Οι Γυναίκες που Έστησαν μια Παράνομη Υπηρεσία Αμβλώσεων

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.

Τη δεκαετία του '70, ο συνεταιρισμός Jane Collective στο Σικάγο βοηθούσε τις γυναίκες να κάνουν ασφαλείς εκτρώσεις όταν ακόμα η διαδικασία ήταν παράνομη. Χρειαζόμαστε μια τέτοια υπηρεσία σήμερα; Μιλήσαμε σε δύο πρώην μέλη του, δύο Janes.

Από τα τέλη της δεκαετίας του '70, λέει η Judith Arcana, την πλησιάζουν πολύ νέες γυναίκες και την ρωτούν το ίδιο πράγμα: «πώς καταφέρνεις να στήσεις μια παράνομη υπηρεσία αμβλώσεων;» Συμβαίνει συχνά όταν μιλάει σε εκδηλώσεις. «Μερικές φορές περιμένουν μέχρι να τελειώσει η εκδήλωση και έπειτα με σταματούν στην αίθουσα και με ρωτούν με διστακτικότητα για το θέμα· με τεστάρουν και είναι νευρικές, αλλά ποιος μπορεί να τις κατηγορήσει;» λέει η Arcana στο Broadly. «Στο τέλος λένε αυτό που θέλουν. Μερικές είναι όμως πιο τολμηρές και λένε "Λοιπόν! Πώς μπορούμε να το οργανώσουμε αυτό και θα συνεργαστείς μαζί μας;"»

Από το 1969 έως το 1973, η Judith Arcana και περίπου ακόμα 100 γυναίκες βοηθούσαν άλλες γυναίκες να αποκτήσουν πρόσβαση σε παράνομες υπηρεσίες άμβλωσης, που λειτουργούσαν με την κωδική ονομασία «Jane». Αυτό που κάνει την ιστορία του Jane –επισήμως γνωστή ως Συμβουλευτική Υπηρεσία Άμβλωσης της Ένωσης Χειραφέτησης Γυναικών Σικάγου– τόσο αξιοσημείωτη είναι η κλίμακα και η τόλμη του εγχειρήματος. Ξεκίνησε απλώς σαν υπηρεσία παραπομπής, στέλνοντας ένα σωρό γυναίκες σε άτομα που έκαναν παράνομες αμβλώσεις, αλλά έγινε συνεταιρισμός φεμινιστριών στους κόλπους του οποίου μέλη έμαθαν να κάνουν μόνα τους τις αμβλώσεις. Εκτιμάται ότι έκαναν περίπου 11.000 αμβλώσεις πριν ο συνεταιρισμός να βάλει λουκέτο το 1973, τη χρονιά που ο Roe v. Wade έκανε νόμιμη την άμβλωση σε όλες τις πολιτείες στην Αμερική.

Όλα άρχισαν μ'ένα τηλεφώνημα. Η Heather Booth, ακτιβίστρια και φοιτήτρια στο University of Chicago, δέχθηκε τηλεφώνημα από φίλη της οποίας η αδερφή ήταν απελπισμένη και ήθελε να κάνει έκτρωση. Κατάφερε να βρει έναν γιατρό για να βοηθήσει την κοπέλα. Έπειτα, σιγά-σιγά, άρχισε να δέχεται όλο και περισσότερα τηλεφωνήματα. Έγινε σαφές πως οι αμβλώσεις δεν ήταν σπάνια περιστατικά. Η Booth άρχισε να συνειδητοποιεί ότι ήταν μια βασική ανάγκη και πως το ότι ήταν παράνομες αποτελούσε απειλή για τη ζωή. Επιπλέον έκαναν τις γυναίκες ευάλωτες σε ανίκανους επαγγελματίες που συχνά τις εκμεταλλεύονταν σεξουαλικά, οικονομικά και σε ορισμένες τους έκοβαν το νήμα της ζωής. Η Booth οργάνωσε μια ομάδα γυναικών για να αναλάβουν το έργο που είχε αρχίσει. Άρχισαν να απαντούν σε τηλεφωνήματα και να παραπέμπουν τις γυναίκες σε άτομα που έκαναν αμβλώσεις και γνώριζαν πως είχαν καλό ιστορικό.

Η νέα ομάδα, ωστόσο, δεν ήταν χαρούμενη με το πόσο λίγο έλεγχο είχε. Όπως εξηγεί η Laura Kaplan στο βιβλίο The Story of Jane: The Legendary Underground Feminist Abortion Service, (Η Ιστορία της Jane: Η θρυλική μυστική φεμινιστική υπηρεσία αμβλώσεων) όχι μόνο δεν είχαν καμία εγγύηση ότι οι γυναίκες θα λάμβαναν κατάλληλη και συμπονετική φροντίδα, αλλά δεν μπορούσαν να πείσουν ούτε κι αυτούς που έκαναν παράνομες εκτρώσεις να ρίξουν τις τιμές τους –κυμαίνονταν από 500-1.000 δολάρια ανά επέμβαση. Παρόλο που ο συνεταιρισμός Jane προσπάθησε να διαπραγματευτεί την μείωση του κόστους, για πολλές γυναίκες και η μειωμένη αμοιβή εξακολουθούσε να είναι αστρονομική. Με τον καιρό, μία από τις γυναίκες που ανήκαν στο συνεταιρισμό Jane έκανε σχέση με έναν συγκεκριμένο «γιατρό» και ανακάλυψε ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν ειδικευμένος γιατρός. Συνειδητοποίησε ότι εάν εκείνος μπορούσε να κάνει τη διαδικασία, τότε δεν υπήρχε λόγος να μην μπορούν να μάθουν να το κάνουν και κάποια από τα μέλη της ομάδας. Τον έπεισε να την εκπαιδεύσει και τελικά ο συνεταιρισμός απέκτησε τη δυνατότητα να ρυθμίζει τη διαδικασία από την αρχή έως το τέλος.

Έχοντας καταφέρει να έχουν αυτονομία, η ομάδα εξευγένισε το πρωτόκολλό της. Αγόρασαν τηλεφωνητή για να διαχειριστούν τον αυξανόμενο αριθμό των τηλεφωνημάτων. Οι γυναίκες τηλεφωνούσαν και άφηναν μήνυμα τύπου «Jane τηλεφώνησέ μου». Τις καλούσαν, έπαιρναν ένα βασικό ιατρικό ιστορικό και την εκτίμησή τους για το πόσο προχωρημένη ήταν η εγκυμοσύνη τους. Η κάθε Jane ανέθετε κάθε γυναίκα σ'ένα σύμβουλο, ο οποίος εξηγούσε τη διαδικασία και έκλεινε ραντεβού. Όλες έπρεπε να έρθουν στο «Μέτωπο», ένα διαμέρισμα νοικιασμένο από την υπηρεσία ως ένα είδος αίθουσας αναμονής, πριν να τις οδηγήσουν στον «Τόπο», όπου γίνονταν αμβλώσεις όλη τη μέρα. Στη συνέχεια, οι γυναίκες επέστρεφαν στο «Μέτωπο» για να τους δώσουν παυσίπονα πριν να πάνε στα σπίτια τους. Οι σύμβουλοι, τις μέρες μετά τη διαδικασία, είχαν επαφή με κάθε μία από τις γυναίκες για να βεβαιωθούν ότι δεν είχαν προκύψει επιπλοκές.

Από τη στιγμή που όλες οι αμβλώσεις γίνονταν πριν να επιτραπούν οι «ιατρικές» αμβλώσεις –εκείνες που γίνονταν με μιφεπριστόνη-μισοπροστόλη ή χάπι RU-486– όλες οι αμβλώσεις που γίνονται στο Jane ήταν χειρουργικές. Οι πάροχοι των υπηρεσιών του Jane χρησιμοποιούσαν τη μέθοδο της διαστολής και της απόξεσης. Αυτό προϋπόθετε τη διαστολή του τραχήλου μ'ένα κάτοπτρο, τη χορήγηση τοπικού αναισθητικού και στη συνέχεια την απόξεση του εμβρυϊκού ιστού από τα τοιχώματα της μήτρας. Αυτή η μέθοδος είναι κατάλληλη μόνο για εγκυμοσύνες του πρώτου τριμήνου, δηλαδή έως και 12 εβδομάδες. Για πιο προχωρημένες εγκυμοσύνες έπρεπε να προκληθεί αποβολή. Αυτό ήταν αναμφισβήτητα πολύ πιο δύσκολο συναισθηματικά, αλλά τα μέλη του Jane πίστευαν στην απόλυτη εξουσία της γυναίκας στο ίδιο της το σώμα, ανεξαρτήτως του πόσο προχωρημένη ήταν η εγκυμοσύνη.

Όταν οι γυναίκες του Jane έπαιρναν στα χέρια τους τα εργαλεία και έκαναν αμβλώσεις, το δικαίωμα μιας γυναίκας να επιλέξει γινόταν κυριολεκτικά απτό στα χέρια τους. Είναι μια συγκλονιστική σκέψη, αλλά τα πρώην μέλη του Jane λένε ότι δεν πτοούνταν από το βάρος. Η Jeanne Galatzer-Levy, που μπήκε στο συνεταιρισμό αφού παράτησε το κολλέγιο, εξηγεί ότι για εκείνη, ήταν «η αυτοπεποίθηση της νεότητας –ήμουν ηλίθια! Ήμουν 20 ετών και δεν με τρόμαζε καθόλου, όλο αυτό! Δεν με ενοχλούσε στάλα! Κανένα πρόβλημα!»

Τότε, η ιδέα ήταν λιγότερο σοκαριστική στο πλαίσιο της απελευθέρωσης των γυναικών συγκριτικά με το πώς μπορεί να φαίνεται τώρα. «Ένα από τα πιο ριζοσπαστικά πράγματα που γεννήθηκαν από το γυναικείο κίνημα ήταν η αλλαγή στην ιατρική κουλτούρα. Ήταν τόσο πατερναλιστική! Πώς τολμάς ακόμα και να κοιτάζεσαι ή να σκέφτεσαι το σώμα σου! Κατά τη διαδικασία ρήξης αυτού του πράγματος, ποιος ήξερε που έπρεπε να είναι τα όρια;» Για αυτό οι Janes ενθάρρυναν τις γυναίκες να δουν τη διαδικασία ως συνεργατική –αν μη τι άλλο, γιατί όλοι οι εμπλεκόμενοι αντιμετώπιζαν ποινή φυλάκισης 10 ετών για συνωμοσία στη διάπραξη άμβλωσης. Ο συνεταιρισμός σχεδίασε τη διαδικασία με την ελπίδα ότι οι εμπειρίες των γυναικών θα ήταν διδακτικές και θα τους άνοιγαν τα μάτια. Μοίραζαν αντίτυπα του επαναστατικού εγχειριδίου για την υγεία των γυναικών Our Bodies, Ourselves, και δίδασκαν την αυτοεξέταση, δείχνοντας σε πολλές γυναίκες τον ίδιο τους τράχηλο, για πρώτη φορά στη ζωή τους.

Αποκλείοντας όλους τους παράνομους συνεργάτες που έκαναν αμβλώσεις και στους οποίους βασίζονταν, οι Janes μπόρεσαν να μειώσουν το κόστος των αμβλώσεων σε μόλις 100 δολάρια. Ωστόσο, μη θέλοντας να αναπαράγουν την ανισορροπία του καπιταλισμού στους κόλπους του συνεταιρισμού, δεν απέκλεισαν ποτέ γυναίκες που δεν μπορούσαν να πληρώσουν σεντ. «Είχαμε δει ότι εάν παίρναμε κατά μέσο όρο 50$, μπορούσαμε να βγάλουμε τα έξοδά μας» λέει η Galatzer-Levy. Οι οικονομικές συνεισφορές θεωρούνταν ως ένας άλλος τρόπος με τον οποίο οι γυναίκες θα μπορούσαν να συμμετέχουν ενεργά στην επιλογή που έκαναν, μια και κάθε αμοιβή βοηθούσε άλλες γυναίκες να έχουν πρόσβαση στα αναπαραγωγικά τους δικαιώματα. Αναγνωρίζοντας ότι η Αμερική στηριζόταν στην απλήρωτη εργασία των γυναικών και με βάση το ότι αυξανόταν ο αριθμός των τηλεφωνικών κλήσεων, ο συνεταιρισμός αποφάσισε να πληρώνει τα μέλη του επίσης –το έργο της ήταν πολύτιμο.

Με δεδομένο το σχετικά χαμηλό κόστος της άμβλωσης στο συνεταιρισμό, οι αίθουσες αναμονής τους έγιναν ένα σπάνιο σημείο διαφορετικότητας στο κατά τ'άλλα λευκό τοπίο της μεσαίας τάξης, στον αγώνα για τη χειραφέτηση των γυναικών. Αυτό ίσως είναι και αναμενόμενο, αφού όπως το τοποθετεί η Galatzer-Levy «Κάθε γυναίκα μπορεί να μείνει έγκυος, έστω κι αν πραγματικά δεν το θέλει». Και ενώ τα μέλη του Jane αντανακλούσαν την λευκότητα της συνειδητοποίησης που ανέπτυσσαν ομάδα και ακτιβίστριες, προσπαθούσαν συνεχώς να διαφοροποιούνται προκειμένου να ανταποκριθούν καλύτερα στο ευρυ δημογραφικά κομμάτι του πληθυσμού που έρχονταν για βοήθεια σ'αυτές.

Τα δικαιώματα των φτωχών Αφροαμερικανίδων και των Λατίνων κινδύνευαν πολύ εκεί την περίοδο, καθώς αντιμετώπιζαν την επιπρόσθετη απειλή της αναγκαστικής στείρωσης.

Στην εργασία της «African-American Women and Abortion» (Αφροαμερικανές και Άμβλωση) η Loretta J. Ross αναλύει πώς οι μαύρες είχαν χάσει τον αναπαραγωγικό έλεγχο τους σε περισσότερα μέτωπα από τις λευκές. «Οι λευκές συντηρητικές γυναίκες είδαν τον οικογενειακό προγραμματισμό ως επίθεση στις παραδοσιακές αξίες της μητρότητας, ενώ μερικές μαύρες τον είδαν ως κατευθυνόμενο πρόγραμμα ευγονικής με βάση τη φυλή και την τάξη. Έτσι οι ανόμοιες δυνάμεις που συνασπίστηκαν κατά των Αφροαμερικανίδων έδειξαν ότι τόσο οι λευκοί φανατικοί όσο και μαύροι σεξιστές μπορούσαν να βρουν κοινό τόπο για να επιβάλλουν την ανδρική εξουσία στις αποφάσεις των γυναικών που αφορούσαν την αναπαραγωγή». Η κληρονομιά αυτής της καταπίεσης δείχνει ακόμα πώς οι μαύρες γυναίκες βρίσκονται σήμερα στο στόχαστρο των οργανώσεων κατά των αμβλώσεων.

Υπήρχαν μόνο λίγες έγχρωμες γυναίκες στη σύνθεση των μελών του συνεταιρισμού και η Lois Smith ήτα μία από αυτές. Σε συνέντευξη με την Ross θυμάται «…δεν μπορέσαμε ποτέ να αναπτύξουμε μια μεγάλη μάζα. […] Αλλά δεν το βλέπαμε ως θέμα μαύρων ή λευκών γυναικών. Οι γυναίκες χρειάζονταν να τερματίσουν τις εγκυμοσύνες τους και υπήρχε μια ενότητα που δημιουργήθηκε από γυναίκες που ήταν απελπισμένες». Το κλίμα αντανακλάται από τα λόγια της Galatzer-Levy. «Όλες ήμασταν γυναίκες και αυτό μας έδινε απίστευτο κοινό έδαφος! Ήταν σίγουρα μια βασική Αρχή των γυναικών με τις οποίες δούλεψα στο Jane,ότι υπήρχε τεράστιος σεβασμός για όλους».

Η ομοιογένεια της ομάδας, αν και ανεπιθύμητη, μπορεί στην πραγματικότητα να έχει συμβάλλει στην επιτυχία της. Στο πλαίσιο της κοινωνιολογική μελέτη του Jane,η Pauline Bart κατέληξε στο ότι οι ομοιότητες της ομάδας ήταν «ευλογία αφού παρείχαν κοινωνική συνοχή». Επίσης παρατηρεί ότι η αφοσίωση του συνεταιρισμού στο έργο ήταν πάνω απ'όλα, όσο προβληματικές κι αν γίνονταν οι μεταξύ τους σχέσεις. Το να έχουν κοινές πολιτικής και φιλοσοφικές απόψεις επίσης δεν ήταν σημαντικό. «Δεν νιώθαμε ότι έπρεπε κανείς να περάσει κάποιο τεστ ιδεολογικής καθαρότητας. Ήταν ένα πράγμα πολύ πρακτικού προσανατολισμού» λέει η Galatzer-Levy. «Πάντα είχαμε την αίσθηση ότι εάν καθόμασταν και αναλύαμε γιατί είχαμε διαλέξει να το κάνουμε αυτό, πιθανώς θα καταρρέαμε».

Ενώ η οργάνωση, όπως το θέτει η Arcana, «ανατράφηκε και ενισχύθηκε από την πολιτική της εποχή μας», όταν τη ρωτάω για το εάν ο συνεταιρισμός ήταν μοναδικός στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιό του διαφαίνεται η ανησυχία στη φωνή της. «Οι γυναίκες πάντα το έκαναν αυτό, οπότε η αντίληψη ότι απαιτείται ένα μεγάλο πολιτικό γεγονός για να αναλάβουν δράση οι γυναίκες, νομίζω ότι είναι προς τη λάθος κατεύθυνση· πάρα πολύ απλό, παρά πολύ τρελό. Κάνει τον συνεταιρισμό και τα μέλη του πολύ διαφορετικά από άλλες γυναίκες και από την πείρα μου –όχι μόνο τότε αλλά από τότε– μπορώ να πω ότι γίνονται πολλά καλά πράγματα.»

Τόσο η Arcana όσο και η Galatzer-Levy αναφέρουν ως παράδειγμα αυτού του «καλού πράγματος», τη δουλειά της Ολλανδής γιατρού και ακτιβίστριας Rebecca Gomperts. Ίδρυσε δυο διαφορετικές οργανώσεις, τις Women on Web και Women on Waves, οι οποίες βοηθούν τις γυναίκες να αποκτήσουν πρόσβαση σε φάρμακα άμβλωσης σε χώρες όπου είναι παράνομη. Σύμφωνα με τις Arcana και Galatzer-Levy, αυτό δείχνει πως η παροχή «παράνομων» αμβλώσεων μπορεί, κατά κάποιο τρόπο, να είναι ευκολότερη σήμερα. «Δεν απαιτείται η παρουσία σου στην αίθουσα… Αλλά φυσικά περιορίζεται σε αμβλώσεις κυήσεων σε πολύ πρώιμο στάδιο και έπειτα πέρα από αυτές, δεν γνωρίζω».

Παρόλο που η άμβλωση είναι πλέον ένα συνταγματικό δικαίωμα στις ΗΠΑ, η κουλτούρα που περιβάλλει την άμβλωση έχει αλλάξει με ανεξίτηλο τρόπο τα τελευταία σαράντα χρόνια από την υπογραφή της Roe v. Wade –μιας απόφασης που σύμφωνα με την Arcana «δεν ήταν και καμιά φοβερή συμφωνία». «Πολλοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν ότι στην πραγματικότητα η Roe δεν έγινε για να μπορούν οι γυναίκες να αποφασίσουν τι χρειάζονταν ή ήθελαν να κάνουν. Έγινε για να μπορούν οι γιατροί να πάρουν μια απόφαση» παρατηρεί η Arcana. Αν και αυτό που έκανε ο συνεταιρισμός τη δεκαετία του '70 ήταν παράνομο και γινόταν κρυφά, το έργο τους το ανέχονταν –το εκτιμούσαν κιόλας– στην κοινωνία όπου γινόταν. Για παράδειγμα δεν ήταν ασυνήθιστο για τις συζύγου ή τις ερωμένες των αστυνομικών να ζητούν βοήθεια από την υπηρεσία.

Σήμερα, η αντίθετη φωνή προέρχεται από ένα καταστροφικά ορμητικό κίνημα κατά της έκτρωσης, το οποίο όπως σημειώνει η Galatzer-Levy έχει τέτοια επιρροή ώστε «σε πολλές πολιτείες είναι το ίδιο δύσκολο σήμερα να κάνεις έκτρωση όσο ήταν και πριν από την απόφαση Roe v. Wade». «Η ριζοσπαστική, βίαιη πτέρυγά του είναι πολύ ενεργή και ακραία επικίνδυνη» προειδοποιεί η Arcana, αναφερόμενη σε οργανώσεις όπως η Operation Rescue, της οποίας οι εξτρεμιστικές δραστηριότητες κατά των παρόχων αμβλώσεων ισοδυναμούν με εγχώρια τρομοκρατία. «Οπότε ο κίνδυνος για τις γυναίκες που προσπαθούν να κάνουν το καλό σήμερα, προέρχεται όχι μόνο από τους αξιωματούχους, τους πολιτικούς, τους αστυνομικούς και τους ανθρώπους που αστυνομεύουν το δίκτυο, αλλά κι από τους πραγματικούς κακούς».

Εκείνες στο κίνημα κατά των αμβλώσεων έχουν την τάση να οριοθετούν την έκτρωση ως ντροπιαστική, ανεύθυνη επιλογή που μοιάζει με παιδοκτονία. Η κάλυψη του θέματος της άμβλωσης από τα μέσα ενημέρωσης είναι μονόπλευρη κι έτσι εάν τύχει να μην έχεις ιδέα για το θέμα, αναπόφευκτα φιλτράρεται μέσα από το φακό της αντίθετης πλευράς –κάτι που αποδεικνύεται πολύ πρόσφατα από το σάλο που προκλήθηκε στα μέσα ενημέρωσης από τα παραποιημένα πλάνα για τη διαδικασία δωρεάς εμβρυακού ιστού της Planned Parenthood. Αυτό το είδος χειραγώγησης έχει ενημερώσει πληροφοριακά μια ολόκληρη γενιά που γεννήθηκε μετά την Roe v. Wade λέει η Arcana. «Οι γυναίκες σήμερα έχουν συναισθήματα για το έμβρυο που δεν συμμερίζομαι. Το κίνημα κατά των εκτρώσεων έχει καταφέρει τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, αρκετά έξυπνα, να αλλάξει την κουλτούρα, τη νοοτροπία, τον τρόπο σκέψης, ακόμα και τα συναισθήματα· τις συναισθηματικές αντιδράσεις στην άμβλωση, τη μητρότητα, την εγκυμοσύνη».

Για την Galatzer-Levy και πολλές γυναίκες στο συνεταιρισμό Jane, η έκτρωση και η μητρότητα δεν είναι εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες –μάλλον είναι βαθιά συνδεδεμένες, τμήμα ενός μεγαλύτερου φάσματος. «Το να είμαι μητέρα ήταν πολύ σημαντικό για μένα» λέει η Galatzer-Levy. «Σ'ένα μεγάλο βαθμό, αυτό που το έκανε τόσο ευχάριστο και τόσο άνετο ήταν η επιλογή. Είχα κάνει έκτρωση. Επίσης είχα μια υιοθετημένη κόρη. Οπότε κατά κάποιο τρόπο αντιπροσωπεύω ολόκληρο το φάσμα. Είναι ένας αντιφατικός κόσμος και δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις, αλλά πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα να κάνεις επιλογές».

Παρά την κοινή απογοήτευσή τους για τις τρέχουσες απώλειες των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων στην Αμερική, συμπεριλαμβανομένων των περίπου 300 νόμων που πέρασαν και περιορίζουν την πρόσβαση των γυναικών στη διαδικασία της άμβλωσης μόνο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, και οι δυο εμφανίστηκαν να έχουν πάρει θάρρος επειδή ακούγονται όλο και περισσότερο οι φωνές που τάσσονται υπέρ της επιλογής, ιδιαιτέρως από τη νεότερη γενιά. Και καμία δεν αποκλείει την δυνατότητα αυτή η γενιά να έχει την ίδια επιτυχία με τη δική τους. «Έχω πραγματικά πάρει θάρρος» λέει η Galatzer-Levy. «Υπάρχει ένας τεράστιος όγκος θυμού και απώθησης –υπάρχουν πολλές εγωίστριες εκεί έξω! Τις βλέπω να μας πηγαίνουν μπροστά. Βρίσκω πολύ συναρπαστική τη στιγμή για τις γυναίκες. Το θέμα με τις γυναίκες στον Jane είναι ότι ήμασταν απολύτως συνηθισμένοι άνθρωποι. Το θέμα είναι ότι ωθείς συνηθισμένους ανθρώπους αρκετά και οι συνηθισμένοι άνθρωποι κάνουν εκπληκτικά πράγματα».

Μιλώντας για την εντεινόμενη αναταραχή γύρω από τα ζητήματα αναπαραγωγικής δικαιοσύνης στις ΗΠΑ, η Arcana δείχνει τον ίδιο ενθουσιασμό. «Στην πραγματικότητα είμαι αισιόδοξη, εάν μπορείς να το πιστέψεις, γιατί οι νέες είναι τόσο έξυπνες. Είναι σκληρές και πραγματικά πολύ τσαντισμένες. Δεν είναι εκατομμύρια ακόμα, αλλά υπάρχουν χιλιάδες σε όλη τη χώρα και το κάνουν! Και απλώς σκέφτομαι: "Οκ! Ας προχωρήσουμε!"»

Περισσότερα από το VICE

Φωτογραφίζοντας τις Τελευταίες Ημέρες της Disco

Αυτοί οι Οδηγοί Πηγαίνουν Μόνο με τις Μπάντες

Στη Μυτιλήνη το Νεκροταφείο Δεν Έχει πια Χώρο για τους Αδικοχαμένους Πρόσφυγες