Μια Συζήτηση για την Ενηλικίωση, την Ελευθερία και το Βερολίνο με τη Sarah P.

Ήταν πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν άκουσα νέα της τελευταία φορά. Ήταν τότε που έγινε γνωστό ότι αποχώρησε από τους Keep Shelly in Athens και έπαιρνε την απόφαση να ακολουθήσει solo πορεία. Ωστόσο, η «φυγή» από τους KSIA δεν ήταν η μοναδική αλλαγή στη ζωή της .Sarah P

Λίγο αργότερα έφυγε και από την Ελλάδα, δοκιμάζοντας την τύχη της στο Βερολίνο. Μια απόφαση που δεν μετάνιωσε, καθώς όπως λέει και η ίδια αυτό τη βοήθησε να ενηλικιωθεί. Και τώρα, είναι όλα έτοιμα για να μας παρουσιάσει τον πρώτο της προσωπικό δίσκο, με τίτλο «Free», που θα κυκλόφορήσει στις 14 Δεκεμβρίου.

VICE: Τον τελευταίο καιρό ζεις στο εξωτερικό. Πώς πήρες αυτήν την απόφαση;
Sarah P.: Ήμουν με τις βαλίτσες έτοιμες. Είμαι από τη φύση μου έτσι. Ήθελα καιρό να φύγω, να αλλάξω παραστάσεις, να ξεβολευτώ. Δύο-τρεις άνθρωποι μου είπαν πως το Βερολίνο θα μου ταίριαζε κι έτσι πήρα αυτήν την απόφαση. Είμαι σε επαφή με αυτούς τους ανθρώπους; Όχι. Πήρα τη σωστή απόφαση; Ναι.

Πώς είναι η ζωή σου στο Βερολίνο;
Όχι πολύ διαφορετική από τη ζωή μου στην Αθήνα. Πέρασα περίπου ένα δίμηνο τρελής ζωής και προσαρμογής στα νέα δεδομένα, αλλά μετά (σχεδόν μαγικά) όλα μπήκαν σε σειρά και βρήκα τις ισορροπίες μου. Η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά. Το Βερολίνο θεωρείται ο top προορισμός για party, αλλά αν με ρωτήσεις πού να πας να διασκεδάσεις, πραγματικά δεν ξέρω να σου πω. Είμαι από το σπίτι στο γραφείο μου και πάλι από την αρχή. Νομίζω πως το Βερολίνο με βοήθησε να ενηλικιωθώ. Στις 14 του Δεκέμβρη θα κλείσω τα 26 και επιτέλους μπορώ να πω πως ξέρω πού βρίσκομαι και τι θέλω. Νομίζω πως η πόλη και η απόσταση από τα πάτρια με βοήθησαν σε αυτό.

Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα για έναν μουσικό στην Ελλάδα και στο εξωτερικό;
Να σου πω την αλήθεια μου, δεν ξέρω να σου πω. Ίσως ακουστεί κάπως, ίσως κάποιοι το μεταφράσουν διαφορετικά απ' ό,τι το εννοώ, αλλά η μόνη μου εμπειρία ως μουσικός στην Ελλάδα ήταν μέσω των Keep Shelly in Athens και εκτός του ότι ήμουν μικρή, λίγο κούκου και μόνο η μόστρα του συγκροτήματος, ό,τι κάναμε ήταν στο εξωτερικό. Εταιρείες στο εξωτερικό, ατζέντηδες στο εξωτερικό, υπεύθυνοι Τύπου στο εξωτερικό. Τώρα είμαι μόνη και μακριά από το σπίτι - αλλά και πάλι ειδική περίπτωση. Ίδρυσα το δικό μου recording label και τα κάνω όλα μόνη μου με τη βοήθεια του Ρόμπερτ. Ο Ρόμπερτ έχει αναλάβει το management μου και είναι και ο φίλος μου, ο σύντροφός μου. Είναι οικογενειακή επιχείρηση.

Το μόνο που έχω να πω και από τα λίγα που ξέρω είναι πολύ δύσκολες εποχές για τους δημιουργούς. Η μουσική βιομηχανία αλλάζει, αλλά αυτοί που κινούν τα νήματα δεν λένε να προσαρμοστούν. Φυσικά αυτοί που την πληρώνουν είναι οι έρημοι οι μουσικοί που περιφέρουν τη δουλειά τους από εδώ και από εκεί και παρακαλάνε τον κάθε κακόμοιρο (που λίγο ενδιαφέρεται για τη μουσική) να κυκλοφορήσει τη μουσική τους, να τη διαδώσει κλπ. Επειδή το «παρακαλετό» δεν είναι και το καλύτερό μου και δεν μου αρέσει να κάνω εκπτώσεις αποφάσισα να παίξω με τους δικούς μου κανόνες και να φτιάξω τις δικές μου στρουκτούρες. Δεν είναι είναι ο εύκολος τρόπος, δεν είναι η εύκολη λύση, αλλά τουλάχιστον δεν χάνεις την αξιοπρέπειά σου στον δρόμο για μια μικρή επιτυχία.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα και το μεγαλύτερο μειονέκτημα, για έναν Έλληνα μουσικό, στο να δουλεύει στο εξωτερικό;
Αν υπάρχει κάποιο πλεονέκτημα είναι το γεγονός ότι, άπαξ και πάρεις τη «μεγάλη απόφαση» να τα μαζέψεις για άλλα μέρη, θες-δεν-θες θα πρέπει να σοβαρευτείς και να το πάρεις προσωπικά. Μόνο και μόνο γιατί έχεις μεταφέρει τη βάση σου αλλού και κατά πάσα πιθανότητα τα παίζεις όλα για όλα για τη μουσική σου. Οπότε ναι, το πλεονέκτημα είναι πως ανακαλύπτεις πολλά πράγματα για τον εαυτό σου, είσαι ειλικρινής από ανάγκη και προσπαθείς να δικτυωθείς γιατί δεν ξέρεις κανέναν. Όταν είσαι στην πατρίδα σου, στην πόλη σου, στον μικρόκοσμό σου, είναι λογικό να αφήνεσαι. Γιατί όλοι ξέρουν όλους και όλα κυλούν ψιλο-χαλαρά και ωραία. Στο εξωτερικό αναγκάζεσαι να είσαι πιο επαγγελματίας. Έχουμε κι αυτό το ωραίο οι Έλληνες, που είμαστε περήφανοι και δεν θέλουμε να μας υποτιμούν. Αυτό βοηθά και είναι κινητήριος δύναμη - είναι στο DNA μας, είναι στο υποσυνείδητό μας. Μεγαλώνουμε έτσι.

Το μειονέκτημα είναι πως, ακριβώς γιατί είμαστε περήφανοι και έχουμε συνηθίσει την αλληλο-υποστήριξη μεταξύ καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, υπάρχει περίπτωση να απογοητευτούμε γρήγορα και εύκολα και να τα παρατήσουμε. Γι' αυτό θέλει καθαρό στόχο, πείσμα και όνειρο.

Γιατί διάλεξες για το πρώτο solo EP σου τον τίτλο «Free»;
Γιατί για όσο χρόνια βρισκόμαστε σε αυτόν τον πλανήτη παλεύουμε για να είμαστε ελεύθεροι και ποτέ δεν είμαστε. Κι όλο νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι κι όλο δεν είμαστε. Κι άσε το άλλο. Σάμπως ξέρουμε τι να κάνουμε με την ελευθερία - δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το φορτίο της. Νόμιζα πως αν ελευθερωθώ από ό,τι με πίεζε στο παρελθόν θα ήμουν ελεύθερη μα απλώς πέρασα σε άλλη πίστα. Η ελευθερία είναι πιο περίπλοκη από τη σκλαβιά, αλλά φυσικά πιο ωραία.

Το EP μου αφηγείται την αναγέννηση ενός ενήλικου. Το εξώφυλλο του δίσκου είναι το έμβρυο. Όλοι κάνουμε λάθη - δεν χρειάζεται να τα παντρευόμαστε όμως. Η ζωή κυλάει, όλα κινούνται και είναι κρίμα να μένουμε κολλημένοι σε λάθη του παρελθόντος. Με το EP μου, τα τραγούδια μου, τη στάση της ζωής μου, θέλω να δείξω πως το reboot δεν είναι ανέφικτο, αρκεί να το θέλεις. Έκανα πολλά λάθη και κόντεψα να χάσω επαφή με τον εαυτό μου, τους γύρω μου - με τα πάντα. Δεν ξέρω εάν θα ήμουν σήμερα εδώ να απαντώ σε αυτές τις ερωτήσεις εαν οι δικοί μου άνθρωποι δεν με είχαν τραβήξει να βγω από τη λούπα των κακών επιλογών. Έχασα πολλά και πολλούς στη διαδρομή και πληγώθηκα, αλλά τώρα βρίσκομαι εκεί που πάντα ήθελα. Είμαι ελεύθερη από τα λάθη μου και τις συνέπειές τους, οπότε ο τίτλος Free ήταν ο πλέον κατάλληλος. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις πώς το εννοώ.

Τι είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο στον δίσκο;
Μου αρέσει η διαδρομή. Ο δίσκος είναι μία σειρά γεγονότων. Εάν ήταν μια παλέτα χρωμάτων θα ξεκινούσε από το μαύρο και θα κατέληγε στο κίτρινο. Ήθελα να έχει σκαμπανεβάσματα και μία τάση προς το φως. Νομίζω πως το πέτυχα.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων;
Ήταν η πρώτη φορά που ήμουν το απόλυτο αφεντικό και δεν είμαι συνηθισμένη σε αυτό. Δυσκολεύτηκα ίσως να εξηγήσω (τουλάχιστον στην αρχή) τι ακριβώς ήθελα. Επίσης, είχα συνηθίσει να δουλεύω με το Γιώργο, στα Artracks Studios, ο οποίος ίσως ξέρει τη φωνή μου καλύτερα από τη μαμά μου και ξαφνικά βρέθηκα σε διαφορετικά στούντιο, με διαφορετικούς ανθρώπους. Όλα καλά όμως. Ανακάλυψα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου. Το μετά ήταν το δύσκολο - οι ηχογραφήσεις είχαν πλάκα. Το ωραίο είναι ότι ο Γιώργος Πρινιωτάκης έκανε το mixing και mastering του δίσκου και με βοήθησε στη παραγωγή του «I'd Go», οπότε βρέθηκε τρόπος για να συνεργαστούμε ξανά.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι από το «Free» και γιατί;
Το «I'd Go», γιατί ήταν ένα πείραμα. Πάνω σε μια soft, pop μελωδία έγραψα στίχους για το πώς είναι να αναγκάζεσαι να αφήσεις το σπίτι σου. Πως είναι να επαναστατείς εναντίον αυτών που σου ορίζουν άλλοι. Έγραψαν κι ένα κείμενο όταν το κυκλοφόρησα, μα στ' αλήθεια δεν νομίζω πως πολλοί άνθρωποι δίνουν σημασία. Ασχολήθηκα με τη μουσική εμπνευσμένη από τα είδωλά μου που μέσω των τραγουδιών τους είχαν να πουν κάτι. Περιμένω από κάθε καλλιτέχνη το σχόλια για την κοινωνία και τα τεκταινόμενα. Δεν είμαστε μόνο οι γκόμενοι κι οι γκόμενες. Καλά κι αυτά, αλλά είπαμε. Θα μιλάω και θα σχολιάζω όσο ζω κι ας κουράζονται μερικοί κι ας με λένε γραφική. Καλύτερα να με αντιμετωπίζουν σαν την τρελή του χωριού παρά να το μουγκώνω και να ζω συνειρμικά. Για κάποιον λόγο μάθαμε να αποζητούμε το εύπεπτο - γρήγοροι ρυθμοί, γρήγορη διαφυγή.

Αν μπορούσες να περιγράψεις το «Free» σε 20 λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;
«Από τα χαμηλά στα ψηλά και τώρα πάλι στα ίσια σου» ή ακόμη καλύτερα, «πάρ' το επάνω σου γιατί χανόμαστε αδερφέ».

Τι σου λείπει από την Ελλάδα περισσότερο αυτό τον καιρό;
Οι γονείς μου, η οικογένεια γενικώς, η Μάρα (ο σκύλος μου) και η γειτονιά μου στα Εξάρχεια - λίγο. Η βόλτα μου στον Λυκαβηττό.

Και τι είναι αυτό που δεν σου λείπει από την ελληνική νοοτροπία;
Αυτό το «Ω, Παναγία μου» μόλις συμβεί κάτι. Η έλλειψη ψυχραιμίας. Όχι πως είμαι ψύχραιμος άνθρωπος, αλλά έμαθα να κοντρολάρω τη φρίκη εδώ. Κάπως, δεν είμαι μάστερ της τέχνης ακόμη. Είναι work in progress.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Lives με τη μπάντα μου και το LP μέσα στο 2016 (είναι σχεδόν έτοιμο). Από συναυλίες ξεκινάω με το Λονδίνο την επόμενη εβδομάδα (12/12/15, @Birthdays), μετά στο Eurosonic Noorderslag Festival (14/1/16) και στο Βερολίνο (25/1/16 @Privatclub). Κι άλλα πολλά, αλλά για την ώρα μπορώ να ανακοινώσω μόνο αυτά.

Περισσότερα από το VICE

Τέσσερις Δεκαετίες Γεμάτες Ιδρώτα από τα Clubs της Βρετανίας

Τα Χειρότερα Πράγματα που Βλέπει Κάποιος σε ένα Σπίτι Μετά από Πάρτι

Αυτό το Βίντεο Μπορεί να Κάνει τους Νέους να Σταματήσουν την Κοκαϊνη;