To θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

O Stevie Wonder είναι ένας από τους ήρωές μου. Κάποια στιγμή είχε πει στην εφημερίδα Guardian πως «time is long but life is short» (ο χρόνος είναι πολύς, μα η ζωή σύντομη). Ουσιαστικά σχολίαζε αυτό το εκνευριστικό χαρακτηριστικό του χρόνου: πως όλα είναι σχετικά. Πάρτε για παράδειγμα το σχολείο. Τα λεπτά περνούν γρήγορα όταν είσαι έξω για διάλειμμα, αλλά μόλις μπεις πάλι στην τάξη, τα δευτερόλεπτα γίνονται λεπτά, τα λεπτά ώρες και ξαφνικά αρχίζεις και σκέφτεσαι τη ζωή σου και χριστέ μου μια μέρα θα πεθάνω και τι θα κάνω και πότε θα τελειώσει όλο αυτό. Και τέτοια.

Έχω προσπαθήσει να ζήσω σύμφωνα με αυτή την ατάκα του Stevie. Να θυμάμαι δηλαδή πάντα ότι ο χρόνος μας σε αυτόν τον πλανήτη είναι συγκεκριμένος. Με βάση αυτήν την λογική, μεγαλώνοντας είχα προσπαθήσει να σπάσω κάθε κανόνα που μου έβαζαν οι γονείς μου, κάτι το οποίο λίγο έλειψε να «στείλει» την μητέρα μου μια ώρα αρχύτερα, όταν με έπιασε, εμένα, τον τυφλό εννιάχρονο γιο της, να κάνω ποδήλατο στο skate park. Δεν μπορώ να πω πως έχω αλλάξει πολύ από τότε. Πέρυσι έκανα skydiving, ενώ μέσα στην ίδια μέρα έκανα ΚΑΙ bungee jumping. Και όχι τίποτα άλματα της σειράς, το τρίτο ψηλότερο bungee jump στον κόσμο παρακαλώ. «Θες να με πεθάνεις!», ούρλιαζε η μητέρα μου από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.

Έχοντας πέσει προς την γη με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, θα πίστευε κανείς πως το clubbing για έναν τυφλό φοιτητή σαν κι εμένα θα ήταν «ευκολάκι». Λάθος. Δεν λέω ότι δεν τα περνάω τέλεια τις περισσότερες φορές, αλλά έχω αναγκαστεί να αναπτύξω διάφορες τεχνικές, έτσι ώστε να αντιμετωπίσω τα προβλήματα που μου «προσφέρει» ο κόσμος της νύχτας. Σε αυτό το κείμενο, καταγράφω αυτές τις τεχνικές για να τις δείτε κι εσείς.

Για τους περισσότερους φοιτητές, είτε είναι τυφλοί είτε όχι, είτε είναι εντάξει είτε είναι λιώμα, αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο της βραδιάς. Οι αποφάσεις των πορτιέρηδων είναι συχνά γρήγορες, αστραπιαίες και μόλις βγουν δεν έχουν γυρισμό. Το «δεν θα μπεις με τίποτα», σημαίνει ότι δεν θα μπεις με τίποτα (εύκολο ε;), όσες φορές και αν πας και έρθεις με άλλη φάτσα ή κρυμμένος πίσω από άλλους.

Για μένα το εμπόδιο είναι λίγο ψηλότερο. Το να το παίζω ότι δεν έχω μεθύσει δεν με βοηθάει. Ξέρω ότι μόλις με δουν, ή πιο σωστά μόλις δουν τα μάτια μου, έχουν πάρει την απόφασή τους. «Δεν μπαίνει αυτός». Ευτυχώς για μένα, πλέον ξέρω πώς να το χειριστώ.

Τους παρουσιάζω την ταυτότητα μου και τους εξηγώ ευγενικά το ιατρικό μου πρόβλημα. «Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του, δεν είμαι τόσο χάλια όσο δείχνω». Αρπάζουν την ταυτότητά μου και με κοιτούν στα μάτια. Λίγες στιγμές αργότερα και αποδεχόμενοι την ήττα τους, αντιστρέφουν την απόφασή τους.

Χωρίς να μπορώ να δω μια λίστα ποτών ή τις τιμές τους και επειδή δεν είναι και η καλύτερη ιδέα να ρωτήσεις το ήδη πνιγμένο προσωπικό του μπαρ να σου αναγγείλει όλον τον κατάλογο, συνήθως αποφεύγω το αγαπημένο μου τζιν τόνικ, από φόβο μήπως κοστίζει μια περιουσία και μείνω άφραγκος. Η τακτική μου είναι απλή. Το βότκα κόλα συνήθως είναι σε προσφορά.

Με το ποτό στο χέρι, συνειδητοποιώ ότι έχω κάνει ένα τραγικό λάθος. Δεν είναι σε προσφορά. Φεύγω ηττημένος από το μπαρ και πάω προς τους φίλους μου, οι οποίοι πίνουν όλοι τζιν τονικ. Ήταν σε προσφορά.

Αφού αναγκάζω τον εαυτό μου να πιεί μέχρι και την τελευταία σταγόνα του τελικά πανάκριβου ποτού μου, πάω – όπως και όλοι οι άλλοι μέσα στο κλαμπ – προς την πίστα. Δεν μπορώ να το παρακάνω βέβαια, μην τυχόν και χαθώ με τους φίλους μου, πράγμα δύσκολο όταν έχεις πιεί μερικά ποτά και ο DJ αρχίζει και τα «χώνει».

Φανταστείτε έναν υπερμεγέθη τυφλό να φοράει ένα γούνινο poncho και να κουνάει χέρια-πόδια σε μια χορευτική πίστα για άτομα που ΔΕΝ είναι τυφλά. Κάπως έτσι είναι η φάση όταν χορεύω.

Πάω να πάρω μια ανάσα και εκεί παίρνω γραμμή τι έχει γίνει: έχω χάσει τους φίλους μου. Ευτυχώς, αν και τυφλός, η όσφρησή μου είναι ιδιαιτέρως δυνατή, πράγμα που σημαίνει ότι σαν λαγωνικό που είμαι συνήθως τους βρίσκω. Αρχίζω λοιπόν και περνάω ανάμεσα σε κόσμο, μέχρι που να μυρίσω μια γνώριμη μυρωδιά: τον συνδυασμό απορρυπαντικού Persil, κολόνιας Paco Rabanne, τσιγάρων Marlboro Menthols και ιδρώτα.

Η μύτη μου σπανίως με απογοητεύει, αλλά απόψε κάνει ακριβώς αυτό. Νομίζοντας ότι έχω βρει τον Zak, κάνω να του πιάσω το χέρι. Αυτό ΔΕΝ είναι το χέρι του Zak. Το αφήνω. Μου λέει.

«Πω ρε φίλε, τι έχεις πάρει; Τα μάτια σου είναι χάλια».

Είναι ένα υποτιμητικό σχόλιο, που όμως κάνει την ζωή μου πιο εύκολη, τώρα που ξέρω πώς να το αντιμετωπίζω. Του ξαναπιάνω το χέρι.

«Δεν έχω πάρει τίποτα, είμαι τυφλός».

Αισθάνεται άσχημα.

«Ω ρε φίλε συγγνώμη. Πω πω, είμαι απαράδεκτος. Μπορώ να κάνω κάτι;»

«Ναι. Μπορείς να μου φέρεις ένα τζιν τονικ».

Παίρνω το ποτό μου από τον τύπο και πάω προς τον χώρο για τους καπνίζοντες, ψάχνοντας ακόμα τους φίλους μου. Κάποιος γκαρίζει το όνομά μου: «ALLAN!»

Πάω προς τα εκεί, αλλά ούτε κι αυτοί είναι οι φίλοι μου. Τους ρωτάω μερικές ερωτήσεις μπας και καταλάβω με ποιον μιλάω. Τι έκανες σήμερα, πως ήταν το μάθημα, τι είχαν πάρει, τέτοια.

Α, μάλιστα, ο ένας είναι φοιτητής φιλοσοφικής.

«Με ποιον ήρθες;», ρωτάω.

«Με την Melissa και την Sadie»

Κι εκεί καταλαβαίνω. Μιλάω εδώ και πέντε λεπτά με κάποιον που αντιπαθώ σφόδρα.

Την κάνω και από εκεί και τελικά πέφτω πάνω στους φίλους μου. Λέω στον Jamie να «με φτιάξει», κάτι που καταλαβαίνει πλέον αυτόματα, μιας και σημαίνει: «στρίψε μου ένα τσιγάρο, γιατί παραείμαι τυφλός για να το κάνω μόνος μου».

Αυτή είναι πάντα μια δύσκολη διαδικασία. Απλά κοιτάω προς την γενική κατεύθυνση της κάμερας και εύχομαι να την έχω πετύχει. Την άλλη μέρα τσεκάρω στο Facebook για να δω τι έκανα.

Τα κατάφερα!

Η μουσική χαμηλώνει, ο ήλιος έχει ανατείλει και τα πουλιά μιλάνε το ένα στο άλλο. Σε αυτό το σημείο πια, έχω χάσει τους φίλους μου τουλάχιστον άλλες τρεις φορές, κάτι το οποίο δεν είναι και τόσο περίεργο για ανθρώπους που πίνουν ΠΑΡΑ πολύ βότκα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Μετά τις δύο πρώτες φορές συνήθως σταματάω να τους ψάχνω και τους αφήνω να με βρουν εκείνοι προς το τέλος της βραδιάς, έτσι ώστε να γυρίσουμε όλοι μαζί στην εστία και να κάνουμε εμετό μέχρι να έρθει η ώρα για το πρωινό μάθημα.

Την επόμενη φορά που θα δείτε κάποιον με «περίεργα μάτια» να κάνει σαν το παρτσακλό στην πίστα ενός κλαμπ, μπορεί να είμαι εγώ, ή κάποιος άλλος τυφλός κλάμπερ. Είμαστε σπάνια πουλιά, αλλά όντως υπάρχουμε. Να μας φέρεστε με τρόπο, γιατί αλλιώς μπορεί να σας πιάσουν ενοχές και να καταλήξετε να μας παίρνετε ποτά. Όλο το βράδυ.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.