Προσπάθησα να Γίνω Καλύτερος Άνθρωπος Κάνοντας CrossFit

To άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο VICE UK.

Έχετε δει ποτέ φωτογραφία σας, όπου είπατε αμέσως πως «δεν μπορεί να είμαι εγώ αυτό, ποιός είναι αυτός ο άνθρωπος»; Ωστόσο, ναι, είστε εσείς και είστε αναγκασμένοι να παραδεχτείτε -ίσως για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό- πως αυτό που βλέπετε είναι αυτό που είστε. Εγώ έζησα μια τέτοια στιγμή, πριν από λίγους μήνες. Βρισκόμουν με κάτι φίλους σε ένα bar, για να γιορτάσουμε κάτι, όπου αργότερα τραβήξαμε μια φωτογραφία όλοι μαζί. Ήταν όλα όμορφα, όπως όμορφο ήταν και το συναίσθημα που προσπάθησα να βγάλω προς τα έξω όταν είδα τη φωτογραφία και συνειδητοποίησα πώς φαινόμουν ή, βασικά, πώς ήμουν πραγματικά. Γνώριζα ότι είχα πάρει κιλά, αλλά αφελώς πίστευα πως κάπως τα καλύπτω, ή τέλος πάντων δεν φαίνεται τόσο πολύ. Ήξερα πως πρακτικά κουβαλάω 15 με 20 κιλά παραπάνω -ακόμη αρνούμαι να ανέβω στη ζυγαριά- αλλά σκέφτηκα πως το επιπλέον αυτό λίπος λειτουργούσε για μένα με έναν μαγικό τρόπο, που το μετέτρεπε σε αόρατο. Για γέλια.

Κάπως έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω να κάνω CrossFit, επειδή φαινόταν τρομακτικό και έντονο - πράγματα αντίθετα με τη ζωή που κάνω. Υπάρχουν πλέον πάνω από 11.000 γυμναστήρια που κάνουν CrossFit, σε όλο τον κόσμο, σε σχέση με τα 13 που υπήρχαν το 2005, δηλαδή εννέα χρόνια αφότου «εφευρέθηκε» αυτό το είδος γυμναστικής. Πολλοί άνθρωποι το αναγάγουν σε σχεδόν αιρετικό είδος γυμναστικής και το κοροϊδεύουν, αλλά είναι γεγονός ότι αυτοί που έχουν ασχοληθεί με αυτό το είδος και ακόμη περισσότερο αυτοί που έχουν φωτογραφηθεί σε κατά τόπους ρεπορτάζ για το CrossFit, οφείλω να παραδεχτώ πως φαίνονται γαμάτοι. Γεγονός που με έκανε ανοιχτή στο να δοκιμάσω να γίνω μέρος αυτής της «αίρεσης» που θα μπορούσε να με κάνει να κολλήσω ή να καταλήξω δυνητικά σαν μια από αυτές τις υπερ-γυμνασμένες γκόμενες, που κυκλοφορούν ακομπλεξάριστα με αθλητικά μπουστάκια και σορτσάκια.

Στη συνέχεια, όμως πήγα όντως σε ένα μάθημα CrossFit.

Το γυμναστήριο -ή "box" όπως λέγεται ο χώρος του crossfit- έμοιαζε σαν μια σπηλιά βιομηχανικού στιλ και βρισκόταν σε έναν ταπεινό παράδρομο του Μπρούκλιν. Οι προπονήσεις ήταν τύπου «Μονομάχος». Παντού είχε μαύρα σιδερένια όργανα γυμανστικής, μπάρες, κρίκους και στοίβες από βάρη, καθώς επίσης και σειρές από βαράκια kettlebell, μπάλες, ράφια με σχοινάκια, μια σειρά με μηχανήματα κωπηλατικής και μια γωνία με ξύλινα κουτιά. Αλλά, ως επί το πλείστον ήταν ένας τεράστιος ανοικτός χώρος με μαύρο δάπεδο και ταρτάν.

Κατά την έναρξη του μαθήματος, συστηθήκαμε και είπαμε ο καθένας το γυμναστηριακό ιστορικό του, καθώς και τι ευχόμαστε να πετύχουμε από αυτό το εγχείρημα. Κάποιοι είπαν ότι στο παρελθόν έτρεχαν ή έκαναν κολύμπι, ή έπαιζαν μπάσκετ. Εγώ προτίμησα να πω ότι δεν είχα αχοληθεί με κανένα είδος γυμναστικής, προκειμένου να έχω μια δικαιολογία για ό,τι θα μπορούσε να ακολουθήσει. Μάλιστα ήρθε και ένα ζευγάρι που ισχυρίστηκε το ίδιο, μέχρι που λίγο μετά όταν ασκούμασταν ήταν και οι δυο τους γρήγοροι και δεν έμεναν ποτέ χωρίς αναπνοή. Ειδικά όταν μαθαίναμε burpees, μια φρικτή άσκηση στην οποία πέφτεις πλήρως στο έδαφος και εν συνεχεία πηδάς πάνω με τα χέρια ψηλά. Στη συνέχεια την ξανακάνεις από την αρχή, ξανά και ξανά και ξανά.

Μετά από περίπου δέκα επαναλήψεις, συνειδητοποίησα ότι είχα αρχίσει να αναστενάζω βαριά και να βγάζω θορύβους. Κάτι που ήταν συναρπαστικό, επειδή δεν νομίζω ότι είχα βογκήξει ποτέ ξανά από άσκηση. Στη συνέχεια, ολοκληρώσαμε με απλά πηδηματάκια πάνω-κάτω, ακολουθούμενα από δέκα δευτερόλεπτα ανάπαυσης, τα οποία επαναλάβαμε για οκτώ φορές, πράγμα που δεν ακούγεται τρελό, αλλά ήταν σίγουρα το πιο δύσκολο που έχω κάνει ποτέ σε γυμναστική. Έπεσα στο πάτωμα αμέσως μετά, λίγα βήματα αφότου προσπάθησα να κατέβω τα σκαλιά για να φύγω.

Αλλά ήμουν τόσο κουρασμένη που δεν με ένοιαζε αν φαινόμουν ηλίθια. Σε εκείνο το σημείο το μόνο που ήθελα ήταν να πάω σπίτι, να ξαπλώσω και να μην επιστρέψω ποτέ.

Η ανησυχία για τους ανθρώπους που κάνουν έντονο CrossFit, ή σε ακατάλληλη μορφή, έχει οδηγήσει σε τουλάχιστον μία μήνυση, το 2008, κατά την οποία ο ενάγων, ένας ναυτικός μήνυσε γυμναστήριό του (όχι το ίδιο το Crossfit), υποστηρίζοντας ότι οι οδηγίες των εκπαιδευτών του προκάλεσαν ραβδομυόλυση, «μια κατάσταση κατά την οποία ο κατεστραμμένος ιστός των σκελετικών μυών διασπάται γρήγορα», πράγμα που προκαλείται από «ακραία σωματική άσκηση». (Αποσπάσματα από την Wikipedia.) Τα ούρα του είχαν αίμα και εισήχθη στο νοσοκομείο για ένα μήνα, ενώ τελικά κέρδισε 300.000 δολάρια. Για να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση σχετικά με την ακατάλληλη τεχνική, ο Διευθύνων Σύμβουλος της CrossFit, Greg Glassman έχει γράψει πολλά άρθρα για τη ραβδομυόλυση στον ιστότοπο, CrossFit Journal. Μάλιστα σε ένα από αυτά, το 2005 (τρία χρόνια πριν από την αγωγή), ο Glassman έγραψε:

«Μέχρι σήμερα έχουμε δει πέντε περιπτώσεις κόπωσης των μυών που σχετίζονται με CrossFit προπονήσεις. Κάθε περίπτωση είχε ως αποτέλεσμα τη νοσηλεία των πληγέντων.

Στην πιο δύσκολη από αυτές τις περιπτώσεις, ο ασθενής ήταν πολύ άρρωστος, ενώ στην πιο έυκολη από αυτές το άτομο δεν είχε κάποιο άλλο θέμα πέρα από πόνους. Ο πόνος δεν εξηγεί επαρκώς την ταλαιπωρία των μυών, όμως. Μια από τις χειρότερες περιπτώσεις, ήταν ένας άνδρας τρων σωμάτων ασφαλείας SWAT, ο οποίος αφηγήθηκε ότι παρά την αγωγή ενδοφλέβιας μορφίνης που ακολούθησε για έξι μέρες, ο πόνος που βίωνε δεν κόπαζε καθόλου».

Η εικόνα που συνόδευε τη δημοσίευση, κάτω από τη λέξη «RHABDO» -ραβδομυόλυση- ήταν ένα σχέδιο ενός άθλιου κλόουν που αιμορραγεί, συνδεδεμένου σε ένα μηχάνημα αιμοκάθαρσης, με τα νεφρά του στο πάτωμα. Τελικά το καρτούν-κλόουν έγινε γνωστό ως «θείος Rhabdo» και ένας συγγραφέας αργότερα τον αποκάλεσε, σε ένα δημοφιλές post στο «Medium» το 2013, «ανεπίσημη και ενοχλητική μασκότ του CrossFit».

Στο σπίτι, ο πόνος με έκανε απροσδόκητα ζαλισμένη, αλλά ένιωθα ευφορία. Ακόμα κι αν δεν αντιμετώπιζα rhabdo (ραβδομυόλυση) –LOL- μου άρεσε πολύ ο πόνος και το κάψιμο - μετά βίας μπορούσα να καθίσω κανονικά και εάν η δουλειά μου απαιτούσε να κινούμαι γρήγορα ή να ανεβοκατεβαίνω σκάλες, θα έπρεπε να πάρω μια βδομάδα άδεια. Ήταν σαν να υπήρχε ένα άλλο σώμα μέσα στο σώμα μου και να ξυπνάει. Και ήταν θυμωμένο, όχι επειδή το ενοχλούσα, αλλά επειδή μου είχε πάρει καιρό να θυμηθώ ότι υπήρχε. Και μου άρεσε να κουτσαίνω και να ουρλιάζω όταν κάθομαι, «ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΣ ΞΕΧΑΣΕ ΟΤΙ ΕΚΑΝΑ CROSSFIT, ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΩ».

Έτσι, έκανα αίτηση για να παρακολουθήσω μια σειρά μαθημάτων «On Ramp», δύο εβδομάδων, στα οποία μπορεί κανείς να μάθει πώς να κάνει το σύνολο των ασκήσεων του CrossFit σωστά, κάτι που είναι απαραίτητο για όποιον θέλει να συνεχίσει να κάνει CrossFit .

Το μάθημα που επέλεξα άρχιζε το πρωί. Αποδείχθηκε ότι το γυμναστήριο ήταν πολύ πιο αθόρυβo στις έξι το πρωί και μόνο τέσσερις από εμάς είχαν δηλώσει εκείνη την ώρα. Και ο προπονητής μας ήταν πραγματικά καλός και φαινόταν ευγενικός και συμπαθητικός, σε σχέση με το πόσο «φοβιστικό» ήταν να βρίσκεται εκεί. Επίσης, έμοιαζε να αντιλαμβάνεται τέλεια τα προσωπικά όρια του καθενός και βοηθούσε χωρίς να κάνει κανέναν να αισθανθεί ηλίθιος. Ήταν, επίσης, σε πολύ καλή «φόρμα», σε στυλ αρσιβαρίστα και είχε μια μεγάλη γενειάδα.

Έτσι, όλοι κουβεντιάσαμε λίγο και στη συνέχεια άρχισε να μας μαθαίνει κάποια πράγματα για το CrossFit. Για την επόμενη ώρα, εγώ είχα ιδρώσει και ένιωθα περίεργα, κάνοντας κάμψεις, κοιλιακούς και ψευτο-έλξεις στο μονόζυγο (με τη βοήθεια ενός μεγάλου λάστιχου). Είχε-δεν είχε πλάκα, ένιωσα μια ικανοποίηση όταν πήγα σπίτι μου και δεν θα μπορούσα να σταματήσω να λέω ότι έκανα CrossFit.

Αλλά κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο εβδομάδων, κάτι άλλαξε. Αυτό που ξεκίνησε ως μια επιθυμία να γίνω ΥΓΙΗΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΗ (δηλαδή, αδύνατη και «καυτή») άλλαξε λίγο, προσπαθώντας να κάνω τον προπονητή και τους άλλους γύρω μου σαν και εμένα ή προσδοκώντας να συμβαδίζω με έναν απλοϊκό και ανόητο τρόπο. Ήταν σαφές από την αρχή ότι δεν μπορούσα να συμβαδίσω, σε επίπεδο ασκήσεων και ότι σχεδόν τα πάντα έπρεπε να τροποποιηθούν ώστε να «χωρέσουν» στους φυσικούς περιορισμούς μου. Αλλά, ήταν ένα είδος απελευθέρωσης, διότι οι προπονήσεις ήταν κουραστικές. Δεν ήταν και τόσο τρομακτικό βέβαια. Και ήταν ωραίο να είσαι σε ένα δωμάτιο με μερικούς νέους ανθρώπους, που κάνουν κάτι καινούριο για αυτούς, παρόλο που φαίνεται ηλίθιο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.