H NASA με Πληρώνει 18.000 Δολάρια για να Μείνω Ξαπλωμένος για τους Επόμενους Μήνες

​ Είμαι ο συμμετέχων 8179 και κλείνω 21 ημέρες ανάσκελα.

Βρίσκομαι σε αυτό το κρεβάτι εδώ και τρεις εβδομάδες και θα βρίσκομαι εδώ για άλλες επτά. Πριν από 44 ημέρες, ήπια την τελευταία μου μπύρα, τον τελευταίο μου καφέ, έφαγα το τελευταίο μου μπουρίτο, έκανα την τελευταία μου βόλτα και ένιωσα για τελευταία φορά τον ήλιο στο πρόσωπό μου. Έχουν περάσει 66 ημέρες από τότε που είδα την κοπέλα μου και σε 64 ημέρες από τώρα, ότι έχει μείνει από το κορμί μου, θα μπορέσει να γυρίσει σπίτι.

​

Το κρεβάτι μου βρίσκεται στο NASA Flight Analog Research Unit στο Houston του Texas, όπου με πληρώνουν 18.000 δολάρια για να ξαπλάρω για 70 ημέρες, καθώς οι ερευνητές της NASA με μελετούν. Ημελέτηλέγεται CTF70 (Countermeasure and Functional Testing in Head-Down Tilt Bed Study) και είναι κομμάτι μιας τριετούς προσπάθειας της NASA για να μάθει περισσότερα για την ατροφία των οστών και των μυών στο διάστημα. Πριν από εμένα υπήρξαν άλλοι 54 «ασθενείς», αλλά τώρα είμαι ο τελευταίος. Μετά από μένα η μελέτη θα ολοκληρωθεί. Καθώς παραμένω ξαπλωμένος εδώ, δεν έχω αποφασίσει αν έκανα διάνα με την επιλογή μου ή αν είμαι απλά ένας ηλίθιος που θα έκανε τα πάντα για τα λεφτά. Όπως και να έχει, έχω ακόμα μέρες ξάπλας μπροστά μου.

Λίγο πριν ξεκινήσω αυτήν την ιστορία, είχα μόλις τελειώσει έναν αγώνα Ironman, πράγμα που με έκανε να συνηθίσω την έννοια της καθημερινής προπόνησης και άσκησης. Από την κίνηση, ξαφνικά πήγα στην ακινησία για δυόμισι μήνες ελπίζοντας ότι το σώμα μου δεν θα καταρρεύσει. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν μου επιτρέπεται να σηκωθώ ούτε για να χέσω.

Οι πρώτες μέρες ήταν γεμάτες σωματικούς ελέγχους, ακτινογραφίες, βελόνες και σωματικά τεστ. Μου έπαιρναν κανάτες με ούρα για ανάλυση. Μια ημέρα ανάμεσα στα πράγματα που έπρεπε να τελειώσω από τη μακρά λίστα, υπήρχε και η φράση "Muscle Twitch Test". Οι ερευνητές με έδεσαν σε κάτι που έμοιαζε με μηχάνημα έκτασης ποδιών, μου έβαλαν μια επικαλαμίδα και μου εξήγησαν το τεστ που θα μου έκαναν: «Ο εγκέφαλος μας επιτρέπει να χρησιμοποιούμε το 85% των δυνατοτήτων των μυών μας. Για να ξεπεράσουμε αυτό το εμπόδιο, έχουμε συνδέσει αυτά τα ηλεκτρόδια στο πόδι σου, έτσι ώστε να διεγείρουμε το πόδι σου με ρεύμα και να μάθουμε τις πραγματικές δυνατότητες των μυών σου». Για να το κάνω λιανά, χτύπησαν το πόδι μου με ρεύμα καμιά εικοσαριά φορές για να δουν με πόση δύναμη θα κλωτσούσα. Μετά το πέμπτο ηλεκτρικό σοκ, έβριζα και μόρφαζα από τους πόνους. Μετά το δέκατο, ευχόμουν αιώνιες κατάρες σε όλη την NASA.

Μετά από όλους αυτούς τους ελέγχους που διήρκεσαν 3 εβδομάδες, είχε μείνει πια μόνο ένα πράγμα: να ξαπλώσω στο κρεβάτι και να αρχίσω να μετράω 70 μέρες. Μάζεψα όλα εκείνα τα αντικείμενα που χρειαζόμουν και τα τοποθέτησα κοντά στο κρεβάτι, έτσι ώστε να μπορώ να τα πιάνω, και πήγα σε μια κανονική τουαλέτα για τελευταία φορά. Κοίταξα από το παράθυρο τον κόσμο, μιας και θα έκανα καιρό να τον ξαναδώ. Και μετά ξάπλωσα.

Με είχαν προειδοποιήσει για τους πόνους που θα ένιωθα στην πλάτη και τους πονοκεφάλους κατά την διάρκεια των πρώτων ημερών στο κρεβάτι. Η σπονδυλική στήλη δεν είναι συνηθισμένη στο να παραμένει οριζόντια για μεγάλα χρονικά διαστήματα και δυσκολεύεται να «αναλάβει» το βάρος των οργάνων που την πιέζουν. Η αλλαγή αιματικής ροής προς το πάνω μέρος του σώματος, αυξάνει επίσης την πίεση στο κρανίο, πράγμα που σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα έκανε τις πρώτες μέρες αυτού του πειράματος πολύ δύσκολες και άβολες.

Την πρώτη νύχτα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Κάθε ώρα ξυπνούσα, με το κεφάλι μου να πιέζει το κεφαλάρι, ενώ ένιωθα οξύτατο πόνο στον λαιμό. Περίμενα ότι θα είχα κάποια θέματα με όλο αυτό στην αρχή, αλλά ακόμα και έτσι, το πόσο άβολα και οδυνηρά ένιωθα είχε ξεπεράσει τις προσδοκίες μου. Ο πόνος και ανικανότητα μου να κοιμηθώ με έκαναν να ζω σε μια κατάσταση πανικού τις επόμενες μέρες. Δεν ήξερα πόσο μπορούσα να αντέξω.

Τις επόμενες πέντε μέρες τις πέρασα ξαπλωμένος στο πλάι σε εμβρυακή στάση, σε μια προσπάθεια να αποσυμπιέσω την σπονδυλική μου στήλη. Άρχισα να τα βλέπω θολά, καθώς η πίεση στο κεφάλι μου εντάθηκε. Την Τρίτη ημέρα, τα έντερά μου άρχισαν να βαράνε συναγερμό. Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα περάσει τόσες μέρες χωρίς να αφοδεύσω. Το πεπτικό σύστημα δεν είναι τόσο αποτελεσματικό χωρίς την βαρύτητα να βοηθάει την κατάσταση.

Όταν τελικά ζήτησα να μου φέρουν μια πάπια, κατάλαβα ότι είχα πιάσει πάτο. Είναι αδύνατον να διατηρήσεις έστω και ένα ψίχουλο αξιοπρέπειας, όταν χέζεις σε οριζόντια θέση και καθώς πάλευα με την πάπια μου, συνειδητοποίησα πως η νέα μου τουαλέτα, ήταν επίσης το σαλόνι μου, η τραπεζαρία μου και η κρεβατοκάμαρά μου, όλα σε ένα.

Μέσα σε μια εβδομάδα όμως, άρχισα να το συνηθίζω. Τα σωματικά συμπτώματα υποχώρησαν και κατάφερα να τελειώσω όλο το House of Cards αλλά και το The Wire, ενώ ταυτόχρονα η σπονδυλική μου στήλη συνήθιζε τη νέα κατάσταση. Εξακολουθώ να συναντώ δυσκολίες όταν προσπαθώ να πιω, μου είναι σχεδόν αδύνατον να βάλω κάλτσες (χάνω την ευκαμψία μου μέρα με την μέρα), αλλά σε γενικές γραμμές αισθάνομαι πολύ καλά. Ξεκίνησα να διαβάζω το Paths of God του Ram Dass, για να με βοηθήσει να βρω την ηρεμία μου και έχω βρει την όρεξη να ξαναπιάσω το διάβασμα για τα GRE και LSAT μου.

Έχουν πλέον περάσει δύο εβδομάδες από τότε που ξεκίνησα και νιώθω καλά. Ξέρω πως σε κάποια φάση μέσα στους επόμενους μήνες θα ξανάρθω σε αδιέξοδο. Ξέρω ότι αυτό το κρεβάτι θα βγάλει κι άλλους δαίμονες. Αλλά για τη ώρα, παραμένω συγκρατημένα αισιόδοξος.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.