Οι φωτογραφίες είναι από το επίσημο site της ταινίας
Όσοι με ξέρουν καλά μπορούν να πουν με σιγουριά ότι σπάνια δείχνω τον ενθουσιασμό μου, κάτι το οποίο ισχύει και για τις ταινίες. Ναι, έχω τις αγαπημένες μου, έχω αυτές που μισώ, αλλά σχεδόν ποτέ δεν θα με ακούσεις να λέω «φίλε, γαμάει, είναι η καλύτερη ταινία ever» – εκτός κι αν είναι το Καζαμπλάνκα, το Trainspotting, το Star Wars (πρώτη τριλογία παρακαλώ) και ο Νονός. OK, αυτός ο «κανόνας» μου δεν άλλαξε ούτε με το Spotlight, που πιστεύω ότι είναι το καλύτερο φιλμ που είδα τους τελευταίους μήνες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αν είσαι από αυτούς που δεν έχουν δει την ταινία, πάρε μια γεύσηΓια όσους δεν ξέρουν, η ταινία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα: δηλαδή στην ερευνητική δημοσιογραφική ομάδα της εφημερίδας The Boston Globe, που ανακάλυψε το σκάνδαλο με την κακοποίηση παιδιών από καθολικούς ιερείς. Ενώ κέρδισε και το Όσκαρ καλύτερης ταινίας – και παραλίγο να χάσω εγώ ένα στοίχημα. Όχι ότι δεν άξιζε να πάρει το χρυσό αγαλματάκι, αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι η συντηρητική Ακαδημία (ξέρεις, αυτή που με δυσκολία δίνει Όσκαρ σε μαύρους και τις γυναίκες τις έχει για γλάστρες στη σκηνή) θα πήγαινε κόντρα στην Εκκλησία. Που όλοι ξέρουμε τι σημαίνουν Εκκλησία και θρησκεία στην Αμερική. Και στην τουαλέτα να πας, μόλις τελειώσεις, ένα «God bless America» το λες.
Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece.
Λοιπόν, η ταινία του Tom McCarthy είχε πάρα πολλά ωραία, αλλά και ένα άσχημο. Όμως, από τη στιγμή που δεν είμαστε σκατόψυχοι, ας ξεκινήσουμε με τα καλά.
Ας πούμε τα καλά:
Το καστ, για αρχή, ήταν καταπληκτικό. Και δεν λέω μόνο από την άποψη ότι ήταν ένα all-star καστ. Οι ρόλοι τους ταίριαζαν γάντι. Ναι, οι Mark Ruffalo, Michael Keaton, Rachel McAdams, Liev Schreiber αξίζουν συγχαρητήρια. Όπως φυσικά και στον McCarthy, που κατάφερε να κρατήσει τις ισορροπίες παρότι είχε να κάνει με σταρούμπες του Hollywood. Το εντυπωσιακό ήταν ότι ο McCarthy τα μοίρασε όλα, ακόμα και τα κουκούτσια. Κανείς δεν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και συγχρόνως όλοι ήταν οι πρωταγωνιστές. Υπέροχο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Γιάννης Μπουτάρης Λέει Ότι Είναι Ακόμα «Ονειροπαρμένος»Δείτε ακόμα:Οι Συνεντεύξεις Εκνευρίζουν τον Άρη ΣερβετάληΓια το σενάριο δεν έχω να πω πολλά. Είπαμε, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, αξίζει να δεις πώς ξετυλίχτηκε το κουβάρι σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του 21ου αιώνα στις ΗΠΑ.Η σκηνοθεσία ήταν ό,τι έπρεπε: γρήγορες σκηνές και πλοκή, με αποτέλεσμα να μην κάνει καθόλου κοιλιά στα 129 λεπτά. Ενώ, για το τέλος, η μουσική του Howard Shore ήταν όσο σκοτεινή έπρεπε. Το κερασάκι σε μια καταπληκτική τούρτα.
Κι ας κλάψουμε τώρα όλοι με το άσχημο:
Αν θέλεις να γίνεις δημοσιογράφος στην Ελλάδα, μη δεις το Spotlight. Κι αν το δεις, μην ψαρώσεις ότι έτσι είναι η δημοσιογραφία (στην Ελλάδα και πάλι, για άλλες χώρες δεν παίρνω όρκο). Δηλαδή, άραξε μισό λεπτό και δες ξανά την ταινία στο μυαλό σου, χωρίς να δίνεις βάση στην πλοκή, τη σκηνοθεσία, στο πόσο γουστάρεις τον Ruffalo και θέλεις να πηδήξεις τη McAdams. Τι μας μένει;Τέσσερις τύποι που δουλεύουν σε μια εφημερίδα (που δεν είναι φάση μεγαθήριο, όπως οι New York Times). Αυτοί οι τέσσερις τύποι, που λες, δεν είναι μαζί με τους υπόλοιπους δημοσιογράφους της εφημερίδας The Boston Globe, έχουν τον δικό τους χώρο, επειδή είναι ερευνητική ομάδα και ψάχνουν το αποκλειστικό, που θα χαλάσει κόσμο, θα συζητιέται για χρόνια και που, ξέρεις, ίσως μια μέρα γίνει και ταινία (καλή ώρα). Φυσικά, όπως ξέρουν όλοι –μέχρι και τα αφεντικά της BG–, τα αποκλειστικά δεν βγαίνουν στα περίπτερα μαζί με τα πατατάκια και τις τσίχλες. Πρέπει να το ψάξεις, γι' αυτό και όλοι λένε σε αυτούς τους τέσσερις τύπους «χαλαρά, παιδιά, να το βγάλουμε σωστά». Κι όπως απροκάλυπτα λένε σε κάποιο σημείο της ταινίας, αυτό μπορεί να τους πάρει και ένα χρόνο. Όπου σε αυτό τον χρόνο ΔΕΝ γράφουν άλλα θεματάκια και ψάχνουν την αποκλειστικάρα. Απλώς ψάχνουν την αποκλειστικάρα.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
