Υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που υποστηρίζει ότι στη μουσική έχουν γίνει όλα και πως πλέον τα πάντα αποτελούν αναμάσημα του παρελθόντος. Από την άλλη, έχουμε κάποιους πιο ψαγμένους τύπους (που κινούνται στην ηλεκτρονική και σε κάποιες άλλες πειραματικές σκηνές) οι οποίοι λένε πως ουσιαστικά έχουμε εξερευνήσει πολύ μικρό μέρος της μουσικής και πως υπάρχουν πολλά σημεία που δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να ακουμπήσουμε. Τέλος, υπάρχουν και κάποιοι μουσικοί που απλώς έχουν χάσει τα λογικά τους νομίζοντας πως πρωτοπορούν, με τα αποτελέσματα πολλές φορές να είναι τραγικά. Λαμβάνοντας υπόψη τις παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων, καταλαβαίνεις πως έχουν δημιουργηθεί άπειρα νέα είδη μουσικής που πολλές φορές είναι εντελώς καμένα. Όντας καμένος κι εγώ, ήταν απολύτως λογικό να έχω ήδη ψαχτεί στη φάση και να έχω μαζέψει τα αγαπημένα μου από αυτά (κάποια εκ των οποίων γουστάρω πραγματικά). Ιδού λοιπόν μια μικρή λίστα με τις αγαπημένες μου κουλές μουσικές.

Θυμάμαι πως πριν από κάποια χρόνια, συγκεκριμένα γύρω στα μέσα των '00s, είχε σκάσει η μόδα της chiptune. Η φάση είχε ως εξής: πιτσιρικάδες που έπαιζαν ηλεκτρονική μουσική άρχισαν να χρησιμοποιούν samples και να μιξάρουν ήχους και τραγούδια από παιχνίδια του Gameboy. Πολλοί από αυτούς, μάλιστα, όταν εμφανίζονταν ζωντανά είχαν και τη δημοφιλή '90s φορητή παιχνιδομηχανή onstage, χρησιμοποιώντας τη σαν μέρος του εξοπλισμού τους και σαν μουσικό όργανο. Όπως φαντάζεστε, η μόδα αυτή κράτησε μετά βίας έξι μήνες και έπειτα εξαφανίστηκε για πάντα. Αυτό που δεν γνώριζα, όμως, είναι πως υπήρξε μια κάποια εξέλιξή της, η οποία ονομάζεται Nintendocore και πρόκειται για μια μίξη hardcore και ήχων από παιχνίδια του Gameboy ή του SNES. Ειλικρινά, δεν είναι τόσο σκατά όσο ακούγεται.

Ακριβώς αυτό, μουσική κινδύνου. Ουσιαστικά, ένα είδος art performance, κατά τη διάρκεια του οποίου ο καλλιτέχνης θέτει τον εαυτό του σε κίνδυνο προσπαθώντας συγχρόνως να κάνει θόρυβο. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, μέρος του show αποτελεί το να μπει σε κίνδυνο ακόμα και το κοινό. Αυτό μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους και ψάχνοντας στο διαδίκτυο για βίντεο με σχετικά performances, βρήκα αυτό που έχω παραθέσει εδώ, που γίνεται ένας πανικός. Τις περισσότερες φορές, τα shows αυτά ακυρώνονται λόγω επικινδυνότητας.

Κάποιοι τύποι είχαν την τρομερή ιδέα να δημιουργήσουν μουσική για πιάνο μέσω υπολογιστή η οποία θα περιέχει εκατομμύρια νότες που παίζονται συγχρόνως. Ονομάστηκε έτσι επειδή, όπως καταλαβαίνετε, είναι αδύνατον να παιχτεί σε φυσικό πιάνο. Όταν είχα ακούσει για πρώτη φορά για το εν λόγω είδος από έναν φίλο μου, σκέφτηκα πως το αποτέλεσμα θα ήταν εντελώς μούφα και δίχως μελωδία. Έκανα λάθος, έχει την πλάκα του, αν και μετά από λίγο σε τρελαίνει και μπορεί να βγεις στους δρόμους και να αρχίσεις να χτυπάς κόσμο (ή το κεφάλι σου στον τοίχο).

Η φιλοσοφία του συγκεκριμένου ιδιώματος είναι απλή. Μπορεί να είσαι άθλιος μουσικός και να μη σε γουστάρει κανείς, όμως αν αυτά που γράφεις βγαίνουν μέσα από την καρδιά σου και είναι αληθινά, τότε είσαι διάνοια. Επίσης, η outsider music βασίζεται πολύ και στη σύνθεση. Δηλαδή, μπορεί να τραγουδάς χειρότερα από τον Κατέλη, όμως αν γράφεις όμορφες μελωδίες και στίχους δεν έχει σημασία πόσο κακός τραγουδιστής είσαι ούτε η ποιότητα των ηχογραφήσεών σου. Βασιλιάς της συγκεκριμένης φάσης θεωρείται ο υπέροχος Daniel Johnston, τον οποίο έκανε διάσημο ο Kurt Cobain φορώντας αυτό το μπλουζάκι. Πλέον, έχουν γυριστεί ένα ντοκιμαντέρ και μια ταινία για τη ζωή του, ενώ τραγούδια του έχουν διασκευάσει καλλιτέχνες όπως ο Beck και η Lana Del Re

Εντάξει, κάπου εδώ το τερμάτισαν οι μεταλάδες. Το pirate metal δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, πρόκειται για μια γκάμα συγκροτημάτων με ήχο από διάφορα είδη metal (thrash, power και άλλα) που στα τραγούδια τους μιλάνε για όσα μπορεί να απασχολούν έναν πειρατή, δηλαδή αλκοόλ, γκόμενες, απαγωγές, ξύλο, σκοτωμούς και ληστείες. Σε κάποια σημεία, βέβαια, σκάει και πειρατική μουσικούλα για να σπάει η μονοτονία.

Η έννοια του trash. Το συγκεκριμένο είδος μουσικής είναι τόσο φτηνιάρικο, καγκούρικο και κακόγουστο που σπάει τα όρια του σύμπαντος και εντέλει ακούγεται γαμάτο. Πρόκειται για μια μείξη από hip hop, emo και screamo και σου υπόσχομαι πως είναι ό,τι χειρότερο θα ακούσεις για καιρό.

Μια πραγματικά υπέροχη ιδέα. Οι Αμερικανοί είναι πολύ μπροστά. Ρε φίλε, έχουν ξεχωριστό είδος μουσικής που απευθύνεται στους φορτηγατζήδες (ίσως και να παίζεται από αυτούς) και μιλά για τα προβλήματα και τη δύσκολη ζωή των απανταχού φορτηγατζήδων (τον δρόμο, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, τις βλάβες και ό,τι μπορείς να φανταστείς). Όμως δεν γίνεται να μην ευλογήσουμε τα γένια μας, μιας και έχουμε και εμείς (σε μικρότερη κλίμακα βέβαια) λαϊκά τραγούδια που απευθύνονται στη συγκεκριμένη κατηγορία επαγγελματιών. Όχι, παίζουμε.

Περισσότερα από το VICE

Ο Παράδεισος των Σεξοτουριστών, Χίπηδων και Αλκοολικών Συνταξιούχων

Δέκα Πράγματα που Συμβαίνουν Όταν Συγκατοικείς

Τι Κάνουν οι Γυναίκες Όταν δεν τις Βλέπει Κανείς