20 Χρόνια Νύχτες Πρεμιέρας: Όταν Τελειώνει η Εφηβεία

Screenshot από το trailer της ταινίας «Pulp: a Film about Life, Death & Supermarkets» που θα προβληθεί την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου στις Νύχτες Πρεμιέρας

Συγκίνηση: Οι Νύχτες Πρεμιέρας φέτος ενηλικιώνονται και όλοι όσοι έχουμε με κάποιο τρόπο εμπλακεί επαγγελματικά (ή μη) με τη διοργάνωση κατά τη διάρκεια αυτών των είκοσι ετών, «συγκινούμαστε» σαν κοντινοί ή/και μακρινοί συγγενείς. Το δίλημμα που προκύπτει για τούτο το γενέθλιο δεκαήμερο είναι το εξής: να μείνει κανείς στην γλυκιά συγκίνηση της συγγένειας ή να απαιτήσει όλα εκείνα που ένα ενήλικο φεστιβάλ οφείλει να είναι σε θέση να προσφέρει;

Ψυχαναγκασμούλης: Το νούμερο επτά –είναι γνωστό- πως είναι σημαντικό νούμερο (τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, οι επτά σοφοί της αρχαιότητας, τα επτά θαύματα του κόσμου κλπ.). Ποτέ δεν πίστευα σε τέτοια πράγματα. Κι όμως, με ένα γρήγορο υπολογισμό: η πρώτη φορά που μπήκα σε αίθουσα για να παρακολουθήσω ταινία στα πλαίσια των Νυχτών Πρεμιέρας, ήταν στην έβδομη διοργάνωσή τους. Επτά χρόνια μετά (συμπεριλαμβανομένης της έβδομης διοργάνωσης) δούλευα για το γραφείο τύπου και τη φωτογραφική ομάδα του φεστιβάλ. Αυτά έγιναν πριν από επτά χρόνια, στη διοργάνωση του 2007.

Magic moments: Αν πρέπει αμερόληπτα να ξεχωρίσω μία και μόνη στιγμή μαγείας,από τα είκοσι χρόνια λειτουργίας της διοργάνωσης, δεν μπορώ. Γι’ αυτό θα γράψω τρεις. Η πρώτη είναι χωρίς αμφιβολία το queer αφιέρωμα του 2006 και η εμπειρία της μεταμεσονύκτιας θέασης οριακού σινεμά στον υπόγειο Απόλλωνα στη Σταδίου, το πανηγυρικό κλίμα, τα πηγαδάκια που στήνονταν αυτοσχέδια έξω από το Αττικόν και στα γύρω στενά ως το toy café (το πρώτο μπαρ του σύμπαντος Καρύτση).

Η δεύτερη είναι το συνωμοτικό κλίμα που επικρατούσε το 2007, στην μεταμεσονύκτια προβολή της ταινίας του Τοντ Χέινς “Superstar: The Karen Carpenter Story” στον Απόλλωνα, η οποία έγινε με κάθε μυστικότητα καθώς η προβολή της ταινίας απαγορεύεται λόγω ασφαλιστικών μέτρων από μεριάς Ρίτσαρντ Κάρπεντερ, αδερφού της Κάρεν και φυσικά μέλους του πασίγνωστου μουσικού ντουέτου “The Carpenters”, που μεσουρανούσε στην Αμερική την δεκαετία του ’70. Ο Χέινς δεν χρησιμοποίησε ηθοποιούς, αλλά κούκλες «μπάρμπι» για να πει την ιστορία του καλά κρυμμένου οικογενειακού δράματος, της νευρικής ανορεξίας της Κάρεν και της συγκεκαλυμμένης ομοφυλοφιλίας του Ρίτσαρντ. Την κόπια μετέφερε στη βαλίτσα της η Κριστίν Βασόν, καλεσμένη του φεστιβάλ, συνεργάτης και προσωπική φίλη του Τοντ Χέινς, μετά από δική του παράκληση.

Η τρίτη (και πιο προσωπική) είναι όταν πήγα να πάρω συνέντευξη και να φωτογραφήσω την Κριστίν Βασόν μέσα στο (απανθρακωμένο τώρα πια) Αττικόν το 2007 για το περιοδικό Σινεμά. Άνετη, ήρεμη και αφοπλιστική, η συν-ιδιοκτήτρια της εταιρίας παραγωγής ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου Killer Films (“Kids”, “Velvet Goldmine”, ”Hedwig and the Angry Inch”, “Boys Don’t Cry”) μου εξήγησε με δυο κουβέντες γιατί οι Αμερικανοί δεν παρακολουθούν ευρωπαϊκό κινηματογράφο, εκείνο το ζεστό απόγευμα του Σεπτέμβρη: “Americans don’t like to read”, είπε, “that goes for subtitles too..”.Έκανα «γλουπ» και «κλικ».

Τί να δω εφέτο; Να δεις τον καινούριο Π. Χ. Κούτρα οπωσδήποτε. Το Xenia έκανε ήδη την πρεμιέρα του στη Γαλλία, όμως εδώ πρέπει να περιμένεις ως τον Οκτώβρη για να βγει στις αίθουσες. Γιατί να το κάνεις;

Αν ξέρεις οποιονδήποτε στις Νύχτες Πρεμιέρας και σου χρωστάει χάρη, τώρα ήρθε η ώρα να στο ξεπληρώσει. Βάλε λυτούς και δεμένους για να βρεις πρόσκληση για την τελετή λήξης και να δεις το “Gone Girl” του Ντέιβιντ Φίντσερ. Η πρώτη παγκόσμια προβολή της ταινίας θα γίνει μόλις δύο μέρες πριν στο φεστιβάλ της Νέας Υόρκης. Παίζει ο Μπεν Άφλεκ, αλλά τί να κάνουμε τώρα..

Να δεις το «Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι», σε αποκατεστημένη κόπια για την εμπειρία της προβολής σε αίθουσα σαράντα χρόνια μετά την πρώτη της προβολή.

Θα έλεγα να δεις (και εγώ μαζί) το αφιέρωμα σε όλες τις ταινίες του Σταύρου Τορνέ, για να μην περάσει το φεστιβάλ και πούμε πως δεν μάθαμε τίποτα, όμως υπάρχουν επικαλύψεις στο πρόγραμμα. Ό,τι προλάβεις καλό είναι.

Ακόμα κι αν είδες τα δύο μέρη του “Nymfomaniac” το χειμώνα που πέρασε, αξίζει να δεις τοdirector’s cut της καλύτερης ίσως ταινίας της χρονιάς (ως τώρα), όπως θα ήθελε ο Τριέρ: και τις πεντέμισι ώρες μονορ()ύφι.. Αν κινδυνεύεις να σε πάρουν με φορείο από την αίθουσα, επειδή δεν αντέχεις να βλέπεις την Γκένσμπουργκ να πραγματοποιεί προκλητικά όλες σου τις σεξουαλικές φαντασιώσεις και κάτι παραπάνω, τότε μην χάσεις τον «Κύριο Χ», ένα ντοκιμαντέρ για τον μυστηριώδη σκηνοθέτη Λεός Καράξ. Δεν μπορώ να σου πω περισσότερα τώρα, σου υπόσχομαι πως θα καταλάβεις μέσα στους επόμενους μήνες.

Το τμήμα «Μουσική και Φιλμ», είναι πάντα μια καλή επιλογή στις Νύχτες Πρεμιέρας, που δεν απογοητεύει σχεδόν ποτέ. Δες το «PULP: Μια Ταινία για τη Ζωή, Τον Θάνατο και τα Σούπερμαρκετ», παρουσία του Νικ Μπανκς. Αν είσαι μπριτποπάς, αν πρόλαβες να δεις έστω μια φορά λάιβ τους Pulpή τον Τζάρβις Κόκερ, αν είσαι από την Ελλάδα και έχεις δίψα για μάθηση, θα συγκινηθείς..

Το γκρόουϊνγκ-απ: Το να μεγαλώνεις σημαίνει μεταξύ άλλων σημαντικών και ασήμαντων πραγμάτων, θεμάτων και παραστρατημάτων, πως έρχεσαι στη (δυσάρεστη θέση) να κάνεις επιλογές και να τις υποστηρίζεις πάση θυσία. Η ενηλικίωση απαιτεί ώριμες επιλογές. Τα κινηματογραφικά φεστιβάλ στην Ελλάδα είναι περισσότερα από ότι η λιλιπούτια εγχώρια αγορά μπορεί να δικαιολογήσει. Όμως κάθε πόλη αξίζει να έχει τουλάχιστον ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ που να αντανακλά την πολιτισμική της κληρονομιά και το όραμά της για το μέλλον. Αυτή την ανάγκη καλείται να καλύψουν με την ενηλικίωσή τους οι Νύχτες Πρεμιέρας και να σταθεί η διοργάνωση στο ύψος των περιστάσεων, αλλιώς το επόμενο φεστιβάλ περιμένει στη γωνία.

Χρόνια πολλά στις Νύχτες Πρεμιέρας για τα 20 χρόνια, στο Περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ για τα 25 χρόνια και ραντεβού στις αίθουσες. 

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.