Στροβιλίζονται αθόρυβα στη μεγάλη αίθουσα, με εκείνη την ευλογημένη λεπτότητα των έμπειρων χορευτών - τέσσερα κορίτσια κι ένα αγόρι όλοι κι όλοι. Μοιάζουν να αδιαφορούν για τα «βίαια» κορναρίσματα που «σκαρφαλώνουν» απρόσκλητα ως στον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας απ' τη λεωφόρο Πειραιώς. Στο γκρίζο πάτωμα είναι απλωμένα μια ντουζίνα κατακόκκινα μήλα - τα πετούν ο ένας στον άλλον, πότε απαλά και πότε με δύναμη. Σε μια γωνιά ένας γκριζομάλλης άντρας κάθεται σιωπηλός πίσω από ένα πιάνο και παρακολουθεί με προσοχή το θεατρικό παιχνίδισμα. Το τελευταίο διάστημα περνά δυο φορές την εβδομάδα σε αυτή τη θέση, προσπαθώντας να «χαρτογραφήσει» μουσικά τις κινήσεις των χορευτών. Λίγα μέτρα παραπέρα μια νεαρή κοπέλα με μαύρο καρέ, έχει ακουμπήσει με την πλάτη στον τοίχο και κάθε τόσο δίνει οδηγίες στην ομάδα. Εκείνοι τις εκτελούν αδιαμαρτύρητα -τα σώματά τους μπλέκονται το ένα με το άλλο, συνθέτοντας ένα καλαίσθητο ανθρώπινο tetris. «Το μήλο συμβολίζει κάτι;», ρωτώ μπαίνοντας στην αίθουσα. «Την Εδέμ, το χαμένο παράδεισο, την αμαρτία…», μου λέει η Εύη Σούλη, χορογράφος της παράστασης «Beyond collapse», η οποία θα ανέβει επί σκηνής τον ερχόμενο Απρίλιο στο «Σύγχρονο Θέατρο». «Τον απαγορευμένο καρπό…», προσθέτει λιτά ο γκριζομάλλης άντρας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κατευθύνομαι προς το μέρος του. Εκείνος ξεκινά να παίζει στο πιάνο μια γαλήνια, καθησυχαστική μελωδία, η οποία συνοδεύει ρυθμικά την κίνηση της χορευτών. Κολλάω μονομιάς με το ρυθμό. «Αυτή η μουσική είναι για την παράσταση;», τον ρωτώ. «Δεν ξέρω στα σίγουρα ακόμα. Πειραματίζομαι…», μου εξηγεί. Το χοροθέατρο είναι ένας καινούριος, ανεξερεύνητος κόσμος για εκείνον. Κι όμως, ο Παύλος Παυλίδης, μία από τις πλέον εμβληματικές μορφές της ελληνικής μουσικής σκηνής, είναι εδώ, σε μια αίθουσα χορού με θέα την Ακρόπολη, σιωπηλός πίσω από το πιάνο του να «χάνεται» στις περίτεχνες κινήσεις μιας ομάδας νέων και ταλαντούχων χορευτών, αναζητώντας την κατάλληλη μελωδία για να «ντύσει» την άγρια ελευθερία τους. Η Εύη προσφέρεται να μου εξηγήσει πως προέκυψε αυτή η συνεργασία. «Ήταν κάτι ξαφνικό. Ο Παύλος, έχοντας δει την πρώτη μου δουλειά ως χορογράφος -το "Άρση/Θέση"- μου έστειλε μια μέρα ένα μήνυμα στο facebook για να με συγχαρεί. Έτσι ξεκινήσαμε μια επικοινωνία, στην οποία σύντομα διαπιστώσαμε πως μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, είχαμε, καλλιτεχνικά, κοινούς κώδικες και αναφορές -χωρίς πολλά λόγια αποφασίσαμε να δουλέψουμε μαζί στο "Beyond collapse"».Ρωτώ τον Παύλο Παυλίδη, αν τον άγχωσε καθόλου το γεγονός ότι το χοροθέατρο είναι μια αχαρτογράφητη γη για εκείνον. «Όχι καθόλου, από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα μια οικειότητα με την Εύη και κατάλαβα πως μπορούμε να συνεργαστούμε απλά και ωραία. Σκεφτόμουν καιρό πως ήθελα να γράψω μουσική για κάτι που δεν θα προοριζόταν να γίνει τραγούδι ή δίσκος, συναυλίες, τέτοια πράγματα. Ο μοντέρνος χορός έχει μια ελευθερία που με γοητεύει. Πλέον έρχομαι δυο φορές την εβδομάδα, στήνομαι στη γωνιά μου και παρακολουθώ τις πρόβες. Με εμπνέουν οι χορευτές, το κλίμα μεταξύ τους, η διάθεση που βγάζουν σε κάθε τους κίνηση». «Είναι μια διέξοδος, ένας τρόπος να αποφορτίζεσαι;», τον διακόπτω. «Όχι, ίσα, ίσα, το αντίθετο. Είναι ένας τρόπος να "φορτίζομαι". Έρχομαι εδώ και έπειτα επιστρέφω στο στούντιο γεμάτος όρεξη και ενέργεια. Και να φανταστείς ότι αυτή την εποχή βρίσκομαι εν μέσω ενός πολύ απαιτητικού ωραρίου λόγω του καινούριου δίσκου που βγαίνει τον Μάρτιο. Όμως, δεν αισθάνομαι καθόλου πίεση. Παλαιότερα ίσως να είχα πανικοβληθεί με τον όγκο της δουλειάς, καθώς πρόκειται για κάτι καινούριο και ιδιαιτέρως απαιτητικό, αλλά για κάποιο λόγο αισθάνομαι ωραία με τα παιδιά, με γεμίζει πολύ αυτή η συνεργασία».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ενώ μιλάμε χαμηλόφωνα, στο κέντρο της αίθουσας οι πέντε χορευτές κάνουν ένα μικρό διάλειμμα από την πρόβα - μια, δυο ανάσες στα γρήγορα προτού ριχτούν ξανά στην επανάληψη της χορογραφίας, η οποία «χτίζεται» αυτό το διάστημα. «Έχεις ακούσει καθόλου το υλικό που γράφει ο Παύλος για την παράσταση;», ρωτώ την Εύη. «Είναι νωρίς ακόμα. Έχω ακούσει κάτι σε πολύ αρχικό στάδιο, αλλά θα υπάρξουν αλλαγές γιατί μας βγήκε αρκετά μελό», λέει χαμογελώντας. Ο Παύλος συμφωνεί. «Η πρώτη απόπειρα δεν ήταν αυτό που περιμέναμε -ήταν απογοήτευση! Μας έπιασαν τα γέλια όταν το είδαμε ολοκληρωμένο μαζί με τη χορογραφία. Ήταν λυρικό, ρομαντικό, μελόδραμα σκέτο! Μάλλον βιάστηκα να φέρω κάτι», λέει. Πόσο εύκολο όμως είναι για την Εύη να πει σε ένα καταξιωμένο καλλιτέχνη όπως ο Παύλος Παυλίδης, ότι δεν της αρέσει κάτι; «Το κάνει εύκολο ο Παύλος διότι είναι ένας πολύ ανοιχτόμυαλος άνθρωπος και αυτό είναι και το νόημα μιας συνεργασίας -να μπορούν οι δυο πλευρές να συνομιλούν ελεύθερα, δημιουργικά, ουσιαστικά. Το θέμα είναι να "κουμπώσουν" όλα αρμονικά. Και εγώ χρησιμοποιώ συχνά το αισθητικό κριτήριο του Παύλου, όχι μόνο μουσικά, αλλά και σε θέματα της χορογραφίας. Θέλω τη γνώμη του, τις αναφορές του. Εν προκειμένω το καλό είναι πως οι αναφορές αυτές είναι κοινές. Είμαστε και οι δύο παιδιά του Μάνου Χατζηδάκι απλώς από διαφορετικές γενιές».
Σιγά, σιγά η πρόβα πλησιάζει προς το τέλος της. Ο Παύλος παίζει για τελευταία φορά τη μελωδία που πρωτοάκουσα όταν μπήκα στην αίθουσα. Η μουσική κυλά αβίαστα στο χώρο. «Αισθάνεσαι καθόλου μαθητής σε αυτή τη φάση;», τον ρωτώ. «Μα είμαι μαθητής, δεν το συζητάμε. Παρακολουθώ ανελλιπώς τις παραστάσεις που μου στέλνει καθημερινά η Εύη, ακούω συνθέσεις, είμαι όλη μέρα με τα ακουστικά μπροστά σε έναν υπολογιστή. Θα μπορούσε να πει κανείς πως κάνω ταχύρυθμα μαθήματα ιστορίας χορού αυτή την εποχή». Η Εύη ξεσπά σε γέλια. «Του δίνω φουλ υλικό και εκείνος το καταναλώνει ακούραστα. Με τον Παύλο έχουμε κοινή οπτική στα πράγματα. Στόχος μας στο "Beyond collapse" είναι να συνθέσουμε από κοινού, λειτουργώντας περισσότερο ως φωτογράφοι που γεννούν νέες εικόνες, νέες αφηγήσεις. Αυτό είναι το στοίχημα…». Ο Παύλος κουνά το κεφάλι καταφατικά από δίπλα, χτυπώντας απαλά τα πλήκτρα του πιάνου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
