Ο Μοναχικός Δρόμος του Πρωταθλητή

Κείμενο: Αργυρώ Γιαννουδάκη, Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαϊδης Ξεκίνησε την ενόργανη γυμναστική σε ηλικία τεσσάρων ετών, μπήκε στο αγωνιστικό στα έξι, ενώ στα 14 σταμάτησε ως ένας μέτριος αθλητής, για να αφοσιωθεί στο παρκούρ με την παρέα του. Τρία χρόνια αργότερα κλήθηκε να διαλέξει ανάμεσα στις πανελλήνιες και τη γυμναστική -προτίμησε το δεύτερο και σήμερα η απόφαση του δικαιώνει τόσο τον ίδιο όσο και εκείνους που τον πίστεψαν. Διότι φέτος, είναι η χρονιά του Λευτέρη Πετρούνια.

Τον συναντώ στο πρoπονητήριο του Αγίου Κοσμά. Ο 24χρονος πρωταθλητής σε όποια διοργάνωση κι αν συμμετείχε στο αγώνισμα των κρίκων, το 2015, κατέκτησε την πρώτη θέση. Σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, ανάμεσα στο ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο πρωτάθλημα, συνέβη ένα τραγικό γεγονός που του στοίχισε. Ο αιφνίδιος θάνατος του πατέρα του στον οποίο αφιέρωσε τη σπουδαία νίκη του.

Το όνειρο έγινε πραγματικότητα, όμως έπρεπε πρώτα να ζήσει τον εφιάλτη -σήμερα παλεύει να διαχειριστεί την επιτυχία. «Όλο αυτό που μου συμβαίνει είναι απίστευτο κοιτάζω στο κινητό μου και έχω 200 κλήσεις είναι κάτι που μου είναι δύσκολο να το διαχειριστώ δεν έχω συνηθίσει έτσι. Ξέχασα και δύο συνεντεύξεις. Τώρα όμως πήρα ατζέντα και ελπίζω να μην επαναληφθεί».

Ποια είναι η κληρονομιά που του άφησε ο πατέρας του, ο οποίος εν τη απουσία του έδινε ένα ακόμη λόγο στον 24χρονο πρωταθλητή να φτάσει το στόχο του: «Φιλότιμο και εργατικότητα, άμιλλα και ομαδικότητα. Αυτό μου δίδαξαν με την μητέρα μου. Και η αθωότητα είναι κάτι που κληρονόμησα από εκείνον. Ήταν δίπλα μου στις αποτυχίες, μου έμαθε να τις διαχειρίζομαι, γιατί φυσικά οι αποτυχίες είναι μια μοναχική διαδρομή».

Η απροσδόκητη απώλεια ενός νέου ανθρώπου, αφήνει τεράστιο κενό: «Μου λείπει ο πατέρας μου. Μπορεί να ακούγεται παιδικό, αλλά μου λείπουν οι συζητήσεις, οι βόλτες μας, το χτύπημα στην πλάτη. Αναγκάστηκα να μεγαλώσω. Όταν χάνεις το γονιό σου χάνεις, τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου, όποιος και αν είσαι σε όποια ηλικία κι αν είσαι. Παρότι έχω μεγαλύτερο αδελφό, ένιωσα ότι αναλαμβάνω εγώ τις ευθύνες της οικογένειας, το ρόλο του άντρα του σπιτιού. Φυσικά είναι δίπλα μας και ο θείος μου, και ο προπονητής μου, Δημήτρης Ράφτης. Προσπαθώ να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι μπορώ να καλύψω το κενό του στην οικογένεια. Αυτό είναι δυσαναπλήρωτο, γιατί καθένας μέσα σε μία οικογένεια έχει το ρόλο του».

Όπως είναι φυσικό ένα «βίαιο» γεγονός σε κάνει να αναθεωρείς πολλά στη ζωή, αν όχι τα πάντα: «Η απώλεια του πατέρα μου με έκανε να δω εντελώς διαφορετικά αυτό το Παγκόσμιο. Είδα αλλιώς την καριέρα μου, τη ζωή μου. Αλλάζει η οπτική που βλέπεις τα πάντα. Άλλα φαίνονται πιο σημαντικά, άλλα ασήμαντα. Αλλάζουν οι ισορροπίες. Πριν από αυτό το γεγονός, ο κόσμος μου περιστρεφόταν γύρω από τη γυμναστική. Όχι πως τώρα δεν συμβαίνει, αλλά με άλλο τρόπο. Ποτέ μέχρι τώρα δεν έλεγα πάνω απ' όλα η υγεία. Τώρα όμως αυτό είναι το παν για μένα. Τέλος, πήρα πιο σοβαρά το χρόνο που διαθέτω στην οικογένεια μου».

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Η συγκυρία λοιπόν, για τον Πετρούνια ήταν να φτάσει στο απόγειο της καριέρας του, έχοντας χάσει ό,τι πολυτιμότερο είχε. Με τον τραυματισμό που αντιμετώπισε, ομολογεί και ο ίδιος ότι ήταν κίνητρο επιτυχίας: «Ναι, ήταν κίνητρο να τα πάω καλά στο Παγκόσμιο, επειδή ο μπαμπάς μου δεν ήταν ποια κοντά μου. Είχα μία κύστη στον καρπό δυστυχώς, δεν είχα την υπομονή να περιμένω να έρθει ο γιατρός μου, ο κύριος Παξινός ένας υπέροχος άνθρωπος, τον οποίο εκτιμώ απεριόριστα. Επειδή, όμως, μας βοηθά εθελοντικά απευθύνθηκα σε έναν γιατρό ξένης ομάδας. Αποτέλεσμα ήταν να προκληθεί πολλή σοβαρή ζημιά από την παρακέντηση που μου έκανε, αφού προκάλεσε φλεγμονή σε νεύρο. Υπήρχε κίνδυνος ακόμη και για χειρουργείο. Τελικά με ένα απίστευτο κοκτέιλ νοσοκομειακών αντιβιώσεων και αντιφλεγμονοδών φαρμάκων που μου χορήγησε ο κ. Παξινός γλίτωσα τα χειρότερα. Όμως, ο πόνος ήταν απίστευτος».

Μετά είχε μία νέα πρόκληση να αντιμετωπίσει. « Μόλις μία μέρα πριν από το παγκόσμιο πονούσα απίστευτα. Ήταν ο δυσκολότερος τελικός που έχω αγωνιστεί. Το πρωί του αγώνα πίστευα ότι δεν θα καταφέρω να αγωνιστώ, αλλά με την πλύση εγκεφάλου που μου έκαναν ο προπονητής μου και ο γιατρός μου, με ανέβασαν πάρα πολύ. Έβαλα στο μυαλό μου ότι αυτό είναι το χέρι σου, αυτός είναι ο πόνος σου συνήθισε το, γιατί με αυτό θα αγωνιστείς. Στην αρχή αντιδρούσα στον πόνο. Δύο ώρες πριν από τον αγώνα στην προπόνηση μου, έγινε το μαγικό. Με έκαναν να σκέφτομαι πως το φυσιολογικό ήταν να πονάω έτσι. Όλα είναι στο μυαλό! Δεν ήταν κάτι που είχα ξαναπροσπαθήσει να κάνω, αλλά λειτούργησε πολύ. Είναι φυσικά και η αδρεναλίνη εκείνη την ώρα που βοηθά».

Στον Άγιο Κοσμά συναντώ και τον προπονητή της πρωταθλήτριας της δοκού, Βασιλικής Μιλλούση, τον Κώστα Σιούτη, ο οποίος ήταν εμφανώς προβληματισμένος με την κατάσταση που βιώνουν αθλητές και προπονητές: «Αυτά τα μετάλλια είναι ηρωικά. Πάμε σε μεγάλες διοργανώσεις, χωρίς γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, ψυχολόγους και παίρνουμε μετάλλια. Και βλέπω άλλες ομάδες όπως η Γερμανία που έχουν ένα ολόκληρο τιμ να ακολουθεί την ομάδα και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα».

Έτσι, είναι πια οι Έλληνες αθλητές δεν έχουν απολύτως κανένα κίνητρο από την πολιτεία. Αυτό υπογραμμίζει και ο Λευτέρης Πετρούνιας: «Δεν υπάρχουν πολλά κίνητρα, ο χορηγός μου, η οικογένεια μου, ο προπονητής μου και η χώρα μου. Δεν ξέρω τι θα γίνει με τις πριμοδοτήσεις. Αν και πότε θα πάρουμε, αφού κάθε λίγο και λιγάκι αλλάζουν οι νόμοι».

Η γυμναστική έχει «ημερομηνία λήξης», για το πως σκέφτεται να βιοπορίζεται ο κορυφαίος γυμναστής, όταν ολοκληρώσει την αθλητική του καριέρα λέει: «Ως αθλητής έχω μάθει να ρισκάρω. Δεν θα με ενδιέφερε να γίνω υπάλληλος, θα ήθελα να κάνω κάτι δικό μου. Θα επιδιώξω να ασχοληθώ με το χώρο της εστίασης, έχω κάποιες γνώσεις και φίλους να με βοηθήσουν. Η αμέσως επόμενη επιλογή θα ήταν να ανοίξω ένα γυμναστήριο. Αν και σπουδάζω μάρκετινγκ μου αρέσουν οι επιχειρήσεις».

Ο δρόμος της επιτυχίας περνά από την αποτυχία. Το τατού στα πλευρά του Πετρούνια έχει τη φράση του Ανίβα «ή θα βρούμε το δρόμο ή θα τον φτιάξουμε». Τι συνέβη με τη δική του περίπτωση; «Τον έφτιαξα. Νόμιζα ότι τον βρήκα όταν κέρδισα το πρώτο μου ευρωπαϊκό μετάλλιο το 2011. Δεν θα κρύψω ότι είπα, "Εδώ είμαστε, εδώ μπροστά μας είναι ο δρόμος". Ήρθαν όμως οι αλλεπάλληλες σφαλιάρες και εκεί διδάχτηκα ότι πρέπει να δουλέψεις πολύ, γιατί τίποτα δεν έρχεται στρωμένο».

Το να παίρνει το όνομα σου μία άσκηση της ενόργανης, είναι ένας τρόπος να μείνεις αθάνατος. Ο Λευτέρης έχει ήδη μία, όμως θέλει και δεύτερη: «Θέλω να βγάλω μία ακόμη άσκηση με το όνομα μου, η οποία θα είναι απολύτως απαραίτητη και θα χρησιμοποιείται συνέχεια. Θέλω μία όπως είναι για παράδειγμα η Τσουκαχάρα, η οποία θα καθιερωθεί, θα γίνει κλασική. Είναι τιμή να έχεις μία άσκηση με το όνομα σου, βάζεις ένα πετραδάκι στο άθλημα. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε με τον κύριο Δημήτρη».

Ο Δημήτρης Ράφτης είναι ο άνθρωπος που πήρε από το χέρι τον Λευτέρη Πετρούνια και τον οδήγησε στην επιτυχία, κι όμως επιμένει να του μιλά στον πληθυντικό: «Εις ένδειξη σεβασμού. Με τον πληθυντικό δεν κρατάμε αποστάσεις, αλλά τους τύπους. Οι αποστάσεις εκμηδενίστηκαν με το πως μου στάθηκε με τον χαμό του πατέρα μου, τον θεωρώ μέλος της οικογένειας μου. Μπορεί όταν σταματήσω την γυμναστική να του μιλάω στον ενικό. Τον γνωρίζω από το 2001 και συνεργαζόμαστε από το 2010, από τότε ήρθαν και οι επιτυχίες. Δεν είναι τυχαίες, τον θεωρώ χωρίς καμία υπερβολή έναν από τους καλύτερους προπονητές στον κόσμο. Είναι επιστήμονας στην γυμναστική, όταν αναλαμβάνει κάποιον τον μελετά προκειμένου να τον κάνει τέλειο. Δεν έχει μανιέρα, δηλαδή έτσι έγινε ο Μάρας πρωταθλητής, έτσι θα γίνει και ο Πετρούνιας. Δεν σταματά να διαβάζει για να διευρύνει τις γνώσεις του, έχει κάνει επιστήμη την προπονητική. Πλέον όμως είναι κάτι παραπάνω από την δουλειά του που εκτιμώ σε εκείνον. Είναι ο άνθρωπος που με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου όταν έφυγε ο πατέρας μου. Η πρώτη σκέψη ήταν να τα παρατήσω όλα και να πενθήσω. Σκέφτηκα όμως, τι θα ήθελε να κάνω αν με έβλεπε και έτσι μάζεψα τις δυνάμεις μου και γύρισα στο γυμναστήριο. Αυτό προσπαθώ να περάσω και στην οικογένεια μου. Πιστεύω ότι όταν κάποιος φεύγει δεν θέλει οι αγαπημένοι του να υποφέρουν».

Τι σκέφτεται ένας παγκόσμιος αθλητής πριν, στη διάρκεια και μετά την ολοκλήρωση το προγράμματος του: «Με κατέβαλε το άγχος μου, σκεφτόμουν τον πατέρα μου, το χέρι μου, την πρόκριση στο Ρίο. Συνήθως το άγχος μου είναι δημιουργικό. Τώρα δεν ήταν. Το πρόγραμμα μου ήταν για χρυσό, ήταν καθαρό πρόγραμμα, δεν είχαμε καμία βοήθεια από τος κριτές -πως θα μπορούσαμε άλλωστε αφού είμαστε Έλληνες- όμως ξέρω ότι μπορώ καλύτερα. Στην διάρκεια του προγράμματος στην πρώτη άσκηση έβαλα το 70% της δύναμης μου. Τότε κατάλαβα ότι αν συνεχίσω έτσι δεν πρόκειται να το ολοκληρώσω, έτσι χαλάρωσα και συνέχισα. Στην προσγείωση έκανα ένα βηματάκι, το οποίο έκαναν και οι αντίπαλοι μου, έτσι ευτυχώς για μένα όλα κρίθηκαν στο τι είχα κάνει πάνω στους κρίκους. Εκεί ήξερα ότι είχα το καλύτερο πρόγραμμα. Όταν προσγειώθηκα σκέφτηκα «ναι ρε φίλε τα κατάφερα!» Τώρα σειρά έχει να καταστρώσουμε ένα σχέδιο με τον προπονητή μου, ούτως ώστε προετοιμαστώ μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είμαι άνθρωπος του προγράμματος. Χωρίς πρόγραμμα εκνευρίζομαι για αυτό έχουμε δέσει και απόλυτα με τον Δημήτρη Ράφτη».

Περισσότερα από το VICE

Κάνοντας Pole Dancing στους Δρόμους και τα Πάρκα των Ν.Π.

Τα Αστρονομικά Ποσά για το Λαθρεμπόριο Καπνού στην Ελλάδα Προκαλούν Ίλιγγο

Η Κοπέλα μου με Παράτησε Έπειτα από ένα Ερωτικό Όργιο