Πρόσφατα μετακόμισα στο Λονδίνο, κάτι που φαίνεται να έκανε και όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Όταν μετοικήσεις σε αυτήν την πόλη από οπουδήποτε αλλού, το μόνο σίγουρο είναι πως τα πράγματα δεν είναι ποτέ όπως το φαντάστηκες. Η περίφημη λονδρέζικη κουλτούρα, είναι τελικά το ότι πληρώνεις πάρα πολλά λεφτά για να φας κάτι που λέγεται smashed avocado και ότι σε χτυπάει διαρκώς κάποια γριούλα έξω από το Hackney Central Primark, επειδή δεν πρόσεχες που πήγαινες, καθώς ήσουν απορροφημένη από κάτι που διάβαζες στο τηλέφωνό σου.

Μέχρι στιγμής, το Λονδίνο μου φαίνεται περίεργο, με εκπλήσσει και καμιά φορά μου φαίνεται και λίγο λυπηρό, αλλά το σίγουρο είναι πως δεν το έχω συνηθίσει ακόμα. Από αυτήν λοιπόν την θέση που βρίσκομαι, του ξένου που παρατηρεί μια πόλη, έκανα μια σειρά από παρατηρήσεις με βάση την μέχρι στιγμής δίμηνη παρουσία μου εδώ.

Κάποια πράγματα σχετικά με το Λονδίνο δεν μπορείς να τα αποφύγεις. Δεν θα έχεις ποτέ λεφτά. Θα είσαι διαρκώς κουρασμένη. Θα αναπτύξεις ένα αδυσώπητο μίσος για το Oxford Circus. Και όπως γίνεται εμφανές και από τον παραπάνω τίτλο, το rush hour θα είναι απαίσιο. Την πρώτη φορά που μετακινήθηκα με δημόσια μέσα μεταφοράς στο Λονδίνο, παγιδεύτηκα στις πόρτες του μετρό και έπρεπε να ζητήσω από έναν καλοσυνάτο άγνωστο να με τραβήξει από το σακίδιό μου. Την δεύτερη φορά, έπεσα στις κυλιόμενες σκάλες του Holborn station, αλλά συνέχισα να τρέχω για δύο λόγους: Ο πρώτος ήταν επειδή θα αργούσα για μια συνάντηση στις εννιά το πρωί και δεν μου αρέσει να αργώ και ο δεύτερος ήταν επειδή με είχε καταλάβει αυτή η rush hour λύσσα που καταλαμβάνει όλους τους κατοίκους του Λονδίνου και το μόνο που σκεπτόμουν ήταν η επιβίωση μου πριν με καταπιούν οι υπόλοιποι επιβάτες.

Το rush hour όμως, είναι και ωραίο με έναν κάπως τρομακτικό τρόπο. Όταν στέκομαι σε έναν σταθμό του tube κάποιο απόγευμα, νιώθω μικροσκοπική, όπως μικροσκοπικούς βλέπω και τους υπόλοιπους ανθρώπους, καθώς συγκεντρωνόμαστε στις πλατφόρμες περιμένοντας να ξεκινήσει το ταξίδι προς τον προορισμό μας. Καθώς εισπνέουμε και αναπνέουμε ο ένας τον αέρα του άλλου, είναι λες και συμμετέχουμε όλοι σε μια τελετουργία, μια θρησκευτική συγκέντρωση στα υπόγεια τούνελ, έτσι ώστε να γυρίσουμε στα σπίτια μας, στις ζωές μας, στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Το rush hour λοιπόν, μπορεί να είναι ταλαιπωρία, αλλά ταυτόχρονα είναι ένα από τα βαθιά ανθρώπινα στοιχεία αυτής της πόλης και για αυτόν τον λόγο το αγαπώ.

Εξαιτίας αρκετών λόγων – επειδή ήμουν αφελής και επειδή έψαχνα απεγνωσμένα κάπου να μείνω – έζησα για ένα χρονικό διάστημα με μια γυναίκα που:

- Με έβαζε να της λέω πότε θα κάνω μπάνιο, ώστε να κατουρήσει πριν το κάνω. Αυτό σημαίνει πως έκανα μπάνιο και σκεπτόμουν ότι μόλις είχε κατουρήσει. Μια φορά ξέχασα να την ρωτήσω αν ήθελε να πάει τουαλέτα και με έβαλε να κόψω το μπάνιο μου στην μέση για να κατουρήσει.

- Με ξυπνούσε συχνά το πρωί επειδή: α) μιλούσε εκτενώς στην γάτα της και β) φώναζε στο τηλέφωνο σε κάποιον από κάποιο call centre.

- Ήταν απίστευτη ρατσίστρια.

Το γεγονός ότι υπάρχουν τόσοι διάσημοι στο Λονδίνο, σημαίνει ότι όταν τελικά βλέπεις έναν από αυτούς, δεν είναι τόσο γαμάτο όσο νόμιζες. Αυτό συμβαίνει επειδή είτε τους πετυχαίνεις να κάνουν καθημερινά πράγματα, είτε επειδή ενδέχεται να δουλεύεις για εκείνους (μια φορά μια φίλη μου αγόρασε κάτι κιλότες για την Cheryl Cole επειδή αυτή ήταν η δουλειά της).

Στο Λονδίνο, οι διάσημοι γίνονται ένα κάπως κανονικό θέαμα με έναν τρόπο που δεν βρίσκεις αλλού και ως ένα άτομο που γουστάρει τους celebrities αυτό είναι κάτι που με ξενέρωσε απίστευτα. Σε μια πόλη όπου ο Preston των Ordinary Boys ζει στην ίδια γειτονιά με τον γκόμενο μου και η Alexa Chung βρίσκεται ΠΑΝΤΟΥ, οι διάσημοι γίνονται κάτι πιο χειροπιαστό. Χάνουν την λάμψη τους και αυτό σε ξενερώνει.

Αν για παράδειγμα με ρωτήσετε πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγα σε ένα supermarket που ΔΕΝ ήταν Whole Foods, δεν θα μπορούσα να σας απαντήσω.

Υπάρχουν δύο σημαντικά πράγματα που πρέπει να τονίσουμε για τους ανθρώπους που μετακομίζουν στο Λονδίνο:

1. Συνήθως έχουν τα λεφτά να το κάνουν, γιατί δεν είναι μια φτηνή διαδικασία και

2. Φέρνουν μαζί τα καταναλωτικά τους γούστα, είτε αυτά έχουν να κάνουν με το ιδανικό σπίτι για αυτούς, είτε έχουν να κάνουν με το γάλα αμυγδάλου.

Όταν τα παραπάνω συνδυάζονται και καταφτάνουν στο Λονδίνο, σημαίνει πως συνήθως την πληρώνουν οι ντόπιοι οι οποίοι σταδιακά χάνουν την θέση τους τόσο οικονομικά όσο και πολιτισμικά. Αν αυτή η τάση συνεχιστεί, θα καταλήξουμε να ζούμε σε μια δυστοπία όπου από τις βρύσες θα τρέχει Square Mile Coffee και οι νόμοι θα εγκρίνονται και θα αναγράφονται σε αυτούς τους «ξεκαρδιστικούς» μαυροπίνακες που πετυχαίνει πλέον κανείς επί μονίμου βάσεως έξω από καφετέριες.

Αν και δεν έχω συγκεκριμένες λύσεις, ίσως θα ήταν μια καλή ιδέα όλοι εμείς που «εισβάλλαμε» στις διάφορες κοινότητες είτε για λόγους εργασίας, είτε για λόγους πανεπιστημιακών σπουδών να σταματήσουμε να είμαστε τόσο μαλάκες και να υποστηρίξουμε τις τοπικές επιχειρήσεις και πρωτοβουλίες. Όχι και τίποτε άλλο, αλλά για να προλάβουμε καταστάσεις και να μην γίνουν τα πάντα γκαλερί, κοκτέιλ μπαρ και design studios. Κανείς δεν το θέλει αυτό.

Το προηγούμενο σαββατοκύριακο ήταν το δεύτερο στην σειρά κατά το οποίο αποφάσισα να πάω σε ένα κλαμπ που μου ακουγόταν ωραίο και τελικά κατέληξα σε ένα Wetherspoons με μια κανάτα μπύρα. Το να βγει κανείς στο Λονδίνο απαιτεί στρατιωτικό σχεδιασμό: Αν θες να βγεις, πρέπει να αφιερώσεις μυαλό, σώμα και ψυχή σε αυτόν τον σκοπό.

Θέλει εισιτήρια; Πρέπει να τα πάρεις από πριν. Δεν έχεις εισιτήρια; Πρέπει να οργανώσεις την άφιξή σου στον χώρο με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάσεις προτού φτάσουν οι υπόλοιποι, αλλά όχι τόσο νωρίς ώστε να μην έχουν ανοίξει τα ταμεία. Δυσκολάκι.

Στην πραγματικότητα, όσο αυτό έχει να κάνει με την βραδινή έξοδο, το Λονδίνο θα μπορούσε να μάθει πολλά από τις άλλες πόλεις της Αγγλίας. Ναι εντάξει, μπορεί να υπάρχει το Fabric, αλλά το να μπεις σου παίρνει είκοσι λίρες και για να πω την αλήθεια μου δεν τα πάω καλά στο να προσποιούμαι ότι μου αρέσει η house και να μου πιάνουν τον κώλο τύποι που ακόμα δεν έχουν πάρει γραμμή πως ο συνδυασμός blazer με τζην παντελόνι είναι καταστροφικός.

Είμαι κι εγώ σε αυτά τα άτομα. Πολλά από τα άτομα που έχω γνωρίσει στο Λονδίνο έχουν μια «παράπλευρη» δημιουργική ασχολία, ακόμα και αν η βασική τους εργασία δεν είναι ιδιαίτερα δημιουργική. Προφανώς και κάποιες περιπτώσεις είναι πιο αστείες από κάποιες άλλες (είχα πετύχει έναν τύπο που δήλωνε ηθοποιός, μουσικός και νταντά) και πάντα αισθάνεσαι λίγο κάπως όταν εξηγείς σε κάποιον ότι γράφεις «ένα βιβλίο ξέρεις, για την ποπ κουλτούρα», γιατί ναι, φυσικά και το γράφεις. Αλίμονο άλλωστε. Σε γενικές γραμμές όμως είναι πολύ όμορφο και αποτελεί πηγή έμπνευσης να ζεις σε ένα μέρος όπου όλοι κάνουν αυτό που θέλουν και συνεργάζονται για να δημιουργήσουν ακόμα περισσότερα πράγματα.

Και βέβαια παρά τα όσα αρνητικά μπορεί να εξέφρασα παραπάνω, αυτό το τελευταίο είναι εκείνο το στοιχείο που κάνει το Λονδίνο τόσο συναρπαστικό. Υπάρχει μια απεραντοσύνη και μια προοπτική εδώ, που δεν την έχω νιώσει πουθενά άλλου, μια αίσθηση ότι εδώ κινείσαι προς το σημείο που θες να πας την ζωή σου. Αν θέλετε να σας πω την γνώμη μου, με βάση τους δύο ολόκληρους μήνες που ζω στο Λονδίνο, θα σας πω πως υπάρχει κάτι στον αέρα εδώ, που κάνει τον κόσμο να μένει και να επιμένει.

Περισσότερα από το VICE

Έζησα για Έναν Μήνα στη Βενεζουέλα σαν Βασιλιάς με 100 Ευρώ

Οι Μεγαλύτεροι Κόπανοι της Rock Σκηνής

«Δεν Ξέρω να Ζωγραφίζω, Αλλά Μπορώ να Κάνω Σεξ»