Ο Προκόπης Παυλόπουλος που Πάντα Αποχωρούσε και Πάντα Ήταν Εδώ

Το twitter βοά, η βάση της κοινωνίας γκρινιάζει, οι εσωκομματικές κόντρες μαίνονται – η επιλογή του 65χρονου Προκόπη Παυλόπουλου για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας φαντάζει «εμπρηστική» σε κάθε ανάγνωση. «Ζούμε τη γέννηση μιας νέας εποχής και είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε η ενότητα του λαού μας στην κοινωνία αλλά και σε επίπεδο πολιτικό και πολιτειακό», είπε ο Αλέξης Τσίπρας, θέλοντας να υποστηρίξει την πρότασή του, ενώ στα έδρανα τα μαγκωμένα στελέχη της Κουμουνδούρου χειροκροτούσαν αμήχανα. Τελικά φαίνεται ότι στην Ελλάδα το μοναδικό υλικό που ανακυκλώνεται διαρκώς είναι το «παρελθόν». Κάθε «νέα εποχή» που υπόσχονται οι πολιτικοί μοιάζει στην καλύτερη περίπτωση σαν σπίτι γεμάτο αντίκες αμφιβόλου αντοχής, αξίας και αισθητικής. Ισχύει το ίδιο και για την επιλογή Παυλόπουλου;

Οι λόγοι που ο νεότερος και πρώτος αριστερός πρωθυπουργός της χώρας οδηγήθηκε σε μια «δεξιά», νέο-καραμανλική επιλογή για το Προεδρικό Μέγαρο είναι ήδη γνωστοί. Καταρχάς δεν ήταν η πρώτη του επιλογή, αφού ο Αλέξης Τσίπρας είχε σχεδόν συμφωνήσει με τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, ο οποίος εδώ και δυο χρόνια το μόνο που έκανε ήταν να κλείνει το μάτι στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Κεντρικό ρόλο για τη ματαίωση της μετάλλαξης του Επιτρόπου σε Πρόεδρο έπαιξε η πυρετώδης και καθοριστική, όπως αποδείχθηκε, αντίδραση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, που δεν ήθελε επ' ουδενί μέσα στα πόδια του, στο Κολλέγιο των Επιτρόπων, έναν αριστερό αντικαταστάτη του Δημήτρη Αβραμόπουλου να διαχειρίζεται μεταναστευτικά θέματα αλλάζοντας παράλληλα την ευαίσθητη αριθμητική ισορροπία της Επιτροπής υπέρ των προοδευτικών δυνάμεων. Στη δυσανεξία του Γιούνκερ προστέθηκαν οι πολυποίκιλες -αλλά όχι άκαμπτες- εσωκομματικές αντιρρήσεις για τον Επίτροπο και πρώην αντιπρόεδρο της ΝΔ. Τελικώς, βρέθηκαν αναγκασμένοι να ψηφίσουν έναν «ακόμα πιο δεξιό», τον υπουργό Εσωτερικών του Κώστα Καραμανλή.

Εκείνο που υπερίσχυσε εν τέλει ήταν η στρατηγική στόχευση του Αλέξη Τσίπρα να διεμβολίσει την παραδοσιακή κεντροδεξιά, διευρύνοντας τη δημοφιλία του και ανοίγοντας ένα πεδίο ευρύτερων συναινέσεων σε μια εποχή «εύφλεκτων» σχέσεων με την Ευρώπη. Καθώς το πολιτικό κλίμα θερμαίνεται, η «επιλογή Πάκη» λειτουργεί προληπτικά, ως εμβόλιο απέναντι σε μια ενδεχόμενη επιδημία «πολιτικού διχασμού». Ο Αλέξης θέλει να στερεώσει ένα «πατριωτικό τόξο» που εκτείνεται από την κομμουνιστική αριστερά (πολλοί υπουργοί προέρχονται από το ΚΚΕ της δεκαετίας του '80) ως τη λαϊκή Δεξιά. Χρειαζόταν λοιπόν να ενσωματώσει και την «καραμανλική συνιστώσα». Πόσο «κοστίζει», βέβαια, στις μέρες μας η κεντροδεξιά «σιωπή» (ή και ανοχή) ενόψει των επερχόμενων δύσκολων επαφών με τους εταίρους μένει σύντομα να αποδειχθεί. Το βέβαιο είναι ότι η επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου προκάλεσε δικαίως θύελλα καυστικών σχολίων, ενώ πολλοί θυμήθηκαν ακόμα και ευτράπελα περιστατικά από την ταραχώδη διαδρομή του στην πολιτική, όπως για παράδειγμα τη… «γαλλική» διένεξή του το 2012 στη Βουλή με τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη.. Ο ίδιος δείχνει να αδιαφορεί ενώ από χθες συλλέγει συγχαρητήρια από την παλιοπαρέα της Ρηγίλλης, με τον Ευάγγελο Αντώναρο, τον Ευρυπίδη Στυλιανίδη και τον Νικήτα Κακλαμάνη να σέρνουν πρώτοι τον χορό, την ώρα που ο διαγραμμένος από τη ΝΔ «αντάρτης», Χρήστος Ζώης διαμήνυε μέσω twitter «Δάσκαλε συγχαρητήρια, φίλε μου καλή επιτυχία, κύριε Πρόεδρε θα είμαστε δίπλα σου στην πιο δύσκολη περίοδο για την Ελλάδα!». Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που μετέδιδαν αμέσως ότι δεν πρόκειται να τον ψηφίσουν, όπως ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης.

Ο ευσυγκίνητος κ. Παυλόπουλος, παντρεμένος με τη Βλασία Παυλοπούλου Πελτσεμή και πατέρας τριών παιδιών, δύο δίδυμων θυγατέρων και ενός υιού πέρασε τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης στο Παρίσι, όπου το 1977 ανακηρύχθηκε διδάκτορας του Δημοσίου Δικαίου. Όπως λένε οι γνωρίζοντες, η «γαλλική κουλτούρα», στην τέχνη και στην πολιτική έχει διαμορφώσει την προσωπικότητά του η οποία συνδυάζει τους ήπιους τόνους με την αφοσίωση σε μια επικούρεια στάση ζωής. Στην πολιτική τον «παρέσυρε» ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην αρχή της δεκαετίας του'80, όταν ο νέος νομικός εργάστηκε στην Προεδρία της Δημοκρατίας, όμως στην πραγματικότητα τα πρώτα «στέρεα» βήματα τα έκανε δίπλα στον πέμπτο πρόεδρο της ΝΔ Μιλτιάδη Έβερτ, όταν ανέλαβε εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος το 1994. Η σχεδόν καθημερινή τηλεοπτική παρουσία τον «έφτιαξε» αφού τον έμαθαν οι πάντες. Επέμενε όμως ότι «δεν είναι πολιτικός». Οι «παλιοί» θυμούνται ότι λίγο πριν από την αποχώρηση του Έβερτ από την ηγεσία του κόμματος, το 1997, είχε διαβεβαιώσει ότι θα ακολουθούσε και η δική του έξοδος. Η ζωή δεν το επέτρεψε, αφού ο Κώστας Καραμανλής του ζήτησε να παραμείνει δίπλα του, κάτι που πρόθυμα έκανε. Τα πρώτα χρόνια ήταν εξ' απορρήτων σύμβουλος και λογογράφος του, με τη «γαλάζια» μυθολογία να αναφέρει ότι δεν έγραφε τα κείμενα ο ίδιος αλλά τα υπαγόρευε στη γραμματέα του Καραμανλή, «οργώνοντας» πάνω, κάτω τους διαδρόμους του προεδρικού γραφείου της Ρηγίλλης. Οι κακεντρεχείς πάντως σημειώνουν πως ενώ υπήρξε καλός ακαδημαϊκός, πάντα προσπαθεί να προσαρμόζει τις τεχνοκρατικές εισηγήσεις του σε αυτό που θέλουν να ακούσουν οι πολιτικοί του προϊστάμενοι – και κάπως έτσι συνέβη το φιάσκο με τον «Βασικό Μέτοχο» το 2005, που «καταρρίφθηκε» από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως αδιανόητη ρύθμιση που καταργεί την ελευθερία της επιχειρηματικότητας. Φυσικά ο κ. Παυλόπουλος είχε διαβεβαιώσει τον Καραμανλή πως η ιδέα του ασυμβίβαστου ανάμεσα σε εκδότη και επιχειρηματία δημοσίων έργων ήταν κάτι συμβατό με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Παρόλα αυτά ο τότε υπουργός παρέμενε χρήσιμος και αναντικατάστατος. Μετά τις χαμένες εκλογές του 2009 και την παραίτηση του Καραμανλή από την ηγεσία της ΝΔ, υποστήριξε (για δεύτερη φορά) ότι θα αποχωρήσει και ο ίδιος από το προσκήνιο, αρχικά συντάχθηκε με την Ντόρα Μπακογιάννη, όμως σύντομα προσπάθησε να προσεγγίσει το περιβάλλον Σαμαρά δίχως εν τέλει επιτυχία, αφού όπως λένε καλά πληροφορημένες πηγές δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης εκείνη την εποχή από τον νυν πρόεδρο της ΝΔ.

Εντωμεταξύ, επί των ημερών του στο υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης -από το 2004 έως το 2009- κατάφερε να δεχθεί ομοβροντία «πυρών». Ήταν ο άνθρωπος που εισήγαγε την περιβόητη «συνέντευξη» στον πολύπαθο ΑΣΕΠ, ανοίγοντας μια αδιαφανή «τρύπα» στον διαγωνισμό, ενώ διόρισε το άπαν σύμπαν στο δημόσιο χωρίς να λογαριάσει τις ανάγκες των οργανισμών, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα περισσότεροι από 865.000 ανθρώποι να περάσουν τις πόρτες δεκάδων δημόσιων υπηρεσιών από τον Μάρτιο του 2004 έως τον Ιούνιο του 2009 χωρίς κανένα σχεδιασμό. Την ίδια στιγμή οι επιλογές του σε δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις ξεσήκωσαν σφοδρές αντιδράσεις –κατηγορήθηκε εν χορώ για τους χειρισμούς στα φουντωμένα «Δεκεμβριανά», που εν τέλει τον οδήγησαν στη δημιουργία μονάδων ακραίας καταστολής, απέτυχε να συντονίσει αποτελεσματικά μαζί με τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Βύρωνα Πολύδωρα, την κατάσβεση των μεγάλων πυρκαγιών του 2007 στην Πελλοπόνησο, ενώ δέχθηκε έντονη κριτική για τη στάση ζεν μοναχού που κράτησε κατά την on air επίθεση Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη στο studio του ΑΝΤ1 κατά την προεκλογική περίοδο του 2012. Το τελευταίο ίσως φαντάζει σε κάποιους ως επιχείρημα με λαϊκίστικες αιχμές και η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενε κανείς από τον μέλλοντα ΠτΔ να κάνει ακροβατικά σαν τον Τόνι Τζάα στον «Ong Bak» για να προστατεύσει τη δυναμική βουλευτή του ΚΚΕ, όμως η παροιμιώδης βουδιστική του απάθεια την ώρα που ένας ακροδεξιός τραμπούκος χτυπούσε μια γυναίκα στα δυο μέτρα, είναι κάτι που δύσκολα συγχωρείται στο συλλογικό υποσυνείδητο του λαού. Στην πολιτική βέβαια το πιάτο του κυνικού είναι πάντα γεμάτο και η περίφημη «ανάγκη για συναίνεση» στις μέρες μας φέρνει εν τέλει τον γαλλοτραφή Προκόπη Παυλόπουλο το απόγευμα της Τετάρτης, εντός του Προεδρικού Μεγάρου. Ένας παλιός Γάλλος πρωθυπουργός, ο Couve De Murville, έλεγε δεκαετίες νωρίτερα ότι η πολιτική είναι η τέχνη να μοιράζεις την πίτα με τέτοιο τρόπο, ώστε ο καθένας να πιστεύει ότι πήρε το καλύτερο κομμάτι. Ο Αλέξης Τσίπρας κατά πως φαίνεται μαθαίνει γρήγορα αφού κατόρθωσε να ικανοποιήσει ακόμα και τους Μεσσήνιους – διοτί μπορεί η Μεσσηνία να έχασε έναν πρωθυπουργό, τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά κέρδισε έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Προκόπη Παυλόπουλο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.