O Μπασκετμπολίστας Μίλος Τεόντοσιτς Αποκλειστικά στο VICE

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Serbia.

Οι επαγγελματίες μπασκετμπολίστες συνηθίζουν να περνάνε τα καλοκαίρια τους κάνοντας διακοπές, που -εδώ που τα λέμε- τις χρειάζονται. Οι αγωνιστικές σεζόν γίνονται όλο και πιο μεγάλες και απαιτητικές, οπότε συνήθως ένα μεγάλο και χαλαρωτικό διάλειμμα πρόκειται για μια ενδεδειγμένη κίνηση. Για μερικούς παίκτες, όμως, κάτι τέτοιο είναι μια πολυτέλεια καθώς το καλοκαίρι φέρνει καινούργιες προκλήσεις. Άλλωστε, όταν είναι χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων, οι καλύτεροι παίκτες του κόσμου δεν τολμούν καν να σκεφτούν για διακοπές.

Ένας από αυτούς του εκλεκτούς είναι και ο Miloš Teodosić, o αρχηγός της εθνικής ομάδας μπάσκετ της Σερβίας, που μόλις ολοκλήρωσε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του. Αφού βγήκε νικητής με την CSKA σε έναν αγωνιώδη τελικό στο Final Four της Euroleague, προσέθεσε άλλο ένα τρόπαιο στην ολοένα και αυξανόμενη σε κούπες συλλογή του, καθώς στέφθηκε και πρωταθλητής Ρωσίας. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά ψηφίστηκε στην καλύτερη ομάδα της Euroleague, καταρρίπτοντας τους μέσους όρους της καριέρας του στο σκοράρισμα (16.1) και στο index rating (17.8), ενώ το ίδιο έκανε και στα ποσοστά του στα τρίποντα (42.8%). Όπως θα έλεγαν και οι τύποι του ESPN, είναι το πλήρες πακέτο.

Καλά κι ωραία όλα αυτά βέβαια, αλλά το καλύτερο κομμάτι της σεζόν είναι ακόμα μπροστά του. Αφού ήρθε τέταρτη στο Eurobasket του 2015, η Σερβία φιλοξενεί τώρα ένα από τα τρία προ-ολυμπιακά τουρνουά. Για να φτάσουν στο Ρίο, θα στηριχτούν στο κοινό της Kombank Arena του Βελιγραδίου, έτσι ώστε να ξεπεράσουν ομάδες όπως η Λετονία και η Τσεχία.

Ανάμεσα σε γυρίσματα για διαφημίσεις, καταφέραμε και βρήκαμε λίγο χρόνο για να μιλήσουμε με τον Milos για αυτά που πέρασε και αυτά που έχει μπροστά του, για τη ζωή ενός επαγγελματία αθλητή, για την νέα Ευρωλίγκα και για μερικά ακόμα.

Φίλες και φίλοι ο Miloš Teodosić.

VICE: Ο Žarko Paspalj έλεγε παλιά, για πλάκα, πως τα χρόνια που παίζει κανείς μπάσκετ στην Ελλάδα θα πρέπει να μετράνε διπλά για τη συνταξιοδότησή του. Πήγες από τον Πειραιά κατευθείαν στη Μόσχα. Μπορείς να συγκρίνεις τα δύο περιβάλλοντα, τις διαφορετικές προσεγγίσεις στα αθλήματα και το μπάσκετ;
Miloš Teodosić: Υπάρχουν τεράστιες διαφορές. Ο κόσμος ασχολείται πολύ περισσότερο με τα αθλήματα στην Ελλάδα, είναι τρελοί με αυτά, κάτι που δεν ισχύει και τόσο στη Μόσχα. Το μπάσκετ δεν είναι τόσο δημοφιλές εκεί, ειδικά σε σύγκριση με την Αθήνα όπου υπάρχουν τρεις διαφορετικές ομάδες –Ολυμπιακός, ΠΑΟ, ΑΕΚ– που έχουν πολύ κόσμο - μιλάμε για 5.000 και βάλε άτομα σε κάθε παιχνίδι. Πέρασα τέσσερα υπέροχα χρόνια στην Αθήνα, έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από τον καιρό μου εκεί.

Να πάμε λίγο στην Euroleague. Φέτος εμφανίστηκες στο έβδομο Final Four σου και επιτέλους κατάφερες να βγεις νικητής. Πώς αισθάνθηκες όταν επιτέλους σήκωσες την κούπα;
Να σου πω την αλήθεια ένιωσα μια ανακούφιση πάνω από όλα. Στην αρχή της σεζόν ένιωθα πως ήταν η χρονιά μας, ότι το αξίζαμε ως ομάδα. Δουλέψαμε πολύ σκληρά για αυτό, προσπαθήσαμε πολύ, ποτέ δεν αμφιβάλαμε ότι θα τα καταφέρναμε.

Από την άλλη, δεν κατάφερα να το αναλύσω και καθόλου μιας και με το που τελείωσε ο τελικός, έπρεπε να σκεφτούμε την σειρά με την Khimky για το πρωτάθλημα, αμέσως μετά την σειρά τελικών με την Unics και μετά από μερικές ξεκούρασης είμαι και πάλι εδώ στη Σερβία με την εθνική ομάδα. Είναι ο επόμενος μεγάλος στόχος, όλοι θέλουμε να παίξουμε στο Ρίο φέτος, οπότε δεν είχα χρόνο να σκεφτώ την Ευρωλίγκα και να το χαρώ.

Πιστεύεις πως τα μέσα ενημέρωσης θα σου φερθούν διαφορετικά τώρα που έγινες πρωταθλητής Ευρώπης;
Για να σου πω την αλήθεια, ποτέ δεν έδωσα και τόση σημασία στο τι έγραφαν τα μέσα ενημέρωσης. Πάντα εστιάζω στο τι πρέπει να γίνει, στη δουλειά μου, που είναι και ο μόνος τρόπος να διαχειριστείς τα πράγματα, νομίζω. Το αν η κατάκτηση της Ευρωλίγκας σημαίνει ότι θα με σέβονται περισσότερο στη Σερβία δεν το ξέρω. Το ελπίζω, αν και δεν σημαίνει και τόσα πολλά. Νομίζω όμως πως εδώ μετράει περισσότερο το τι έχει κατακτήσει ένας παίκτης με την εθνική ομάδα.

Δεν νομίζω ότι θυμάται κανείς πόσες φορές κέρδισαν την Ευρωλίγκα ο Αleksandar Đorđević ή ο Dejan Bodiroga, αλλά όλοι θυμούνται τι κατάφεραν στην Αθήνα το '95, στην Ατλάντα το '96, στη Βαρκελώνη το '97 και στην Αθήνα πάλι το '98. Όλοι θυμούνται αυτές τις νίκες. Για αυτό είναι θρύλοι στη Σερβία, όχι για τους τίτλους που πήραν με τις ομάδες τους.

Ποια η γνώμη για τη νέα μορφή της Euroleague, η οποία περιλαμβάνει 16 ομάδες. Κάποιοι λένε πως είναι μια πρώτη μορφή της Ευρωπαϊκής εκδοχής του NBA.
Σε οτιδήποτε και αν δεις υπάρχουν προτερήματα και μειονεκτήματα. Για τις κορυφαίες ομάδες είναι εξαιρετικό: θα υπάρχουν δύσκολα παιχνίδια σε κάθε γύρο, όπως Ολυμπιακός–Ρεάλ, ΠΑΟ–Μακάμπι, θα είναι ωραίο να τα βλέπεις και θα είναι μια πολύ απαιτητική και ενδιαφέρουσα διοργάνωση. Από την άλλη βέβαια, οι μικρότερες ομάδες θα υποφέρουν. Κάθε παίκτης και κάθε ομάδα θέλει να φτάσει εκεί, αλλά θα είναι πλέον πιο δύσκολο από ό,τι ήταν. Εκεί είναι και το μειονέκτημα.

Είμαι σίγουρος ότι θα είναι και πιο δύσκολο να υπερασπιστείς τον τίτλο, από τη μεριά της CSKA. Το σύστημα είναι διαφορετικό, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι έχει και πολύ νόημα για μια ομάδα να παίξει ίσως και 40 μεγάλα παιχνίδια και μετά να πρέπει να αποφασιστεί με ένα ματς στο τέλος αν θα κερδίσει ή αν θα χάσει. Δεν μου αρέσει αυτό, θα προτιμούσα ένα play-off.

Κάθε χρόνο γίνεται πολλή κουβέντα στα μέσα σχετικά με εσένα και το NBA. Τι γνώμη έχεις για αυτό;
Δεν υπάρχει παίκτης που δεν θα ήθελα να παίξει στο NBA, να γίνει μέρος της καλύτερης έκφρασης του αθλήματος. Αν και υπάρχει μια σταθερή μείωση της ποιότητας εδώ και πέντε-δέκα χρόνια, εξακολουθεί να είναι η καλύτερη λίγκα του κόσμου και θα ήθελα πολύ να το δοκιμάσω, αλλά με τους δικούς μου όρους. Αν πήγαινα, θα έπρεπε να σιγουρευτώ ότι θα είχα χρόνο συμμετοχής. Δεν θα ήθελα να καταλήξω να παίζω 2-4 λεπτά όταν ένα παιχνίδι έχει κριθεί, οπότε θα έπρεπε να διαλέξω προσεκτικά την ομάδα μου.

Άρα πρέπει να ρωτήσω: σε ποια ομάδα του NBA πιστεύεις ότι θα ταίριαζες;
Κοίτα, οι San Antonio Spurs έχουν ένα αρκετά ευρωπαϊκό στιλ. Αλλά θέλω επίσης να αναφέρω και τους Utah Jazz που έχουν για προπονητή τους τον Quin Snyder, πρώην βοηθό προπονητή του Etore Messina στην CSKA, ο οποίος είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος, ένας από τους πολλά υποσχόμενους προπονητές στις Ηνωμένες Πολιτείες και ένας άνθρωπος που με ξέρει καλά. Πιστεύω πως θα ταίριαζα καλά εκεί, μιας και τον ξέρω καθώς και πως λειτουργεί. Υπάρχει και ένα καλό ρόστερ στην Utah, με πολλά νεαρά και αθλητικά παιδιά.

Πάμε λίγο στην εθνική ομάδα. Ετοιμάζεστε για το προ-Ολυμπιακό τουρνουά που σας δίνει τη δυνατότητα να πάτε για πρώτη φορά στου Ολυμπιακούς αγώνες μετά το 2004. Τι περιμένεις από αυτό το καλοκαίρι; Υπάρχει ήδη πίεση;
Έχουμε συνηθίσει την πίεση, λίγο-πολύ. Ίσως να δυσκολευόμασταν να παίξουμε χωρίς αυτήν, μιας και όταν την έχεις πάντα πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος και έτοιμος να παίξεις καλά.

Ονειρευόμαστε καιρό να παίξουμε στους Ολυμπιακούς και είναι ένας στόχος που έχουμε βάλει, απλώς ελπίζω να μην τα δώσουμε όλα προσπαθώντας να φτάσουμε εκεί. Νομίζω όμως ότι έχουμε το μυαλό και την εμπειρία για να τα κρατήσουμε όλα υπό έλεγχο. Το ότι παίζουμε εντός έδρας θα είναι λογικά ένα μεγάλο πλεονέκτημα και η Arena θα είναι γεμάτη ελπίζω. Το να παίζουμε για τη χώρα μας, μπροστά σε τόσο κόσμο που θα έχει έρθει να μας υποστηρίξει, θα μας δώσει πολύ δύναμη.

Η κατάκτηση ενός μεταλλίου θα ήταν μια τεράστια επιτυχία για αυτήν τη γενιά.
Συμφωνώ, αλλά όλο αυτό είναι πολύ μακριά ακόμα, δεν το σκεφτόμαστε ακόμα. Πρέπει να το πάμε βήμα-βήμα. Αλλιώς θα δυσκολέψουμε τα πράγματα από μόνοι μας.

Θα ήθελες να μας πεις μερικές κουβέντες για τους προπονητές με τους οποίους έχεις συνεργαστεί;
Όπως θα σου έλεγα τώρα, δεν ξέρω κάποιον που δουλεύει πιο σκληρά από τον Δημήτρη Ιτούδη. Αυτά τα δύο χρόνια μαζί του, έχω παρακολουθήσει πιο πολλά πλάνα παιχνιδιών από οποιαδήποτε άλλη φορά.

Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Στα περσινά play-offs, κερδίζαμε 2-0 στην προημιτελική σειρά με την Astana. Το πρώτο ματς το πήραμε με 35 πόντους, το δεύτερο με 40 πόντους περίπου. Πάμε λοιπόν στο Καζακστάν για το τρίτο και ο Ιτούδης παραπονιέται ότι δεν κοιμήθηκε αρκετά. Τον ρωτάω γιατί και μου λέει «φίλε, έπρεπε να δω επτά ματς χθες βράδυ».

Είχαμε και το Final Four μπροστά μας, οπότε τον ρωτάω «παιχνίδια του Ολυμπιακού;» και μου λέει «Τι; Όχι, ξέχνα το Final Four, είδα επτά ματς της Astana». Ρε φίλε, έκατσε και είδε επτά ματς μιας ομάδας που σχεδόν είχαμε αποτελειώσει, μέχρι τις 6 το πρωί. Είναι αδιανόητη αυτή η προσήλωσή του στο παιχνίδι, είναι απίστευτος.

Συνεργάστηκες επίσης με τον Pini Gershon, τον Jonas Kazlauskas, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Ettore Messina.
Ο Pini με έφερε στον Ολυμπιακό. Θυμάμαι ότι μας έβαζε να ξεκινάμε τα Σαββατιάτικα ματς μετά τις 21:45, λόγω της θρησκείας του. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και τηλεοπτικά δικαιώματα, αλλά ας πούμε αν παίζαμε με τον Κολοσσό, ήταν ένα πολύ εύκολο παιχνίδι για μας και πάλι όμως έπρεπε να το προγραμματίζουμε μετά τη δύση του ήλιου. Χάναμε όλη την ημέρα, ήταν τρελό.

Ο Kazlauskas μοιάζει σαν Σοβιετικός λάτρης της πειθαρχίας.
Ίσως, σαν πρώτη εντύπωση. Όταν ήταν στον πάγκο της CSKA, είχαμε μια από τις καλύτερες ομάδες που είχε δει το μπάσκετ της Ευρώπης εδώ και 15 χρόνια. Κατά τη γνώμη μου βέβαια, μπορεί κάποιος να διαφωνεί. Υπήρχε ο ΠΑΟ με Peković, Διαμαντίδη και Σπανούλη, μετά είχες τους Parker-Vujčić στη Maccabi, τους Rubio-Lorbek-Navarro στην Barcelona και μετά ήμασταν κι εμείς, η CSKA που έφτιαξε ο Kazlauskas. Αυτές είναι οι καλύτερες ομάδες της Ευρώπης μέχρι τώρα για τον 21ο αιώνα.

Αυτός ο τελικός με τον Ολυμπιακό, ήμασταν πραγματικά άτυχοι σε αυτό τον αγώνα. Αν είχαμε πάρει αυτό τον τίτλο ο Κazlauskas θα είχε μείνει στην ομάδα. Παίζαμε ποιοτικό μπάσκετ. Αλλά χαίρομαι που τα πάει καλά με την εθνική της Λιθουανίας. Είναι ένας πολύ καλός προπονητής.

Ο Messina;
Kοίτα, ξέρω άτομα που μας ήξεραν και τους δύο, που είχαν πει ότι δεν θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε λόγω προσωπικών διαφορών. Αλλά ειλικρινά, είχαμε μια σχεδόν τέλεια σχέση. Δεν υπήρχαν σοβαρά θέματα, μόνο μερικές διαφωνίες μέσα στην πορεία των πραγμάτων. Μαζί με τον Željko Obradović και τον Duda Ivković, ο Messina είναι ο προπονητής που έχει αφήσει το πιο έντονο στίγμα στο ευρωπαικό μπάσκετ τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.

Πώς τα πήγαινες με τον Γιαννάκη; Ήσασταν εντελώς αντίθετοι χαρακτήρες.
Εκεί μας πήρε κάποιο καιρό να βρεθούμε, να καταλάβω τι ήθελε από εμένα και να καταλάβει αυτός τι παίκτης είμαι. Δουλέψαμε μαζί για δυόμιση χρόνια και προς το τέλος της συνεργασίας μας, νομίζω πως έπαιζα το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας μου, με εξαίρεση την φετινή σεζόν, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο. Με βοήθησε πολύ να προχωρήσω σαν παίκτης. Από όλους τους παίκτες με τους οποίους έχω συνεργαστεί, ο Duda Ivković και ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι οι δύο άνθρωποι που μου έδωσαν πλήρη δημιουργική ελευθερία στο παρκέ. Είχα το ελεύθερο να κάνω αυτό που πίστευα ότι ήταν το καλύτερο ανά πάσα στιγμή.

Τα πάω πολύ καλά και με τον τωρινό προπονητή της εθνικής, τον Đorđević, αλλά πιστεύω πως τα καλύτερα είναι ακόμα μπροστά μας.

Προχωρώντας στους συμπαίκτες σου, έχεις συνεργαστεί με μερικούς εξαιρετικούς παίκτες όλα αυτά τα χρόνια; Ποιος ξεχώρισε για σένα;
Πρώτα από όλα είναι ο Krle (Nenad Krstić). Μου άρεσε τόσο πολύ να παίζω μαζί του, ήταν από αυτούς τους παίκτες που ήξερες πάντα που ήταν στο παρκέ, χωρίς καν να τον κοιτάς. Θα μπορούσαμε να παίζουμε μαζί με τα μάτια κλειστά.

Το ενδιαφέρον εδώ είναι πως συνεργαστήκαμε καλά μαζί σε μια περίοδο που δεν μιλούσαμε καν. Τσακωθήκαμε μια φορά στην προπόνηση και κάναμε να μιλήσουμε για τουλάχιστον έναν χρόνο. Το 2009 στην Πολωνία λοιπόν, δεν μιλάγαμε αλλά παίζαμε πολύ καλά μαζί. Πολύ καλά. Πού και πού κάναμε κανένα fist bump στα time-outs, αλλά ούτε λέξη δεν ανταλλάσσαμε.

Τα βρήκαμε το επόμενο καλοκαίρι στην Τουρκία, κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Ο Duda μας έβαλε στο ίδιο δωμάτιο, οπότε εκεί που καθόμασταν ήσυχα, παω στο ψυγείο. «Θες μια κόκα κόλα;», του λέω. «Όχι», μου λέει. Μετά ήρθε ένας φίλος και μου είπε να τον συναντήσω κάπου, οπότε ρώτησα τον Krle «θες να έρθεις μαζί μου;». Μου είπε ναι, οπότε πήγαμε, όλα κύλησαν μια χαρά και από τότε ήμαστε καλά.

Θυμάμαι επίσης τον Νikola Vujčić και τον Rašo Nesterović. Ο Nikola ήταν σαν μεγάλος αδερφός, εγώ ήμουν 22-23 τότε και ξέρεις πώς πάει, τα θέλεις όλα ταυτόχρονα, αλλά ήταν εκεί για να με βάλει σε μια σειρά. Εκείνα τα δύο χρόνια που παίξαμε μαζί, οι συμβουλές του ήταν πολύ χρήσιμες.

Ο Rašo ήρθε μετά τον Nikola και ήταν ένας φοβερός τύπος. Αισθάνομαι τυχερός που τον γνώρισα, ήταν ένας απίθανος χαρακτήρας.

Για τον Kirilenko, έχεις κάτι να πεις για αυτόν;
Να πω αρχικά ότι είναι ο μόνος παίκτης που μπορεί να πάρει 37 στο index rating ενώ έχει κάνει δύο σουτ σε όλο το ματς. Εγω για να πάρω τέτοιο rating θα έπρεπε να κάνω 102 σουτ.

Θυμάμαι, μια φορά, ήρθε και με βρήκε μετά από ένα ματς και μου λέει «έλα ρε Teo, θες να παίξεις λίγη άμυνα μια φορά, έτσι για την αλλαγή;». Κοίταξα τα στατιστικά και είχα έξι κοψίματα. Του λέω λοιπόν, «Kire μια χαρά άμυνα έπαιξα, εσύ δεν θα είχες μπλοκάρει όλα αυτά τα σουτ, οπότε χαλάρωσε». Ναι, δεν έπαιζα και την καλύτερη άμυνα. Αλλά ένα ευχαριστώ για όλα αυτά τα κοψίματα το άξιζα.

Σε ευχαριστώ που βρήκες τον χρόνο να μας μιλήσεις Miloš. Καλή τύχη στα προκριματικά και οτιδήποτε άλλο κάνεις αυτό το καλοκαίρι.

Περισσότερα από το VICΕ

Έτσι Είναι οι Άνθρωποι των Νεκροταφείων

Μαύρη η Ώρα που σε Γνώρισα: Τρομακτικές Ιστορίες με Πρώην Συντρόφους

Οι Λεγόμενες «Λίστες Θανάτου tου ISIS» που Είναι Μέσα και Έλληνες Είναι μια Καλή Υπενθύμιση να Αλλάξεις το Password σου