Μπήκαμε στο Aρχηγείο της πιο Γνωστής Σέχτας της Αυστραλίας

To θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Με έδρα τους λόφους έξω από τη Μελβούρνη, στα μέσα της δεκαετίας του ΄60, «Η Οικογένεια» (The Family) ήταν μια new age σέχτα που δημιουργήθηκε από τη δασκάλα γιόγκα, Anne Hamilton-Byrne. Όπως συνηθίζεται, η Anne αυτοανακηρύχθηκε σε μετενσάρκωση του Χριστού και άρχισε να διαδίδει ένα θρησκευτικό δόγμα - κράμα χριστιανισμού και ανατολίτικου μυστικισμού. Τις δύο επόμενες δεκαετίες, παρόλο που της αποδίδονταν πολλές ενοχλητικές κατηγορίες, «Η Οικογένεια» μεγάλωσε αρκετά, αποκτώντας μια μικρή περιουσία στη διαδρομή.

Το 1987, η Ομοσπονδιακή Αστυνομία της Αυστραλίας εισέβαλε σε ένα από τα σπίτια της Οικογένειας, στο Eildon, για να βγάλει έξω έξι παιδιά που μεγάλωναν σε εικονική απομόνωση. Συνολικά 14 παιδιά, τα περισσότερα υιοθετημένα, μεγάλωναν μεταξύ του Eildon και του όρους Dandenong και πίστευαν ότι ήταν τα βιολογικά παιδιά της Hamilton-Byrne. Ντύνονταν με τα ίδια ρούχα και τα μαλλιά τους ήταν βαμμένα με το ίδιο οξυζαρισμένο ξανθό. Τα χτυπούσαν, τα άφηναν νηστικά και τα ανάγκαζαν να παίρνουν ψυχεδελικά ναρκωτικά, συμπεριλαμβανομένου του LSD.

Η AnneHamilton-Byrne δεν πήγε ποτέ φυλακή και, σήμερα, πάσχουσα από αμνησία βρίσκεται σε ένα γηροκομείο της Μελβούρνης. Αφού η οργάνωση δεν είχε ηγέτη, σταδιακά έφυγε από το προσκήνιο. Όμως τον Απρίλιο, το Fairfax αναφέρθηκε στη νομική μάχη για την έδρα της σέχτας στο όρος Dandenong, η αξία της οποίας εκτιμάται γύρω στο 1,5 εκατομμύριο δολάρια. Όπως δήλωσε το μέλος της MichaelStevenson-Helmer στο Fairfax, «τις καλές μέρες ήταν γεμάτο, αλλά τώρα ο κόσμος είναι πολύ απασχολημένος ή πολύ κουρασμένος ή πολύ γερασμένος. Υποθέτω ότι συμβαίνει σε κάθε ίδρυμα ή εκκλησία, όταν οι άνθρωποι γερνούν».

Δεν ήμουν σίγουρος εάν αυτό σήμαινε ότι ο χώρος χρησιμοποιούνταν ή είχε εγκαταλειφθεί. Ήθελα να δω μόνος μου τι γίνεται, αλλά κανένας δεν απάντησε στα πολλά mail και τηλεφωνήματά μου. Η περιέργεια, λοιπόν, με ώθησε να οδηγήσω μέχρι εκεί και έτσι βρέθηκα να στέκομαι έξω από την πύλη του.

Λοιπόν, είναι θλιβερό.

Πηδάω τον φράχτη και περπατάω για λίγο. Το μόνο που βλέπω είναι δέντρα και γρασίδι. Τίποτα που να θυμίζει σέχτα, μέχρι στιγμής.

Έπειτα, βλέπω ένα κτήριο που μου θυμίζει το παρεκκλήσι του παλιού δημοτικού σχολείου μου. Ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο με φρικάρει περισσότερο. Παίρνω ένα μικρό ξύλο από το χώμα για να το χρησιμοποιήσω ως όπλο στην περίπτωση που τα πράγματα πάνε στραβά. Ο 9χρονος που κρύβω μέσα μου πιστεύει ότι είναι πολύ κουλ η φάση. Ο ενήλικος έχει «χεστεί» πάνω του.

Είναι αυτό μπολάκι φαγητού για σκύλο; Αγαπώ τα σκυλιά αλλά δεν χρειάζομαι να μου την πέσουν ένα μάτσο κυνηγόσκυλα, να με κατασπαράξουν και να κουρελιάσουν τα ρούχα μου.

Δείχνει σαν να μην κατοικείται από κανέναν.

Δεν είναι αστείο το πόσο προσπαθείς να κάνεις ησυχία, αλλά κάθε βήμα που κάνεις ακούγεται σαν να πέφτει παλαιστής σούμο μέσα σε δεξαμενή με πατατάκια;

Χτύπησα την πόρτα. Τίποτα.

Λοιπόν, θα ήταν απλά αγενές να μη χρησιμοποιήσω τη σκάλα.

Η οροφή δεν ήταν εντυπωσιακή.

Το πράγμα ήταν αρκετά συγυρισμένο.

Στρίβω σε μια γωνία και παρατηρώ ένα φως. Χτυπάω, αλλά κανένας δεν απαντάει. Μέσα στο δωμάτιο βρίσκεται ένα μικρό γραφείο με μερικά χαρτιά σκορπισμένα τριγύρω και μόνο ένα στυλό. Ακριβώς εκτός εστίασης της φωτογραφικής, είναι ένα μονό κρεβάτι.

Αποφασίζω να συνεχίσω την εξερεύνηση και βρίσκω αυτό το μονοπάτι. Βλέπω ένα λουτρό πουλιών, αλλά δεν υπάρχουν πουλιά.

Βαδίζω με δυσκολία ανάμεσα από έναν θάμνο και τελικά φθάνω σε μια άλλη ανοιχτή πεδιάδα. Έπειτα, με τον πιο κλισέ τρόπο, ακούω ένα κλαδί να σπάει πίσω μου. Οκ, τη γάμησα τώρα. Παλεύω ή την κοπανάω; Αλλά δεν κάνω τίποτα από τα δυο. Αντί αυτού γυρνώ σιγά και βλέπω…

Ένα γαμημένο εμού.

Έπρεπε να βγάλω σέλφι, έστω και εάν έβγαινε θολή.

Ανάμεσα στους θάμνους, στο βάθος, βρίσκω ένα ημι-μυστικό μονοπάτι. Ήρθε η ώρα να ερευνήσω το λαγούμι του κουνελιού.

Τρομακτικά όμορφα.

Από εδώ μοιάζει με ένα κανονικό σπίτι.

Αυτό είναι το σημείο που συνειδητοποιώ ότι εάν πεθάνω σήμερα, υπάρχει μια ολόκληρη μπάρα Snickers που δεν έχω φάει. Γαμώτο.

Ναι, κανένας δεν ζει εδώ.

Αποφασίζω να χαλαρώσω με το, νέο μου φίλο, το εμού, για λίγο και σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσω πληροφορίες, αλλά δεν μιλάει. Τον έχουν εκπαιδεύσει καλά.

Αποχαιρετώ τον νέο μου φίλο και αποφασίζω να επιστρέψω σπίτι και να φάω τη Snickers μου. Εάν κάποτε μια σέχτα ζούσε σε αυτόν τον χώρο, τώρα έχουν πολύ καιρό να έρθουν.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.