Μια Ερωτική Επιστολή στο 2007

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο i-D.

Ποια ήταν η καλύτερη χρονιά στην ιστορία της ανθρωπότητας; Είναι μια βαρυσήμαντη και παράλογη ερώτηση. Ίσως ήταν το 1969 με το πολυτραγουδισμένο Καλοκαίρι της Αγάπης του Γούντστοκ. Ή εάν σου αρέσει η αισιοδοξία και η υπερβολή θα μπορούσες να ισχυριστείς πως ήταν το 1922, περίοδος την οποία ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ απαθανάτισε στο The Beautiful and The Damned. Εάν είσαι ο χειρότερος, θα επιμείνεις ότι το σήμερα είναι η καλύτερη εποχή για να ζεις.

Δεν θέλω να παραβιάσω τη νοσταλγία και την ονειροπόλησή σου, αλλά θα επιχειρηματολογήσω ότι οποιαδήποτε απάντηση εκτός του 2007 είναι λάθος. Κατ' αρχάς, το 2007 δεν φαίνεται λογική επιλογή: αντικειμενικά ήταν άθλια χρονιά. Στη διάρκεια εκείνων των ανούσιων 12 μηνών έσκασε η φούσκα του στεγαστικού στις ΗΠΑ, που οδήγησε στην κατάρρευση των ενυπόθηκων δανείων, η οποία με τη σειρά της λειτούργησε ως σπίθα για την Παγκόσμια Οικονομική Κρίση. Δεν έχει φωτιστεί ακόμα η επίδραση που είχε εκείνη η χρονιά σε εκατομμύρια ζωές, αλλά εάν το 2007 ήσουν ένας απένταρος φοιτητής, το παραπάτημα της παγκόσμιας υπερδύναμης φτιάχνει ένα παραδόξως τέλειο σκηνικό συγκυριών.

Αποδεικνύεται ότι το πανεπιστήμιο είναι καλό μέρος για να είσαι όταν ο κόσμος των ενηλίκων καταρρέει. Οι καθηγητές μου και οι σύμβουλοι σταδιοδρομίας άλλαξαν το μήνυμά τους όταν έγινε σαφές πως μετά την αποφοίτηση δεν ήταν πιθανό να βρεθεί μια ασφαλής, καλοπληρωμένη θέση εργασίας. Οι περισσότεροι φοιτητές των καλών τεχνών συμφιλιώθηκαν με την πραγματικότητα ότι η καλύτερη επιλογή τους ήταν να συνεχίσουν να παίρνουν καλούς βαθμούς μέχρι ο κόσμος να αρχίσει να ξοδεύει ξανά χρήματα ή απλώς να αποδεχθούν την αποχαυνωμένη ζωή της μερικής απασχόλησης.

Ξαφνικά, όλοι όσοι γνώριζα αντάλλαξαν το πενταετές σχέδιό τους με ένα χρυσό εισιτήριο για να εξουθενωθούν εργασιακά από σύνδρομο burnout. Οι γονείς σταμάτησαν να ρωτούν τι θα κάναμε μετά την αποφοίτηση και κανείς δεν ενδιαφερόταν εάν δεν είχες καταφέρει να κερδίσεις μια εντυπωσιακή πρακτική άσκηση. Η ικανότητα να βρεις οποιαδήποτε δουλειά πλήρωνε το νοίκι, αίφνης έμοιαζε με λαμπρό επίτευγμα.

Κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει όταν αφαιρείς τις προσδοκίες για σταδιοδρομία και οικονομική επιτυχία από άτομα ηλικίας 18-25 ετών – χωρίς πίεση να βρεις δουλειά, δίνεις την ενέργειά σου σε διαφορετικά πράγματα. Μαθαίνεις να κάνεις τον DJ, ιδρύεις μια δισκογραφική εταιρεία και αγοράζεις μια φτηνή κιθάρα. Ουσιαστικά διασκεδάζεις με ωράριο πλήρους απασχόλησης.

Οι νύχτες σε κλαμπ και πάρτι στη διάρκεια αυτής της περιόδου χαρακτηρίζονται από μια συγκεκριμένη αίσθηση μοδάτου μηδενισμού. Μας έλεγαν ότι δεν είχαμε μέλλον και είχαμε υιοθετήσει τη στάση «ποιος νοιάζεται;» όσον αφορά τι φορούσαμε, τι ακούγαμε και με ποιον κάναμε παρέα.

Τότε δεν κατέρρεε μόνο η αγορά, αλλά και τα ίδια μας τα πρώην πολιτιστικά είδωλα. Με την Paris στη φυλακή, τη Lindsay να μπαίνει σε κύκλο συλλήψεων και την Britney να ξεσπάει σε παρκαρισμένο αυτοκίνητο, υπήρχε η αίσθηση ότι ήταν μια καλή περίοδος για να δημιουργήσεις τους δικούς σου ήρωες.

Τη θέση των Χολιγουντιανών στάρλετ και των κληρονόμων δυναστειών κατέλαβαν νέα είδωλα των κλαμπ. Άτομα σαν την Corey Kennedy και την Uffie προσωποποιούσαν το ισχνό ενδιαφέρον μας για τον κόσμο που κατέρρεε γύρω μας. Αυτές οι νέες μεταμεσονύχτιες θεότητες αποτελούσαν εφικτούς και παράξενα βολικούς στόχους. Δεν μπορούσες να βρεις δουλειά αλλά μπορούσες να φαίνεσαι super cool.

Η αλλοίωση δεν αφορούσε μόνο τα κλαμπ. Το 2007 ήταν μια φανταστική χρονιά για τη μουσική. Οι Arcade Fire έβγαλαν το Neon Bible, ο Kanye West μας έδωσε το Graduation, η MIA έβγαλε το Kala και ξεχώρισαν οι Justice με το παρθενικό τους άλμπουμ Cross. Δηλαδή, τεχνικά είναι †.

Έγινε σημαντική δουλειά από τους Radiohead, Dizzee Rascal, Ghostface Killah, The White Stripes, Of Montreal, Black Lips, Liars, Feist, Caribou, Jay-Z, Animal Collective και LCD Soundsystem. Φυσικά και κάθε χρόνος μας δίνει καλά άλμπουμ, αλλά το ιδιαίτερο με το 2007 είναι ότι άκουγες διαφορετικά άλμπουμ στον ίδιο χώρο. Οι DJ μπορούσαν να παίξουν το 1, 2, 3, 4, το Pop the Glock και το Good Life και να μην αναρωτηθεί κανείς εάν είχαν αφήσει το iPod να παίζει σε τυχαία σειρά.

Τα φτηνά, ανεξάρτητα πάρτι που πήραν τα ηνία από τις αποκλειστικές και ακριβές βραδιές στα κλαμπ σηματοδοτούν μια εποχή που οι άνθρωποι άρχισαν να παίζουν μουσική όπως και στο σπίτι τους. Η επιλογή των τραγουδιών όχι μόνο σήμαινε ότι τα πάρτι διοργανώνονταν από άτομα που ανήκαν στο κοινό στο οποίο απευθύνονταν, αλλά σηματοδοτούσε και την αρχή της διάλυσης των ορίων μεταξύ των ειδών για το οποία εξακολουθούμε να είμαστε ενθουσιασμένοι.

Σήμερα, καθώς τα παραδοσιακά «εναλλακτικά» μέσα ενημέρωσης αγκαλιάζουν ποπ σταρ όπως ο Justin Bieber και η Miley Cyrus, μιλάμε για την «ισοπέδωση του πολιτισμού» – η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην υποκουλτούρα και το mainstream σήμερα είναι πολύ λεπτή, εάν είναι καν εκεί. Αυτά τα γρανάζια τέθηκαν σε κίνηση το 2007, όταν αρχίσαμε να γκρεμίζουμε τα τείχη μεταξύ των υποκουλτούρων.

Πριν από αυτά τα πάρτι, ήταν σπάνιο να βλέπεις ανθρώπους που δεν έμοιαζαν με σένα στα αγαπημένα σου καταγώγια. Το 2007, emos, punks, fresh kids και hipsters βρέθηκαν στα ίδια πάρτι. Κοιτώντας τις φωτογραφίες των Misshapes πάρτι της Νέας Υόρκης, το αγαπημένο σκηνικό των εναλλακτικών πάρτι σ' όλο τον κόσμο, δεν είναι ασυνήθιστο να δεις την Amber Rose με τον Kanye West, την Katy Perry ή τη Madonna.

Αν σκεφτούμε ότι το iPhone κυκλοφόρησε το 2007 και τα τηλέφωνα με κάμερες ήταν ακόμα μια αναπτυσσόμενη καινοτομία, οι επώνυμοι μπορούσαν να χαλαρώσουν με άγνωστους και να μην ανησυχούν για το πού θα εμφανιστεί η εικόνα τους. Η παρουσία ενός σούπερ διάσημου σε μια κοινότητα απένταρων χάριζε ένα στοιχείο σουρεαλιστικής μαγείας στο όλο πράγμα. Ίσως κάποιος να έριχνε πάνω σου Jager Bomb των 5 δολαρίων, ίσως τα έφτιαχνες με σταρ από σαπουνόπερα.

Εννέα χρόνια μετά, η σκηνή έχει αλλάξει. Οι άνθρωποι βρήκαν δουλειές, η μπίρα ακρίβυνε και ο Kanye West άρχισε να κάνει τα δικά του πάρτι. Σίγουρα αυτός ο τρυφερός στοχασμός είναι αποτέλεσμα θολών αναμνήσεων, υπογραμμισμένων και ελαφρώς αλλαγμένων από τη νοσταλγία. Ωστόσο ρώτησε οποιονδήποτε φόρεσε μια κασέτα ως αξεσουάρ στα μαλλιά τι θυμάται από το 2007 και το πρόσωπό τους θα φωτιστεί. Όμως, ενώ αυτά τα πάρτι έχουν τελειώσει και ο κόσμος σήμερα κινείται με έναν τρόπο που διασφαλίζει ότι πιθανώς δεν θα τα ξαναδούμε ποτέ, χαρείτε το γεγονός ότι το 2007 έστησε όλο αυτό το σκηνικό και το Cross εξακολουθεί να σπάει ρεκόρ.

Περισσότερα από το VICE

Φωτογραφίες από το Φεστιβάλ των Άσχημων

Τα Χειρότερα Ψέματα που Λέει ο Κόσμος για να Πηδήξει

Οι Άστεγοι Έφηβοι που Ζουν σε Κοινόβια Χίπηδων