Χθες παρακολούθησα στις Νύχτες Πρεμιέρας το "20.000 Days On Earth", μία ταινία που θα μπορούσε να ερμηνευτεί και σαν ένα scripted δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για τον Nick-Σπηλιά-Cave. Δυστυχώς οι απανωτές διακοπές ρεύματος στην προηγούμενη προβολή δεν ήταν το χειρότερο, καθώς μετά απλά έπρεπε να χωνέψω αυτό το εγωκεντρικό παραλήρημα για τον καλλιτέχνη Σπηλιά. Σε κάποια φάση κουράστηκα τόσο από αυτό το δράμα που ζει μέσα του λόγω υπερβολικού ταλέντου που ήθελα να σηκωθώ από την καρέκλα και να πάω να τον βάλω στο ντους και να του πω ότι όλα θα πάνε καλά. Όχι.

Θυμήθηκα όμως έτσι, ότι το καλύτερο πράγμα για εμένα σε αυτό το φεστιβάλ κινηματογράφου είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια έχουν καταφέρει κάθε χρόνο να εμπλουτίζουν το μουσικό κομμάτι της διοργάνωσης με ολοένα και περισσότερα μουσικά ντοκιμαντέρ δίνοντας την ευκαιρία σε εσένα (δηλαδή εμένα) να δεις ντοκιμαντέρ στο κινηματογράφο που στο iMac σου δεν θα τα απολάμβανες με τον ίδιο βαθμό. Ίσως αυτό να με χάλασε εν τέλει. Ότι θα ήταν πολύ καλύτερο να μιλάει κάποιος άλλος για τον Cave, παρά ο ίδιος ο Cave για τον Cave και το πόσο καλλιτέχνης είναι ο Cave, που το επιβεβαιώνει ο ίδιος ο Cave. Επειδή όμως την προηγούμενη εβδομάδα είδα στο πλαίσιο του φεστιβάλ ένα αρκετά αξιοπρεπές ντοκιμαντέρ, το Beautiful Noise, απόφάσισα να παραθέσω μερικά μουσικά ντοκιμαντερίστικα πονήματα που είδαμε στο παρελθόν στις Αθηναϊκές αίθουσες και μερικά άλλα που προέκυψαν στην πορεία ενθυμούμενη όλα όσα έχω δει τα τελευταία χρόνια. Η σειρά με την οποία ακολουθούν είναι απολύτως τυχαία και θα υπάρξουν και άλλα μερή, καθώς είναι πολλά…

Το ντοκιμαντέρ του Don Letts βλέπεται άνετα ακόμα και από κάποιον που ουδεμία σχέση έχει με το είδος. Έχει full αρχειακό υλικό από τις πρώτες συναυλίες των Television, Ramones, Suicide, Blondie και πολλούς άλλους. Βασικά για να μη σε κουράζω, δες το γιατί απλά μιλάνε όλοι! Από τα highlights δε, θα έβαζα τις ατάκες του ιδιοκτήτη του θρυλικού CBGB. Επίσης, εάν έχεις καμμιά μικρή αδερφή ή (ακόμα χειρότερα) γκόμενα που φοράει μπλουζάκια Ramones από το Zara, βάλ'την να το δει μόνο και μόνο για να μη γίνεται ρεζίλι, επειδή είναι αρκετά ενημερωτικό. Αμήν.

«Αυτή είναι η ιστορία μουσικών που γεννήθηκαν σε μία μεταπολεμική επανάσταση και θέλησαν να αναγεννήσουν την μουσική ταυτότητα της Γερμανίας.» Έτσι ακριβώς ξεκινάει το ντοκιμαντέρ του BBC για το krautrock που εξυμνεί την επιθυμία των συγκροτημάτων της εποχής να ξεπεράσουν το μαύρο παρελθόν και το στίγμα των προηγούμενων δύο πολέμων. Εμφανώς επικεντρωμένο στο Βερολίνο και τη μουσική και καλλιτεχνική σκηνή του, παρά τον αρνητισμό που ενείχε ο όρος kraut, το ντοκιμαντέρ αυτό είναι μία πολύ καλή αρχή για να καταννοήσει κανείς πόσο σημαντική ήταν η συνεισφορά συγκροτημάτων όπως οι Kraftwerk, CAN, Amon Amon Düül II, Tangerine Dream, οι Neu! και άλλοι. Βλέπεται πολύ ευχάριστα με τη συνοδεία μπύρας.

Το Chiraq είναι μία σειρά οχτώ επεισοδίων του Noisey που κάνει focus σε ένα κομμάτι της hip hop σκηνής του Σικάγο και πιο συγκεκριμένα στον Chief Keef, γνωστό rapper της drill-hop του Σικάγο, τον παραγωγό του και την παρέα του που προσπαθούν να κάνουν και αυτοί μουσικό άνοιγμα παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπίζουν λόγω των κοινωνικών συνθηκών της περιοχής.

Ότι ο James Murphy των LCD Soundsystem είναι ιδιοφυΐα το ξέραμε, κυρίως από τα τραγούδια του. Το ότι είναι τρελός και ιδιοφυής μαζί, το κατάλαβα, εγώ τουλάχιστον, από το SHUT UP AND PLAY THE HITS. Γιατί; Γιατί αποφάσισε στα peak της καριέρας του με τους LCD Soundsystsem να διαλύσει την μπάντα με το που έβγαλαν καινούριο δίσκο. Τι σήμαινε αυτό; Σήμαινε μία απολύτως sold out τελευταία συναυλία που θα έμενε στην ιστορία και θα καταγραφόταν σε αυτό το ντοκιμαντέρ. Ακόμα και να τα ξαναβρούν κάποτε (όπως έχει γίνει στο παρελθόν με τόσες και τόσες μπάντες) το μόνο σίγουρο είναι ότι όποιος ήταν σε εκείνη την συναυλία θα έχει μία ανάμνηση που όμοια της δεν υπάρχει. Δες το και μετά βάλε να ακούσεις το Tribulations. Βλέπεται με τζιν τόνικ.

Μπορεί οι Anvil να μην σου αρέσουν. Για την ακρίβεια, και αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, εκτός και αν ήσουν πορωμένο μέταλο στην εφηβεία σου, οι πιθανότητες είναι ότι δεν θα έχεις καν ιδέα ποιοι είναι οι Anvil. Μαζί με studio album, συλλογές, best of και ένα live δίσκο, οι Anvil αυτή τη στιγμή μετράνε 19 album στο ενεργητικό τους και τριαντά κάτι χρόνια καριέρας. Όταν είχαν πρωτοεμαφνιστεί όλοι ποντάρανε τα βυζιά τους ότι αυτοί οι τύποι θα κάνανε πάταγο, κάτι που δεν έγινε ποτέ στον βαθμό που ελπίζανε. Το πολύ ευχάριστο αυτό ντοκιμαντέρ τους παρακολουθεί καθώς επιχειρούν να κάνουν μία ευρωπαϊκή περιοδεία με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία. Πραγματικά αξίζει να το δεις γιατί fuck logic και stay heavy.

Δες το! Δες το! Δες το! Το μόνο κακό στο video είναι ότι βλέπεις σε κάποια φάση τη φάτσα του Kanye West, κατά τα άλλα απλά δες το, δες το!

Αυτή τη σειρά επεισοδίων με τίτλο Minha Loja de Discos από την Ton Ton Films την βάζουμε στα bonus και όχι στα κανονικά επειδή δυστυχώς είναι στα πορτογαλικά και οι πιθανότητες είναι ότι από την αφήγηση δεν θα καταλάβεις γρι. Επειδή όμως το θέμα των Minha Loja de Discos είναι γαμάτο, καθώς πάνε σε μερικά από τα καλύτερα δισκάδικα στον κόσμο και μιλάνε με τους ιδιοκτήτες καθώς και με μπάντες που τα επισκέπτονται (στα αγγλικά αυτά), αξίζει να τα έχεις υπ'όψιν σου μόνο και μόνο σαν ένα καλό directory δισκάδικων σε περίπτωση που σκέφτεσαι να επισκεφτείς κάποιο από αυτά.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.