Στην περίπτωση που στην οικογένειά σου δεν μιλούσατε για πολιτική μετά το μεσημεριανό φαγητό, σε οικτίρουμε. Δεν είχες ποτέ την ευκαιρία να δημιουργήσεις μια ανάμνηση στην οποία οι δικοί σου θα συζητούν για την επιρροή της Δήμητρας Λιάνη στο ΠΑΣΟΚ την ώρα που εσύ προσπαθείς να δεις Thundercats. Θα λέγαμε πως σχεδόν μεγάλωσες φυσιολογικά. Από την άλλη, αν έχεις ζήσει σε ένα σπίτι που τα ονόματα «Τσοβόλας» ή «Αλογοσκούφης» ακούγονταν τόσο συχνά ώστε να τα απομνημονεύσεις και να πιστέψεις στο παιδικό μυαλό σου πως είναι παρατσούκλια κάποιων διαβόητων κακοποιών, τότε σε συμπονούμε, αλλά παραδέξου πως κάτι παίζει με την πάρτη σου.

Ακόμη βέβαια και στις περιπτώσεις που οι δικοί σου δεν είχαν καμιά εμφανή ανάμειξη με την πολιτική, είναι βέβαιο πως θα είχες ένα θείο που θα ερχόταν κάθε τρίτη Κυριακή στο σπίτι σου για φαγητό και άραγμα. Αυτός ο θείος, που όλοι μυστηριωδώς έχουμε, είναι το άτομο-κλειδί και κάποια στιγμή καταλήγει να γίνεται η persona non grata της οικογένειας. Ανεξάρτητα από το κόμμα που ανήκει, είναι ο τύπος που όταν ήσουν μικρός θα φρόντιζε να θίξει τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις και θα προσπαθούσε να καταγγείλει το κατεστημένο και τη διαπλοκή του συστήματος την ώρα που εσύ προσπαθούσες να φας όσο περισσότερες τηγανητές πατάτες μπορείς.

Μεγαλώνοντας και αφού σταματήσαμε να σκουπίζουμε τα γεμάτα από λάδια χέρια μας στο τραπεζομάντηλο της μαμάς, θυμηθήκαμε μερικές από τις φορές που η πολιτική προπαγάνδα στις ζωές μας δεν ήρθε από το στόμα κάποιου πολιτικού, από τα media ή από κάποιο ανέκδοτο του Λαζόπουλου που ξεκινάει με το «Κυρία μου», αλλά από τα σπίτια μας. Το μέρος που θα έπρεπε να σε γεμίζει με στοργή και προδέρμ.

Όταν γεννιόμουν, ο μπαμπάς μου είχε μερικές αγωνίες για την πρωτότοκή του. Βασικά αυτές συνοψίζονταν στο να μη βγω βάζελος και νεοδημοκράτισσα. Με το ένα καθάρισε σχετικά νωρίς φέρνοντάς μου στο μαιευτήριο τον θρυλέοντα σε λούτρινο. Μετά, ο δρόμος είχε χαραχθεί αυτόματα δαφνοστεφανωμένος. Για να είναι όμως σίγουρος ότι μεγαλώνοντας θα τρέφω κάθε απέχθεια προς τη Δεξιά και θα γίνω κι εγώ όπως αυτός «ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος ο κάθε σέξι νέος» επινόησε το εξής. Ο δικός μου «μπαμπούλας», «κακός λύκος», «παλιατζής» θα ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Έτσι, αν δεν έτρωγα το φαγητό μου θα ερχόταν ο Μητσοτάκης, όπως κι αν δεν καθόμουν ήσυχη και φυσικά αν συνέχιζα να λέω κακές λέξεις όπως «γαμώτο». Το χειρότερο όμως όλων ήταν όταν ο Μητσοτάκης -ναι, ναι αυτός ο άγριος τύπος που έβλεπα στην τηλεόραση- ήρθε όσο κοιμόμουν και μου έκλεψε την πιπίλα μου, που τόσο αγαπούσα, όπως «κλέβει και τα λεφτά των φτωχών». Έτσι, ο πατέρας μου είχε διπλό σκορ. Να κόψω την πιπίλα και να βγάζω καντήλες μια για πάντα για τον Μητσοτάκη.

Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις ως κόρη Αριστερού. Η γαλούχηση περιελάμβανε καθημερινές πολιτικές συζητήσεις οι οποίες κατέληγαν σε ένα «αχ, αν ποτέ κυβερνήσει η Αριστερά», βολές κατά του ΚΚΕ που «μας πρόδωσε», τραγούδια που έπαιζαν κάθε απόγευμα στο σπίτι βγαλμένα από φεστιβάλ της ΚΝΕ και ιστορίες για το Παρίσι του Μάη, του Αλτουσσέρ και της επανάστασης που κάποια στιγμή θα ερχόταν κι εδώ. Αντί αυτής, κάποια χρόνια αργότερα θα ερχόταν το πρώτο μνημόνιο της Αριστεράς που -αχ- τελικά κυβέρνησε και -αχ- τελικά δεν ήταν όπως προπαγάνδιζε τόσα χρόνια ο μπαμπάς και οι φίλοι του από τον Ρήγα, που πλέον λένε «μας πρόδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ» όπως έλεγαν για το ΚΚΕ. Τουλάχιστον μας έμειναν τα «τραγούδια της ΚΝΕ». Κι ο Αλτουσσέρ. Αν και με έναν τρόπο ακόμα κι αυτός πήρε υπουργείο. Ας μη μιλήσουμε καλύτερα καθόλου για το πως εξελίχθηκε η ιστορία με τον παιδικό μου μπαμπούλα και τον γιο του. Σίγουρα αντιστρόφως ανάλογα με αυτή του θρυλέοντα.

-Μελπομένη Μαραγκίδου

Η ιστορία που θα σας περιγράψω δεν έχει να κάνει με μένα, αλλά με τον μεγαλύτερο μου ξάδερφο, ο οποίος όταν ήταν μικρός τρόμαζε πάρα πολύ όποτε έβλεπε στην τηλεόραση τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Όχι, τον μικρό, τον θείο του. Με το που έβγαινε ο γέροντας στην τηλεόραση, ο ξάδερφός μου άρχιζε να κλαίει και να κρύβεται. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελούσε πολιτική στάση ή κάποια ανήλικη επανάσταση κατά του κατεστημένου. Πιστεύω πως απλά τον τρόμαζαν τα αγέρωχα φρύδια του ανθρώπου που διετέλεσε τέσσερις φορές πρωθυπουργός και δύο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η θεία μου, άλλο που δεν ήθελε, βρήκε τον δικό της «Δράκουλα» για να πείθει τον ξάδερφο να κάθεται καλά και να μάθει να τρώει φακές. «Φάε το φαγητό σου γιατί θα έρθει ο Καραμανλής» έλεγε η θεία κι ο οργανισμός του συνονόματου μου, έπαιρνε το απαραίτητο σίδηρο για να αναπτυχθεί σωστά. Προσωπικά, δεν έχω ζήσει αυτές τις σκηνές -ο ξάδερφός μου, μου ρίχνει οκτώ χρόνια- αλλά αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των ιστοριών που μοιράζεται ο θείος μου σε κάθε οικογενειακό τραπέζι. Είμαι σίγουρος πως, λόγω των παραπάνω τραυματικών εμπειριών, ο μεγάλος μου ξάδερφος δεν ψήφισε ποτέ Νέα Δημοκρατία, αλλά, τουλάχιστον, ο εν λόγω πολιτικός έπαιξε σημαντικό ρόλο στην σωστή διατροφή και την ανάπτυξη του.

-Αντώνης Κωσταντάρας

Μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι με έναν αριστερό και ένα δεξιό έζησα όλες τις επικές στιγμές της πολιτικής διπολικότητας. Η μητέρα μου, δεξιών πεποιθήσεων, θα έλεγα πως πάθαινε μια παράκρουση μόνο τις περιόδους των εκλογών, φροντίζοντας πάντα να επισημάνει πόσο καταστροφικό θα ήταν ένα κομμουνιστικό καθεστώς. Με εξαίρεση ένα σκηνικό στην εφηβεία μου, που γύρισα από μια πορεία, με ρώτησε που ήμουν και της είπα. Φυσικά δεν το εκτίμησε καθόλου, με έκραξε ανηλεώς και άρχισε να λέει πως έχω μπλέξει με τους αναρχικούς. Δυστυχώς για εκείνη η συνήθεια δεν σταμάτησε.

Ο πατέρας μου, ως αριστερός, ετοίμαζε το έδαφος με καθημερινή πάλη, περιμένοντας δυνητικά για ένα αποτέλεσμα. Πρώτο βήμα ήταν να με πορώσει ενάντια στον ναζισμό και τον φασισμό. Πιθανότατα ήμουν δέκα ετών όταν μου μίλησε για τον Χίτλερ και μετά μου είπε προβοκατόρικα «Καλά έκανε στους Εβραίους», για να δει πώς θα αντιδράσω. Ήταν από τότε -και παραμένει μέχρι σήμερα- κάτι σαν κοινό μυστικό ή παιχνίδι μεταξύ μας. Εκείνος λέει κάτι για τους Ναζί, μετά εγώ αντιδράω κι εκείνος καμαρώνει. Η αναφορά στο Στάλινγκραντ ήταν και οι μόνες φορές που θα έλεγε κάτι καλό για τον Σταλιν, αλλά δεν παρέλειπε στο τέλος να μου πει πως εκείνος φταίει για την κατάρρευση του κομμουνιστικού οικοδομήματος.

Ποιοι Είναι οι Ασθενείς που Ψάχνουν Κάνναβη για Φαρμακευτικούς Σκοπούς στην Ελλάδα; Δες το βίντεο του VICE:

Δες και το βίντεο με τη Cindy Gallop, τη γυναίκα που σου λέει «Κάνε Έρωτα, όχι Τσόντα». «Κάνε Έρωτα, όχι Τσόντα».

Ακόμη μια τακτική που χρησιμοποιούσε ήταν η προσφώνηση ΠΑΣΟΚ όποτε για παράδειγμα είχα πεσμένους βαθμούς σε κάποιο μάθημα και θα μου έλεγε: «Γιατί δεν διαβάζεις ρε ΠΑΣΟΚ;». Γενικά συνήθιζε να χρησιμοποιεί την προσφώνηση «ΠΑΣΟΚ» κάθε φορά που έκανα κάποια βλακεία, ενώ έλεγε πως το ΠΑΣΟΚ είναι χειρότερο κι από τη Δεξιά. Οι μεγάλες μάχες, δόθηκαν όταν μεγαλώσαμε εγώ και ο αδερφός μου. Το σκηνικό που θυμάμαι εντονότερα ήταν η πρώτη φορά που πήγαμε να ψηφίσουμε όλοι μαζί. Όταν φτάσαμε στο σχολείο και περιμέναμε τη σειρά μας, μπήκα πρώτη απ' όλους πίσω από τη μπλε κουρτίνα. Ήμουν μόνη μου με τα ψηφοδέλτια όταν άκουσα τη φωνή της μάνας μου από το διπλανό παραβάν να λέει «Θα ψηφίσεις τον…», ενώ στο Δημοψήφισμα ήμασταν και πάλι τσακωμένοι κα χωρισμένοι σε στρατόπεδα, στο ένα εγώ και ο πατέρας μου, στο άλλο η μητέρα μου και ο αδερφός μου, για το αν θέλουμε να μείνουμε στην Ευρώπη ή όχι. Κανείς δεν είχε λάβει υπόψιν τον παράγοντα Αλέξη Τσίπρα.

-Άννα Νίνη

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου ο ένας παππούς τελείωνε κάθε φράση του με την ατάκα «ε ρε χούντα που χρειάζεται», έναν άλλο παππού που ψήφιζε με βάση τις επιδοτήσεις, έναν τρελά ΠΑΣΟΚο θείο, μια απολιτίκ αδερφή και δυο γονείς που μέχρι την έκτη δημοτικού δεν μου αποκάλυπταν τι ψήφιζαν. Μέχρι που σε μια εκλογική αναμέτρηση μπήκα στην κάλπη μαζί με τον πατέρα μου, για να δω τι σκατά ψηφίζει. Φυσικά και δεν θα πω τι έριξε στην κάλπη, ωστόσο δεν ένιωσα πως το έριξε «δαγκωτό».

Περνώντας τα χρόνια, ο πατέρας μου προσπάθησε να με γαλουχήσει με δύο τινά: πρώτον, ότι η χούντα είναι σαφώς μαλακία και δεύτερον ότι η άκρα αριστερά είναι επικίνδυνη. Με άλλα λόγια, «προστάτευσε» τον γιο του από τα άκρα. Η μητέρα μου, από την άλλη, ουδέποτε μου μίλησε για κόμματα, παρά μόνο κάναμε γενικές πολιτικές συζητήσεις θεωρητικού επιπέδου, για τον κομμουνισμό, τον φασισμό, τη διαπλοκή - τέτοια.

Το γεγονός ότι δεν με στρατολόγησαν κομματικά οι δικοί μου είναι μες στα top 10 πράγματα για τα οποία τους ευγνωμωνώ -μαζί με το γεγονός ότι με βάφτισαν Παύλο κι όχι Λύσανδρο, όπως έλεγαν τον άλλο παππού μου-, καθώς και ο λόγος για τον οποίο όταν οι κομματικοποιημένοι φίλοι μου τσακώνονται σε κάποια έξοδό μας, εγώ απλώς παραγγέλνω ένα ποτό ακόμα.

-Παύλος Τουμπέκης

Μεγαλώνοντας δεν βίωσα κάποιου τύπου κομματική «κατήχηση» στο σπίτι μου. Η μάνα μου βαριόταν αφόρητα την πολιτική -παραμένει έως σήμερα μια τυπική μικροαστή νοικοκυρά που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι αν έφαγαν τα παιδιά της, αν ντύνονται καλά και αν πλήρωσαν την ΔΕΗ. Ούτε ο πατέρας μου, απ' την άλλη, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τον να πείσει τον κανακάρη του να βαδίσει στα χνάρια των πολιτικών του απόψεων. Τοπικιστής γαρ, μου 'λεγε μονάχα: «Διάβασε Καζαντζάκη, άκου Θεοδωράκη και Ξυλούρη και όλα τα άλλα θα τα ανακαλύψεις μόνος σου στην πορεία». Αργότερα, γύρω στα 10-11 με πήγε στο Θέρισο, το φημισμένο ορεινό χωριό τον Χανίων και εκεί μου μίλησε για τον Ελευθέριο Βενιζέλο και την κρητική επανάσταση του 1905. Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν κατάλαβα, ήθελε να μου διηγηθεί ο ίδιος την ιστορία.

Προπαγάνδα bonus από μπαρμπάδες, θειάδες και λοιπούς συγγενείς ουδέποτε δέχθηκα. Άντε κάποια σκόρπια λόγια του παππού μου, πρόσφυγα από τη Σμύρνη, ο οποίος κάθε φορά που τον έβλεπα στο χωριό φρόντιζε να μου θυμίζει: «Βρε, μην τρέχεις πίσω από τα μπουλούκια δεν σου 'χω πει;». Με τα χρόνια κατάλαβα πως με τον όρο «μπουλούκια» ο μπαρμπά-Αντώνης εννοούσε τις κοινωνικές «πλειοψηφίες», τις οποίες απεχθανόταν και δεν έχανε ευκαιρία να το δείχνει. Σήμερα τις παρατηρώ και εγώ με επιφύλαξη.

-Αντώνης Ντινιακός

Περισσότερα από το VICE

H Περίεργη Ιστορία του Άντρα που Πέθανε Μετά από Σεξ με Άλογο

Παρακολουθήσαμε την Ετοιμασία μιας Νεκρής Πριν την Κηδεία της

Γιατί μας Αρέσει Τόσο το Spanking;