Δεν ξέρουν τον Πάνο Κιάμο, τον Νίκο Βέρτη, την Καίτη Γαρμπή, τον Οικονομόπουλο, φυσικά δεν ήξεραν ούτε τον Παντελίδη και σοκαρίστηκαν με το πόσο γνωστός ήταν. Δεν ξέρουν την Κατερίνα Καινούριου, ούτε τον Μένιο Φουρθιώτη. Είναι πολύ λογικό και καθόλου μεμπτό να μη σου αρέσει ένα είδος μουσικής ή ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, αλλά τελείως παράλογο να λες πως δεν ξέρεις καν φιγούρες που παίζουν καθημερινά στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στο Διαδίκτυο και τα περιοδικά, μόνο και μόνο για να το παίξεις υπεράνω κουλτουριάρης και να αποστασιοποιηθείς από αυτό που, βλακωδώς θεωρείς φτηνά λαϊκό.

Είμαι ικανή να ακούω το Solitary Man του Johnny Cash ή το Communication Breakdown των Zeppelin, ξαπλωμένη στον καναπέ επί μια εβδομάδα με ορό και καθετήρα. Αντιθέτως δεν θα έβαζα ποτέ στο σπίτι μου να ακούσω αυτούς που προανέφερα επειδή δεν μου ταιριάζουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τους ξέρω. Σε ποιο γαμημένο κόσμο ζω, τέλος πάντων, για να μην έχω μπει ποτέ ξημερώματα σε ταξί που παίζει Καρρά και πώς γίνεται να μη με έχει καλέσει ποτέ κανένας γνωστός σε μπουζούκια στα οποία έχω υποχρεωθεί, καλώς ή κακώς, να πάω;

Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή έχεις γνωρίσει κάποιον «δήθεν». Είναι συνήθως αυτό το άτομο που όταν το πρωτογνωρίσεις αναγκάζεσαι στα καπάκια να γκουγκλάρεις «Τι να κάνω για τις καούρες και τις ξινίλες», αλλά για κάποιο λόγο θα αναγκάζεσαι να το τρως στη μάπα επειδή, είναι είτε ο γκόμενος μια φίλης που δεν μπορείς να αποφύγεις είτε μια συνάδελφος στη δουλειά, ή φίλος κάποιου από την παρέα σου που για κάποιον άγνωστο λόγο τον συμπαθεί και τον κουβαλάει κάθε φορά που βγαίνετε.

Ο δήθεν θεωρεί πως είναι πιο εξελιγμένος από τον μέσο άνθρωπο. Δεν είναι απαραίτητο να δηλώνει καλλιτέχνης, όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε. Η αφόρητη κάστα του μπορεί να ασχολείται με οποιοδήποτε επάγγελμα. Σημασία για εκείνον έχει η κουλτούρα, που νομίζει ότι αποπνέει. Η κουλτούρα αυτή είναι ένα κράμα από σύνδρομο κατωτερότητας, επιθυμία για να πετύχει να γίνει κάτι φοβερό και αρκετή συσσωρευμένη κακία, που δεν θα παραδεχτεί ποτέ διότι δεν του/της το επιτρέπει το επίπεδο που θεωρεί πως έχει. Στην πραγματικότητα μισεί τους γύρω του όσο ο Ερντογάν τον Γκιουλέν και κάποια στιγμή στο μέλλον θα αναγκάσει τους κοινωνιολόγους να τον μελετήσουν.

Θα έχει συνήθως το ύφος της Σώτης Τριανταφύλλου. Αν τον φέρουν στην παρέα σου θα χαιρετήσει καθόλου ενθουσιασμένα, σε σημείο που θα πιστεύεις πως δεν θέλει να είναι εκεί, ενώ θα καθίσει αμίλητος για αρκετή ώρα. Όταν όλοι γελάσουν με ένα αστείο που πέταξε κάποιος, εκείνος θα παραμείνει ανέκφραστος επειδή είναι άνθρωπος της βαριάς κουλτούρας και δεν γελάει με μαλακίες. Παράλληλα, θα σε κοιτάζει με ύφος που φωνάζει «σε οικτίρω». Ενώ, θα σου μιλήσει μόνο όταν μπορέσει να αναφερθεί σε κάτι βαθυστόχαστο που θα του δώσει την ευκαιρία για αυτοπροβολή και φιγούρα. Στην πραγματικότητα, όταν γυρίζει σπίτι του βλέπει σε επανάληψη για 100ή φορά κάποιο επεισόδιο από το Κωνσταντίνου και Ελένης ή διαβάζει ζώδια.

Αν τύχει ποτέ να μιλήσετε για μουσική, θα σου πει πως δεν έχει ακούσει ποτέ ελληνικά, λαϊκά, σκυλάδικα, κλαρίνα, νησιώτικα και τέτοιες ντεκαντάνς κατηγορίες. Θα το πάει κι ένα βήμα παραπέρα, και θα σε ρωτήσει «ποιος είναι ο Βέρτης» ή κάποιος άλλος τραγουδιστής που καλώς ή κακώς –ΟΚ, κακώς– έχει γεμίσει τις στάσεις των λεωφορείων με τις φωτογραφίες του. Σε αντίθεση με τον εκνευριστικό χιπστεροκουλτουριάρη που θα σε ρωτήσει εκνευριστικά αν ξέρεις μια μπάντα από το Κατάκολο Ηλείας, που έχει κάνει όλες κι όλες δυο πρόβες στο υπόγειο κάποιου σπιτιού και θα τους ακούει όντως φανατικά χωρίς να ακούει τίποτα άλλο, ο δήθεν ξέρει πολύ καλά ποιος είναι ο Βέρτης, ο Οικονομόπουλος και ο Κιάμος, αλλά δεν μπορεί να συγχωρήσει τον εαυτό του γι' αυτό. Στην πραγματικότητα ΚΑΙ τους έχει ακούσει ΚΑΙ έχει πάει να τους δει. Κάποια στιγμή δε, οι φίλοι του θα τον κάνουν tag στο Facebook σε κάποια μπουζούκια και δεν θα προλάβει να το σβήσει.

Το προφίλ του δήθεν στο facebook θα το ξεχωρίσεις από τα copy paste που κάνει σε quote φιλοσόφων που βρήκε στο Ιnternet, χωρίς να έχει διαβάσει ποτέ κάτι ολοκληρωμένο που έχουν γράψει. Θα κάνει απαραίτητα check in στην Τεχνόπολη ή στο Half Note κάθε μήνα και εννοείται πως κάθε φορά που πηγαίνει σε κάποιο live ή σε κάποια συναυλία –πάντα ξένου συγκροτήματος– θα ανεβάζει τα εισιτήρια πριν πάει και τρίλεπτο βιντεάκι όσο είναι εκεί. Όλες οι αναρτήσεις θα είναι γραμμένες στα αγγλικά, διότι πρέπει να τιμήσει και το Proficiency του Cambridge, ακόμη και αν όλοι οι φίλοι του είναι Έλληνες και οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν Χριστό απ' όσα γράφει. Hint: θα ανεβάσει και αυτό το κειμενάκι με τα πνευματικά δικαιώματα, επειδή φοβάται πως κάποιος θα του κλέψει τη φωτογραφία με το τζιτζίκι που ανέβασε από τη Σέριφο ή τα copy paste που έχει κάνει.

Θα έχει άποψη για όλες τις παραστάσεις και τις ταινίες που παίζονται, κυρίως για αυτές που δεν έχει δει. Αν με κάποια ταινία γίνεται χαμός, θα μάθει απ' έξω την καλύτερη κριτική που έχει γραφτεί ή θα σου πετάξει την άποψη ενός φίλου που έτυχε να ακούσει. Ο δήθεν είναι ο άνθρωπος που θα σου κάνει τα συκώτια ζυμάρι, με την μπλε, τη λευκή και την κόκκινη ταινία του Kieslowski - χωρίς να τις έχει καταλάβει. Θα σου πει πως αγαπημένος του σκηνοθέτης είναι ο Akira Kurosawa, ακόμη και αν την πρώτη φορά που είδε κάτι δικό του είπε «Τι στο διάολο είναι αυτό το κινέζικο που βλέπω;». Όταν είναι μόνος, θα ψάχνει στο YouTube βιντεάκια με τον Μάρκο Σεφερλή.

Δεν θα τον ακούσεις ποτέ να χρησιμοποιεί λαϊκές εκφράσεις. Τις βρίσκει πολύ παρακμιακές. Προτιμά να αντικαθιστά το «τι στον πούτσο συνέβη» με το «what the fuck» και αντί να σε πει «μαλάκα», θα αναφωνήσει «bloody bastard». Θα χρησιμοποιεί αγγλικές φράσεις και λέξεις μέσα στις συζητήσεις σας, ενώ σε ανύποπτη φάση θα σου πετάξει πως ζούσε στο Λονδίνο μερικά χρόνια και δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην «εδώ» κουλτούρα τώρα που γύρισε στην Ελλαδίτσα, την οποία θεωρεί ψωροκώσταινα τίγκα στους απολίτιστους.

Δεν έχει. Μπορεί ο κόσμος έξω να δέχεται επίθεση από τον Γκοτζίλα ή ο Κιμ Γιονγκ Ουν να απειλεί να πατήσει το κουμπί στην πραγματικότητα, αλλά τον δήθεν δεν τον ενδιαφέρει. Όπως και με τη μουσική, δεν θα ασχοληθεί με την εγχώρια πολιτική σκηνή αλλά θα ξέρει να σου πει τι γίνεται με τον Τραμπ και την Κλίντον. Ίσως ψηφίζει Ποτάμι, επειδή έχει στο μυαλό του τον Θεοδωράκη σαν τον μάχιμο δημοσιογράφο που κυκλοφορεί με το σακίδιο κάνοντας ερευνητική δημοσιογραφία και όχι επειδή έχει διαβάσει τις πολιτικές θέσεις του κόμματος – αν υπάρχουν.

Στη δουλειά, είναι ο άνθρωπος που δεν θα διστάσει να σε ρουφιανέψει και να πετάξει κακίες για να γλείψει κάποιον ανώτερο, ακόμη και αν έχει προκαλέσει εκείνος το πρόβλημα. Τις περισσότερες φορές ασχολείται με ένα επάγγελμα που του επιτρέπει να βλέπει Game Of Thrones ή άλλες σειρές. Αν δεν βλέπει Game Of Thrones, θα φιδιάζει μαζί με κάποιο άλλο βύσμα χαμηλής νοημοσύνης που ανέχεται το υφάκι του ή θα βλέπει βιντεάκια με ζωάκια. Όταν τον ρωτήσεις όμως τι δουλειά κάνει, θα σου πει ότι είναι στο HR της εταιρείας και θα εννοεί ότι δουλεύει στο γραφείο προσωπικού ή θα σου πει ότι είναι κάτι σαν executive administrative assistant ή communication intermediate, ή κάτι άλλο με βαρύγδουπο περισπούδαστο τίτλο. Όταν ζητήσεις να σου πει τι ακριβώς κάνει σε αυτήν τη δουλειά, θα σου πει πως έχει administrative duties. Στην πραγματικότητα θα είναι γραμματέας και στην καλύτερη περίπτωση θα είναι υπεύθυνος για τις φωτοτυπίες και τα ραντεβού κάποιου άλλου, ή θα έχει αναλάβει να παραγγέλνει και να μοιράζει γραφική ύλη στους υπαλλήλους του γραφείου.

Περισσότερα από το VICE

Να τι Κάνει στο Σώμα σου η «Μια Γραμμούλα Πού και Πού»

Πορνοστάρ μάς Περιγράφουν το πιο Περίεργο Πράγμα που τους Έχουν Ζητήσει να Κάνουν σε Σκηνή

Ήμουν στην Ποδοσφαιρική Ακαδημία της Ρεάλ Μαδρίτης και Σιχάθηκα τη Ζωή μου