Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Υπάρχει μια σκηνή στο The Wild One, την ταινία του 1953 με πρωταγωνιστή τον Marlon Brando -προτού γίνει χοντρός- όπου τα μέλη της λέσχης Black Rebel Motorcycle Club χορεύουν με κάποιες γυναίκες.

«Hey Johnny», ρωτάει η Mildred, «ενάντια σε τι επαναστατείς;».
«Πες μου τι έχεις εύκαιρο και θα σου πω», απαντάει ο Brando.

H παραπάνω σκηνή είναι ουσιαστικά ένας θαυμάσιος τρόπος για να περιγράψεις την αμερικανική στάση απέναντι στην επανάσταση. Δεν μας αρέσουν κάποιοι φόροι; Θα ρίξουμε ένα σκασμό τσάι στο ποτάμι. Υπάρχουν κάποιοι ανθρακωρύχοι που θεωρούν ότι αδικούνται από το κράτος; Αρπάξτε τα τουφέκια σας παιδιά, πάμε για πόλεμο. Δεν θες να πληρώσεις τους φόρους βοσκής; Μαζεύεις μια πολιτοφυλακή, τους δίνεις πολυβόλα όπλα και πας για πανηγύρι. Από τότε που ιδρύθηκε η χώρα, υπάρχει μια περήφανη παράδοση που αναδεικνύει μια σειρά από φορές που μια μερίδα πολιτών της χώρας ξεσηκώθηκε εναντίον της Αμερικής.

Σε γενικές γραμμές και χωρίς να θέλουμε να σας δώσουμε κανένα spoiler, αυτές οι εξεγέρσεις δεν πιάνουν τόπο. Το πιο διάσημο παράδειγμα βέβαια, είναι αυτό που οδήγησε στον Αμερικάνικο Εμφύλιο, αλλά έχουν υπάρξει και άλλες πολλές περιπτώσεις. Παρακάτω, έχουμε παραθέσει έξι παραδείγματα εξεγέρσεων απο κάποια μερίδα πολιτών, επαναστάσεων, ακόμα και πραξικοπημάτων, τα οποία αποδεικνύουν περίτρανα ότι οι παραστρατημένοι εξεγερμένοι οι οποίοι πεθαίνουν στην πείνα στο καταφύγιο άγριας ζωής στο Oregon, δεν είναι μόνο κακοί σε οργανωτικό επίπεδο, είναι και γυμνοί σε επίπεδο πρωτοτυπίας.

Πότε: 1786
Ποιος ξεσηκώθηκε: Αγρότες με αρχηγό τους τον Daniel Shays, εξαιτίας των υψηλών φόρων.
Γιατί απέτυχαν: Νικήθηκαν από τα κυβερνητικά στρατεύματα και τον σαφώς καλύτερο εξοπλισμό τους.

Το μελάνι δεν είχε καν στεγνώσει πάνω στα φρεσκογραμμένα άρθρα της Συνομοσπονδίας, όταν οι νέοι Αμερικάνοι άρχισαν να εξεγείρονται εναντίον της ανήλικης κυβέρνησής τους. Δύο ομάδες από αγρότες της Μασαχουσέτης, με αρχηγούς τον Daniel Shays και τον Luke Day, δεν δέχτηκαν την απαίτηση της κυβέρνησης που ήθελε οι φόροι να πληρώνονται σε χρήματα και όχι σε αγαθά και αποφάσισαν να κάνουν κάτι για αυτό. Οι περισσότεροι αγρότες δεν είχαν αρκετό ρευστό, μιας και ασχολούνταν με τις εκτάσεις τους για να ζήσουν και όχι για να πουλήσουν και επειδή οι φαντάροι της Συνομοσπονδίας θα «αμείβονταν» με την ελευθερία τους από τον Βρετανικό ζυγό και όχι σε χρήματα.

Τον Αύγουστο του 1786, μια πολιτοφυλακή κατέλαβε ένα δικαστήριο, εμποδίζοντας τις δικαστικές αρχές από το να τελέσουν τα καθήκοντά τους. Στις 19 Σεπτεμβρίου, το Ανώτατο Δικαστήριο της Μασαχουσέτης, δίκασε έντεκα επαναστάτες για μια σειρά από κατηγορίες που αντιστοιχούσαν σε εσχάτη προδοσία, με την θανατική ποινή να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους.

Έξι μέρες αργότερα, ο Shays και ο Day οργάνωσαν μια ομάδα που κατέλαβε και σταμάτησε τις εργασίες του ανώτατου δικαστηρίου της πολιτείας. Εκεί ήρθαν αντιμέτωποι με μια πολιτοφυλακή που είχε ενημερωθεί για τους σκοπούς τους και είχε πληρωθεί για να τους σταματήσει. Η επανάσταση κρίθηκε όταν ο Shays αποφάσισε να προσπαθήσει να καταλάβει το Ομοσπονδιακό Οπλοστάσιο στο Springfield μαζί με 1500 άντρες, με τον Day να συμμετέχει και αυτός με τις δικές του δυνάμεις. Οι κυβερνητικές δυνάμεις αριθμούσαν 1200 άντρες. Όταν οι δυνάμεις του Shay κινήθηκαν προς το οπλοστάσιο, στις 26 Γενάρη του 1787, οι κυβερνητικές δυνάμεις άνοιξαν πυρ με δύο κανόνια, τα οποία σκότωσαν 4 και τραυμάτισαν άλλους 20, ένα γεγονός που προκάλεσε μαζική υποχώρηση και πανικό. Δύο ημέρες αργότερα, η πληρωμένη πολιτοφυλακή έπιασε παντελώς απροετοίμαστους τους άντρες του Shays, διαλύοντάς τους. Δεν σημειώθηκαν περαιτέρω απώλειες και η επανάσταση τελείωσε κάπου εκεί.

Πότε: 1859
Ποιος ξεσηκώθηκε: Ο υπέρμαχος για την κατάργηση των σκλάβων John Brown και οι ακόλουθοί του, οι οποίοι ήθελαν να ξεκινήσουν μια επανάσταση των σκλάβων.
Γιατί απέτυχαν: Κατατροπώθηκαν από κυβερνητικές δυνάμεις με καλύτερο εξοπλισμό αφού εν τέλει απέτυχαν να οργανώσουν την επανάσταση των σκλάβων.

Ο John Brown ήταν ένας γνωστός δημαγωγός, ο οποίος πίστευε πως κανείς στην Αμερικής δεν έπρεπε να έχει σκλάβους.

Το 1859, ο Brown οχυρώθηκε μαζί με 18 ακόμη άντρες -13 λευκούς και 5 μαύρους- σε μια φάρμα οργανώνοντας ένα σχέδιο για κατάληψη του ομοσπονδιακού οπλοστασίου στο Harper's Ferry. Προσκάλεσε την Harriet Tubman και τον Frederick Douglass, αλλά η Tubman ήταν άρρωστη και ο Douglass τον θεωρούσε τρελό. Είχε δίκιο. Στην προσπάθειά τους να τον σώσουν από την κρεμάλα, οι δικηγόροι του Brown, υποστήριξαν ότι ο πελάτης τους δεν είχε σώας τας φρένας, αν και ο ίδιος o Brown είχε δηλώσει πως κάτι τέτοιο δεν ίσχυε.

Το βασικό σχέδιο, περιελάμβανε την κατάληψη του στρατού και την υποκίνηση μια επανάστασης των σκλάβων. Ο Brown υπολόγισε πως εκατοντάδες σκλάβοι θα πετούσαν τις αλυσίδες τους και θα στέκονταν στο πλευρό του από το πρώτο βράδυ, πράγμα που θα το έδινε μια διόλου ευκαταφρόνητη δύναμη μέχρι το ξημέρωμα. Το μόνο πρόβλημα είναι βέβαια πως κανείς δεν ενημέρωσε τους σκλάβους για το σχέδιο.

Αρχικά, τα πράγματα κύλησαν αρμονικά. Ο Brown και οι άντρες του αιχμαλώτισαν τον συνταγματάρχη Lewis Washington (συγγενής του George) και τον κράτησαν ως όμηρο, έκοψαν τις γραμμές του τηλέγραφου ώστε να αποκλείσουν τις οδούς επικοινωνίας και σταμάτησαν ένα περαστικό από την περιοχή τραίνο, ώστε να μην μαθευτεί το σχέδιο τους. Κατά την διάρκεια αυτού του συμβάντος, σκότωσαν έναν μαύρο αχθοφόρο που προσπάθησε να τους σταματήσει, πράξη που δεν την λες και καλή όταν επιχειρείς να ξεκινήσεις μια επανάσταση σκλάβων. Τελικά, ο Brown και οι άντρες του επέτρεψαν στο τραίνο να φύγει λίγο αργότερα. Ο υπεύθυνος της αμαξοστοιχίας ενημέρωσε αμέσως τους πάντες για τον τρελό που ήθελε να καταλάβει το οπλοστάσιο και ο Brown με τους άντρες του εν τέλει συνελήφθησαν από τον τότε συνταγματάρχη του Αμερικάνικου στρατού Robert E Lee, o οποίος εμφανίστηκε και ηγήθηκε της σύλληψης φορώντας τα πολιτικά του, μιας και βρισκόταν για διακοπές στο Τέξας.

Μετά την επανάσταση και αφού ο Brown κρεμάστηκε, ο Lee δήλωσε πως είχε την εντύπωση πως τα μαύρα μέλη της ομάδας του Brown είχαν εξαναγκαστεί να ακολουθήσουν τις εντολές του αρχηγού (άλλη μια κακή κίνηση όταν θες να οργανώσεις μια επανάσταση σκλάβων). Ο Brown όμως δεν μετάνιωσε για τίποτα και πριν εκτελεστεί, έγραψε πως:

«Εγώ, ο John Brown, είμαι πλέον πεπεισμένος πως τα εγκλήματα αυτού του αμαρτωλού τόπου, δεν θα ξεπλυθούν ποτέ, παρά μόνο με αίμα. Είχα δυστυχώς ξεγελάσει τον εαυτό μου, θεωρώντας ότι θα μπορούσε να γίνει χωρίς ιδιαίτερη αιματοχυσία».

Σε γενικές γραμμές δεν είχε άδικο.

Πότε: 1898
Ποιος ξεσηκώθηκε: Εξαγριωμένοι Νότιοι Δημοκρατικοί που ήθελαν να επαναφέρουν ρατσιστικές νομοθεσίες και πρακτικές.
Γιατί απέτυχαν: Δεν απέτυχαν

Τον Νοέμβριο του 1898, μια ομάδα εξαγριωμένων λευκών ρατσιστών Δημοκρατών, παρέλασαν μέχρι το δημαρχείο της Βόρειας Καρολίνας έριξαν την τότε κυβέρνηση των Ρεπουμπλικάνων, στην οποία συμμετείχαν τόσο λευκοί όσο και μαύροι. Το χειρότερο: ουσιαστικά η κίνησή τους πέτυχε.

Το πραξικόπημα έλαβε χώρα στις 10 Νοεμβρίου, δύο μέρες αφότου μια εκλογική διαδικασία είχε επαναφέρει την εξουσία της πολιτείας στα χέρια των Δημοκρατών. Πριν από την ψηφοφορία, συμμορίες από «Red Shirt» τραμπούκους που συνδέονταν με τους Δημοκρατικούς, είχαν τρομοκρατήσει τους μαύρους ψηφοφόρους, ώστε να μην προσέλθουν στις κάλπες. Ο αρχηγός των λευκών ρατσιστών, συνταγματάρχης Alfred Moore Waddell, είχε δηλώσει δημόσια πριν την ψηφοφορία πως θα χρησιμοποιούσε μαύρα πτώματα για να «ανακόψει την ροή του ποταμού Cape Fear».

Οι Δημοκρατικοί φυσικά νίκησαν, αλλά ο Waddell αποφάσισε πως δεν μπορούσε να περιμένει και οργάνωσε την έφοδο στο δημαρχείο κατά την οποία σκοτώθηκαν 90 μαύροι πολίτες. Οι πράξεις τους αυτές δεν τιμωρήθηκαν μιας και ανέλαβαν με την βία την εξουσία και ουσιαστικά πέρασαν νόμους που επέτρεπαν τέτοιες δολοφονικές ενέργειες.

Τον επόμενο χρόνο, το 1899, οι Δημοκρατικοί πέρασαν τους επονομαζόμενους νόμους Jim Crow που σαν σκοπό είχαν να αποτρέψουν την πιθανότητα να τους ρίξουν με τους ψήφους τους από την εξουσία οι μαύροι πολίτες.

Πότε: 1920-21
Ποιος ξεσηκώθηκε: Ανθρακωρύχοι, που μάχονταν ενάντια στα αφεντικά που ήθελαν να διαλύσουν τα σωματεία τους, ενώ αργότερα τα έβαλαν και με τις ομοσπονδιακές δυνάμεις.
Γιατί απέτυχαν: Οι μεταλλευτικές εταιρίες είχαν περισσότερα όπλα, βόμβες, καθώς και την υποστήριξη της κυβέρνησης.

Αν και η Μάχη του Όρους Blair δεν ήταν κάποια προσπάθεια ανατροπής της αμερικάνικης κυβέρνησης, εντούτοις ήταν μια προσπάθεια από την πλευρά των εξεγερθέντων να διεκδικήσουν δίκαιες συνθήκες εργασίας στα ανθρακωρυχεία της Δυτικής Virginia. Οι αρχικές διαμαρτυρίες ξεκίνησαν επειδή η μεταλλευτική εταιρία δεν δεχόταν να πληρώνει τους μισθούς των εργατών σε δολάρια, πόσο μάλλον να τους δίνει άδειες ή να τους επιτρέπει να ιδρύσουν σωματείο εργαζομένων. Η εξέγερση άρχισε τον Μάιο του 1920, όταν 12 πράκτορες του Baldwin-Felts Detective Agency πέταξαν μερικούς ανθρακωρύχους και τις οικογένειές τους έξω από τα σπίτια τους, τα οποία βέβαια άνηκαν στην Stone Mountain Coal Company.

H παραπάνω κίνηση ήταν αρκετά συνηθισμένη εκείνη την εποχή. Οι ανθρακωρύχοι αναγκάζονταν να μείνουν σε σκηνές και εν συνεχεία, ένα βαριά οπλισμένο τραίνο της εταιρίας, το επονομαζόμενο Death Special, περνούσε από το σημείο και πυροβολούσε τις σκηνές. Εκείνη την φορά όμως, την συνηθισμένη διαδικασία σταμάτησε ο αρχηγός της αστυνομίας Sid Hatfield, που συνέλαβε τους άντρες. Ακολούθησε ανταλλαγή πυροβολισμών, κατά την διάρκεια της οποίας σκοτώθηκαν τρεις πολίτες και επτά πράκτορες.

Οι εντάσεις κλιμακώθηκαν κατά την διάρκεια της χρονιάς και έφτασαν σε οριακό σημείο, όταν 13,000 εργαζόμενοι της United Mine κατευθύνθηκαν προς το όρος Blair. O τότε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Warren G Harding, απείλησε τους εργαζόμενους, λέγοντας πως θα αποστείλει στρατεύματα για να τους σταματήσουν, αλλά τελικά δεν το έπραξε. Η United Mine όμως, αποφάσισε να αναλάβει δράση, νοικιάζοντας αεροπλάνα για να ρίξουν βόμβες στους εργαζομένους – οι οποίοι προσπαθούσαν να φτάσουν στις πόλεις που βρίσκονταν στην άλλη πλευρά του βουνού και δεν ήταν οργανωμένες σωματιακά – καθώς και χημικά αέρια που είχαν ξεμείνει από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στις 2 Σεπτεμβρίου και αφότου οι εχθροπραξίες μεταξύ εργαζομένων και εταιριών είχα ξεκινήσει και πάλι, αφίχθησαν ομοσπονδιακά στρατεύματα και ο αρχηγός των σωματείου εργαζομένων της United Mine, Bill Blizzard, αποφάσισε να διαλύσει το «στράτευμά» του. Μετά το οριστικό τέλος των εχθροπραξιών, τα μέλη του σωματείου εργαζομένων της UM, έπεσαν στις 10,000 από τις 50,000.

Πότε: 1946
Ποιος ξεσηκώθηκε: Οι επιστρέφοντες φαντάροι από τα πεδία μάχης του B' Παγκοσμίου Πολέμου.
Γιατί απέτυχαν: Δεν απέτυχαν

Μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, 3,000 περίπου βετεράνοι επέστρεψαν στην κομητεία McMinn του Tennessee, για να βρουν ότι είχε καταλειφθεί από έναν διεφθαρμένο σερίφη, ο οποίος χρησιμοποιούσε την θέση του για να γεμίσει τις τσέπες του, αλλά και τις τσέπες των φίλων του.

Το βασικό πρόβλημα, ήταν πως οι αρχές της κομητείας λειτουργούσαν με ένα σύστημα τελών: όσο περισσότερες συλλήψεις πετύχαιναν, τόσο περισσότερα χρήματα εισέπρατταν. Οι σερίφηδες σταματούσαν λεωφορεία που περνούσαν μέσα από την κομητεία και μοίραζαν αφειδώς κλήσεις για ό,τι μπορούσαν να σκεφτούν.

Οι επιστρέφοντες στρατιώτες λάτρευαν το ποτό και σιχαίνονταν τους διεφθαρμένους αστυνομικούς, που τους συλλάμβαναν επειδή λάτρευαν το ποτό, οπότε και αποφάσισαν να προωθήσουν τους δικούς τους υποψηφίους για τις καίριες θέσεις στα αξιώματα των αστυνομικών αρχών στις επερχόμενες εκλογές. Οι ομοσπονδιακές αρχές είχαν ήδη ερευνήσει καταγγελίες για εκλογική νοθεία στην κομητεία McMinn στο παρελθόν και ο σερίφης, θέλοντας να εγγυηθεί ότι θα είχε όλη την νοθεία που χρειαζόταν στο τσεπάκι του, έφερε 200 ένοπλους αστυνομικούς από τις γειτονικές κομητείες, ώστε να «τρέξουν» μια σειρά από περιπολίες την ημέρα των εκλογών.

Μετά την ψηφοφορία, η αστυνομική «παρέα» του σερίφη έκλεψε τις κάλπες και τις πήγε στην φυλακή της κομητείας, στην Αθήνα. Όχι, σοβαρά. Οι φαντάροι κατευθύνθηκαν αμέσως εκεί και αφού είδαν ότι δεν υπήρχε διάθεση από την μεριά των διεφθαρμένων αστυνομικών να παραδώσουν τις κάλπες, χρησιμοποίησαν εκρηκτικά για να μπουν στην φυλακή και να τις πάρουν στα χέρια τους. Στο τέλος της καταμέτρησης των ψήφων, προέκυψε πως 5 από τους φαντάρους εκλέχθησαν σε κάποια από τα υποψήφια πόστα. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, ήταν μια ιστορία που τράβηξε πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας.

Πότε: 1969
Ποιος ξεσηκώθηκε: Οι Weathermen, ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Γιατί απέτυχαν: Ήρθαν αντιμέτωποι με τις αριθμητικά ισχυρότερες δυνάμεις της αστυνομίας του Σικάγο.

Για τρεις ημέρες του Οκτωβρίου του 1969, οι Weathermen, ένα κομμάτι των Students for a Democratic Society, οργάνωσαν μια σειρά από διαμαρτυρίες που σκοπό είχαν να «bring the war home» (να φέρουν τον πόλεμο πίσω) στο Σικάγο. Εμφανίστηκαν περίπου 800 άτομα στο Lincoln Park, περιφερόμενοι κάπως άσκοπα και ακούγοντας ομιλίες. Είχαν μείνει μόνο 250 άτομα, όταν κατά τις 10.25 το βράδυ, έλαβαν το σήμα για να ξεκινήσουν μια πορεία προς την πλούσια συνοικία του Gold Coast, προκαλώντας φθορές, με τελικό προορισμό το Drake Hotel, όπου έμενε ο Julius Hoffman, ο δικαστής που είχε προεδρεύσει στην δίκη των Chicago 8.

Κατάφεραν να διασχίσουν 8 οικοδομικά τετράγωνα, πριν πέσουν πάνω σε ισχυρό αστυνομικό μπλόκο. Οι αστυνομικοί πέρασαν άμεσα στην αντεπίθεση, ουσιαστικά διαλύοντας την πορεία. Οι Weathermen φορούσαν κράνη αμερικάνου ποδοσφαίρου. Οι αστυνομικοί φορούσαν τα πάντα: γκλομπ, πλήρη αστυνομικό εξοπλισμό, ενώ είχαν μαζί τους και περιπολικά φυσικά, ένα εκ των οποίων διεμβόλισε την πορεία, με ταχύτητα 25 μιλίων ανά ώρα.

Την επόμενη μέρα, μια «πολιτοφυλακή γυναικών», αποτελούμενη από 70 άτομα, μαζεύτηκε στο Grant Park, αλλά κι αυτές είχαν την ίδια τύχη, καθώς ηττήθηκαν από ισχυρή αστυνομική δύναμη, όταν έφυγαν από το πάρκο με σκοπό να λεηλατήσουν ένα γραφείο στρατολόγησης. Ο Κυβερνήτης του Illinois Richard Oglivie κάλεσε 2,500 εθνοφρουρούς για να αντικρούσουν τις επιθέσεις των Weathermen.

Στις 11 Οκτωβρίου οι Weathermen οργάνωσαν μια πορεία 300 ατόμων η οποία πέρασε από το Loop, την κεντρική επιχειρηματική περιοχή της πόλης. Παρά την παρουσία ισχυρής αστυνομικής δύναμης, η οποία είχε σαν βασικό σκοπό την προστασία των επιχειρήσεων, οι Weathermen κατάφεραν να περάσουν από τους αστυνομικούς, προκαλώντας φθορές σε αυτοκίνητα και παράθυρα καταστημάτων. Στις συμπλοκές που ακολούθησαν, ένας αστυνομικός έμεινε παράλυτος καθώς προσπάθησε να ακινητοποιήσει ένα από τα άτομα της πορείας, ενώ οι Weathermen για να διακωμωδήσουν την κατάστασή του, άρχισαν έκτοτε να τραγουδούν μια παρωδία του Lay Lady Lay του Bob Dylan. Ως φόρο τιμής στον αστυνομικό Richard Elrod, οι αρχές του Σικάγο έδωσαν το όνομά του σε έναν δρόμο της πόλης.

Περισσότερα από το VICE

Πώς Είναι η Ζωή Μιας Επιζώσας του Bataclan μετά τις Επιθέσεις στο Παρίσι;

Θύτης και Κανών σε μια «Βρώμικη» Συνέντευξη

Είδα για Πρώτη Φορά στη Ζωή μου Παπακαλιάτη