Κείμενο: Μελπομένη Μαραγκίδου

Ανοίγοντας τα εισερχόμενά μου πριν λίγες μέρες διαβάζω το εξής e-mail:«Θέμα: "Χριστούγεννα στα Μπουζούκια". Συντάκτρια: Μελπομένη Μαραγκίδου, Φωτογράφος: Παναγιώτης Μαϊδης, Περιγραφή: Καλή σας διασκέδαση».

Απλό και περιεκτικό. Στην αρχή νόμιζα ότι πρόκειται για πλάκα, μετά μου πέρασε από το μυαλό ότι στο γραφείο κάνουν την τελευταία τους προσπάθεια να με πείσουν ότι πρέπει να αποκτήσω ζωή.

Προφανώς, κάθε φυσιολογικός άνθρωπος που θα του έλεγαν να πάει να διασκεδάσει, θα χαιρόταν, όμως στην προκειμένη περίπτωση φυσούσα και ξεφυσούσα αφού το τελευταίο διάστημα διεκδικώ τον τίτλο του «μούχλα». Έτσι λοιπόν, μετά από μία χρονιά καλύπτοντας επιθέσεις, καταλήψεις και πορείες, έφτασε η στιγμή για το φινάλε του έτους να σας μεταφέρω την εμπειρία μου κι από τα μπουζούκια. Και όχι από ό, τι κι ό, τι μπουζούκια. Στα καλύτερα θα σας πάω.

«Δε θέλω μεγάλες φίρμες και στημένα προγράμματα, θέλω κάτι πιο αυθεντικό και καλτ. Αν είναι να το κάνουμε να το κάνουμε σωστά», λέω σε ένα γνωστό μου στο τηλέφωνο που ασχολείται με αυτά και μου προτείνει τα κατάλληλα μέρη γι' αυτό που ψάχνω.

Βράδυ Παρασκευής και πριν κλείσω τον υπολογιστή μου και φύγω από το γραφείο, έχω συννενοηθεί με τον Παναγιώτη Μαΐδη ότι θα δώσουμε ραντεβού κατά τις 2.00 τα ξημερώματα, που υποτιθέται ανάβει το κέφι σε αυτά τα μαγαζιά. Πάω σπίτι με σκοπό να ετοιμαστώ μπας και μπω στο mood του «ρεπορτάζ», και λίγο η κούραση που βγαίνει προς το τέλος της εβδομάδας, λίγο η αϋπνία της προηγούμενης νύχτας, αντί να φτιάχνω μπούκλα, νύχι, μακιγιάζ και να ταιριάζω συνολάκια, όπως προστάζει το dress code για το face control στην πόρτα, με παίρνει ο ύπνος, για να με ξυπνήσει το τηλεφώνημα του Παναγιώτη. Κι ενώ ήλπιζα ότι θα μου το ακύρωνε γιατί κι εκείνος νυστάζει… Μάταια! «Είμαι από κάτω, κατέβα», μου λέει, πετάγομαι από το κρεβάτι και με την πλέον ακατάλληλη διάθεση αλλά κυρίως εμφάνιση (γιατί ποια μπούκλα, μαζί με εμένα ξύπνησε και η ζούγκλα δηλαδή τα μαλλιά μου) ξεκινάμε τη μπουζουκότσαρκα σε διαφορετικές πίστες της πόλης.

Τι έμαθα λοιπόν για τα μπουζούκια το βράδυ της Παρασκευής:

Οι δρόμοι είναι γεμάτοι, γεγονός που δείχνει ότι ο κόσμος σε αυτήν την πόλη έχει ζωή. Σε αντίθεση με τα μπουζούκια, αφού το να βρεις Παρασκευή βράδυ πάρκινγκ έξω από μπουζουκτσίδικο είναι ενδεικτικό του τι θα συναντήσεις μέσα. Είχα ακούσει για τα προβλήματα που έχουν οι πίστες, αλλά δεν είχα καταλάβει την έκταση. Μιλάμε για ερήμωση. Μια εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα, Παρασκευή βράδυ κι ενώ πίστευα ότι θα γίνεται χαμός, τα μαγαζιά είναι τόσο άδεια που αναπόφευκτα δεν μπορεί να μην είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρείς και το πρώτο που θες να σχολιάσεις. Κάποιοι μαγαζάτορες μάλιστα, μας ζητούν να μην φωτογραφίσουμε τους άδειους χώρους γιατί θα κάνει κακό στη φήμη του μαγαζιού, πράγμα που σεβόμαστε αφού δεν είμαστε εκεί για να παίξουμε με τον πόνο τους, αλλά για να περάσουμε καλά. Όπως μου λένε οι μετρ, οι πίστες πλέον δουλεύουν Παρασκευές-Σάββατα, ενώ για τις γιορτές δεν θα υπάρχει table d' hôte όπως συνηθιζόταν παλιά.

Αν κρίνω από ό, τι έζησα, μάλλον το face control τείνει να καταργηθεί - μέχρι και εγώ μπήκα χωρίς μαλλί μπούκλα. Να και κάτι καλό που έχει προκύψει από όλη αυτή την ιστορία αφού πλέον δεν κινδύνευεις να φας πόρτα αν φοράς φούτερ, ούτε χρειάζεται να δώσεις ένα πενηντάρικο για να βρεις πρώτο τραπέζι πίστα. Και μόνο το ότι βρίσκεσαι εκεί είναι αρκετό για να σε αντιμετωπίζουν σαν βασιλιά. Απόλαυσέ το μαζί με την θέα στην πίστα από το πρώτο τραπέζι, αφού εκεί θα σε βάλουν θες δε θες.

Κι όμως! Ο κόσμος χορεύει! Στα μπαράκια του κέντρου, το πολύ πολύ να κουνήσεις τους ώμους σου, άντε στο τσακίρ κέφι και λίγο τους γοφούς σου. Στα μπουζούκια ο κόσμος ΧΟΡΕΥΕΙ, ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ, ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΛΑ. Κι αυτό προσωπικά μου είναι αρκετό.

Μπουζούκια χωρίς γαρύφαλλα, γάμος δίχως γλέντι. Λουλουδούδες να τρέχουν πέρα δώθε-πέρα δώθε ακόμα και σε ένα άδειο μαγαζί κάνοντας με να σκέφτομαι πώς προλαβαίνουν άραγε όταν το μαγαζί είναι γεμάτο και πρέπει να εξυπηρετήσουν 10 μεθυσμένους τύπους σαν αυτό με το πούρο στο πρώτο τραπέζι.

Στις γύρες που κάναμε περάσαμε κι από το VOICE στην Πέτρου Ράλλη, όπως μου είχαν συστήσει. Ο κόσμος συνεχίζε να μπαίνει ακόμα και μετά τις 3.00 το πρωί για να ακούσει τη Φυλιώ Πυργάκη, το Γιώργο Μπέκιο, και κυρίως απ' ό, τι κατάλαβα τη Γωγώ Τσάμπα, με λίγα λόγια κλαρίνα και βασικά τα σουξέ των καιρών μας (που μάλλον όλοι τα ξέρετε εκτός από εμένα) και δεν είναι άλλα από το "Δεν σου κάνω τον Άγιο" και τα "Οπ ποποπο θατρελαθώ- Τα καγκέλια".

Κάνοντας μια στάση στην Πειραιώς 171 live stage κατάλαβα πως ένα προσεγμένο ρεπερτόριο είναι αρκετό για να διασκεδάσει κανείς. Ο κόσμος έδειχνε να περνάει καλά, αποδεικνύοντας ότι δεν χρειάζονται ούτε πρώτα ονόματα, ούτε γιγαντοοθόνες, ούτε ακριβά σκηνικά και κοστούμια.

Έχοντας ολοκληρώσει τη γύρα μας στα μπουζούκια, καταλήγουμε σε ένα ελληνάδικο-αφτεράδικο μπαρ στο Γκάζι για ένα χαλαρό ποτό πριν γυρίσουμε σπίτια μας. Χαλαρό; Χα! Ας γελάσω. Όσο χαλαρά ήταν τα μπουζούκια τόσο πανικός γινόταν εκεί μέσα. Η φάση απ' ό, τι κατάλαβα πλέον είναι αυτή. Μπαίνοντας μετά από πολλά σπρωξίματα καταφέρνουμενα να βρούμε μια γωνιά για να πιούμε τη μπύρα μας, και αρχίζουμε να παρατηρούμε τον κόσμο. Κυρίως νεολαία, 18αρηδες μάξιμουμ 20αρηδες που αποθεώνουν στιλιστικά το κοστούμι, τη γόβα και την τρέσα, βρίσκονται εκεί για να φλερτάρουν, να πιουν, να ξεσαλώσουν και να γυρίσουν σπίτι διπλοί.

Ακόμα κι αν είσαι αρνητικά προκατειλλημένος, ακόμα κι αν είσαι ο μούχλας της παρέας, έχεις αλλεργία στα γαρύφαλλα, προτιμάς να κοιμηθείς ή να μαστιγωθείς από το να πας να ακούσεις μπουζούκια, για κάποιον ανεξήγητο λόγο εκεί μέσα θα βρεθεί ο τρόπος να φτιάξεις τη διάθεσή σου και τελικά να περάσεις καλά χωρίς να καταλάβεις ότι έχει πάει 8 το πρωί, έξω έχει ξημερώσει κι αντί σε άλλη περίπτωση να παίρνεις το λεωφορείο για να διασχίσεις την πηγμένη Κηφισίας να πας στη δουλειά, επιστρέφεις ζαλισμένος και πέφτεις με τα ρούχα στο κρεβάτι έχοντας υπολείμματα από γαρύφαλλα στα μαλλιά σου.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.