθεση. Καθώς στεκόμουν δίπλα στην πόρτα της κλινικής, άκουσα μεγάλες εκρήξεις και αμέσως μετά κραυγές, οι οποίες όλο και δυνάμωναν καθώς πλησίαζαν στην κλινική μας. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ο μεγάλος αριθμός γυναικών και παιδιών, όλοι εξαιρετικά αναστατωμένοι. Κάποιοι κουβαλούσαν και μερικά από τα υπάρχοντά τους και προσπαθούσαν να βρουν την κλινική χωρίς όμως να μπορούν να δουν πού πηγαίνουν.

Ξεκινήσαμε την εκτίμηση των τραυμάτων –τα περισσότερα ήταν στο πρόσωπο από τη χρήση των δακρυγόνων ενώ πολλά μικρά παιδιά είχαν αναπνευστικά προβλήματα. Πολλοί άνθρωποι μεταφέρθηκαν στην κλινική μέσα σε κουβέρτες που χρησιμοποιήθηκαν ως αυτοσχέδια φορεία είτε γιατί δεν μπορούσαν να περπατήσουν λόγω τραυματισμού είτε γιατί ήταν σε κατάσταση σοκ.

Όσους εξέτασα, οι οποίοι δεν έφεραν τραύματα λόγω δακρυγόνων, είχαν ενδείξεις μη διεισδυτικών τραυμάτων - προφανώς από τις πλαστικές σφαίρες. Αρκετοί είχαν τραυματιστεί στην πλάτη πιθανότατα ενώ προσπαθούσαν να απομακρυνθούν από το σημείο των επεισοδίων. Παρόμοια τραύματα έβλεπες στο στήθος και στο κεφάλι.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα από τα τρία παιδιά που πυροβολήθηκαν με σφαίρες από καουτσούκ στο κεφάλι, να περιφέρεται ζαλισμένο κρατώντας τη σφαίρα στο χέρι του. Η μητέρα του είπε ότι είχε χάσει τις αισθήσεις του για τουλάχιστον 5 λεπτά. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για περαιτέρω εξετάσεις μαζί και άλλους τραυματίες.

Στη συνέχεια, η ομάδα μας ανασυντάχθηκε και αναμέναμε τις εξελίξεις.

Και πάλι δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ. Κι άλλες κραυγές ακούστηκαν από το συνοριακό φράχτη. Βγήκα έξω από την κλινική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για να δω τι συμβαίνει και είδα λευκό καπνό να βγαίνει από ένα αντικείμενο το οποίο είχε προσγειωθεί πάνω σε μία μεγάλη λευκή σκηνή, στην οποία διέμεναν πρόσφυγες. Οι άνθρωποι άρχισαν να εγκαταλείπουν τρέχοντας τη σκηνή. Μέσα σε δευτερόλεπτα, ο καπνός έπνιξε και την κλινική μας. Όλοι προσπαθούσαμε να προστατευτούμε. Σκούπισα τα ερεθισμένα μάτια μου και άρπαξα ένα μπουκάλι νερό για να πλύνω το πρόσωπο και τα μάτια μου. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω και δυσκολευόμουν να συνεχίσω τη δουλειά μου. Και πάλι, πολλοί άνθρωποι ήταν σε απόγνωση, έκλαιγαν και κάποιοι φώναζαν "τι έχουμε κάνει λάθος;"

Ανάμεσα στους ανθρώπους που εξέταζα ήταν και μια έγκυος γυναίκα, η οποία ανησυχούσε ότι είχε χάσει το μωρό της. Εκείνη, όπως και πολλοί άλλοι, ήταν βέβαιη ότι "τα σύνορα θα άνοιγαν σήμερα"».

Περισσότερα από το VICE

Πώς Νιώθεις Όταν το Άτομο που Αγαπάς Έχει Κατάθλιψη;

Η Σεξιστική Τιμολόγηση των Εργαζόμενων σε Promotion

H Καλύτερή μου Φίλη Μου Έκρυβε για Χρόνια ότι Έχει Κάνει Έκτρωση