O Δημήτρης Δημητριάδης από τους Magic de Spell μας Μιλά Λίγο Πριν Φωνάξει από τα Ηχεία της Πόλης

Όταν έκλαιγε στην κολυμπήθρα, το όνομα που του είχαν ορίσει ήταν Δημήτρης –Δημητριάδης–, μάλλον από τον παππού. Οι samplers του τον φωνάζουν «Pixel». Από το 2003 έκανε ένρυθμη απαγγελία σε «νταμπαντούμπια», όπως τα έλεγε η γιαγιά του - κοινώς ράπαρε. Αργότερα, μερικοί είχαν την ατυχία να τον αντέξουν επάνω στη σκηνή σε αρκετά live στην Αθήνα, αλλά και εκτός Αθηνών. Οργάνωσε θεατρικά παιχνίδια και παραστάσεις για παιδιά, συμμετείχε σε θέατρα δρόμου με street performance και τελειώνει το διδακτορικό του στο Πάντειο, πάνω στη διδακτική της ιστορίας μέσω θεάτρου.

Πιο συγκεκριμένα, δημιούργησε την παράσταση Επόμενη Στάση, μια performance με δική του μουσική, στην οποία αφηγήθηκε μια ιστορία από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο, με ήχους και το σώμα του. Η συγκεκριμένη παράσταση κέρδισε το 2ο βραβείο στον διαγωνισμό για performers στο θέατρο Αργώ. Επίσης, παρουσιάστηκε στο θέατρο «Κάτω Από τη Γέφυρα» και σε άλλα φεστιβάλ. Με το μουσικό performance Το Τσίρκο των Βαλκανίων συμμετείχε στο φεστιβάλ «Γέφυρες στα Βαλκάνια» και στο αντίστοιχο ντοκιμαντέρ. Ακόμα, δημιούργησε την παιδική παράσταση Ταξίδι στο Πο, με την οποία κέρδισε το 1ο βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου Λάρισας, και, τέλος, συμμετείχε στην παράσταση The Scars από την ομάδα «Άπλετοι κήποι».

Εγώ γνώρισα τον Δημήτρη μέσα από τη μουσική του δράση: πριν από μερικά χρόνια είχα πάει σε μια συναυλία των Magic De Spell και λίγο αφότου είχαν αρχίσει να παίζουν εμφανίστηκε πάνω στη σκηνή ένας τύπος με περίεργο look – αυτό μου είχε έρθει πρώτα στο μυαλό. Ύστερα από κάποιες μέρες, είχα πάει μια βόλτα στον Πειραιά, συγκεκριμένα σε μια πλατεία κοντά στο λιμάνι. Αντίκρισα τον ίδιο άνθρωπο, να έχει στήσει ένα σκηνικό και να προσπαθεί να διασκεδάσει τους περαστικούς. Η εμφάνισή του, η προσήλωσή του, αλλά και τα συναισθήματα που μου γεννήθηκαν με έκαναν να θέλω να γνωρίσω πιο πολύ τον Δημήτρη.

VICE: Με τι ασχολείσαι αυτό το διάστημα;

Δημήτρης Δημητριάδης: Αυτή την περίοδο προσπαθώ να προσδιορίσω το μουσικό μου στίγμα ως ηλεκτρονικό φολκ, αναμειγνύοντας ηλεκτρονικά στοιχεία με ηπειρώτικα, κέλτικους ή κρητικούς ρυθμούς, ακόμα και ρεμπέτικα. Ένα πρόσφατο δείγμα είναι η διασκευή του παραδοσιακού τραγουδιού Δεν Μπορώ Μανούλα Μου με τον φίλο μου και συνεργάτη Νίκο Γιακουμάκη, με τον οποίο συμμετέχουμε στο συγκρότημα Barayanka.

Πες μου λίγα λόγια για τους Barayanka.
Οι Barayanka είναι ένα νεοσύστατο γκρουπ με βαλκανικά και κέλτικα στοιχεία συνδυασμένα με beats και synths και σύντομα θα κυκλοφορήσει το πρώτο μας επίσημο βίντεο, με τίτλο «Θα Ζούμε Ελεύθεροι σαν τα Πουλιά», σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαρκάκη. Έχουμε την τύχη σε όλες αυτές τις προσπάθειες να συνεργαζόμαστε με ανθρώπους όπως ο παραγωγός και ηχολήπτης Μάριος Ιμπραχήμ, η Σταυριάννα Δαούτη η οποία είναι υπεύθυνη για αρκετά κλιπ και ο Αλέξανδρος Κουτσομιχάλης, με τον οποίο ετοιμάζουμε κάτι που θα έρθει σύντομα. Είμαστε μέλος του μουσικού κρίκου, μιας ομάδας ανθρώπων με όρεξη για δημιουργία.

Ξέρω ότι πηγαίνεις σε πλατείες και παίζεις μουσική ή άλλες φορές κάνεις street performance. Πες μου, τι έχεις αποκομίσει από όλο αυτό;
Μου αρέσει να σπάω τη ρουτίνα κάποιου ο οποίος θα κάνει την ίδια διαδρομή θεωρώντας τον κόσμο ασφαλή τη στιγμή που κυριαρχεί η ανασφάλεια. Γελάνε με τον κλόουν στη γωνία όπως έκαναν και οι αριστοκράτες με τους γελωτοποιούς του μεσαίωνα. Στον δρόμο λείπει η ασφάλεια της σκηνής. Όταν δεν σε πληρώνουν είσαι από κάτω, αν όχι στο ίδιο επίπεδο. Αυξάνονται όμως οι ευκαιρίες για επικοινωνία. Υπάρχει διάλογος στον δρόμο, κάτι που έχει λείψει όχι μόνο στην τέχνη αλλά και στη ζωή μας. Γι' αυτό μου αρέσει να έχω χαραγμένες γραμμές στην άκρη του κεφαλιού μου σαν να πέρασε μεθυσμένος οδηγός ακριβού αυτοκινήτου. Μου αρέσουν οι επικίνδυνοι κλόουν και οι κόκκινες μύτες.

Κάποιο περιστατικό που σου έχει μείνει;
Σε μια παράσταση δρόμου που έπαιζα, ο προηγούμενος περφόρμερ καβάλησε τη μηχανή κάποιου που πέρασε επιδεικτικά από τη σκηνή του. Χαμογελούσε ειρωνικά και έπαιζε κορίνες πάνω στο μηχανάκι. Αυτό χρειάζεται και τώρα. Να μην αφήνεις τα μηχανάκια να περνάνε ανενόχλητα μέσα από το σπίτι, αντιδρώντας μόνο αν σε πατήσουν. Να τα βλέπεις πριν έρθουν και να τα αναγκάζεις να σταματήσουν. Αυτό χρειάζεται τσαγανό και παιδεία.

Πίσω από ποια μάσκα κρύβονται οι κάτοικοι της Αθήνας;
Της αδιαφορίας και της ασφάλειας, μέχρι ο κίνδυνος να χτυπήσει τις πόρτες μας. Πίσω από τη μάσκα τού «φταις», ξεχνάμε το «φταίω». Ο καθρέφτης χρειάζεται για να υπερβαίνεις τον εαυτό σου. Η μάσκα του καθωσπρεπισμού και των τίτλων κάνει τον νοητικό πόλεμο που βιώνουμε ακόμα πιο δύσκολο. Τα όπλα πλέον είναι ξεπερασμένα αφού οι δούλοι δέχονται ευχαρίστως τον ρόλο τους χωρίς την απειλή όπλου.

Έχεις επηρεαστεί, έστω και λίγο, από τον Νικόλα Άσιμο;
Ήταν ένας άνθρωπος που του άρεσε πάρα πολύ να πηγαίνει σε πλατείες και να διασκεδάζει τον κόσμο. Το 1975 κυκλοφόρησε ο πρώτος του δίσκος, που λογοκρίθηκε και απαγορεύτηκε η προβολή του από τη δημόσια τηλεόραση, αγαπούσε στίχους του Σουρή, κυκλοφορούσε παράνομες κασέτες και δεν πήγε στρατό επειδή διαγνώστηκε ψυχασθενής. Αγνόησε κάθε κρατική δομή και εκτός συστήματος επηρεάζει συνειδήσεις ακόμα και μετά τον θάνατό του. Πώς να μην επηρεαστείς; Είναι θρασύδειλοι αυτοί και τα φοβούνται τέτοια φαντάσματα. Ο Άσιμος είναι καλλιτέχνης μόνο από τη ζωή του, ακόμα και αν δεν έγραφε ούτε ένα τραγούδι. Τους διασκέδαζε; Μάλλον τους ενοχλούσε.

Μιας και παίζεις στους Magic De Spell, ένα από τα λίγα rock συγκροτήματα που έχουν απομείνει στην Ελλάδα, στ' αλήθεια υπάρχει αυτό το είδος μουσικής τώρα;
Ό,τι προβάλλεται δεν είναι το μόνο που υπάρχει. Ό,τι δεν υπάρχει με την ίδια μορφή, απλώς άλλαξε. Ό,τι δεν προβάλλεται σημαίνει ότι φοβίζει και τρομάζει. Είναι επικίνδυνο. Οι Magic De Spell δεν είναι μόνο ένα συγκρότημα, είναι μια παρέα ανθρώπων που μιλούν. Στα Εξάρχεια, στο στούντιο, στις συναυλίες. Ένας «ψίθυρος» που φουντώνει και πάλι.

Από πού εμπνέεσαι;
Εμπνέομαι από όσα δεν ακούω. Από εκείνα που είναι σιωπηλά και ψάχνουν φωνή να ακουστούν. Από τον τύπο που ξεφουσκώνει επειδή γυρνάει από μια δουλειά που ποτέ δεν τη γούσταρε. Το ξεφούσκωμά του είναι beat στα αυτιά μου. Από εκείνον που τη δουλεία τη βρίσκει φυσιολογική επειδή δεν την αντιλαμβάνεται άμεσα. Οι αλυσίδες του είναι ρυθμός. Από τον ήχο των πλήκτρων στο πληκτρολόγιο και από τον απαίσιο ήχο του μηνύματος. Είμαι εθισμένος στον ήχο των μηνυμάτων – μου θυμίζουν τη μοναξιά μου ανάμεσα σε μόνους και την πανέμορφη εικονική φυλακή μου.

Δανειζόμενος τον στίχο της Κ. Γώγου -«εποχές που δεν γίνονται θαύματα»-, σε αυτή την εποχή γίνονται θαύματα;
Εμείς είμαστε ένα θαύμα. Όποια ζωή μάς κάνει να το ξεχνάμε αυτό ελέγχεται από επικίνδυνους ανθρώπους με ηγετικές προθέσεις. Τώρα είμαστε τρομαγμένα κουνέλια σε ένα καπέλο. Και όποιος δεν παριστάνει τον τρομαγμένο περιθωριοποιείται. Είμαστε λουλούδια τέτοια πανέμορφα που δεν έχεις δει. Αλλά σε ξερή γη δεν φυτρώνουν τα λουλούδια. Χρειάζεται φροντίδα, νερό και λίπασμα. Παιδεία, καλλιέργεια και επίπεδο πέρα από την αριστοκρατική ψευτοκουλτούρα. Αλλά τα θερμοκήπια στα οποία φυτρώνουμε τώρα απομονώνουν συνθήκες που κάνουν την επιβίωσή μας σχεδόν αδύνατη.

Εσένα ως «φυσιολογικού απάνθρωπου», όπως είχες αποκαλέσει τον εαυτό σου, ποια είναι η φιλοσοφία σου για τη ζωή;
Ομορφιά στην απλότητα. Η πραγματικότητα δεν είναι δεδομένη. Μπορεί να αλλάξει κάθε στιγμή, αρκεί να το θελήσεις. Η ελευθερία είναι δύσκολο να βιωθεί. Έχει τίμημα. Αλλά υποθέτω θα είναι υπέροχη. Κάτι αλλάζει από τον μικρόκοσμο προς τον μακρόκοσμο. Μοιράσου αυτά που βρήκες και με άλλους. Αν προσφέρω ένα χαμόγελο σε κάποιον πριν φύγω από δω, είμαι χαρούμενος. Αν μπορώ να του πω μέσα από τα στιχάκια που σκαρώνω κάτι που θα τον κάνει λίγο πιο χαρούμενο, είμαι ευτυχισμένος. Δεν υπάρχει καλό ή κακό. Υπάρχει αναζωογονητικό και τοξικό για τον καθένα. Η θλίψη είναι συναίσθημα όπως όλα τα άλλα. Βίωσέ την, αρκεί να μην είναι καταστροφική.

Τι θα φώναζες από τα ηχεία της πόλης;
Να φυτρώνετε εκεί που δεν σας σπέρνουν.

Περισσότερα από το VICE Εκείνες οι Στιγμές που Καταλαβαίνεις ότι το Ραντεβού σου Είναι Καταδικασμένο να Αποτύχει Αυτές είναι οι Καλύτερες Περιοχές της Αθήνας για να Μείνεις αν Βγάζεις 400 Ευρώ

Περάσαμε μια Μέρα σε ένα Τηλεφωνικό Κέντρο