To άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο VICE SpainΜε έχετε δει εκατοντάδες φορές: στέκομαι υπομονετικά στο περιθώριο κάποιας οικονομικής συνόδου κορυφής, ανοίγοντας την πόρτα υπό το φως των φλας των παπαράτσι, βάζοντας τον κεντρικό χαρακτήρα μιας ταινίας του '90 σε ένα δωμάτιο VIP, έτσι ώστε εκείνος να κυνηγήσει τον ανομολόγητο έρωτά του. Ναι, αυτός είμαι εγώ: ο γκρουμ.Η δουλειά μου είναι να ακούω τα πάντα και να βλέπω τα πάντα. Έχω γνώση κάθε μικρής λεπτομέρειας της προσωπικότητας του πελάτη, έτσι ώστε να ξέρω ακριβώς τι θέλουν, πολλές φορές πριν το καταλάβουν και οι ίδιοι.Πήγα τις βαλίτσες τους στο δωμάτιό τους και έβαλα να παίζει house μουσική στην τηλεόραση, όπως μου είχαν ζητήσει. Παρατήρησα τα κρεβάτια, ένα μονό και ένα διπλό, και κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο για κάποια οικογένεια, ή τουλάχιστον όχι κάποια «κανονική» οικογένεια. Μου ζήτησαν να ξεκλειδώσω τα παράθυρα –τα οποία συνήθως παραμένουν κλειδωμένα– οπότε και έτρεξα κάτω για να φέρω το κλειδί. Όταν γύρισα μετά από πέντε περίπου λεπτά, ήταν προφανές πως το πάρτι είχε ήδη ξεκινήσει. Η κοπέλα είχε μείνει με τα εσώρουχά της, ενώ ο «αδερφός» της ήταν γυμνός. Ο μεγαλύτερος κύριος ήταν πιο μαζεμένος. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα τους άκουγε όλος ο όροφος.Σε γενικές γραμμές, τα πράγματα ηρεμούν όσο προχωράει η νύχτα. Μια ειρηνική ατμόσφαιρα απλώνεται στους διαδρόμους, καθώς τα δωμάτια ησυχάζουν και οι καλεσμένοι πέφτουν για ύπνο. Αυτή η ηρεμία μου λέει πως έχω κάνει καλά την δουλειά μου. Όλοι οι καλεσμένοι είναι ευχαριστημένοι και κοιμούνται ευτυχισμένοι.Κάπου εκεί, προς το τέλος της βραδιάς, όταν η επόμενη βάρδια έρχεται για να αναλάβει το πρωινό και να φτιάξει αυτά που δεν πρόλαβα να φτιάξω εγώ, φτάνει και η δική μου ώρα να φύγω. Πολλές φορές, καθώς περπατάω προς το σπίτι, προσπαθώ να σκεφτώ τι έκτροπα θα φέρει η επόμενη νύχτα, αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να μαντέψω.Που είναι νομίζω και ο λόγος που λατρεύω την δουλειά μου.Photo via flickrΑκολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ