Όπως ξέρουν όλοι, ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη του Σύμπαντος και ο λόγος για τον οποίο σηκωνόμαστε από τα κρεβάτια μας κάθε πρωί. Ο έρωτας είναι μια παράκρουση που τρελαίνει άνδρες και γυναίκες εξίσου, όμως σήμερα είπαμε να δούμε μερικά παραδείγματα, σχετικά με "ακρότητες" τις οποίες έχουν κάνει άνδρες, προκειμένου να κερδίσουν μια θέση στης καρδιά της αγαπημένης τους (ήρεμα-ήρεμα, δεν είμαστε φαλλοκράτες):

Σε ηλικία 17 ετών σκαρφάλωσα στο δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας, για να κάνω έκπληξη στον καλοκαιρινό έρωτα που μου 'χε πάρει τα μυαλά. Είχε κάποιες σωληνώσεις αριστερά της πολυκατοικίας και τσούκου-τσούκου με ποδόσφαιρο Σέρχιο Μαρκαριάν κατάφερα να φτάσω στο μπαλκόνι. Σήμερα αμφιβάλω αν θα κατάφερνα να ξεπεράσω μισό εκατοστό, ενώ είναι βέβαιο πως θα βαριανάσαινα ακόμα κι αν ανέβαινα από τις σκάλες. Παίζει να με κούραζε και το ασανσέρ. Εκείνη την εποχή όμως είχα «παραδοθεί» στις φερομόνες και για δέκα λεπτά την είδα Amazing Spiderman. Είχαμε μιλήσει λίγο πριν με το κορίτσι στο σταθερό και ήξερα ότι είναι σπίτι μαζί με τον πατέρα της - φανατικός κυνηγός παρεμπιπτόντως. Το ρίσκο ήταν ομολογουμένως μεγάλο, αλλά ήθελα να τη δω σαν τρελός. Δεν κοίταζα καθόλου κάτω κατά τη διάρκεια της «αναρρίχησης» και όταν τα κατάφερα ένιωσα πως είχα σκαρφαλώσει στο Έβερεστ. Χτύπησα το τζάμι και μου άνοιξε τρομαγμένη. Με το που με είδε σοκαρίστηκε, με ρώτησε πως ανέβηκα, της εξήγησα, κοίταξε κάτω, κοίταξε εμένα και άρχισε να γελάει «Ο πατέρας μου έφυγε πριν από λίγο για το χωριό να φέρει τη μάνα μου, θα 'ναι πίσω σε κανά δυο ώρες. Είμαι μόνη μου σπίτι». Stan Lee τελικά εκτός από τον Amazing, τον Spectacular, τον Avenging, τον Astonishing, υπάρχει και ο Malakas Spiderman. Και είναι Έλληνας.

Για αυτούς που τα γηπεδικά πέταλα είναι (ή ήταν κάποτε) κομμάτι της ζωής τους, το να χάσουν μια πολύ σημαντική εκδρομή με το club φίλων της ομάδας τους είναι, αν όχι ιεροσυλία προς την ομάδα τους, μέγιστη προδοσία για τα «αδέρφια τους» - δηλαδή τους υπόλοιπους συνδεσμίτες.

Όταν ο έρωτας όμως σου χτυπάει την πόρτα, κάνεις πολλές απερισκεψίες. Έτσι λοιπόν, πριν μερικά χρόνια, σε εκτός έδρας ντέρμπι-φωτιά της αγαπημένης μου ομάδας κι ενώ όλοι οι «πρώτης γραμμής» οπαδοί είχαν δηλώσει πως θα συμμετέχουν στην εκδρομή, εγώ -για κάποιον ανεξήγητο λόγο- προτίμησα να πάω εκδρομή στην πόλη όπου ζούσε τότε η κοπέλα μου. Ίσως για να της αποδείξω πόσο τη θέλω; Δεν είμαι σίγουρος ούτε για αυτό, αφού της είχα ξεκαθαρίσει πως γενικά αγαπώ την ομάδα μου περισσότερο από αυτή. Το θέμα είναι όμως ότι το έκανα, δίχως πολλή σκέψη. Κλείστηκα στο σπίτι μαζί της εκείνο το Σ/Κ -περάσαμε ωραία, δεν λέω- και η αλήθεια είναι ότι κι αυτή το εκτίμησε. Αυτό έλειπε. Βέβαια, εκείνη την Κυριακή, για δύο ώρες κάναμε διάλειμμα από το σεξ ώστε να ακούσω στο ραδιόφωνο την εξέλιξη του ματς.

Δεν ξέρω αν θα έκανα κάτι παρόμοιο ξανά στη ζωή μου, μιας και δεν θα μπορούσα να νιώσω και πάλι αυτό το συναίσθημα ζήλιας βλέποντας φωτογραφίες από τα «αδέρφια μου» στο γήπεδο ενώ εγώ λείπω. Η καζούρα από τους υπόλοιπους δεν με πείραξε ιδιαίτερα, καθώς οι περισσότεροι έχουν παραστρατήσει από τα γηπεδικά τους καθήκοντα έστω μια φορά στη ζωή τους, για κάποιο θηλυκό.

Υπήρξε μια εποχή που ήμουν σχετικά άφραγκος αλλά η κοπέλα μου, την οποία αγαπούσα πολύ, ήθελε να πάμε διακοπές. Έτσι, πήρα τη πιστωτική μου κάρτα (την οποία, δεν θυμάμαι καν γιατί είχα βγάλει, αλλά είμαι σίγουρος πως για κάποιο λόγο υπήρχε) και φύγαμε για ένα τέλειο ταξίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου, γυρίσαμε τη μισή γαμημένη Ευρώπη. Όλα τα σημάδια έδειχναν πως περνούσε τέλεια. Με το που γυρίσαμε όμως, με παρατάει, άφραγκο και χρεωμένο, στην Αθήνα και φεύγει αμέσως για ένα νησί, δεν θυμάμαι ποιο, κατηγορώντας με πως της κατέστρεψα το καλοκαίρι επειδή προτιμούσε να πάει στα νησιά. Ασχέτως, αν το ταξίδι οργανώθηκε από κοινού. Βecause, fuck logic, that's why. Ευτυχώς, πριν από δύο χρόνια, κατάφερα να ξεχρεώσω εκείνη τη τρέλα που δεν πρόκειται να ξανακάνω ποτέ και για κανέναν εκτός από τη πάρτη μου.

Ήταν ένα καλοκαίρι, ήμουν 25 χρονών και είχα χωρίσει από την κοπέλα μου πριν από λίγες εβδομάδες. Με είχα πάρει από κάτω, γιατί ήμασταν μαζί από το πρώτο έτος στη σχολή και πίστευα ότι αυτή ήταν η μια. Ούτε διακοπές πήγα εκείνο το καλοκαίρι και κάθε βράδυ έβγαινα με τον κολλητό μου και γινόμασταν λιώμα στο ποτό. Ένα βράδυ, ενώ είχα πιει πάρα πολύ, του λέω να με πάει στο σπίτι της που ήθελα να της μιλήσω. Άρχισε ο κολλητός τα «μα μου, είναι 3 το πρωί, που να πας», τίποτα εγώ, εκεί να πάω να της μιλήσω. Τι να κάνει, του λέω την διεύθυνση, με πάει, βρίσκω την πόρτα της πολυκατοικίας ανοιχτή, ορμάω μέσα, πάω στο διαμέρισμα της, αρχίσω να βαράω κουδούνια και πόρτες. Και ξαφνικά ανοίγει ένας 30άρης την πόρτα, που φορούσε μόνο ένα μποξεράκι. Τρελάθηκα. Βουτάω πάνω του, τον πετάω κάτω, τρέχω στην κρεβατοκάμαρα ουρλιάζοντας «μωρή πουτάνα» και όλα τα γνωστά, πουθενά αυτή. Να ψάχνω δωμάτια και ντουλάπες, σε έξαλλη κατάσταση, αλλά τίποτα.

Είχα ξεχάσει μέσα στο μεθύσι ότι είχε αλλάξει σπίτι πριν από περίπου δύο μήνες και από συνήθεια πήγα στο διαμέρισμα που είχαμε περάσει τόσα χρόνια μαζί. Αφού κατάφερα να ψήσω τον τύπο να μην φωνάξει αστυνομία, με είδε και στα χάλια που ήμουν, μου έφτιαξε έναν καφέ, πήρε τηλέφωνο ένα ραδιοταξί και πήγα σπίτι. Μετά από κανένα δίωρο με πήρε ο κολλητός να με ρωτήσει αν όλα ήταν καλά με την κοπέλα κι αν μπορούσε να φύγει από κάτω που με περίμενε γιατί βαρέθηκε. Τον είχα ξεχάσει και αυτόν.

Καλοκαίρι 2011, φαντάρος σε έναν βαλτότοπο 1,5 ώρα έξω από τη μεγάλη πόλη. Είχα έξοδο και έπινα μπίρες. Κατά τη 1:00 το βράδυ τηλεφώνησα στο κορίτσι που αγαπούσα και κουβέντα στην κουβέντα, της είπα «κλείσε έρχομαι να σε δω».«Ωραία, όμως είμαι στο πατρικό μου», μου είπε, το οποίο σήμαινε άλλη μία ώρα δρόμο. What the fuck. Έπρεπε να το ρωτήσω από την αρχή. Φόρτωσα έναν φίλο, μία πλαστική σακούλα μπίρες, στον δρόμο μας σταμάτησαν τροχονόμοι των εθνικών οδών γιατί είχα εδώ κι έναν μήνα καμένο το μπροστά αριστερό φανάρι του αυτοκινήτου - «Το ξέρω κύριε αστυνόμε, λίγο πριν κάηκε, θα το φτιάξω αύριο». Εντέλει έφθασα στο σπίτι της Κ. στις 3:30, θυμάμαι ότι φορούσε ένα μπλε φόρεμα. Πήγαμε σε ένα μπαράκι στην μεγάλη πόλη, χορέψαμε, από την κούραση με ενοχλούσε η ένταση της μουσικής και στις 6 το πρωί ήμουν πίσω στο στρατόπεδο. Εντάξει, δεν είναι τόσο ακραίο, όμως στην επιστροφή δεν μπορούσα να κεντράρω στον δρόμο. Δεν ξαναπήρα τηλέφωνο την Κ. μετά τη 1, και το κυριότερο, ρωτάω από πριν πού βρίσκεται. Μέχρι σήμερα είμαστε μαζί.

Περισσότερα από το VICE

Η Ζωή με το AIDS για την Γκέι Νεολαία των '90s στην Ελλάδα

Ήλιος, Σεξ και Θάλασσα: Δουλεύοντας σε Έναν Καλοκαιρινό Παράδεισο

Τι Έμαθα Δουλεύοντας σε μια Σάουνα για Σεξ