Βρεθήκαμε στα Backstage του Fashion Show της Σχεδιάστριας Athina Korda

Συνάντησα την Athina Korda λίγο πριν τη συμμετοχή στο Athens Xclusive Designers Week - AXDW παρουσιάζοντας τη συλλογή "GOLD SCANS" για τη Άνοιξη-Καλοκαίρι 2015 όπου και έκλεισε τη βραδιά. Βρεθήκαμε στο showroom της λίγες μέρες πριν το show και εν μέσω πανικού για να προλάβουν να γίνουν όλα όσα χρειάζονται. Έχει ένα μικρό team που την βοηθάει και την στηρίζει, αλλά κάνει πάρα πολλά πράγματα μόνη της και αυτό οφείλεται στο ότι έμαθε να εργάζεται από νωρίς στην βιοτεχνία που έχει η οικογένεια της. Μιλήσαμε για την επερχόμενη συλλογή της, τις υποκουλτούρες, την πόλη μας και την αυστηρή συμπεριφορά που επιθυμεί να έχουν τα ρούχα της.

VICE: Είναι η έκτη φορά που παρουσιάζεις συλλογή σου και η τρίτη φορά στο Athens Χclusive Designers Week, τι διαφορετικό θα έχει αυτή η φορά; 
​Athina Korda: Αυτό το concept είναι τελείως διαφορετικό. Μέχρι τώρα αυτά που είχα παρουσιάσει ήταν λίγο πιο σκοτεινά. Προτιμώ να δουλεύω με σκοτεινά χρώματα ενώ τα υφάσματα συνήθως είναι τα ίδια.

Τι υφάσματα προτιμάς να δουλεύεις; 
​Προτιμώ πολύ τα σταθερά γιατί μπορώ να δίνω σχήματα. Και ουσιαστικά αυτό που κάνω στο χαρτί μπορώ να το μεταφέρω στο ύφασμα πολύ πιο εύκολα. Αυτό είναι πολύ βασικό. Όπως για παράδειγμα την καπαρντίνα. Υπάρχουν πολλά σταθερά υφάσματα που έχουν μια τελείως διαφορετική «συμπεριφορά» από αυτή που έχουν τα ζέρσεϊ ή άλλα πιο ελαστικά, και συνήθως έχουν άλλο βάρος και άλλο πέσιμο στο σώμα.

Αυτό έχει για σένα και κάποια συμβολική ερμηνεία; Δηλαδή το να έχει μια αυστηρότητα;
​Μου αρέσει η αυστηρότητα πάνω στο ρούχο. Βασικά αγαπώ την αυστηρότητα σε οτιδήποτε στη ζωή μου. Μου αρέσει τα πράγματα και τα σχήματα να είναι ξεκάθαρα, και με το να χρησιμοποιώ τέτοια υλικά και υφάσματα, μπορώ και το επικοινωνώ αυτό. Ακόμη και σε πολύ πιο ελεύθερα σχέδια, πάντα θα βάλω κάτι σκληρό επάνω.

Αυτό από πού προέρχεται αυτή η αυστηρότητα σαν επιρροή;
​Δεν το έχω αναλύσει ποτέ. Ξεκίνησε έχοντας μια εικόνα στο μυαλό μου για το γυναικείο σώμα. Χρησιμοποιώντας πιο σκληρά υφάσματα έβλεπα ότι έχω τη δυνατότητα να αναδομήσω το σώμα.

Το έχεις πάρει πίσω αυτό σαν feedback από τους πελάτες σου; 
​Ναι, οι πελάτες μου έχουν καταλάβει ότι αυτό δεν το παζαρεύω. Βέβαια όταν πρωτοξεκίνησα δέχτηκα πολλά αρνητικά σχόλια, τύπου «δεν θα φορεθεί, δεν μπορώ», «είναι για το εξωτερικό, εδώ είναι Ελλάδα», αλλά δεν με πτόησαν, γιατί είπα ότι «εγώ αυτό είμαι, αυτό εκφράζω μέσα από το σχέδιο μου», γιατί είναι μια κατάθεση το κάθε σχέδιο. Το βασικό είναι το τι προσωπικότητα είναι ο κάθε σχεδιαστής.

Η Ελληνίδα πελάτισσα το βλέπει αλλιώς; 
​Τρομοκρατείται, ναι.

Εσύ, όμως δεν στοχεύεις σε ένα κοινό που είναι η μέση Ελληνίδα; Ή αυτός είναι ο στόχος σου, να καταφέρεις να κάνεις το crossover;
​Αυτό μπορεί να υπάρξει, όμως εγώ δεν στοχεύω εκεί. Νομίζω ότι ήταν πολύ ξεκάθαρο από την πρώτη φορά που σχεδίασα ότι δεν στοχεύω στη μέση Ελληνίδα. Μου άρεσε πάντα το πολύ εναλλακτικό.

Για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στο να φοράς κάτι και να ξεχωρίζεις, θα πρέπει να έχεις ισορροπία με τον εαυτό σου, και αυτό δεν είναι εύκολο. Χαίρομαι πολύ όταν βλέπω άτομα που μπορεί να είναι τελείως extreme και τους κοιτάω με θαυμασμό, ενώ παρατηρώ τον κόσμο ότι θα τους κοιτάξει υποτιμητικά. Εγώ δεν είμαι αυτής της άποψης, όπως δεν θέλω να κολλησω και ταμπέλες, να κατηγοριοποιήσω καποιον ως goth, αναρχικό, punk κτλ. Δεν με ενδιαφέρει να το κάνω αυτό. Είναι αυτός που είναι και είναι αυτούσιος.

Σαν σχεδιάστρια όμως έχεις παρατηρήσει να γεννιούνται υποκουλτούρες τα τελευταία χρόνια; 
​Οι υποκουλτούρες πάντα υπήρχαν και νομίζω πως ο κόσμος προσπαθεί να τις εξαλείψει, οπότε πιστεύω το αντίθετο. Δεν είναι τόσο έντονες όσο ήταν παλιότερα που ήταν πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Για παράδειγμα ο punk με τη μοϊκάνα άνηκε σε μια ομάδα, αλλά ήταν πολύ καθαρό αυτό που βίωνε και ήταν πολύ καθαρό αυτό που έβλεπες. Δεν ήταν της μόδας και ούτε τον ενδιέφερε να είναι στη μόδα. Βέβαια η μόδα επηρεαζόταν πάντα από τις υποκουλτούρες, και το πέρναγε στο ρούχα.

Πάντα περνούσαν στοιχεία στυλιστικά από τις υποκουλτούρες μέσα στη μόδα και ειδικά μέσω της μουσικής. 
​Η μόδα με τη μουσική σκηνή και με αυτές τις υποκουλτούρες πάντα ήταν ταυτόσημη και έπαιρνε τροφή από εκεί. Μπορούμε να δούμε όλες τις μουσικές σκηνές και το πόσο επηρεάστηκε αντίστοιχα η μόδα της εποχής. Και πόσο επηρεάστηκε η μεταγενέστερη μόδα και αργότερα. Τότε οι σχεδιαστές έπαιρναν ερεθίσματα από το street fashion, που τότε υπήρχε πολύ έντονα. Αυτό που έπαιρναν τις παραμάνες και ένωναν τη μπλούζα, οι σχεδιαστές το έβγαζαν στην πασαρέλα. Τώρα πλέον αν το βγάλεις, έχεις επηρεαστεί από τον σχεδιαστή γιατί πλέον δεν υπάρχει. Και αν υπάρχει, είναι σε μειονότητα, ενώ τότε ήταν πολύ πιο έντονο.

Εσύ από τι επηρεάζεσαι περισσότερο; Από το ίντερνετ ή από το δρόμο; 
​Από το δρόμο. Το ίντερνετ μπορώ να σου πω πως δεν με επηρεάζει σχεδόν καθόλου. Ο δρόμος θα με επηρεάσει πολύ πιο έντονα. Γιατί δεν επηρεάζεται από ένα στυλ που θα με καθοδηγήσει ένας σχεδιαστής. Ο σχεδιαστής κάνει μια πρόταση. Αν εγώ πάρω μια πρόταση και την κάνω δική μου, θα φανεί η επιρροή μου. Η κοπέλα στο δρόμο που μπορεί να μη φοράει ένα brand ή κάποιο σχεδιαστή και θα έχει κάνει ένα πολύ περίεργο συνδυασμό μπορεί να αποτελέσει την έμπνευση να στήσω και ολόκληρη συλλογή μέσα στο κεφάλι μου.

Άρα επηρεάζεσαι από ανθρώπους; 
​Από αγνώστους περισσότερο στο δρόμο. Αν και μπορεί να μην ακουστεί και πολύ ωραίο αυτό αλλά σπάνια επηρεάζομαι από ανθρώπους στην Ελλάδα. Είναι πολύ λίγα τα άτομα που με έχουν επηρεάσει σε αυτή τη χώρα.

Θεωρείς ότι είναι οι άνθρωποι στην Ελλάδα ή η Ελλάδα η ίδια; 
​Είναι ταυτόσημο. Αυτό που δεν βλέπεις εδώ και με στεναχωρεί, είναι τον κόσμο να τολμάει, να μην τον νοιάζει. Όταν απεγκλωβιστεί από αυτό το πράγμα, θα αρχίσεις να βλέπεις πολλά να αλλάζουν και στον χώρο της μόδας. Και αυτό θα απεγκλωβίσει και τους σχεδιαστές, θα τους αφήνεις πιο ελεύθερους. Γιατί πολλές φορές αναγκάζεσαι να αφαιρέσεις από το σχέδιο σου πράγματα προκειμένου να γίνει πιο προσιτό στον κόσμο. Πιστεύω ότι αν ο κάθε δημιουργός αφεθεί πραγματικά ελεύθερος να βγάλει αυτά που πραγματικά γουστάρει σε μια πασαρέλα, ο κόσμος θα τρομάξει από τους σχεδιαστές. Γιατί έχουμε πολύ καλούς σχεδιαστές, και δεν φαίνεται.

Με τα δικά σου δεδομένα, σε ποια χώρα θα μπορούσες να εμπνευστείς και συνυπάρξεις με το παρόν σχεδιαστικό κλίμα; 
​Το τοπ είναι η Νέα Υόρκη. Εκεί μπορείς να δεις τα πάντα, να αφεθείς και να φτιάξεις ο,τι θέλεις. Επίσης επειδή έχει πολύ κόσμο σίγουρα θα βρεις και το κοινό που θα του αρέσει το δικό σου κομμάτι. Σαν αυστηρότητα όμως, και σαν κουλτούρα μου αρέσει πολύ το Βερολίνο. Κάθε φορά που πηγαίνω είναι σαν να είναι η πρώτη φορά. Που αντικειμενικά αν αναλύσεις τη μόδα του Βερολίνου, θα δεις ότι δεν είναι πολύ δυνατή και ότι είναι βασισμένη στα '80s. Είναι πολύ μικρό το κοινό που ξεφεύγει και πηγαίνει προς το design. Όμως αποδέχονται και το design, γιατί δεν τους νοιάζει.

Όταν σχεδιάζεις και εσύ και κάθε σχεδιαστής, δεν είναι ένας τρόπος να επιβάλεις τη δική σου ψυχοσύνθεση;
​Ο σχεδιαστής δεν θα το επιβάλει αυτό. Αν εγώ περνάω τη δική μου ψυχοσύνθεση μέσα από τα ρούχα μου γι'αυτό απευθύνομαι και σε συγκεκριμένο κοινό μέσα από τα ρούχα μου. Δεν το λέω υποτιμητικά, το λέω συνειδητά πλέον. Θα ζούσα σε μια ουτοπία αν πίστευα ότι τα ρούχα μου μπορεί να τα βάλει όλος ο κόσμος.

Τώρα, δεν είναι ένα βήμα για τους Έλληνες σχεδιαστές το internet; 
​Εγώ λέω ότι το Ίντερνετ είναι μαγικό. Κάτι που δημοσιεύεται εδώ, μπορεί με κάποιο τρόπο να το δει κάποιος στην Ιαπωνία ας πούμε. Είναι μαγεία το να μπορεί να επικοινωνείται η δουλειά κάποιου προς τα έξω.

Αλλά πλέον είναι σημαντικό και το επικοινωνιακό κομμάτι. Ένας σχεδιαστής πρέπει πλέον να έχει ένα άτομο που να ασχολείται επικοινωνιακά. Παλιά, πήγαινες στο ατελιέ του κάθε σχεδιαστή. Τώρα έχει ανάγκη ο σχεδιαστής κάποιον να επικοινωνεί τη δουλειά του. Επίσης τώρα πια οι σχεδιαστές κάνουμε πολλά πράγματα μόνοι μας, επειδή δεν υπάρχει το budget για να έχεις πολλά άτομα. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι η τιμή του σχεδιαστικού ρούχου θα είναι πάντα πιο υψηλή, γιατί αγοράζεις κάτι που είναι έμπνευση κάποιου και όχι μια μαζική παραγωγή που έχουν κοπεί 100.000 κομμάτια. Δεν είναι μια εταιρία, αλλά ένα πρόσωπο.

Παλιά βέβαια, υπήρχε και ο μισθός να το στηρίξει. Τώρα ίσως είναι πιο ξεκάθαρο για τον κάθε σχεδιαστή το ότι ο κόσμος θα το ψάξει αυτό που θα αγοράσει και θα του αρέσει πραγματικά.

Τα χρώματα που χρησιμοποιείς σε αυτή τη συλλογή έχουν για σένα κάποιο συμβολισμό και ο τρόπος που θα τα παρουσιάσεις; 
​Χρησιμοποιώ κυρίως σκούρα. Το σκούρα είναι μυστήρια, ξέρεις, σου δείχνουν ότι αρχίζει και βαραίνει μια κατάσταση. Αυτό το μυστήριο μου συμβολίζει πάντα αυτό το γυναικείο μυστήριο, γιατί έτσι έχω τη γυναίκα μέσα στο μυαλό μου. Κρύβει ένα μυστήριο που δεν μπορεί και η ίδια να το καταλάβει. Τώρα που χρησιμοποίησα το κίτρινο, αυτό λειτούργησε εντελώς αντίθετα. Έχω προσαρμόσει τη συλλογή στα ελληνικά δεδομένα, το κίτρινο είναι οι ακτίνες φωτός.

Όσον αφορά στον τρόπο παρουσίασης, επειδή η συλλογή λέγεται «Gold Scans», θα παίξω με το χρυσό γενικότερα, αλλά δεν μπορώ να αφαιρέσω αυτό που είμαι εγώ. Την αυστηρότητα θα τη δείτε στα ρούχα και στο styling.

Θεωρείς ότι το καλοκαίρι είναι μια κακή εποχή για να είσαι αυστηρός; 
​Είναι η πιο δύσκολη εποχή μου. Δεν μπορώ να παίξω με τα υφάσματα που θέλω. Επίσης έχουμε και ένα καλοκαίρι στην Ελλάδα που διαρκεί πάρα πολλούς μήνες, με πάρα πολύ ζέστη. Το καλοκαίρι είναι δύσκολο μέχρι και για μένα να βάλω τα ρούχα μου.

Όσον αφορά στο σωματότυπο, σε προβληματίζει; 
​Όχι, δεν με προβληματίζει, γιατί είναι ελεύθερες οι γραμμές και ακόμα και τα σχήματα που δουλεύω κρεμάνε διαφορετικά. Αν ένα καλοκαιρινό ρούχο, το πάρω και το φτιάξω με τα υφάσματα του χειμώνα θα στέκεται όρθιο ολόκληρο. Όμως επειδή είναι πολύ μαλακό το ύφασμα θα κρεμάσει, οπότε καλύπτει όλες τις ατέλειες. Το ίδιο θα έκανε και τον χειμώνα, απλά δεν θα δεις καθαρά το σχήμα του. Αυτό θα το δεις καθαρά την ώρα που το σιδερώνεις. Υπάρχει μια κίνηση σε όλη τη συλλογή, είναι πιο αέρινα και πιο ελεύθερα τα υφάσματα, περπατάς και ανεμίζουν. Οπότε αυτό μόνο του σε παραπέμπει σε καλοκαίρι.

Πως επιλέγεις τα κομμάτια ένα show; Ένα κομμάτι για να καταλάβουν αυτοί που θα διαβάσουν τη συνέντευξη. 
​Η πασαρέλα ξεκινάει με το Party girl των China Woman που είναι τελείως καταθλιπτικό κομμάτι. Βασικά αυτό περνάει και λίγο τη ματαιοδοξία του πόσο glamour θες να είσαι. Αν έκανα εικόνα στο μυαλό μου, την κοπέλα που θα ήθελα να το φοράει και ένα κομμάτι να παίζει, θα ήταν πάντα σκοτεινές οι σκηνές. Γιατί βγάζουν αυτό που εμένα μου αρέσει, το μυστήριο, το αυστηρό, ακόμη και ο βηματισμός τους θα έπρεπε να είναι πολύ αυστηρός. Όμως αυτό δεν είναι η εικόνα που περιμένει κάποιος να δει για το καλοκαίρι.

Πιέζεσαι με αυτό; 
​Αρκετά, γιατί κρίνεσαι από πολλά και όσο κι αν προσπαθείς να αποστασιοποιηθείς, δεν μπορείς να μην το έχεις στα υπόψιν σου. Δεν σου κρύβω ότι αυτή είναι και η μεγαλύτερη φοβία μου στην Ελλάδα. Το ότι θα πρέπει να κάνω εκπτώσεις στη δουλειά μου για να μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον κόσμο. Ή τουλάχιστον τις ανάλογες εκπτώσεις ανα εποχή. Μέχρι ο κόσμος να φτάσει σε ένα επίπεδο για να μπορέσεις να του πεις «Αυτό κάνω».

Οπότε η πρόταση σου για το καλοκαίρι ποια είναι; 
​Αυτή είναι η πρόταση. Άσπρο, μαύρο, κίτρινο. Αυτά θα δεις να περπατιούνται. Ζέστη και φως.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.