Ο Κωνσταντίνος Μπελιάς Σκιτσάρει την Καθημερινότητά του

Είναι γνωστό ότι την έμπνευση δεν ξέρεις ούτε πότε θα τη βρεις ούτε πότε να την περιμένεις. Αν η τέχνη δεν είναι τρόπος ζωής, τότε απλώς προσπαθείς να συγκρατήσεις την έξυπνη ιδέα που είχες. Τι κάνεις όμως όταν η δημιουργία είναι κάτι παραπάνω από συνήθεια, όταν είναι κομμάτι της ύπαρξής σου και της δουλειάς σου; Όταν η έμπνευση σου χτυπάει την πόρτα περισσότερες από μία φορές τη μέρα, το να προσπαθείς απλώς να συγκρατήσεις την ιδέα δεν αρκεί. Την απάντηση στο πρόβλημα αυτό τη δίνουν συνήθως χαρτιά, σημειωματάρια και μπλοκ σχεδίου που κάποιοι κουβαλάνε σχεδόν πάντα μαζί τους.

Σήμερα συνάντησα έναν από αυτούς. Τον Κωσταντίνο Μπελιά. Είναι 28 χρονών και κατάγεται από τη Μεγαλόπολη Αρκαδίας. Μένει στην Αθήνα από τα 17. Στούντιο και σπίτι θα βρίσκονται σύντομα στο Παγκράτι. Η μετακόμισή του μας ανάγκασε να βρεθούμε στο Booze και όχι στον δικό του χώρο. Όταν ζήτησα από τον Κωσταντίνο να μου πει την ιδιότητά του, δυσκολεύτηκε. Μου είπε: «Σίγουρα δεν είμαι ζωγράφος και δεν μ' αρέσει καν ο τίτλος του καλλιτέχνη. Θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω web designer ή art director». Για μένα, ο Κωσταντίνος είναι ένας καλλιτέχνης γραφίστας με μια πανέμορφη συλλογή από μικρά σκίτσα αθηνοκεντρικού χαρακτήρα.

Χαρακτηριστικό του είναι οι συνθέσεις φωτογραφιών και doodles πάνω σ' αυτά που ακούει μέσα στη μέρα. Μου λέει ότι σπάνια σκιτσάρει κτίρια, σκιτσάρει ανθρώπους, αλλά παίρνει έμπνευση και από τα δύο.

Ο Κωσταντίνος μας λέει ότι δεν έχει συγκεκριμένο στιλ: «Παίζει ρόλο πάντα το πού ζωγραφίζω και με τι». Δηλαδή το μέσο αποφασίζει γι' αυτόν – αν ο μαρκαδόρος είναι χοντρός ή λεπτός κι αν το χαρτί είναι έτσι ή αλλιώς. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα καθώς ξεφυλλίζει τα τετράδια που έφερε μαζί του και καθώς το κάνει μου επισημαίνει ότι δεν τον νοιάζει να είναι ακριβά τετράδια με καλό χαρτί ή καλή μάρκα, γιατί δεν τα σέβεται. Θέλει να έχει τη δυνατότητα να κάνει λάθη και μουτζούρες.

Αυτό όμως που μου τραβάει την προσοχή είναι ότι καθώς τα ξεφυλλίζει γελάει. Όταν τον ρωτάω γιατί, αρχίζει να μου εξιστορεί μία-μία τις ιστορίες των σκίτσων του. «Σκιτσάρω ό,τι ακούω και τις γκριμάτσες που φαντάζομαι όταν ακούω κάτι».

Οι καφέδες μας έχουν σχεδόν τελειώσει όταν τον ρωτάω τι θα έκανε αν του ζητούσα να φτιάξει κάτι για τη δική μας συνάντηση κι αν μπορεί να εμπνευστεί κάτι από αυτήν. Του πήρε κάποια δευτερόλεπτα και μετά έπιασε τον χοντρό μαύρο μαρκαδόρο κι άρχισε να σκιτσάρει. Μέσα σ' ένα λεπτό η σελίδα είχε γεμίσει γραμμές και λέξεις.

Λίγο πριν φύγουμε τον ρώτησα αν ετοιμάζει κάτι. Χαμογέλασε και άφησε κάποιες λεξούλες να του φύγουν για τα μελλοντικά του σχέδια για ένα βιβλίο, ίσως μια έκθεση.

Όπως και να έχει, για αυτούς που πραγματικά αγαπάνε τη δουλειά του υπάρχει άφθονο υλικό στον λογαριασμό του στο Instagram, το οποίο χρησιμοποιεί ο ίδιος και δεν αφορίζει καθόλου. Θεωρεί ότι η ψηφιακή εποχή του πάει γιατί έχει πολλές ευκολίες, ειδικά όσον αφορά τα χρώματα, αφού όπως λέει δεν είναι πάντα εύκολο να κουβαλάς κασετίνες με χιλιάδες μαρκαδόρους.

Περισσότερα από το VICE

Πώς Ήταν να Μεγαλώνεις στα Νότια Προάστια των '00s

Ένας Ρωσοκύπριος Αλλάζει τα Δεδομένα του Hip Hop στην Ελλάδα

Όλα όσα Γνωρίζουμε για το Ναρκωτικό W-18 που Είναι 10.000 Φορές πιο Ισχυρό από τη Μορφίνη