Είναι γενικά αποδεκτό ότι τα τελευταία χρόνια στη Δύση, ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από την ιδέα του θανάτου περισσότερο παρά ποτέ, παρά την εξύμνηση της βίας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Όμως πώς είναι να παίρνεις τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου; Ποιες είναι οι επιπλοκές μιας δολοφονίας που δεν απαθανατίζεται και τόσο από το Χόλιγουντ; Μετά από πολλά τηλεφωνήματα και ώρες «ψαρέματος» στο διαδίκτυο, βρήκα τέσσερις τύπους οι οποίοι είχαν κάποιου είδους εμπειρία από την πρόκληση του θανάτου κάποιου ανθρώπου και ήταν πρόθυμοι να τη μοιραστούν. Ακολουθούν οι ιστορίες τους με τα δικά τους λόγια. (Όλα τα ονόματα και τα στοιχεία αναγνώρισης έχουν αφαιρεθεί).

Η χειρότερη στιγμή της ζωής μου ήταν το καλοκαίρι του 2014, γύρω στις 21.30 μ.μ. Οδηγούσα προς το σπίτι περνώντας από ένα σημείο της πόλης που έχει στριπτιζάδικα και φθηνά ξενοδοχεία και είναι αρκετά σκοτεινό. Έστριβα σε μια γωνία και είδα έναν μεγαλύτερο άνδρα, γύρω στα 60, με γκρίζα μαλλιά, ψηλό και αδύνατο. Σκέφτηκα «γαμώτο, θα τον χτυπήσω τον τύπο» και κορνάρισα. Είχε χρόνο να τρέξει αλλά συνέχισε να περπατάει με τον ίδιο ρυθμό. Έτσι πάτησα τα φρένα, προσπάθησα να τον αποφύγω αλλά τον χτύπησα.

Σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο ακούστηκε το σφύριγμα των φρένων, η θραύση γυαλιών και το… τσαλάκωμα των λαμαρινών. Πήδηξα έξω από το αυτοκίνητο για να δω εάν ήταν ΟΚ, αλλά ήταν αναίσθητος με το δεξί του πόδι σπασμένο στην κνήμη. Αρκετοί άνθρωποι σταμάτησαν και κάποιος με ρωτούσε τι να κάνει. Του είπα να καλέσει βοήθεια.

Αργότερα, αφού είχα πάει στο σπίτι, ο μπαμπάς μου δέχθηκε τηλεφώνημα από την αστυνομία που μας ενημέρωσε ότι ο τύπος είχε πεθάνει. Τις ημέρες που ακολούθησαν, προσπάθησα να συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου και είπα για το περιστατικό σε όσο το δυνατό λιγότερους ανθρώπους. Η μητέρα μου είχε άλλα σχέδια, όμως, και το είπε σε όλη την ευρυτέρη οικογένειά μου. Δυο εβδομάδες αργότερα, στον γάμο της αδερφής μου, όλοι με αγκάλιαζαν και μου έλεγαν ότι δεν έκανα τίποτα λάθος. Απλά ήθελα όλα να γίνουν όπως πριν. Όμως όσο κι αν θέλεις να ξεχάσεις, δεν μπορείς. Καθημερινά σκέφτομαι αυτό τον άνθρωπο. Τι θα έκανε σήμερα εάν δεν με είχε συναντήσει στη ζωή του;

Μου επέβαλλαν πρόστιμο για υπέρβαση του ορίου ταχύτητας, αλλά ακόμα δεν έχω πάει στο δικαστήριο. Εάν υπάρχει ένα πράγμα που έμαθα, αυτό είναι να μην περνάω παράνομα το δρόμο. Σοβαρά περπατήστε όπου είναι ασφαλές.

Είμαι από μια μικρή πόλη. Αποφοίτησα από το Λύκειο το 2005, κατατάχθηκα στον στρατό και δήλωσα εθελοντής για να πάω στο τάγμα ανιχνευτών. Αυτοί οι τύποι ζουν έχοντας τη στάση «Είμαστε καλύτεροι από εσάς επειδή είμαστε υπόλογοι για αυτό». Αυτό οικοδομεί μια νοοτροπία που μοιάζει πολύ με εκείνη του Γυμνασίου όπου κανένας δεν θέλει να είναι ο τελευταίος που θα χάσει την παρθενιά του. Τσακωνόμασταν μεταξύ μας για το πρώτο χτύπημα της αποστολής. Δεν σκεφτόσουν πώς θα ήταν να πάρεις τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου ή πώς θα νιώθεις μετά.

Μου συνέβη το βράδυ πριν από τη γιορτή της μητέρας, το 2007. Απλά θυμάμαι να στέκομαι όρθιος με τον αρχηγό της ομάδας μου και τον συγκάτοικό μου, κοιτάζοντας μέσα από το σκόπευτρό μου και να ανταλλάσω πυροβολισμούς με κάποιους που ήταν κρυμμένοι πίσω από ένα οπλοπολυβόλο. Όταν σηκώθηκε ο πρώτος, ήταν σα να εκτινασσόταν ένα πλαστικός στόχος. Απλά πυροβόλησα. Όταν έκατσε η σκόνη, είχαμε σκοτώσει έξι άτομα. Ακόμα δυο πέθαναν στο νοσοκομείο.

Φιλικές δυνάμεις ήρθαν και περισυνέλλεξαν τις σορούς τους και εμείς γυρίσαμε πίσω στη διμοιρία όπου όλοι μας έδιναν συγχαρητήρια. Εβδομάδες αργότερα, καθώς προχωρούσε η ανάπτυξη των δυνάμεων, σιγά-σιγά άρχιζα να εξανθρωπίζω τα παραμορφωμένα πρόσωπα των ανθρώπων που είχαμε σκοτώσει. Αναρωτήθηκα εάν στο σπίτι τους υπήρχε κάποιο μικρό κοριτσάκι που έκλαιγε επειδή ο μπαμπάς της δεν επέστρεψε ή μια σύζυγος της οποίας ο άνδρας χάθηκε πια για πάντα.

Ήμουν εκεί τόσο πολύ που σταμάτησε να με νοιάζει ο θάνατος. Δεν φοβόμουν και απλά δέχθηκα τα πάντα. Αλλά όταν συνειδητοποίησα ότι είχα εξαλείψει ένα ανθρώπινο ον, ήταν το απόλυτο ψυχικό βασανιστήριο.

Η μαμά και ο μπαμπάς χώρισαν όταν ήμουν τεσσάρων, αλλά εκείνος δεν βγήκε ποτέ από το οικογενειακό κάδρο. Άλλωστε ερχόταν πάντα στα οικογενειακά δείπνα στις γιορτές. Την Πρωτοχρονιά και την 4η Ιουλίου, ο μπαμπάς και εγώ πηγαίναμε στην προβλήτα και πάντα μιλούσαμε για τις ΗΠΑ και την παγκόσμια ιστορία ή βλέπαμε τα βεγγαλικά πάνω από το Σαν Φρανσίσκο. Πάντα, έως και πέρυσι.

Οι πνεύμονές του ήταν σε κακή κατάσταση και δεν μπορούσε να αναπνεύσει αρκετό οξυγόνο. Την ημέρα πριν από την εισαγωγή του σε ένα άσυλο ειδικής φροντίδας, οι θεράποντες γιατροί του έκαναν συμβούλιο για να συζητήσουν τα επόμενα βήματα. Δεν ήθελε να μπει σε αναπνευστήρα και δεν υπήρχαν και πολλά που μπορούσες να κάνεις.

Περίπου 4 ώρες πριν να πεθάνει, με έβαλε να τον σηκώσω να κάτσει. Μου έπιασε τα χέρια και είπε «Εγώ… Νομίζω θέλω να κλείσω την παροχή οξυγόνου». Με αγκάλιασε. Έβγαλε τη μάσκα του και ζήτησε από τη νοσοκόμα να φύγει. Έπειτα τον βοήθησα να ξαπλώσει και κράτησα το χέρι του.

Δεν θυμάμαι τη στιγμή που τα μάτια του σταμάτησαν να κινούνται, αλλά δεν έκλεισαν. Ανέπνεε ακόμα, πιο αργά, αλλά χωρίς να προσπαθεί, όχι εδώ πλέον. Συνειδητοποίησα ότι το χέρι του ήταν εντελώς άτονο σε αυτό το σημείο, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που απλά κοιμάσαι. Μέσα μου επαναλαμβανόταν ο εσωτερικός διάλογος ξανά και ξανά: στηρίζαμε ο ένας τον άλλον όλη μου τη ζωή, μέχρι το τέλος και τώρα πραγματικά θα μου λείψει να μιλάω μαζί σου.

Άρχισα να περπατάω γύρω-γύρω στο δωμάτιο με τα χέρια στο κεφάλι μου και να σκέφτομαι «Τι σκατά κάνω τώρα;». Έβαλα όλα τα πράγματά του σε μια σακούλα σκουπιδιών και την έβγαλα έξω. Στάθηκα δίπλα του χωρίς να ρωτήσω τίποτα. Μόνος του έκανε την επιλογή. Απλά τον βοήθησα να δράσει. Είμαι κάτι παραπάνω από υπερήφανος για αυτόν που δεν με ανάγκασε να αποφασίσω μόνος μου.

Όλα αυτά συνέβησαν στην επαρχιακή βόρεια Φλόριντα. Ήμουν 18 ετών αλλά ποτέ από εκείνους που πήγαιναν σε πάρτι. Ήμουν στο σπίτι μόνος, στον υπολογιστή, απλά σερφάροντας. Γύρω στις 9 το βράδυ, άκουσα το παράθυρο του σαλονιού να σπάει.

Ειλικρινά δεν θυμάμαι να σκέφτηκα πολύ τι να κάνω. Απλά πήρα το άδειο όπλο μου κάτω από το κρεβάτι, άρπαξα τις τέσσερις σφαίρες από το κομοδίνο δίπλα, το γέμισα. Αφού είχε οργανώσει την άμυνά μου, τηλεφώνησα στην Άμεση Δράση και είπε στον τηλεφωνητή ότι υπήρχε εισβολέας στο σπίτι μου. Εκείνη μου έλεγε να μην αντισταθώ όταν ο εισβολέας πέρασε την πόρτα του δωματίου μου. Το όπλο μου ήταν στο ύψος του κέντρου του σώματός του. Όπλισα και του φώναξα να βγει έξω. Απλά κάθισε εκεί, κοιτώντας με και ζυγίζοντας τις πιθανότητές του. Έπειτα κινήθηκε ξαφνικά και έβγαλε ένα πιστόλι από το παντελόνι του.

Αυτό που με ανησυχεί είναι το συγκεκριμένο σημείο: δεν δίστασα ούτε δευτερόλεπτο. Αμέσως μόλις τα χέρια του άγγιξαν το όπλο, πυροβόλησα. Ο πρώτος πυροβολισμός κατέστρεψε το θώρακά του και τη σπονδυλική του στήλη. Κατέρρευσε. Με τον δεύτερο πυροβολισμό ανατινάχθηκε το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλιού του. Η χειρίστρια στην Άμεση Δράση μου φώναζε για να απαντήσω. Έτρεμε από αυτό που είχε συμβεί και ακούστηκε ανακουφισμένη όταν άκουσε τη φωνή μου από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου. Της είπα ότι ήμουν ΟΚ και πως ο εισβολέας ήταν νεκρός. Έμεινε στη γραμμή μαζί μου μέχρι που έφθασε η αστυνομία.

Μετά από αυτό βγήκα στην μπροστινή βεράντα με τον παππού μου. Θυμάμαι να κάνω εμετό και να κλαίω. Δεν μπορώ καθόλου να χωνέψω πως αφαίρεσα μια ζωή. Αλλά εάν βρισκόμουν ξανά στην ίδια κατάσταση, πάλι θα πατούσα την σκανδάλη. Θα προστατέψω τη ζωή μου και τη ζωή εκείνων που αγαπώ.

Illustrations: Molly Rose Dyson

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.