Kαταρχάς, ντρέπομαι που είδα το «Southpaw» (Αριστερόχειρας) με τόση χρονική καθυστέρηση, από τη στιγμή που η ταινία «πάτησε» Ελλάδα. Δεδομένου ότι παρα-ασχολούμαι με την πυγμαχία (γενικά με το εντός ρινγκ «ξύλο»), τόσο καιρό ένιωθα σαν σεξομανή που δεν είχε δει το «50 Shades of Grey». Ναι, τόσο χάλια. Η ώρα όμως έφθασε, είδα την ταινία και σήμερα αποφάσισα να αποκτήσω μερικούς ακόμα haters, αν και ο σκοπός μου δεν είναι να «κράξω» την ταινία-σταθμό σε αυτό το είδος, δηλαδή το Rocky Balboa, αλλά να πω (με τον τρόπο μου) ένα «μπράβο» στους συντελεστές του Southpaw.

Κατανοώ ότι είναι (ίσως) φυσιολογικό, το εξελιγμένο να είναι και καλύτερο - καινούρια τεχνολογία, νέα μέσα, πιο πλούσιες παραγωγές. Ωστόσο, ακόμα και σήμερα, φιλμ όπως τα «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» και το «Καζαμπλάνκα» δεν έχουν ξεπεραστεί, όσες ταινίες κι αν κυκλοφόρησαν για τον Εμφύλιο Πόλεμο της Αμερικής ή τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Να, λοιπόν, οκτώ λόγοι που το Southpaw κατάφερε να κερδίσει -στα σημεία- τα Rocky.

Αυτό θα μπορούσα να το γράψω κι αλλιώς: καλύτερη υποκριτική ικανότητα του Jake Gyllenhaal σε σχέση με τον Sylvester Stallone. Νομίζω, δεν είμαι ο μόνος που δεν έχει την καλύτερη άποψη για τις περιορισμένες υποκριτικές ικανότητες του Stallone. Ή, αν θέλετε, για τις περισσότερες υποκριτικές ικανότητες του Gyllenhaal σε σχέση με τον Stallone. Όσοι έχετε βάλει ποτέ γάντια στη ζωή σας, έχετε ανεβεί στο ρινγκ και είδατε την ταινία, νομίζω ότι θα νιώθατε απόλυτα τον πραγματικό πόνο του Billy Hope, τον οποίον υποδύεται ο Gyllenhaal, μετά από κάθε αγώνα. Αυτή η αίσθηση ξυλοκοπήματος που έχεις, άσχετα με το αν έχεις κερδίσει ή χάσει. Αυτό που, άπαξ καθίσεις μετά τον αγώνα, δεν μπορείς να σηκωθείς. Αυτό, το πέτυχε απόλυτα ο Gyllenhaal και μπράβο του.

Ε, ναι. Έτσι είναι, πάνω-κάτω, οι πυγμάχοι. Τουλάχιστον η πλειοψηφία τους. Ευλύγιστοι και με φυσιολογικά κιλά. Προφανώς υπάρχουν και οι βαρέων βαρών αθλητές, αλλά δεν είναι τόσοι πολλοί και καλοί. Στους περισσότερους αγώνες δε, το main fight είναι σχεδόν πάντα μεταξύ φυσιολογικών, σε κιλά, αντιπάλων. Βλέπε μεγάλους πρωταθλητές τύπου Muhammad Ali, Manny Pacquiao, Floyd Mayweather και πάει λέγοντας. Ο Rocky, απ' την άλλη, θύμιζε περισσότερο bodybuilder ή πορτιέρη, παρά πυγμάχο.

Όπως και να το κάνουμε, η πυγμαχία δεν είναι μόνο νοκ-άουτ. Βασικά, είναι όλα τα άλλα και, στο τέλος, υπάρχει το νοκ-άουτ. Το «μπαμ και κάτω» με ένα χτύπημα είναι πολύ ωραίο να το βλέπουμε -συμφωνώ- αλλά είναι too good to be true για να συμβαίνει πάντα. Στις ταινίες του Rocky θυμάμαι να βλέπω μία γροθιά ανά 10-και-βάλε δευτερόλεπτα και τελικά ένα νοκ-άουτ. Αντιθέτως, στο Southpaw, βλέπεις συνδυασμούς, ντιρέκτ, κροσέ, άμυνες, πραγματικές κινήσεις.

Φθάνοντας στα μισά αυτής της -ας πούμε- ανάλυσης, μπορώ να πω ότι το Southpaw είναι μια ταινία απ' την οποία μπορείς να μάθεις τα βασικά της πυγμαχίας: ότι το παν είναι η σωστή άμυνα -αποφυγές, μπλοκ κ.τ.λ.- και ότι δεν πρέπει ποτέ να παρασύρεσαι από τον ρυθμό του αντιπάλου. Μεταξύ πολλών-πολλών άλλων, μαθαίνεις και κάτι για πολύ προχωρημένους. Ότι μπορείς να αλλάξεις γκαρντ, a.k.a. θέση μάχης (ο τρόπος που στέκεσαι με το ένα πόδι πιο μπροστά από το άλλο) για να μπερδέψεις τον αντίπαλο - εξού και ο τίτλος της ταινίας που σημαίνει αριστερόχειρας ή, σε πιο ελεύθερη μετάφραση, ανάποδη γκαρντ.

Ορμώμενος από το παραπάνω, ήρθε η ώρα να θίξω κάτι βασικό: τον τίτλο. Νομίζω είναι 1-0 έυκολα υπέρ του Southpaw. Τουλάχιστον, το Southpaw σημαίνει κάτι - είπαμε Αριστερόχειρας. Κάποιος κάθισε και σκέφτηκε πώς θα μπορούσε να ονομαστεί αυτή η ταινία για να πουλήσει ή, έστω, να έχει κάποιο νόημα. Το Rocky, απ' την άλλη, πόσο safe και τύπου βαριέμαι-να-βγάλω-τίτλο επιλογή ήταν; Ξεκάθαρα, ψηφίζω Southpaw.

Λοιπόν, οι πυγμάχοι ούτε ανεβοκατεβαίνουν σκαλιά στη Μόσχα μες στο καταχείμωνο, ούτε προπονούνται με κατεψυγμένα κρέατα αντί για σάκο - βλέπε Rocky. Έχουν (και είχαν πάντα) όλοι τις σχολές τους και προπονούνται κα-νο-νι-κά, έστω και με σκισμένα γάντια ή σάκο, έστω σε γεμάτες από υγρασία υπόγειες σχολές. Αλλά σχολές, κανονικές, με εξοπλισμό.

Επειδή «ποτέ μη λες ποτέ», δεν αποκλείω κάποια στιγμή στην πυγμαχική ζωή σου να συναντήσεις κάποιον ασυνήθιστο (σε μέγεθος) αντίπαλο τύπου Ρώσος. Πόσο μάλλον να τον κερδίσεις κιόλας. Στο Southpaw, όμως, θα δεις «ανθρώπινα» πράγματα - και τον αντίπαλο «κωλόπαιδο» και τον πιο low profile, αλλά γενικά κανονικούς σε μέγεθος τύπους που θα συναντήσεις στην αληθινή πυγμαχική ζωή σου.

Όρκο δεν παίρνω, αλίμονο. Όμως, όλα έδειξαν η ταινία να μην έχει sequel. Επιτέλους, αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, δεν χρειάζεται όλες οι ταινίες να έχουν «2», «3», «4» κ.τ.λ. Άλλωστε, μετά το 1ο, άντε και το 2ο, τα επόμενα sequels είναι συνήθως fail. Έτσι, το Rocky Balboa πραγματικά δεν νομίζω ότι χρειαζόταν να φθάσει τόσο μακριά. Τόσο, δηλαδή, που στο τελευταίο Rocky, ο Stallone (ηλικιακά) έμοιαζε λιγότερο με αθλητή και περισσότερο με τον παππού του αθλητή. Τουλάχιστον, το Southpaw φαίνεται να τελείωσε μια κι έξω.

Όσοι δεν έχετε δει το Southpaw, να το δείτε. Είναι μία ταινία που, τελικά, εμπνέει και δεν είναι αυστηρά πυγμαχική. Έχει μία πλοκή που μπορεί να καταλάβει και να συγκινηθεί εύκολα ο καθένας, μιας και μπλέκει οικογενειακά προβλήματα, βία, παιδική ψυχολογία - κοινωνικά ζητήματα. Κι αυτό ίσως θα μπορούσε να είναι το #9 της παραπάνω λίστας.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.