Έτσι Είναι όταν Βρίσκεσαι σε Αεροπλάνο που Κάνει Αναγκαστική Προσγείωση

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Δεν μου αρέσει να πετάω. Δεν μου αρέσει ότι δεν μπορώ να πάρω καθαρό αέρα. Δεν μου αρέσει που δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα χωρίς να με δει ολόκληρη η καμπίνα. Κατά κύριο λόγο, ταξιδεύω μόνη και δεν έχω καθίσει ποτέ δίπλα σε ένα, έστω και λίγο, ελκυστικό άτομο. Δεν μου αρέσει που όλη η ζωή μου είναι στα χέρια κάποιου του οποίου δεν έχω δει το πρόσωπο και δεν γνωρίζω το όνομά του. Δεν μου αρέσει που δεν μπορώ να τον ρωτήσω πόσες ώρες κοιμήθηκε το προηγούμενο βράδυ ή ποια είναι η τελευταία φορά που ήπιε αλκοόλ. Είχε προσφάτως κάποιου είδους προσωπικό πρόβλημα που μπορεί να τον αποσπά από το να πετάξει των 75 τόνων μηχάνημα στον ουρανό; Παρόλο που το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ τοποθετεί τις πιθανότητες θανάτου σε «Περιστατικά Μεταφοράς σε Αέρα και Διάστημα» σε 1:8.015 (για να συγκρίνεις, οι πιθανότητες σου να πεθάνεις σε αυτοκινητιστικό είναι 1:112) αποτελεί μικρή παρηγοριά όταν βρίσκεσαι στων αρκετών τόνων μηχάνημα που κρέμεται πάνω από τη γη. Ολόκληρη η ζωή σου είναι εκτός ελέγχου και, άπαξ ανεβείς εκεί πάνω, υπάρχει μόνο ένας τρόπος να κατέβεις. Το μόνο κομμάτι της πτήσης που μου αρέσει είναι η ασφαλής προσγείωση στον προορισμό μου.

Τον περασμένο μήνα, οι «παράλογοι» φόβοι μου έγιναν πραγματικότητα. Ήμουν σε μια πτήση της United Express, από το Μοντερέι της Καλιφόρνιας, προς τη Πούντα Μίτα στο Μεξικό όπου θα συναντούσα κάποιους φίλους. Είχα μία στάση στο αεροδρόμιο του Λος Άντζελες (LAX) πριν να φθάσω στον τελικό προορισμό μου. Ορίστε τι περνούσε από το μυαλό μου εκείνη τη στιγμή:

Είναι σύντομη πτήση μιας ώρας, οπότε αποφασίζω να κρατήσω το Xanax εκτάκτου ανάγκης για το κομμάτι Λος Άντζελες-Μεξικό. Σύντομα, ο πιλότος ανακοινώνει ότι αρχίζουμε την κάθοδό μας στο LAX. Κάνουμε κύκλο πάνω από το αεροδρόμιο δύο φορές, κάτι που είναι ελαφρώς ενοχλητικό. Κοιτάω τριγύρω για να δω εάν η αεροσυνοδός έχει κάποιου τύπου εξήγηση για αυτό. Τίποτα. Αφού ερχόμαστε από ένα μικρό αεροδρόμιο, ίσως περιμένουμε να ανοίξει κάποιος διάδρομος; Επιστρέφω στο βιβλίο μου.

Ο πιλότος κάνει μια μακρά ανακοίνωση που δεν ακούγεται. Η αεροσυνοδός πηγαίνει στο πίσω μέρος του αεροσκάφους. Αποδεικνύεται ότι το σύστημα προσγείωσης δεν έχει λειτουργήσει κανονικά. Λέει ότι ίσως πρόκειται για λάθος του υπολογιστή, οπότε θα πετάξουμε πολύ χαμηλά, πάνω από τον πύργο του LAX, για να δούμε εάν ο εξοπλισμός έχει κατέβει κανονικά και απλά δεν αναφέρεται στο σύστημα. Σε αυτό το σημείο νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου.

Ένας άνδρας, πίσω μου, αστειεύεται με τον φίλο του - «ευχαριστώ για το χαλαρωτικό σαββατοκύριακο». Και οι δύο γελούν συγκρατημένα. Εγώ δεν κάνω το ίδιο. Αρχίζω να νιώθω πανικό σιγά-σιγά. Πετάμε πάνω από τον πύργο και ανεβαίνουμε ξανά στον ουρανό. Δεν υπάρχει εξοπλισμός προσγείωσης. Αρχίζω να τρέμω. Η αεροσυνοδός απαντάει στο τηλέφωνο που συνδέεται με το πιλοτήριο. Το πρόσωπό της «ασπρίζει» και αποφασίζω ότι είναι η στιγμή να φρικάρω εντελώς.

Παίρνω το Xanax εκτάκτου ανάγκης. Το στόμα μου είναι στεγνό, οπότε το μασάω. Εξάλλου, αυτό δεν θα το βοηθήσει να έχει ταχύτερο αποτέλεσμα; Η αεροσυνοδός ανακοινώνει ότι κάνουμε αναγκαστική προσγείωση. Εξηγεί ότι θα αδειάσουμε καύσιμα «για να μειώσουμε τις πιθανότητες να ξεσπάσει πυρκαγιά». Να μειώσουμε. Όχι να αποτρέψουμε. Να μειώσουμε.

Ένας άνδρας φωνάζει: «Δεν μπορούμε να προσγειωθούμε στο νερό;». Όχι. Μας λέει ότι, «εάν δείτε καπνό στην καμπίνα ανοίξτε τις εξόδους κινδύνου και βγάλτε τους όλους έξω». Μας δείχνει πώς να πάρουμε «θέση προετοιμασίας», με τα κεφάλια μας ανάμεσα στα πόδια μας.

Η πυροσβεστική και τα συνεργεία διάσωσης είναι στο σημείο, υποστηρίζει. Και μετά από αυτό, πηγαίνει στο μπροστινό μέρος του αεροπλάνου, κάθεται στη θέση της, βάζει τη ζώνη της και κλείνει τα μάτια της. Η ζοφερή κατάστασή μας με ξεπερνάει.

Ανοίγω το τηλέφωνό μου και έχω μόλις μια γραμμή σήματος. Αρχίζω να γράφω μήνυμα στον αρραβωνιαστικό μου. Τί λες σε μια κατάσταση σαν κι αυτή; Βλέπω τα ελικόπτερα των μέσων ενημέρωσης από το παράθυρο και ανησυχώ ότι θα το μάθει πριν προλάβω να τον βρω. Του λέω ότι είμαι στο αεροπλάνο και ότι ίσως κάνουμε αναγκαστική προσγείωση. Του λέω ότι τον αγαπώ και ότι θα του στείλω μήνυμα μόλις προσγειωθώ. Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζω εάν θα είμαι σε θέση να του στείλω μήνυμα όταν προσγειωθώ.

Στην καμπίνα επικρατεί ησυχία, καθώς είμαστε στην κάθοδο. Δεν είμαι θρησκευόμενο άτομο, αλλά σιωπηλά προσεύχομαι. Βάζω το κεφάλι μου σε θέση προετοιμασίας. Καθώς προσεγγίζουμε το έδαφος, το μόνο πράγμα που ακούω είναι την αεροσυνοδό να ουρλιάζει «θέση προετοιμασίας, θέση προετοιμασίας, θέση προετοιμασίας».

Αγγίζουμε τον διάδρομο. Ο αντίκτυπος είναι δυνατός αλλά όχι τόσο άγριος, όσο είχα προβλέψει. Ενώ ανάσαινα και ψέλλιζα «σε παρακαλώ σταμάτα, σε παρακαλώ σταμάτα». Το αεροπλάνο τελικά σταματάει.

Η αεροσυνοδός φωνάζει «είναι όλοι ΟΚ;». Κανένας δεν καίγεται. Οπότε, ναι. Όλοι ζητωκραυγάζουμε και χειροκροτάμε, αλλά μας «κόβει» και μας λέει να βγούμε αμέσως. Καθώς βγαίνουμε από το αεροπλάνο βλέπω πυροσβέστες και οχήματα έκτακτης ανάγκης να μας περικυκλώνουν. Καθισμένη στην κοιλιά του, το αεροσκάφος μοιάζει με φάλαινα που έχει εξοκείλει στην παραλία. Με το τηλέφωνό μου τραβάω μια φωτογραφία, αλλά τρέμω τόσο πολύ που φεύγει από τα χέρια μου.

Τρέμοντας και κλαίγοντας, τηλεφωνώ στον αρραβωνιαστικό και την αδερφή μου. Όλοι γύρω μου φαίνονται καλά. Δεν μπορώ να πω εάν έχω φρικάρει, διότι είμαι εντελώς ασταθής συναισθηματικά. Ούτε κι αν όλοι οι άλλοι φαίνονται ήρεμοι γιατί έχουν απομακρυνθεί από την πραγματικότητα του τι θα μπορούσε να μας συμβεί.

Ένας πυροσβέστης φέρνει την τσάντα και τον φορητό υπολογιστή μου και εγώ τρέχω διασχίζοντας δύο τερματικούς σταθμούς, για να προλάβω την πτήση μου που φεύγει για Μεξικό σε πέντε λεπτά. Κοιμάμαι σε όλη την πτήση.

Η ερώτηση που μου κάνουν, κυρίως με αφορμή την εμπειρία μου, είναι τι αποζημίωση έδωσε η αεροπορική εταιρεία στους επιβάτες. Η απάντηση είναι μια απολογητική -μαλακία- επιστολή από κάποιον στις δημόσιες σχέσεις, ο οποίος εξήγησε πως, αφού η αντίδραση στο περιστατικό ήταν «σε μεγάλο βαθμό θετική», η τελική απόφαση για μας ήταν μόνο να μας πουν συγγνώμη. [ Σημείωση της συντάκτριας: Όταν το VICE επικοινώνησε με την εταιρεία, η United έστειλε το εξής: «Στείλαμε επιστολή σε όλους τους πελάτες που ήταν στο αεροσκάφος για να απολογηθούμε και να τους διαβεβαιώσουμε ότι η ασφάλεια είναι πάντα προτεραιότητά μας. Μετά από κάθε ταξιδιωτική εμπειρία, συνεργαζόμαστε ατομικά με τους πελάτες μας κατά περίπτωση, λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες του ταξιδιού τους και παρέχουμε περαιτέρω βοήθεια όταν χρειάζεται».]

Τεχνικά, η αεροπορική εταιρία δεν ευθύνεται σε περίπτωση σύγκρουσης, εκτός κι αν αποδειχθεί ότι δεν έλαβαν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αποτρέψουν το περιστατικό. Για να είμαι ειλικρινής, η αντίδραση ήταν «σε μεγάλο βαθμό θετική», αλλά μόνο επειδή όλοι ήμασταν ευτυχισμένοι που δεν πεθάναμε.

Αφού τους είπα ότι πίστευα πως η επιστολή τους ήταν εντελώς μαλακία, μου έδωσαν ένα κουπόνι πτήσης 150 δολαρίων, το οποίο για προφανείς λόγους δεν θα χρησιμοποιήσω.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.