Οι Άθλιες Παμπ, το Loaded και τα Αδέρφια Gallagher: Οι Χρυσές Μέρες της Britpop

Όταν ο Chris Floyd ήταν 18, το μόνο πράγμα που ήθελε να κάνει είναι να φωτογραφίζει μπάντες και να βγάζει λεφτά από αυτό. Βολικά για εκείνον, ζούσε στην δεκαετία του '90, τότε που τα ράφια ήταν γεμάτα από περιοδικά μουσικής, έναν χώρο που πλέον έχει κατασπαράξει το διαδίκτυο. Τα περιοδικά αυτά τότε, χρειάζονταν φωτογραφίες μουσικών και συγκροτημάτων και ήταν διατεθειμένα να χρηματοδοτήσουν Ευρωπαϊκές περιοδείες για να τις αποκτήσουν.

«Πήγαινα σε αυτά τα περιοδικά για να δω αν υπήρχε δουλειά», μου λέει ο Chris από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. «Και ξέρεις, απλά πήγαινα εκεί ξανά και ξανά, μέχρι να μου δώσουν μια δουλειά».

Υπήρχε όμως και ένας άλλος κόσμος έξω από τις εκδόσεις, ο οποίος ενδιέφερε τον Chris. Ένας κόσμος γεμάτος από στελέχη δισκογραφικών και PR-ίστες, τα άτομα δηλαδή που έπρεπε να ξέρεις αν ήθελες να φωτογραφίσεις εξώφυλλα δίσκων και επίσημες καλλιτεχνικές φωτογραφίες. Τα χοντρά φράγκα με άλλα λόγια.

Μια από τις πιο παλιές αναμνήσεις του Chris σχετικά με την δουλειά, είναι μια φωτογράφηση του Noel Gallagher για το δεύτερο ή τρίτο τεύχος του περιοδικού Loaded, όταν οι Oasis δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμα το πρώτο τους single. Ο Chris δεν τους ήξερε. Κανείς δεν τους ήξερε.

«Έπρεπε να πάω σε ένα ξενοδοχείο του Νότιου Manchester, το οποίο έμοιαζε με κάποιο ξενοδοχείο του Bayswater», μου λέει ο Chris. «Δεν ήξερα ποιος ήταν αυτός ο τύπος, δεν είχα ιδέα. Δεν ήξερα αν ήταν ο μάνατζερ της μπάντας ή κομμάτι της μπάντας, δεν ήξερα απολύτως τίποτα. Μπήκα στο δωμάτιο και μου είπε "κάτσε να δω το τέλος του ματς, δεν έχει πολύ ακόμα", οπότε κάθισα εκεί και περίμενα να τελειώσει το ματς και μετά πιάσαμε την κουβέντα».

«Αν κοιτάξεις την φωτογραφία, βλέπεις ότι ο Noel έχει μια ατζέντα γεμάτη αριθμούς τηλεφώνων. Άρχισε να παίρνει ένα-ένα τα νούμερα και να ρωτάει κόσμο αν είχαν δει τον αδερφό του. Τον ρώτησα τι συνέβαινε και μου είπε ότι έψαχνε τον αδερφό του "τον τραγουδιστή". "Α, ώστε είσαι στην μπάντα", του είπα για να πάρω την απάντηση: "Είμαι η γαμημένη μπάντα". Πραγματικά δεν είχα ιδέα».

«Ο Noel τελικά εντόπισε τον Liam και κανόνισε να τον συναντήσει κάπου έξω, οπότε φύγαμε από το ξενοδοχείο και περπατήσαμε γύρω από το Withington, ή το Fallowfield ή ποια διάολο περιοχή ήταν για άπειρη ώρα. Όμως όταν συνάντησα τον Liam θυμάμαι να σκέφτομαι σχεδόν άμεσα, ότι αν αυτός ο τύπος μπορεί να τραγουδήσει και τα τραγούδια του είναι εντάξει, θα γίνει τεράστιος σταρ. Εξέπεμπε μια φοβερά χαρισματική αύρα».

Ο Chris άρχισε να δουλεύει για το The Face και μετά για το Dazed and Confused όταν άνοιξε. Ζούσε σε ένα μεγάλο διαμέρισμα στο Putney μαζί με τους συγκάτοικούς του και θυμάται να πετυχαίνει ένα άρθρο για τους Jefferson Hack και Rankin, τους ιδρυτές δηλαδή του Dazed, στην εφημερίδα Evening Standard.

Έλεγε κάτι του στυλ: «Δύο νεαροί ταλαντούχοι δημιουργοί από το College of Printing του Λονδίνου ψάχνουν για συνεργάτες, για άτομα που θέλουν να προσφέρουν τις ιδέες τους σε ένα κάτι σαν περιοδικό. Αν σας ενδιαφέρει, τηλεφωνήστε εδώ».

Στην φωτογραφία που το συνόδευε, οι δύο τους φορούσαν σακούλες πάνω στα κεφάλια τους, σε μια προσπάθεια να πουν ότι η ουσία του εγχειρήματός τους ήταν το ταλέντο και αυτό μόνο. O Chris αποφάσισε να τους τηλεφωνήσει και αφού μίλησε με τον Rankin, προσκλήθηκε στα γραφεία τους.

«Πήγα στα γραφεία τους και κατέληξα να αναλαμβάνω μια φωτογράφηση με τον Beck», λέει ο Chris. «Ήταν η πρώτη μου δουλειά για το Dazed. Ο Beck έπαιζε μια συναυλία σε μια σκατένια παμπ στο King's Cross και όταν τελείωσε πήγα στα καμαρίνια και τον φωτογράφισα».

Ο Chris απέκτησε τις πρώτες του εμπειρίες από τις τουρνέ των συγκροτημάτων, όταν ακολούθησε τους The Verve στην Lollapalooza Tour του 1994. «Headliners ήταν οι Beastie Boys και όλη η φάση ήταν λίγο μετά τον θάνατο του Kurt Cobain», θυμάται ο Chris. «Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε τουρνέ και ήταν πραγματικά μεθυστική εμπειρία. Είχες όσο αλκοόλ ήθελες, όσο χόρτο ήθελες, ό,τι άλλο ήθελες, όλα πληρωμένα από την δισκογραφική. Θυμάμαι ένα βράδυ που ο Richard Ashcroft, ο τραγουδιστής, λιποθύμησε μετά από μια συναυλία στο Kansas City επειδή δεν είχε πιει αρκετό νερό και έπρεπε να πάει στο νοσοκομείο. Ήταν πετσί και κόκαλο ούτως ή άλλως και κατάρρευσε τελείως. Ήταν τρομακτικό, τα πόδια του απλά δεν τον κρατούσαν. Την ίδια νύχτα, ο ντράμερ τρελάθηκε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του και άρχισε να πετάει πράγματα από το παράθυρο. Ήταν μια πραγματική ροκ παρωδία».

«Είναι περίεργο βέβαια, γιατί χρόνια μετά εξακολουθώ να διαβάζω πράγματα για αυτούς και όλες τις άλλες μπάντες της σκηνής. Είναι μια υποσημείωση στην ιστορία της Βρετανικής μουσικής και πολλές φορές τσιμπιέμαι και λέω "α ναι, ήμουν εκεί". Έχω φωτογραφίες των The Verve στα παρασκήνια, τους έχω αποθανατίσει να συλλαμβάνονται, όλα αυτά τα πράγματα. Οι μπάντες δεν είχαν την αίσθηση της εικόνας τους τότε. Εγώ φωτογράφιζα χαρούμενος και αυτοί ήταν με τις χειροπέδες».Εκείνη την εποχή, τίποτα από αυτά που ζούσαμε ή κάναμε δεν είχαν αυτήν την αύρα του θρυλικού, του σημαντικού, επιμένει ο Chris. Ήταν 20 χρονών τότε και μερικά χρόνια πριν δούλευε σαν τηλεφωνητής για τον Χρυσό Οδηγό. Λέει πως ο λόγος που δεν το αισθανόταν τότε, ήταν επειδή όλες εκείνες οι μπάντες -οι Blur, οι Oasis, οι Pulp, οι Verve- ήταν τύποι σαν κι αυτόν, άνθρωποι από τα προάστια, άτομα που μεγάλωσαν στο γκρίζο Ηνωμένο Βασίλειο της δεκαετίας του '80.

«Νομίζω πως πολλές από αυτές τις μπάντες, μεγάλωσαν με ένα ελαφρώς εμμονικό κόλλημα σχετικά με την ρομαντική ιδέα του Λονδίνου, το τι θα μπορούσε να είναι το Λονδίνο», σχολιάζει ο Chris. «Για μένα το πιο χαρακτηριστικό άλμπουμ της εποχής -ή μάλλον λίγο πριν την έλευσή της- σχετικά με το τι θα μπορούσε να είναι το Λονδίνο, ήταν το Please, το πρώτο άλμπουμ των Pet Shop Boys. Είναι γεμάτο από κομμάτια που αναφέρονται σε πράγματα που συμβαίνουν αργά το βράδυ στα μπαρ του Soho».

«Το Λονδίνο ήταν κάτι σαν 20 μίλια μακριά, αλλά ταυτόχρονα και 20 έτη φωτός μακριά. Πολλά από αυτά τα άτομα -οι Pulp, οι Verve- ήταν από τον βορρά και είχαν μια αίσθηση πως ήταν παρείσακτοι που κοιτούσαν από το παράθυρο ένα κλαμπ στο οποίο δεν είχαν καλεστεί. Όταν λοιπόν άρχισε να ρολάρει όλο αυτό, ξαφνικά ήταν οι άνθρωποι μέσα στο κλαμπ».

Το κλαμπ σύμφωνα με τον Chris, ήταν το Smashing στην Regent Steet, απέναντι από το θρυλικό παιχνιδάδικο Hamleys. Κάθε Παρασκευή βράδυ, όλες οι φάτσες της μουσικής και της μόδας, συναντιόντουσαν στην πίστα του Smashing, που ήταν γεμάτη από χρωματιστά φωτιζόμενα πλακάκια που αποτέλεσαν την οπτική έμπνευση για το βίντεο κλιπ του Disco 2000 των Pulp.

«Όλοι πήγαιναν εκεί», μου λέει ο Chris. «Οι Pulp, οι Blur. Αλλά βέβαια είχες και τις μπάντες δεύτερης κατηγορίας όπως οι Menswear και οι Salad. Ήταν 1995 και θυμάμαι τον εαυτό μου να τα κοιτάει όλα αυτά και να σκέφτεται ότι αυτές ήταν οι μέρες μας και αυτή ήταν η ζωή μας».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.