Συναντήσαμε τις πιο Στιλάτες Γυναίκες άνω των 60 στην Αθήνα

Η αρχική ιδέα ήταν να ψάξουμε να βρούμε ορισμένες από τις πιο στυλάτες γυναίκες -άνω των 60- στην Αθήνα. Στην πορεία συνειδητοποιήσαμε ότι το βασικότερο χαρακτηριστικό των γυναικών που συναντήσαμε δεν είναι τόσο το στυλ, όσο ο χαρακτήρας τους. Καθώς πρόκειται για γυναίκες μορφωμένες, όμορφες στην ουσία τους, γυναίκες που δεν ακολούθησαν ποτέ τυφλά τις τάσεις της μόδας αλλά είχαν πάντα δική τους αισθητική και άποψη. Η συζήτηση δε, μαζί τους ήταν κάτι παραπάνω από απολαυστική - ήταν διδακτική.

Η Ματούλα -η γνωστή περσόνα του Κολωνακίου- ασχολήθηκε αρχικά -βλ. στα '60s- με το μόντελινγκ και συνέχισε τραγουδώντας αλλά και παίζοντας. Δεν άφησε πάρτυ για πάρτυ, χώρα για χώρα, γνώρισε τους πάντες και την γνώρισαν κι αυτοί, έζησε θυελλώδεις έρωτες, αλλά και βίωσε μεγάλες δυσκολίες. Η Ματούλα ήταν κόρη στρατιωτικού και γι' αυτόν τον λόγο άλλαζε συχνά σπιτιά. Κάποια στιγμή βρέθηκε με την οικογένεια της στην Κυψέλη - απ΄όπου έμελλε να ξεκινήσει την επανάστασή της. Να σημειώσω, ότι πρόκειται για έναν από τους πιο ακομπλεξάριστους, άμεσους και χύμα ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Μου έδειξε φωτογραφίες με τις οποίες αλληθώρισα, τόσο με το πώς ήταν και τι φορούσε -το στυλ της ήταν εκατό χρόνια μπροστά-, όσο και με τα άτομα σε αυτές, μιας και επρόκειτο για ολόκληρη την αφρόκρεμα της Αθήνας - και όχι μόνο. Κυκλοφορεί από ελάχιστα βαμμένη έως καθόλου, φοράει πάντα τέλεια ρούχα, ό,τι λέει είναι ατάκα και γελάει πολύ και δυνατά. Αισθάνεται πλήρης, αισθάνεται (και είναι) τυχερή. Γνωρίζοντάς την κατάλαβα γιατί όλοι παραμιλούσαν κάποτε για εκείνη (ανάμεσα στις κατακτήσεις της συγκαταλέγονται ονόματα όπως του Ανδρέα Μπάρκουλη, του Jean-Paul Belmondo και του Paul Newman), αλλά και γιατί είναι τόσο συμπαθής σε τόσο πολύ αλλά και τόσο διαφορετικό κόσμο. Γιατί είναι μοναδική. Όπως όλα τα κομμάτια στην ντουλάπα της, τα οποία μου έδειξε με χαρά, ένα προς ένα. Κι όλα αυτά ενώ ο γάτος της ο Έντζο γυρόφερνε στα πόδια μας γουργουρίζοντας. Η Ματούλα -επίσης, να σημειώσω- αναμένεται να εκδόσει, πολύ σύντομα, την αυτοβιογραφία της - συνοδευόμενη φυσικά από πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

(Η) Ματούλα, 67

VICE: Ζείτε πολλά χρόνια εδώ (στο Κολωνάκι), έτσι δεν είναι;

Ματούλα: Από 16 χρονών. Μισό αιώνα και δέκαέξι χρόνια, είμαι 67. Έχασα τη μητέρα μου στα 12 και ο πατέρας μου άρχισε να είναι πολύ σκληρός και αυστηρός, όπου εγώ δεν το άντεχα. Είμαι ένα ελεύθερο άτομο. Και τότε ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα και η ζωή, δεν είναι έτσι όπως είναι τώρα. Η γυναίκα δεν παντρευόταν αν δεν ήταν παρθένα, εν πάσει περιπτώση ήταν -γενικά- πολύ άσχημα τα πράγματα. Αυτή την καταπίεση δεν την μπορούσα και σηκώθηκα και έφυγα απ' το σπίτι. Στην αρχή κοιμόμουν στο πλυσταριό της πολυκατοικίας που μέναμε στην Κυψέλη. Μετά έγινα μοντέλο.

Πώς ήταν τότε τα πράγματα στον χώρο της μόδας;

Δεν ήταν όπως είναι σήμερα. Υπήρχαν υπέροχες γυναίκες. Θυμάμαι την Έφη Μελά. Τον Τσεκλένη. Καταπληκτικός, και σαν άνθρωπος και σαν σχεδιαστής. Έτσι ξεκίνησα. Έπειτα και για κάποιο διάστημα, τραγουδούσα. Τραγούδησα πλάι στον Γιώργο Ζαμπέτα, έχω τραγουδήσει με την Νάντια Κωνσταντοπούλου, με την Ζωζώ Σαπουντζάκη. Και δεν με έπαιρναν επειδή είχα φωνή, μ' έπαιρναν επειδή ήμουν πολύ γνωστή. Έκανα πολλές δουλειές για να επιβιώσω.

Έχετε παίξει και σε ταινίες.

Έκανα ένα ψυχεδελικό στην Πρόκληση του Όμηρου Ευστρατιάδη, όπου με είχε ζωγραφίσει ολόκληρη -γυμνή-  ο Βασιλής ο Φωτόπουλος -ο σκηνογράφος, ο μεγάλος που έχουμε- και έπαιζε στην ταινία ο Udo Kier που έπαιζε και στην Ιστορία της Ο. Έχω κάνει πολλά, ξέρω κι εγώ.

Τηλεόραση; Έχετε κάνει και τηλεόραση.

Βέβαια, η πρώτη μου εμφάνιση ήταν στην Γόβα Στιλέτο της 'Ελενας Ακρίτα, το 1995. Κι ευχαριστώ γι 'αυτό τον Κώστα τον Αρζόγλου, μιας και ήμουν μόλις δύο χρόνια «καθαρή» όταν μου το πρότεινε. Ήταν κάτι μου με βοήθησε, πολύ.

Θέλω να μου πείτε τι έγινε τότε που εμφανιστήκατε στην πλατεία καβάλα στο άλογο.

Καταρχάς είναι λάθος αυτό που λέγεται ότι βγήκα γυμνή. Λοιπόν, άνοιγε ένα ρεστοράν εδώ στο Κολωνάκι ένας τύπος απ' το Τέξας και είχαμε μάθει πως θα έχει μέχρι και στύλο για να δένεις το άλογο σου - θα ήταν δηλαδή καουμπόϊκο. Όταν το πρωτοάκουσα αυτό ήμουν με τον φίλο μου τον Φρέντι τον Σερπιέρι -που έχει τον ιππικό όμιλο- στην πλατεία. Όλα τα άλογα των ανακτόρων τα είχαν μεταφέρει τότε στον ιππικό όμιλο Αμαρουσίου. Και του λέω λοιπόν: "Φέρε μου ρε Φρέντι ένα άλογο να πάω (στα εγκαίνια). Όλοι θα έρθουν με τις Jaguar κι εκείνα και τ' άλλα, εγώ θέλω να πάω με το άλογο. Αφού έχει και να το «παρκάρεις» μέσα στο μαγαζί". Φορούσα ένα ολόσωμη δαντελένιο κολάν, μια ζώνη τεράστια, ένα μαύρο καπέλο και μπότες. Και τότε εγώ δεν φορούσα σουτιέν και φαινόταν από μέσα, κι εκείνη την εποχή θεωρείτο "γυμνό". Γιατί μιλάμε και για το '67. Δεν ήταν το σχέδιο να περάσω από την πλατεία εν τω μεταξύ, ήταν να πάω κατευθείαν στο μαγαζί - εγώ, όμως, το πήρα κι έφυγα. (γέλια) Από τότε λοιπόν με φώναζαν Lady Godiva.

Το κάνατε επειδή θέλατε να κερδίσετε τις εντυπώσεις ή ήταν μια αυθόρμητη τρέλα;

Το έκανα για 'μένα. Δεν ήταν η εποχή η σημερινή εποχή που την επόμενη θα γίνει πανικός σε κανάλια και τέτοια, δεν υπήρχε αυτό. Ήταν μια αυθόρμητη τρέλα, ναι.

Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει τη ζωή σας μέχρι τώρα;

Η ελευθερία.

Έχετε ταξιδέψει πολύ, σωστά;

Έχω ταξιδέψει στις Ινδίες, στην Ταυλάνδη, στην Σιγκαπούρη, στην Γκόα. Τώρα δεν ταξιδεύω, πού να πάω. Το πιο ωραίο ταξίδι μου όμως ήταν στο Όρος Σινά - όταν και αν ξαναέχω τα χρήματα θα ξαναπάω.

Mε τον χρόνο; Πώς τα πάτε;

Καταρχάς, δεν πίστευα ποτέ ότι θα φτάσω τόσο χρονών. Θα είχα κάνει άλλα πράγματα. Αλλά επειδή έχασα την μητέρα μου με έναν τρόπο… τότε δεν υπήρχαν απορρυπαντικά, υπήρχε μόνο το πράσινο σαπούνι. Πηγαίνοντας στην κουζίνα να ανακατέψει το φαγητό, πάτησε το σαπούνι, γλίστρησε και έπεσε. Και επειδή είδα ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτα, έιναι πατ-κιουτ, ήθελα να ζήσω τα πάντα. Πέρασα πολύ καλά, αλλά και πολύ άσχημα. Έχω περάσει πολλά λούκια, τα ξεπέρασα όμως όλα - μόνη μου. Όταν έχεις βοήθεια στα λούκια δεν μπορεις να τα δεις, όταν όμως τα ξεπέρνας μόνος παίρνεις δύναμη. Υπήρξαν μέρες που δεν είχα να φάω, με έβλεπαν όμως έξω τα βράδια και νόμιζαν ότι είμαι και πλούσια. Δεν άνοιξα όμως τα πόδια μου σε κανέναν, ούτε για να φάω, ούτε για να γίνω γνωστή. Το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι ελεύθερη, η ελευθερία μου ήταν το παν.

Η άποψη σας για τις πλαστικές;

Η ομορφιά τώρα έχει γίνει χειρουργική, δεν υπάρχει ομορφιά. Και η όμορφη θα πάει να το χαλάσει για γίνει «ωραία». Εμένα με ενδιέφερε πάντα η ομορφιά της ψυχής μου, ούτε του κώλου μου, ούτε του βυζιού μου. Δεν έχω πειράξει τίποτα, είμαι 67 χρονών και μου αρέσει που έχω ρυτίδες. Μ' αρέσει που αφήνω τα μαλλιά μου άσπρα και δεν βάφω το μαλλί μου κάθε 15. Δεν μ' ενδιαφέρει να σηκώσω το στήθος μου, δεν μ' ενδιαφέρει να τραβήξω τα μπράτσα μου, δεν μ' ενδιαφέρει να βάλω σιλικόνη στη μούρη μου. Γιατί; Γιατί είναι ωραίο να βλέπεις πώς ήσουν και πώς γερνάς.

Η σχέση σας με τη μόδα;

Μου έχει τύχει να είμαι στην Μύκονο και να βρω ένα τσουβάλι με πατάτες. Το παίρνω λοιπόν το λινό τσουβάλι, το κόβω, το φτιάχνω και το φοράω. Βάζω και μια ζώνη στη μέση. Και μου 'λεγαν όλοι «Ρε Ματούλα τι ωραίο φόρεμα». Το ρούχο δεν πρέπει να σε φοράει, πρέπει να το φοράς.

Όσον αφορά τώρα το φλερτ, πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε;

Τότε ακουμπούσες τον άλλον και έβλεπες αν ταιριάζει το δέρμα σου, τότε ήταν για 'μάς ένα παραμύθι. Αλλά πάει κι αυτό. Τώρα τον βλέπεις στο ίντερνετ, στην οθόνη και δεν ξέρεις ποιος είναι απ' τη μέση και κάτω. Δεν ξέρεις ποιος είναι, γενικά. Άσε που όλοι είναι για την πάρτη τους και για την μόστρα.

Φιλίες δυνατές που κράτησαν-κρατάνε στον χρόνο είχατε-έχετε;

Βασικά είμαι περισσότερο φίλη με άντρες, οι οποίοι τώρα έχουν παντρευτεί, είναι παππούδες, τέτοια. Απλώς δεν τους βλέπω πια το ίδιο τακτικά. Όποτε τύχει όμως να βρεθούμε είναι σαν μην πέρασε μια μέρα. Έχουν «φύγει» βέβαια και πάρα πολλοί. Ο καλύτερος μου φίλος και ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που συνάντησα ποτέ, ήταν ο Θόδωρος ο Βαρδινογιάννης.

Πώς βιώσατε-νετε εσείς την κρίση;

Η κρίση… Καλά να πάθουμε. Γιατί «ανεβάσαμε» πάνω αρπακτικά και μας άφησαν ξεβράκωτους. Κι εμείς πληρώνουμε τώρα τις ατασθαλίες που έκαναν πριν τριάντα χρόνια. Ατασθαλίες νεόπλουτων που έφτιαχναν σπίτια με πισίνες στην Μύκονο. Πισίνα στην Μύκονο. Μα γιατί πας στο νησί; Για να μπεις στην πισίνα; Πήγαινε 'δώ στα ξενοδοχεία. Τέλοσπάντων, ξέρουν όλοι ποιοι είναι τα λαμόγια (και ποιοι όχι). Κάποιοι είναι μέσα, κάποιοι είναι ακόμα έξω. Εμένα δεν με πειράζει, μπορώ να φάω και ψωμί και τύρι, δεν θέλω το φιλέτο ούτε το σούσι. Όλοι παθαίνουν πλάκα με τη μεσογειακή κουζίνα και αυτοί θέλουν σούσι. Οι ψωνισμένοι. Είχε σούσι κι ο πατέρας τους; Τραχανά είχε, όχι σούσι.

Έχετε βιώσει πολύ σκληρές καταστάσεις -κυρίως λόγω της εξάρτησής σας για κάποιο αρκετά μεγάλο διάστημα από ουσίες-. Παλέψατε όμως και καταφέρατε να τις ξεπεράσετε. Πείτε μου λίγα πράγματα, αν θέλετε, γι΄ αυτήν την περίοδο.

Η ζωή που έκανα με έφτασε να παίρνω ναρκωτικά. Βγήκα στην τηλεόραση και μίλησα για τα ναρκωτικά. Κάποιοι, νεότεροι, γνωρίζουν μόνο αυτό το κομμάτι της ζωής μου. Ήμουν χρήστης ηρωίνης για 15 χρόνια (πότε όμως δεν τρυπήθηκα). Και σου είπα πώς και γιατί κατέληξα να κάνω χρήση. Γιατί ήθελα να γευτώ τα πάντα πριν φύγω. Μπορείς να απεξαρτηθείς, μπορείς αρκεί να το θες. Δεν υπάρχει «δεν μπορώ», υπάρχει «δεν θέλω». Επίσης, να γράψεις για το ΚΕΘΕΑ. Γιατί είναι ο μοναδικός φορέας που δεν απαιτεί χρήματα από τους τοξικομανείς προκειμένου να τους αναλάβει, ούτε από τους συγγενείς τους. Εγώ αυτή τη στιγμή προσπαθώ να βοηθάω και να ενημερώνω όσο μπορώ. Τέλοσπάντων, στο λούκι αυτό μόνη μου μπήκα και μόνη μου βγήκα. Γιατί ήθελα. Και εννοείται πως πέρασα πολλές φάσεις κατάθλιψης.

Τις οποίες πώς ξεπεράσατε / πώς ξεπερνάτε γενικά;

Tο φάρμακό μου ξέρεις ποιο ήταν / είναι; Η μουσική. Οι συναυλίες του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Ήταν το φάρμακό μου. Αυτό πρέπει να κάνει ο κόσμος όταν περνάει κατάθλιψη, Να ακούει μουσική, να βλέπει θέατρο. Όχι να κλείνεται στο σπίτι.

Αννίτα Μαυρομιχάλη, 71

Η Αννίτα Μαυρομιχάλη σπούδασε Νομικά στο Πανεπ/μιο Αθηνών, εργάστηκε σαν δικηγόρος, καθώς επίσης απασχολήθηκε στον τομέα της οικονομικής διπλωματίας προωθώντας την Ελλαδά σε χώρες του εξωτερικού. Η υποκριτική υπήρξε παράλληλος έρωτας της για πολλά χρόνια, όταν όμως συνταξιοδοτήθηκε αφιερώθηκε σε αυτή και μάλιστα, με πολύ μεγάλη επιτυχία. Η εκλεπτυσμένη της φιγούρα πρωτοστάτησε σε παραστάσεις τόσο στην Γενεύη -όσο ζούσε και εργαζόταν εκεί-, όσο και στην Αθήνα. Συμμετέχει στις δυο πολυαναμενόμενες ελληνικές ταινίες του φετινού χειμώνα (βλ. τους "Αισθηματίες" του Νίκου Τριανταφυλλίδη και τη "Νορβηγία" του Γιάννη Βεσλεμέ), καθώς επίσης στο βίντεο κλιπ του Alex Kavvadia για το "A Childish Dream". Η Αννίτα Μαυρομιχάλη είναι στ' αλήθεια από τις πιο γοητευτικές γυναίκες που έχω γνωρίσει. Έχει γούστο, έχει τρομερή αίσθηση του χιούμορ, είναι γλυκιά και το πρόσωπό της λάμπει. Αυτό ήταν που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση σε εκείνη. Το πρόσωπό της, το πόσο φωτεινή είναι. Επίσης διαθέτει μια σπάνια ευγένεια, τόσο στη φυσιογνωμία όσο και στην συμπεριφορά. Με υποδέχεται μ' ένα τεράστιο χαμόγελο, καθόμαστε στον αναπαυτικό της καναπέ, μου δείχνει παλιές της φωτογραφίες και μου μιλάει για την γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές ζωή της, ενώ συνεχίζει να λάμπει.

VICE: Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με τα νομικά;

Αννίτα Μαυρομιχάλη: Η οικογενειακή παράδοση. Η αδελφή μου κι εγώ είμαστε εξοικειωμένες με το νομικό κόσμο από μικρές γιατί ο πατέρας μας ήταν δικηγόρος 50 χρόνια. Μας μιλούσε συνέχεια και μας εξηγούσε τις διάφορες νομικές έννοιες και διαφορές που είχαν μεταξύ τους οι έννοιες αυτές. Ήταν ένας κόσμος που δεν επαψε ποτέ να με γοητεύει.

Τι σας προσέφερε η ενασχόλησή σας με αυτά;

Απέκτησα ένα τρόπο σκέψης και την δυνατότητα ενός τροπου θεώρησης των πραγμάτων που με βοήθησε πολύ και στο μετέπειτα επάγγελμα μου.

Υπάρχουν πράγματα που μετανιώνετε που κάνατε ή που δεν κάνατε και αν ναι, ποια είναι αυτά;

Έχω μετανιώσει επανειλημμένα για συμπεριφορές μου στην ιδιωτική μου ζωή. Μετανιώνω για την έλλειψη εμπιστοσύνης που είχα στον εαυτό μου και το γεγονός ότι είχα  συνεχώς τύψεις (θεωρω οτι ήταν μια μορφή εγωισμού). Ναι θα το  άλλαζα αυτό  αλλά δεν ξέρω ακόμη και σήμερα αν θα μπορούσα να πράξω διαφορετικά.

Ο μεγαλύτερός σας φόβος - και πώς τον ξορκίζετε.

Φοβάμαι μην έρθει μια μέρα που θα μου είναι αδιάφορος ο έρωτας.

Η σχέση σας με την υποκριτική; Πώς ξεκίνησε και πώς εξελίχθηκε;

Όταν ήμουν μικρή σε μια σχολική παράσταση που συμμετειχα, παρούσα ήταν και η κ. Παξινού. Στο τέλος ζήτησε να με δει. Είπε, σ' εμένα και στη μητέρα μου, ότι πρέπει να γίνω ηθοποιός. Ξαφνικα ολοι στο σχολειο μου εδιναν σημασια..Το επεισόδιο ήρθε στο μυαλό μου ύστερα από 50 χρόνια, όταν άρχισα να μαθαίνω το ρόλο της Ιοκάστης στις Φοινισσες του Ευριπίδη .Ήμουν για πρώτη φορά απόλυτα σίγουρη για ότι έκανα. Εφυγα από την πραγματικοτητα και εγινα μέρος ενός φανταστικού κόσμου.

Πώς αισθάνεστε που αυτή τη στιγμή ουσιαστικά ζείτε ένα όνειρό σας (αναφέρομαι φυσικά στις συμμετοχές σε όλες αυτές τις σπουδαίες ταινίες, το κλιπ κ.τ.λ.);

Είμαι ξαφνιασμένη και πολύ περήφανη. Το θέατρο, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση σε βοηθά να υπερνικήσεις την φυσική σου δειλία. Γίνεσαι ο ρόλος σου.Είναι υπέροχο. Ζεις πολλές ζωές.

Οι συνομήλικοί-ές σας / άτομα που σας γνωρίζουν χρόνια; Είναι κάτι στο οποίο αντιδρούν θετικά ή κάπως δυσκολεύονται να το καταλάβουν / συμμεριστούν;

Όταν είμαι παρούσα αντιδρούν με έκπληξη («Πώς είναι δυνατόν η Ανίτα να κάνει κάτι τέτοιο;»). Θετικά, νομίζω, από ευγένεια. Μου λένε «Ωραίο χόμπι». Απαντώ «Μα δεν είναι χόμπι».

Όλη αυτή η συνεχής επαφή σας με νέα παιδιά και νέους καλλιτέχνες, τι συναισθήματα σας δημιουργεί και τι σκέψεις σας γεννά;

Μαθαίνω πολλά από τα νέα παιδιά. Είναι εξαιρετικά, γεμάτα ευαισθησίες. Ισως είναι καλύτερα από τη δική μου γενιά. Αν μη τι άλλο είναι πιο ειλικρινή και άμεσα με τον εαυτό τους και τους άλλους. Με βοηθούν πολύ όταν είναι συμπαίκτες μου. Βγαίνουμε συχνά μετά τα μαθήματα, τη νύχτα. Περνάμε θαύμα.

Πιστεύετε στη νέα γενιά; Θα καταφέρει να ορθοποδήσει;

Ζουν πολύ πιο δύσκολα από εμάς. Βλέπετε ξαφνικά κατέρρευσε μια πραγματικότης (που δεν ήταν πραγματικότης, ήταν πλαστή) και αυτή η ίδια δεν πρόκειται να ξανακτιστεί ποτέ. Η γενιά μου μεγάλωσε με περισσότερες ελπίδες. Ηταν μετα τον πόλεμο και με ότι καταγινόταν κανείς, μπορούσε να πετύχει. Σήμερα, οι απαιτήσεις είναι τεράστιες. Θα ορθοποδήσουν αλλά θα πάρει χρόνο.

Μιλήστε μου λίγο για τα χρόνια που ήσασταν μικρή πολύ και πηγαίνατε σε όλα αυτά τα πάρτυ (κοσμικά και μη). Πείτε μου μερικά πράγματα για τη διαδικασία της προετοιμασίας, για το τι ακριβώς γινόταν εκεί (αν φλερτάρατε, πώς κ.τ.λ.).

Ήταν υπέροχα. Θυμάμαι ότι όταν πήγα στο πρώτο μου πάρτυ στα 15, δεν πήγα σχολείο για τρεις μέρες. Ήταν η μοδίστρα στο σπίτι και έραβε το φουστάνι μου. Αργότερα όταν φορούσαμε τα μακριά φορέματα, πηγαίναμε στο κομμωτήριο και κάναμε δοκιμή τα χτενίσματα που τελικά θα «φορούσαμε» στους χορούς. Παραγγέλλαμε μακριά γάντια και ψεύτικα λουλούδια να ταιριάζουν. Φορούσαμε τεράστια φουρό και χορεύαμε ροκ και χούλα-χουπ στην Αθηναία και το Κόρονετ. Περιμέναμε να μας ζητήσουν σε χορό οι καβαλιέροι μας, ιδίως αυτοί που μας άρεσαν. Ναι, βεβαίως, φλερτάραμε, αλλά ήταν από τότε και τα αγόρια φοβισμένα -τελικά πάντα είναι φοβισμένα-. Την άλλη μέρα είχαμε αγωνία αν ο ιππότης μας θα μας τηλεφωνούσε. Πάντως πολλοί γάμοι που ξεκίνησαν έτσι διατηρούνται ακόμη.

Σταματάει ποτέ να φλερτάρει ο άνθρωπος;

Όχι!

Είστε μια γυναίκα με πολλές και ενδιαφέρουσες εμπειρίες, τι σας δίδαξαν όμως όλες αυτές (οι εμπειρίες) για τον έρωτα και τη ζωή;

Ότι η ζωή περνά πολύ γρήγορα. Ότι ο έρωτας σου δίνει φτερά.

Η σχέση σας με την μόδα; Ξέρω ότι την αγαπάτε πολύ.

Η μόδα είναι μορφή τέχνης. Οι μεγάλοι δημιουργοί (εννοώ δυο-τρεις δηλαδή) είναι για 'μένα ισάξιοι των μεγάλων ζωγράφων. Θυμάμαι ένα γάμο στην Μητρόπολη που η νύφη φορούσε ένα νυφικό του οίκου Jean Desses. Υπέροχο.

Υπάρχουν κάποια ρούχα / κάποιο ρούχο στα-ο οποία-ο να έχετε ιδιαίτερη αδυναμία (και άρα να ψωνίζετε πιο συχνά);

Μου αρέσουν τα βραδινά ρούχα και κυρίως αυτό που εκπροσωπούν. Την εποχή μου αλλάζαμε για να βγούμε έξω το βράδυ. Ο κόσμος τώρα δεν έχει καιρό, είναι κουρασμένος. Τα ρούχα είναι σαν στολές.

Τι θαυμάζετε / τι εκτιμάτε πιο πολύ σ' έναν άνθρωπο;

Εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι από τους ανθρώπους που έχουν αυτοπεποίθηση (έστω και αν θεωρώ ότι σε αυτό κρύβεται αλαζονεία και έλλειψη ενδιαφέροντος για τους άλλους) .Εκτιμώ τους ανθρώπους χαμηλών τόνων ,αυτούς που δεν έχουν ανάγκη να αποδείξουν κάτι και αυτούς που δεν είναι φλύαροι (αφορά κυρίως στους άνδρες) . Ειμαι δυσπιστη με τους ανθρωπους που εκφραζουν αποψη για το κάθε τι.

Ο ρόλος / το γύρισμα που απολαύσατε περισσότερο;

Τα απολαμβάνω όλα εξίσου. Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση, το καθένα είναι μοναδική απόλαυση.

Η ζωή είναι πρόβα ή παράσταση;

Ούτε πρόβα, ούτε παράσταση. Είναι έρωτας και επανάσταση.

Έφη Φουνκ

Η Έφη Φουνκ σπούδασε Φιλολογία και Τέχνη στο Πανεπ/μιο του Μόναχο και αργότερα, Ζωγραφική και διάφορες τεχνικές σε ξύλο και ριζόχαρτο στο Πανεπ/μιο του Χονγκ Κονγκ. Από εκεί έστελνε άρθρα και ανταποκρίσεις στο περιοδικό "Ένα". Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εργάστηκε σε διάφορες αίθουσες τέχνης. Έχει συμμετάσχει σε πάνω από 120 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Κύπρο, στην Ιταλία, την Γερμανία και, μέχρι στιγμής, έχει παρουσιάσει 5 ατομικές. Ασχολείται με ζωγραφική, την γλυπτική, την μικρογλυπτική και την δημιουργία κοσμημάτων και είναι μέλος του Εικαστικού Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, καθώς και των Κεραμιστών Ελλάδος. Η Έφη Φουνκ είναι ένας άνθρωπος που δεν σταματά να κινείται, να μιλάει και να γελάει. Γελάει πολύ και χαρακτηριστικά και θέλει συνεχώς να βρίσκεται ανάμεσα στα έργα της. Έχω την αίσθηση. Μιας και το σπίτι της είναι γεμάτο από αυτά. Αστειευόμενη για ένα άγαλμά της στον κήπο, μας λέει ότι είναι πλέον τόσα πολλά που βγαίνουν έξω από μόνα τους. Μας ξεναγεί λίγο στον χώρο και ξεκινάμε…

VICE: Πότε και πώς συνειδητοποιήσατε ότι θέλετε να ασχοληθείτε με την γλυπτική;

Έφη Φουνκ: Κάνοντας σπουδές στη ζωγραφική συνειδητοποίησα οτι δεν μπορώ να περιοριστώ στον μουσαμά, τα υλικά οπως το μάρμαρο, το σίδερο, ο πηλός, το ξύλο μου ζητούσαν να τα δουλέψω για να πάω πιο πέρα.

Η πιο έντονη ανάμνηση των φοιτητικών σας χρόνων;

Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τις σπουδές που έκανα για τρία χρόνια στη σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπ/μιου της Χονγκ Κονγκ. Δούλευα μαζί με Κινέζους φοιτητές - ο δάσκαλος, επίσης, Κινέζος - που όμως ευτυχώς ήξερε πολύ καλά Αγγλικά.

Τι θαυμάζετε πιο πολύ σε μια γυναίκα;

Ωραία ερώτηση. Σίγουρα όχι το ακριβό ρούχο που φοράει. Μ' αρέσουν πολύ οι γυναίκες που αποπνέουν εκεινόν το σπάνιο αέρα σιγουριάς και ελευθερίας, μα που όμως συγχρόνως παραμένουν πολύ θηλύκες. Για παράδειγμα θαύμαζα πολύ την Γαλλίδα γλύπτρια Louise Bourgeois που μας αποχαιρέτησε λίγο πριν απο τα 100 της χρόνια και που δεν νοιάστηκε ποτέ για ρυτίδες, δούλευε συνέχεια, άλλαζε χώρους, υλικά και είχε ένα κατά πολύ νεότερο σύντροφο.

Η σχέση σας με τον χρόνο;

Έχω κάνει πολλές σκέψεις πάνω στον χρόνο. Είναι υπαρκτός; Τόσες θεωρίες, από Αινστάιν μέχρι κβαντική φυσική. Η δική μου άποψη για τον χρόνο ειναι ότι υπάρχει μόνο το παρόν - και σ' αυτό προσπαθώ να ζω. Το παρελθόν υπάρχει μόνο για να μας διδάξει κάποια πράγματα που κι αυτο δεν χρησιμεύει και πολύ αφού επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Κρατάω τις ωραίες αναμνήσεις και συνεχίζω. Το μέλλον επίσης δεν υπάρχει -  μόνο το ονειρευόμαστε και το προγραμματίζουμε. Το εδώ και τώρα ειναι πολύ σημαντικό, το εδώ και τώρα απελευθερώνει.

Κάτι που φοβάστε πολύ;

Το μόνο που φοβάμαι ειναι οι νταλικέρηδες στη Εθνική Οδό! (γέλια) Δεν θα 'λεγα ότι φοβάμαι κάτι ιδιαίτερα. Δεν θεωρώ ως φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου αυτή κατά την οποία ζει τρεμάμενος από φόβο, αρνητισμό, ανασφάλεια, αμφιβολία, αίσθημα απειλήςς απο τα συμβάντα της ζωής. Και, δυστυχώς, όλα γύρω μας συμβάλλουν στο να ζει ο άνθρωπο έτσι. Πιστεύω σ' έναν άνθρωπο ευτυχισμλενο, ξέγνοιαστο, ευλογημένο, κυριευμένο από ένα αίσθημα ακράδαντης σιγουριάς, έναν άνθρωπο που δεν αναμένει μονίμως προβλήματα και συμφορές.

Οι περισσότερες ώρες που έχετε μείνει στο εργαστήριό σας (δουλεύοντας προφανώς);

Έχω μείνει αρκετές ώρες στο εργαστήρι. Το μεγαλύτερο διάστημα είναι δυο-τρεις μέρες σερί, με κάποια διαλείμματα φυσικά για ύπνο.

Τι σας προσφέρει όλη αυτή η διαδικασία δημιουργίας;

Η δημιουργία ειναι ευλογία, ακόμα κι όταν φτιάχνεις ένα ωραίο φαγητό. Στην τέχνη το αποτέλεσμα της δημιουργίας ειναι χαρά και πηγή νεότητας. Ο Τολστόι λεει: «Χωρίς δημιουργία δεν υπάρχει αληθινή ευχαρίστηση».

Κάποιο πρόσωπο / κάποιος καλλιτέχνης που αποτελεί για 'σάς έμπνευση;

Είναι αρκετοί. Την Louise Bourgeois την ανέφερα ήδη. Θαυμάζω πολύ το έργο του Henry Moore - πολυ σημαντικού γλύπτη του 20ού αι., θαυμάζω κι εκείνη την αστείρευτη ενέργεια του Picasso - αν και ήταν ένας δύσκολος άνθρωπος.

Η καλύτερη συμβουλή που σας έχουν δώσει ποτέ;

Έχω μάθει πολλά, απο ανθρώπους που βρίσκονται εν ζωή, αλλά και από ανθρώπους που έχουν «φύγει». Έχω μάθει πολλά από τον Επίκουρο, τον Σωκράτη, αλλά και τους Ινδούς φιλοσόφους. Η πιο ωραία συμβουλή: «Να εναρμονιζόμαστε με το χρώμα, την ομορφιά, την χαρά της ζωής. Όσο λιγότερο μιλάμε για τα βάσανα, τόσο το καλύτερο». Και η πιο σημαντική (συμβουλή): «Το να ζει κανείς μέσα στην κάθε στιγμή είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στην ζωή».

Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σας έργο (δικό σας εννοώ) και γιατί;

Δεν υπάρχει ένα και συγκεκριμένο - υπάρχει ωστόσο ένα γλυπτό από μάρμαρο σε αφηρημένη φορμά που μου άρεσει να το χαϊδεύω.

Ακούτε μουσική όταν δημιουργείτε;

Ναι, βεβαίως ακούω μουσική οταν δουλεύω, η μουσική ειναι πολύ σημαντική για 'μένα.

Τι ακούτε συνήθως;

Από κλασική και παλιά ιταλικά τραγούδια έως ρεμπέτικα.

Κάποιος σχετικά καινούριος τραγουδιστής ή και μπάντα που σας αρέσει πολύ;

Μου άρεσε πολύ η Vanessa Mae που έπαιξε πριν λίγο καιρό και στο Ηρώδειο.Μου άρεσε η ενέργειά της, αλλά και οι διασκεύες που επέλεξε να κάνει, ήταν ανατρεπτικές.

Παρατηρώντας τη νεολαία, τι σκέφτεστε συνήθως; Υπάρχει ελπίδα γι' αυτήν (δεδομένων των σκληρών συνθηκών);

Έχω δυο γιους και ζω κοντά στη νεολαία. Και βεβαια υπάρχει ελπίδα. Οι ίδιοι οι νέοι ειναι η ελπίδα. Δυστυχώς δεν προετοιμάζονται σωστά ούτε απο το σχολείο, ούτε από την κοινωνία - αυτό που μετράει και παίζει ρόλο ειναι πόσο υπεύθυνα άτομα είναι, πόσο ακέραιοι χαρακτήρες, αλλά και πόση αγάπη έχουν πάρει (έτσι ώστε, με την σειρά τους, να δώσουν). Και όχι, ας πούμε, με τι αυτοκίνητο κυκλοφορούν.

Τελικά, η ζωή είναι ωραία;

Ναι, ειναι ωραία, πολύ ωραία! Αρκεί να μην γίνεις σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές. Είναι καλό να διακινδυνεύεις πότε-πότε, να ζεις - και όχι απλώς να υπάρχεις. Η ζωή μπορεί να είναι ένας παράδεισος, μπορεί όμως να είναι και μια κόλαση - πού θα ζήσεις, εσύ αποφασίζεις. Κάτι ωραίο που διάβασα: «Ο ένας κοιτάζει τον νερόλακκο και βλέπει την λάσπη, ο άλλος βλεπει τα αστέρια που καθρεφτίζονται μέσα».

Ευρυδίκη Τρισόν-Μιλσανή

Η Ευρυδίκη Τρισόν-Μιλσανή γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και σπούδασε Ζωγραφική, Γαλλική Φιλολογία και Ψυχολογία. Έκανε διδακτορικό στη Σορβόννη και αργότερα, δίδαξε Ιστορία της Τέχνης. Επίσης, για σχεδόν τριάντα-πέντε χρόνια εργάστηκε στο Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Tέχνης του Κέντρου Πομπιντού στο Παρίσι. Έχει γράψει πάνω από δέκα βιβλία, σ' εμένα, όμως, χάρισε τις "Ματιές στον Κήπο του Χάϊκου", μιας και διέκρινε αμέσως την αγάπη μου για ο,τιδήποτε ασιατικό. Την ημέρα, λοιπόν, που την εντόπισα, σχεδόν έτρεξα καταπάνω της. Ο έρωτας μου για το στυλ και την επιβλητικότητα της παρουσίας της ήταν κεραυνοβόλος. Η Ευρυδική Τρισόν-Μιλσανή είναι η γυναίκα εκείνη που θα παρατηρήσεις οπωσδήποτε, όχι λόγω της έντονης κόκκινης κόμης της αλλά λόγω της ανεπιτήδευτης γοητείας της. Μιλάει και κινείται με χαρακτηριστική άνεση και διαθέτει μια μαγική ευγλωττία - που σε συνδυασμό με το ηχόχρωμά της φωνής της την καθιστούν σε μια ακαταμάχητη συνομιλήτρια. Το ραντεβού μας για τη συνέντευξη το δώσαμε στα Μικέλ της οδού Πατησίων, κτίριο στο όποιο κάποτε ζούσε ο (αρχιτέκτονας) παππούς της.

VICE: Πότε γράψατε το πρώτο σας βιβλίο και τι στάθηκε αφορμή γι' αυτό;

Ευρυδίκη Τρισόν-Μιλσανή: Το πρώτο μου βιβλίο ήταν μια ποιητική συλλογή Ανοιξιάτικες Ανεμώνες όταν ήμουν ακόμη μαθήτρια στο Αρσάκειο. Εξαιτίας του προκλητικού της χαρακτήρα που δεν ταίριαζε σε μια αρσακειάδα ο γυμνασιάρχης μας κος Πατριαρχέας ήθελε να με αποβάλλει για δύο χρόνια απ' όλα τα σχολεία της Αθήνας. Με υποστήριξαν όμως όλοι οι άλλοι καθηγητές μου και με γλίτωσαν.

Τι είναι για 'σάς τέχνη / τι αντιλαμβάνεστε ως τέχνη;

Τέχνη είναι η ανά-ψυχή, είναι αυτό που δεν είναι ρουτίνα, αυτό που εκπλήσσει και συγκινεί.

Η ενασχόλησή σας σε αυτή (για να μην πω η αφιέρωση) τι σας προσφέρει;

Με βασανίζει. Η ζωή μου να ήταν πιο ανέμελη χωρίς αυτήν αλλά σαφώς πιο φτωχή.

Η πιο έντονη ανάμνηση των φοιτητικών σας χρόνων;

Το '68 στο Παρίσι. Η κατάληψη της Σορβόννης και του Οντεόν. Οι εργάτες μαζί με τους φοιτητές σε οδοφράγματα. Οι καθηγητές που κατέβηκαν στα θρανία!

Έχετε φιλίες που έχουν αντέξει στον χρόνο / φιλίες που διατηρείτε μέχρι σήμερα;

Η φιλία είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο. Η πιο παλιά μου φίλη είναι η Μαρία από το νηπιαγωγείο! Έχω φίλους απ' όλες τις εποχές της ζωή μου. Φίλους όλων των ηλικιών. Παλιούς αλλά και πρόσφατους. Πολλοί είναι σκορπισμένοι ανά τον κόσμο. Δεν τους ξεχνώ, είμαι πάντα σε επαφή μαζί τους.

Ο μεγαλύτερος φόβος σας; Και πώς τον ξορκίζετε.

Μήπως χάσω την ενέργεια που με κινητοποιεί. Μήπως δεν έχω πια τη δύναμη να δημιουργώ. Αυτό το φόβο δυστυχώς δεν μπορώ να τον ξορκίσω.

Η σχέση σας με την μόδα; Υπάρχει κάποιος σχεδιαστής-ρια που προτιμάτε και αν ναι, ποιος-α; Και γιατί.

Λατρεύω τη μόδα γιατί σε ξυπνάει, σε βγάζει από το λήθαργο της καθημερινότητας. Επίσης για την ερωτική της διάσταση. Μ' αρέσουν ωστόσο και τα διαχρονικά ρούχα που διαμορφώνουν ένα σταθερό ύφος. Υπάρχει στο Παρίσι μια σχεδιάστρια που ανταποκρίνεται απόλυτα στο στυλ μου. Είναι τέλεια για μικρόσωμες γυναίκες σαν και 'μένα: Η Agnès B.

Τι θαυμάζετε / εκτιμάτε πιο πολύ σε μια γυναίκα.

Θα έλεγα: την θηλυκότητα κι αυτό είναι πολλά πράγματα μαζί.

Προτείνετέ μας ένα βιβλίο.

Ένα δικό μου που πρόκειται να βγει σε λίγες μέρες Ο νόμος του Σολομώντα από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη: Μια ιστορία μοιραίου πάθους που στη Γαλλία το ονομάζουμε «ο δαίμονας του μεσημεριού».

Και μία ταινία;

Όλες του Woody Allen.

Την ημέρα που τελειώσαμε με τις φωτογραφίσεις και τις συνεντεύξεις, σκεφτόμουν πόσο ενδιαφέρον θα είχε, να συναντήθουν αυτές οι τέσσερις γυναίκες, ώστε να τα πουν και μεταξύ τους. Πρόκειται για τέσσερις γυναίκες σχετικά κοντά ηλικιακά, πολύ έξυπνες και μ' έναν μοναδικό αέρα. Οι χαρακτήρες τους είναι -ομολογουμένως- εντελώς διαφορετικοί - έχουν όμως μια κοινή συνιστώσα. Την επιθυμία για μια ελεύθερη ζωή. Κι όταν λέω "ελεύθερη ζωή" εννοώ μια ζωή χωρίς περιορισμούς, χωρίς συμβάσεις και στερεότυπα. Κι είναι αυτή ακριβώς η επιθυμία που τις κάνει τόσο όμορφες. Πέρα απ' τα φυσικά χαρακτηριστικά τους - απόδειξη πως ο χρόνος φέρθηκε / φέρεται σε εκείνες με γενναιοδωρία. Ίσως, τελικά, οι γυναικές που ζουν όπως θέλουν, οι γυναίκες που δεν φοβούνται να εκφράσουν την γνώμη και την άποψή τους, οι γυναίκες που διψούν διαρκώς για γνώση και ζωή, δεν γερνούν ποτέ. Όσο για το στυλ είναι κάτι τόσο πέρα και μακριά από τα ρούχα. Και δη τα ακριβά. Είναι η αύρα, είναι η ενέργεια, είναι οι κινήσεις, είναι η διάθεση, είναι ο τρόπος που εκφέρουν / σου απευθύνουν τον λόγο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.