Ωραία μου Πρασινάδα: Οι Χασικλήδες μας Εξηγούν Γιατί Προτιμούν τις Μπουρούχες

To άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτα στο VICE US

Μια νέα εποχή ξημερώνει στην Αμερική για τους μαστούρηδες. Όλο και περισσότερες πολιτείες νομιμοποιούν ή αποποινικοποιούν τη μαριχουάνα, οι έρευνες βρίσκουν όλο και περισσότερες ιατρικές χρήσεις γι' αυτήν και η ποιότητα του χόρτου γίνεται όλο και πιο δυνατή. Όπως έγραψε κάποτε και ο φουντικός ανταποκριτής του VICE, T. Kid: «Το χόρτο με τα πολλά σπόρια και τα πολλά φύλλα που κυριαρχούσε πριν από δεκαετίες, έχει δώσει τη θέση του στη σχολαστικά επεξεργασμένη κάνναβη, της οποίας τα άνθη είναι καλυμμένα με ένα λευκό φιλμ από κρυστάλλους THC. Πλέον το χόρτο είναι πιο όμορφο, πιο αρωματικό και την ακούς πολύ περισσότερο από ποτέ».

Ωραία όλα αυτά, όμως εγώ προτιμώ τις μπουρούχες.

Μου πήρε καιρό για να το συνειδητοποιήσω αυτό. Στο πανεπιστήμιο συγκατοικούσα με κάτι χασικλήδες και πίναμε αποκλειστικά το πιο κολλώδες χόρτο που μπορούσαμε να βρούμε. Φούντες που κανονικά θα έπρεπε να τις παρέχουν για ιατρικούς λόγους και μόνο, με τις οποίες μαστούρωνα τόσο που προσωρινά ξεχνούσα να γράφω και να διαβάζω.

Μια φορά έφερα στο σπίτι λίγο από αυτό το σταφ –το έλεγαν Blue Dream ή Silver Haze ή κάτι εξίσου φανταχτερό– για να πιω με τη μάνα μου, μια cool γυναίκα η οποία στα '70s κάπνιζε τα τρίφυλλα λες και ήταν τσιγάρα. Όπως πολλοί ενήλικες που γίνονται γονείς, οι δρόμοι της με το χόρτο χώρισαν για δεκαετίες και δεν ήξερε πώς είχε εξελιχθεί το ναρκωτικό μέσα στα χρόνια. Ήθελε να δοκιμάσει να ξανακαπνίσει και μοιραστήκαμε ένα γάρο από το χόρτο μου. Κάνοντας την πρώτη τζούρα, ξετρελάθηκε με τη γεύση του και ένιωσε όμορφα. Δύο τζούρες αργότερα, χρειάστηκε να την κουβαλήσω στο δωμάτιό της και να τη βάλω στο κρεβάτι σαν να ήμουν εγώ ο γονέας. Για εκείνη, η μαστούρα του σύγχρονου χόρτου είχε παρόμοια αποτελέσματα με το να καπνίζεις πίπα με όπιο.

Κάνοντας fast forward λίγα χρόνια μετά, μπορώ να ταυτιστώ με τη μαμά μου. Μ' αρέσει να καπνίζω χόρτο με τους φίλους μου και μ' αυτό εννοώ να στρίβουμε πολλά τσιγάρα με τη μία και να τα γυρνάμε συνεχώς, ενώ συζητάμε και περνάμε την ώρα μας. Αυτό δεν μπορώ να το κάνω με το φαρμακευτικό χόρτο, τα «headies», το «dank kush» ή οποιοδήποτε άλλο σταφ με περιεκτικότητα σε THC από 20% και πάνω.

Αν και αυτό μπορεί να ακούγεται παράξενο, νοσταλγώ το χόρτο που αγόραζα στο λύκειο: φθηνά σακουλάκια γεμάτα με πρασινάδα που έμοιαζαν με ρίγανη (ή και που μπορεί να ήταν). Το χόρτο εκείνης της εποχής σε σχέση με το φαρμακευτικό χόρτο για την αντιμετώπιση χρόνιων πόνων είναι σαν να συγκρίνεις την Budweiser με μπίρες κάποιας μικρο-ζυθοποιίας που «κατεβάζουν» τα φιλαράκια μου. Μπορώ να πίνω τη μία μετά την άλλη όλο το βράδυ και να έχω κάνει απλώς κεφάλι. Όσες φορές λέω την άποψή μου στους μεγάλους χασίκλες, με φωνάζουν μπάτσο, μου λένε να πάρω vaporizer ή μου προτείνουν να αγοράσω έναν μεταχειρισμένο δίσκο Sabbath και να την παίξω. Όμως όσο περισσότερο κόσμο άρχισα να ρωτάω τόσο πιο πολλούς χασικλήδες βρήκα που είχαν κι αυτοί αδυναμία στην πρασινάδα. Να τι μου είπαν διάφοροι εραστές της κάνναβης, οι οποίοι θέλησαν να κρατήσουν την ανωνυμία τους σχετικά με την προτίμησή τους σε χόρτο που δεν είναι τόσο δυνατό.

Μ' αρέσουν οι ξενέρωτοι μπάφοι γιατί μεγάλωσα στην Αφρική κι εκεί έχουμε μόνο χασίσι και μπουρούχες. Την ακούς καλά, όμως δεν πέφτεις και στα πατώματα. Το προτιμώ γιατί δεν έχει την αισθητική της ναρκοκουλτούρας. Μ' αρέσει να σπάω τους παπάδες και να ξεσπορίζω το χόρτο. Η κοινότητα με την οποία καπνίζεις τέτοιου τύπου φούντα είναι γενικά πιο χαλαρή και δεν σακατεύεσαι ούτε λιποθυμάς ούτε σε πιάνει άγχος, όπως παθαίνεις πάντα με το «dunk».

Επίσης, μπορείς να την πίνεις όλη μέρα χωρίς να νιώθεις καμένος (είπε η χασικλού).

Το αμερικανικό χόρτο είναι υπερβολικά καλό. Επίσης σιχαίνομαι τα bong και όλα τα συναφή σύνεργα με τα οποία καπνίζεις χόρτο. Τα τσιγαριλίκια πρέπει να είναι όπως οι ωραίες γυναίκες: λεπτά και κομψά.

Η αγάπη μου για το μέτριο χόρτο ξεκίνησε όταν πήγα διακοπές με την οικογένειά μου στην Τζαμάικα. Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν έφτασα ήταν να ρωτήσω τον μπάρμαν του ξενοδοχείου αν μπορώ να «γίνω». Μου ζήτησε 50 δολάρια και την επόμενη μέρα επέστρεψε με μια τεράστια σακούλα γεμάτη μπουρούχα (σπόρια, κλαδιά και όλα τα συναφή). Όμως το λάτρεψα. Έπινα συνέχεια και είχα ένα γλυκό άκουσμα. Επίσης, άκουγα συνέχεια '60s και '70s μουσική στην παραλία και ένιωθα ότι είχα κάνει ταξίδι στον χρόνο.

Από τότε μου λείπει πολύ η πρασινάδα. Το χόρτο πλέον είναι τόσο δυνατό που δεν είναι για όλες τις φάσεις. Όταν πίνω και αράζω χαλαρά μόνος ή με φίλους είναι μια χαρά. Όμως με το που πρέπει να κάνω κάτι –να βγω έξω, να βρεθώ με την οικογένειά μου ή οτιδήποτε παρόμοιο– γίνεται too much. Υπάρχουν ένα σωρό φούντες σήμερα στην Καλιφόρνια, στο Κολοράντο, ακόμα και στη Νέα Υόρκη, που σε διαβεβαιώνουν ότι κατευνάζουν το άγχος, όμως αυτό δεν είναι αλήθεια, αφού όλες έχουν πολύ μεγάλη περιεκτικότητα σε THC. Κατά τη γνώμη μου, ο μόνος τρόπος να την ακούσεις γλυκά είναι να πίνεις χόρτο με πολύ χαμηλή περιεκτικότητα σε THC – τύπου πρασινάδας.

Αν θες να είσαι λειτουργικός, ο μόνος δρόμος είναι η πρασινάδα και το μέτριο χόρτο. Μπορείς να πίνεις όσο θες χωρίς να ανησυχείς. Στη σημερινή κοινωνία των γρήγορων ρυθμών, όπου η διάσπαση προσοχής έχει πάρει επιδημικές διαστάσεις, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο κόσμος είναι να καπνίζει χόρτο για υπερήρωες που τον κάνει να κοιτάει σαν χάνος την οθόνη του κινητού και να τον πιάνει τρέμουλο, αντί να αράζει με τους φίλους του ή να λειτουργεί φυσιολογικά μέσα στη μέρα.

Δεν πίνω καν χόρτο πια. Έχει ξεφύγει η κατάσταση. Όμως αν ταξιδεύω σε ένα βανάκι μέσα απ' τα βουνά της Oaxaca και κάνω στάση στην κορυφή του San Jose del Pacifico, είναι σίγουρο ότι όταν αγοράσω μια μεγάλη σακούλα με μαγικά μανιτάρια, θα πάρω και δυο χοντρά κλαδιά με το χειρότερο χόρτο που υπάρχει για 10 δολάρια. Θα βάλω τα σποράκια στο πορτοφόλι μου και θα τα δώσω στην κοπέλα μου μόλις επιστρέψω στην Πόλη του Μεξικού για να τα βάλει σε μια γλάστρα στο περβάζι της· θα «κολλήσουμε» έναν τεράστιο μπάφο στην παραλία και θα τον αφήσουμε να τον πίνει ο αέρας. Θα κάνω μια-δυο τζούρες, όμως η μυρωδιά του δάσους θα με φέρει στη φάση που θέλω, αν με πιάνεις. Επίσης, παλιά έκλεβα τις μπουρούχες που έπινε ο μπαμπάς μου, τις οποίες είχε φυτέψει κάπου στο δάσος, και έπινα μόνος. Αν μου έλεγες να διαλέξω ανάμεσα σε ένα χοντρό γάρο γεμάτο μπουρούχα και σε ένα bong με τρία γραμμάρια νεοϋορκέζικου «heady», που θα μου πουλούσε για 60 δολάρια κάποιος πιτσιρικάς σε ποδήλατο, προτιμώ σίγουρα την μπουρούχα.

Μ' αρέσουν οι μπουρούχες γιατί με τέτοιο χόρτο μεγάλωσα στη Βαρσοβία. Το πολωνικό χόρτο ήταν σκέτη χημεία και σε γαμούσε τελείως. Σε έκανε να έχεις hangover και, αν έπινες πολύ, κάποιες φορές είχες παραισθήσεις. Είχε λίγα σπόρια, ήταν πολύ στεγνό και μερικές φορές έμοιαζε μέχρι και με στάχτη. Δεν είχαμε «καλό» χόρτο. Η μόνη μας επιλογή ήταν οι μπουρούχες, οπότε όλοι αυτό κάπνιζαν.

Ήταν και πολύ φθηνό. Έκανε γύρω στα 30 πολωνικά ζλότι (οκτώ δολάρια) «το γραμμάριο». Κατά πάσα πιθανότητα ήταν κάτω από ένα γραμμάριο, αλλά κανείς δεν είχε ζυγαριά. Μου θυμίζει τα νεανικά μου χρόνια στην πατρίδα μου, οπότε τώρα που μένω στο Βερολίνο φροντίζω να αγοράζω χαμηλής ποιότητας σταφ από τους Αφρικανούς μετανάστες στο Gorlitzer Park, στο Kreuzberg. Με πιάνει νοσταλγία όταν το πίνω και ταυτόχρονα μπορώ να καπνίζω ασταμάτητα χωρίς να με δεσμεύει και να μου καταστρέφει τη μέρα.

Δεν είναι ότι προτιμώ τις μπουρούχες, απλώς δεν θέλω να χάνω χρόνο προσπαθώντας να βρω έναν «δυναμίτη» όταν μπορώ να βρω εύκολα χόρτο που είναι πολύ φθηνότερο.

Έκανα ντίλια για πολύ καιρό και ξέρω ότι υπάρχει και καλύτερο χόρτο, όμως εγώ το θέλω απλώς για να μαστουρώσω, δεν το χρειάζομαι για ιατρικούς λόγους. Πουλούσα φθηνό χόρτο στα 7,5 με 8,5 δολάρια το γραμμάριο και το «καλό πράμα» γύρω στα 17. Έχω έναν τύπο που μου το δίνει με 3 δολάρια το γραμμάριο. Κάτι φίλοι μου «σπρώχνουν» εκείνο το κολλώδες, υδροπονικό καλιφορνέζικο σταφ για 13 δολάρια το γραμμάριο.

Αν πίνεις μία φορά τον χρόνο, μπορώ να κατανοήσω τη σπατάλη. Όμως για ανθρώπους σαν κι εμένα, που πίνουν πολλά τσιγάρα μέσα στη μέρα, είναι τρέλα να ξοδεύεις τόσα για χόρτο που δεν έχει και τόσο μεγάλη διαφορά. Είμαι νέος και δεν έχω λεφτά, οπότε το αντιμετωπίζω όπως το κρασί. Εννοείται ότι ένα καλό μπουκάλι κρασί είναι φοβερό και ταιριάζει πολύ με το φαγητό. Όμως εγώ είμαι απλώς ένας πιτσιρικάς που θέλει να μεθύσει – και που συνήθως τα καταφέρνει. Ένα μπουκάλι Charles Shaw των δύο δολαρίων είναι μια χαρά γι' αυτό που θέλω.

Ακούω άτομα που είναι υπέρ της ακριβής φούντας να λένε ότι το φθηνό χόρτο τους κάνει να έχουν πονοκέφαλο και άλλες τέτοιες μαλακίες. Εμένα αυτό μου φαίνεται σαν να λέει κάποιος ότι δεν νιώθει καλά επειδή έφαγε κάτι με γλουτένη. Ε, ναι, αν φας μια ολόκληρη πίτσα θα φουσκώσεις και θα σου βγει η κούραση.

Οι Αμερικανοί έχουν θεοποιήσει και εξιδανικεύσει την κουλτούρα των Rastafari, ειδικά όσον αφορά το χόρτο. Όμως οι Rastafari πίνουν τις χειρότερες φούντες που παίζουν. Παρ' όλα αυτά είναι ευχαριστημένοι που καπνίζουν αυτό το χόρτο, σε αντίθεση με τον κόσμο εδώ, που ξοδεύει ένα σωρό λεφτά για να αγοράσει μικροσκοπικά σακουλάκια χόρτο από το πάνω ράφι. Η λογική που έχω είναι ότι αν την ακούσω, είμαι μια χαρά. Το χόρτο είναι χόρτο.

Περισσότερα από το VICE Εκτίμησα τη Μονογαμία Πηγαίνοντας σε ένα Gangbang

Mας Μίλησε Κόσμος Για Τους Χειρότερους Συγκατοίκους Που Είχε Ποτέ

Ζητήσαμε από Ταξιτζήδες να μας Πουν Ποιος Είναι ο Χειρότερος Έλληνας Πελάτης