Κάποτε μου επιτέθηκαν σε μία καλή γειτονιά στην πολιτεία της Ουάσιγκτον. Δεν ήταν πολύ αργά και βρισκόμουν σε ένα πολυσύχναστο δρόμο. Φορούσα τα ακουστικά μου και δεν πήρα χαμπάρι τον τύπο, μέχρι που βρέθηκε ακριβώς από πάνω μου. Κατάφερα να ξεφύγω επείδη ήμουν τυχερή και επειδή μάλλον ο τύπος ήταν θολωμένος από τη μαστούρα.

Δέκα χρόνια μετά, εξακολουθώ να μην φοβάμαι να κυκλοφορώ μόνη μου. Δεν μου έχει ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο. Παλιότερα έμενα σε μία «επικίνδυνη» γειτονιά και μου έλεγαν συνεχώς ότι είναι επικίνδυνο να περπατάω μόνη μου τα βράδια. Είτε ήμουν νηφάλια, είτε ήμουν μεθυσμένη όμως, εγώ γύρναγα σπίτι μου τα ξημερώματα και ποτέ δεν μου συνέβη τίποτα. Έμπαινα στο διαμέρισμά μου, έκλεινα την πόρτα, και κοιμόμουν.

Εάν τότε, είχα στερήσει στον εαυτό μου την ευχαρίστηση του να περπατάω -από τις λίγες χαρές που έχω στη ζωή- θα είχα επιτρέψει στον μαλάκα στη γέφυρα να με στιγματίσει. Θα τον είχα αφήσει να κερδίσει. Αλλά, δεν πάει να γαμηθεί καλύτερα. Εγώ κέρδισα.

Περνάω πολύ χρόνο μόνη μου. Είμαι συνηθισμένη σε αυτό. Είναι επιλογή μου. Έχω φίλους, μου αρέσει να συζητάω και θα μπορούσα να βγαίνω έξω κάθε νύχτα της εβδομάδας αν το επιθυμούσα. Ωστόσο, προτιμώ να περιπλανιέμαι μόνη μου στην πόλη, ακούγοντας τη συλλογή των bootlegs του Jon Brion. Η κοινωνικοποίηση δεν με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής. Η απομόνωση αντιθέτως, μου προσφέρει την «ασφάλεια» που χρειάζομαι.

Περπατάω μόνη μου τη νύχτα, σχεδόν καθημερινά. Όμως, όποτε το λέω σε κάποιον, συνήθως εκπλήσσεται. «Είμαι γκόμενα», μου υπενθυμίζουν οι περισσότεροι, ευγενικά. «Μου έχουν επιτεθεί. Δεν θα έπρεπε να φοβάμαι;»

Το να είσαι γυναίκα σημαίνει ακριβώς ότι από μικρή σε μαθαίνουν να φοβάσαι το «άγνωστο». Την ίδια ώρα όμως, το «γνωστό» είναι πολύ πιο τρομακτικό, αφού οι περιπτώσεις κακοποίησης κοριτσιών και γυναικών από πρόσωπα του οικείου περιβάλλοντός τους είναι χιλιάδες. Αυτό είναι ένα στατιστικό γεγονός.

Παρόλαυτά μας λένε να φοβόμαστε τα υποθετικά χέρια και τις ψωλές των ξένων, μάλλον διότι αυτό είναι πιο εύκολο από το να κάτσεις να εξηγήσεις σε ένα μικρό κοριτσάκι, ότι τις περισσότερες φορές οι πιο ύπουλοι τύποι βρίσκονται ακριβώς κάτω από τη μύτη μας. Εσύ αλήθεια, πώς θα έλεγες στην κόρη σου ότι όταν ο φίλος του μπαμπά, της λέει να καθίσει στην αγκαλιά του, μπορεί να έχει άλλα κίνητρα; Είνα πιο απλό να την κάνεις να φοβάτε έναν άνδρα που δεν έχει συναντήσει ποτέ της.

«Να προσέχεις», μου λένε πάντοτε όταν φεύγω από κάπου με τα πόδια τα μεσάνυχτα. Στην καλύτερη περίπτωση, αυτές οι λέξεις μοιάζουν με πρόκληση: στη χειρότερη περίπτωση, με απειλή. Ανεξάρτητα από την πρόθεση τους, δεν θεωρώ ότι έχουν κανένα νόημα.

Είναι αδύνατο για μια γυναίκα να είναι πραγματικά ασφαλής, ακόμη και αν κλειδωθεί στο σπίτι της και πετάξει τα κλειδιά. Οποιοσδήποτε μπορεί να σπάσει τα παράθυρα και να μπει στο σπίτι της. Θα μπορούσα να είμαι ξαπλωμένη στον καναπέ μου, και να μην ασχολούμαι με κανέναν, αλλά αν ένας άνδρας ήθελε να μπει στο σπίτι μου, μάλλον δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτε για να τον σταματήσω. Είμαι μικρόσωμη και δεν έχω πολύ δύναμη. Δεν έχω όπλο. Έτσι τι νόημα έχει «να προσέχω»; Και τι νόημα έχει να ζω διαρκώς με φόβο;

Με έχουν βιάσει. Αλλά δεν ήταν ξένος αυτός που με βίασε, ήταν κάποιος που αγαπούσα. Με έχουν χτυπήσει τόσο σε δημόσιο, όσο και σε ιδιωτικό χώρό. Και στις δύο περιπτώσεις, κανείς δεν είπε τίποτε, κανείς δεν κούνησε το δαχτυλάκι του. Σε αυτον τον κόσμο ζούμε, μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Δεν μπορώ να τον αλλάξω, έτσι τι νόημα έχει να με φοβίζει; Αν το έκανα θα στερούσα στον εαυτό μου τη δυνατότητα του να «ζω». Τελεία και παύλα.

Αντ'αυτού επιλέγω να φοβάμαι τα πράγματα που θα έπρεπε να φοβάμαι, όπως, π.χ. το γεγονός ότι μάλλον δεν θα υπάρχει κοινωνική ασφάλιση όταν φτάσω τα 60. Ή το ότι μάλλον θα ζω σε ένα μικρό στούντιο για το υπόλοιπο της ζωής μου, διότι δεν θα μπορώ να ξεπληρώσω το φοιτητικό χρέος. Με φοβίζει η άνοδος του αστυνομοκρατούμενου κράτους. Και το να πεθάνω προτού να προλάβω να κάνω καλό σεξ ακόμη μία φορά. Αυτοί είναι οι φόβοι μου. Και είναι φόβοι που μπορώ να κουβαλάω μαζί μου και εκτός του διαμερίσματός μου. Ναι, είναι φόβοι, αλλά εγώ δεν τους φοβάμαι.

Έτσι, ακόμα και τώρα, που είναι γύρω στα μεσάνυχτα, περπατάω σ' ένα χωματόδρομο κοντά στο διαμέρισμά μου ακούγοντας το "Xanadu" της Olivia Newton John. Κοιτάζω γύρω μου πού και πού, σκανάρω το χώρο, αλλά όποιος κι αν είναι κοντά μου, δεν θα έχει σημασία. Οι πραγματικοί φόβοι μας δεν είναι απτοί. Κι αυτό, είναι μεγάλη παρηγοριά.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.