Ο «Ταυτισμένος Λάθος» Έκλεισε 10 Χρόνια Δισκογραφίας και Μιλάει για το Καλύτερο Live της Ζωής του

Παρασκευή μεσημέρι, μπαίνω άνετος στην Αρχιτεκτονική, για να συναντήσω τον Ταφ Λάθος, να παρακολουθήσω το sound check του και να μιλήσουμε για το βραδινό-επετειακό του live.

Παρασκευή βράδυ, λίγες ώρες αργότερα, βλέπω 100-150 άτομα να έχουν μείνει έξω από την Αρχιτεκτονική, διότι έχει γίνει sold out.

Μπαίνω μέσα και νιώθω τυχερός - έχω δημοσιογραφικό πάσο και θα μπορέσω να φθάσω στον ειδικό χώρο δίπλα στο stage, ώστε να τον παρακολουθήσω πιο άνετα. Όσο προχωρώ προς τη σκηνή διασχίζοντας το κοινό, σκέφτομαι συνέχεια την τελευταία ατάκα-προφητεία του Ταφ Λάθος, από τη μεσημεριανή συνέντευξη - «Πάμε να τα γαμήσουμε όλα».

Τα κάγκελα μπροστά από το stage δεν μπορούν να συγκρατήσουν το κοινό και οι υπεύθυνοι ασφαλείας του χώρου επιστρατεύονται για να κρατήσουν «κόντρα». Από τα κάγκελα και μπροστά, είναι παραταγμένο το crew του - Ψυχόδραμα 07, Bashment Records, οποίοι στη συνέχεια ανεβαίνουν στη σκηνή για να συμβάλλουν σε ένα από τα πιο μεγάλα hip hop events που έχω πάει τελευταία.

«Είναι το καλύτερο live της ζωής μου» λέει ο Ταφ Λάθος, σχεδόν στα μισά της συναυλίας και τον πιστεύω. Όσα δεν είπε με τα τραγούδια του στο προχθεσινό live ωστόσο, τα είπε λίγες ώρες νωρίτερα, όταν μιλήσαμε πιο ήρεμα στην τελική πρόβα πριν τη μεγάλη συναυλία.

VICE: Νωρίτερα που τα λέγαμε, ουσιαστικά είπες ότι αυτό το live για τα 10 χρόνια έτυχε.
Ταφ Λάθος: Ναι. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να κάνω κάποιο live γενικά. Όπως κουβεντιάζαμε μια μέρα με κάποιους φίλους, μου λένε «Ρε Πάνο, πότε έβγαλες το "Κάνοντας μια Βόλτα" (πρώτη προσωπική κυκλοφορία);». Τους λέω, «το 2004» και εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι έχουν περάσει δέκα χρόνια. Οπότε, είπαμε να το κάνουμε επετειακό. Στο μεταξύ, το τελευταίο μου κομμάτι, το «Διηγήματα Χαμένης Νιότης», είναι τραγούδι που περιγράφει την τελευταία δεκαετία της ζωής μου. Άρα, «κούμπωσαν» όλα κατά κάποιον τρόπο.

Τι έχεις να θυμάσαι από αυτά τα 10 χρόνια δισκογραφίας; Τι πράγματα σου έρχονται πρώτα στο μυαλό κάνοντας ένα flashback;
Συνεχόμενα βουναλάκια με ανηφόρες και κατηφόρες, καλές και κακές στιγμές. Γενικά όμως, οι δύσκολες καταστάσεις σε ωριμάζουν και σε ανεβάζουν επίπεδο. Διότι, σε μαθαίνουν να ανταπεξέρχεσαι. Αν θες να κρατήσεις όμως μία λέξη, συνώνυμη για τα τελευταία 10 χρόνια, αυτή είναι η «εξέλιξη», τόσο στον χαρακτήρα μου όσο και μουσικά. Δηλαδή, γυρίζω πίσω, βλέπω πώς ήμουν, επιστρέφω στο σήμερα και συνειδητοποιώ ότι είμαι καλύτερος. Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση.

Στο ξεκίνημά σου, πώς κατάλαβες ότι είσαι καλός στο ραπ; Για παράδειγμα, σου το είπαν δυο-τρεις και μετά άρχισες να το σκέφτεσαι;
Ποτέ δεν λειτούργησα με βάση όσα έλεγαν οι άλλοι. Κατάλαβα ότι είμαι καλός αφού άκουσα τα πρώτα κομμάτια μου. Δηλαδή, όταν άκουσα τη φωνή μου και ανατρίχιασα ή όταν διάβασα στίχους μου και έκλαψα, εκεί κατάλαβα ότι κάτι «τρέχει». Δούλεψα πολύ όμως για να βελτιωθώ και να εξελιχθώ.

Γιατί «χώθηκες» στη φάση του ραπ;
Μυήθηκα στο ραπ, καθαρά και μόνο από τους Ψυχόδραμα, όταν ακόμα δεν ήμουν μέλος του συγκροτήματος και όταν αυτοί δεν λέγονταν καν Ψυχόδραμα. Για να καταλάβει και ο κόσμος, οι Ψυχόδραμα φτιάχτηκαν από τον αδερφό μου τον Αλλοπρόσαλλο και τον ΔΠΘ. Τότε, πιτσιρικάδες ακόμα -κι εγώ ακόμα πιο πιτσιρικάς από αυτούς- μέναμε στη Ρόδο. Εκεί, ο Αλλοπρόσαλλος και ο ΔΠΘ είχαν φτιάξει ένα γκρουπάκι, που λεγόταν Inferno αρχικά (μετέπειτα Ψυχόδραμα). Μαζεύονταν στο σπίτι, άκουγαν μουσική στο δωμάτιο κι εγώ τους παρακολουθούσα. Από αυτούς επηρεάστηκα και αργότερα και από τα άλλα παιδιά που μπήκαν στο σχήμα, που όλοι έχουν κάποια σχέση με τη Ρόδο - εκεί φτιάχτηκαν οι Ψυχόδραμα. Εγώ μπήκα στο συγκρότημα πιο μετά, όταν είχαμε μετακομίσει πια στην Αθήνα και αφού έπεσε στα χέρια μου το πρώτο MPC. Αυτή ήταν η αφετηρία μου.

Το «Ταυτισμένος (Ταφ) Λάθος» πώς προέκυψε;
Λοιπόν, πριν το Ψυχόδραμα ήμουν σε ένα άλλο γκρουπ, τους Luminous Rack - στα λατινικά σημαίνει «φωτεινό μαρτύριο». Σχολείο τότε, 16 χρονών, την είχαμε κοπανήσει από το μάθημα για να κάνουμε meeting με τα άλλα παιδιά, ώστε να βρούμε όνομα για το συγκρότημα. Ξεκινήσαμε να λέμε διάφορα ονόματα και όταν ήρθε η σειρά μου πρότεινα το «Ταυτισμένοι Λάθος». Δεν έγινε ποτέ όνομα του γκρουπ, όμως το κράτησα για μένα. Με εξέφραζε πολύ, ειδικά εκείνη την περίοδο, διότι ήταν μια φάση που δεν υπολόγιζαν πολύ την άποψή μου, με θεωρούσαν φάουλ σε πολλά πράγματα - γενικά είχα ταυτιστεί με το λάθος. Από τότε, μου έμεινε.

Μιας και αναφέρθηκες πιο πριν σε κάποιες δουλειές σου, θέλω να σταθούμε λίγο στο στυλ του ραπ σου, το οποίο είναι κάπως πιο συναισθηματικό και όχι τόσο καταγγελτικό ή «αλήτικο», όπως έχουμε συνηθίσει τα πιο πολλά ραπ κομμάτια.
Δεν είναι ότι το έχω επιλέξει σκόπιμα αυτό το «συναισθηματικό» στυλ. Απλά, αυτά έχω ζήσει, αυτά βιώνω, άρα αυτά γράφω. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να γράψω για για τη ζωή σου - για τη ζωή μου θα γράψω. Τώρα, αν κάποια πράγματα βγαίνουν προς τα έξω με ένα πιο ερωτικό ή πιο προσωπικό ύφος, είναι επειδή έχω ζήσει με αυτόν τον τρόπο εκείνη τη στιγμή της ζωής μου. Επίσης, το ότι γράφω για τη ζωή μου και μόνο, είναι ο βασικός λόγος για τον οποίον δεν βγάζω συχνά CD. Πρέπει να ζήσω πρώτα.

Από εκεί και πέρα, την «αλήτικη» φάση του ραπ -ναρκωτικά, γκόμενες κ.τ.λ.- τη σιχαίνομαι. Ίσα-ίσα, μέσα από τα κομμάτια μου προσπαθώ να αποτρέψω τα νέα παιδιά να μπλέξουν με πράγματα όπως τα ναρκωτικά. Έχω ζήσει τη φάση τον ναρκωτικών πάρα πολύ ως παρατηρητής, έχω δει παιδιά να πεθαίνουν. Οπότε, σε καμία περίπτωση δεν θέλω ο Χ,Ψ πιτσιρικάς που με ακούει να παίρνει από μένα ως παράδειγμα μια τέτοια κατάσταση. Διότι, καλώς ή κακώς, όταν βγαίνεις οn stage και τραγουδάς κάποιους στίχους, ο κόσμος από κάτω επηρεάζεται από σένα. Κι εγώ έτσι σκεφτόμουν μικρός όταν άκουγα κάποιον καλλιτέχνη που γούσταρα. Έπαιρνα τα λόγια του τοις μετρητοίς. Οπότε, έτσι σκεπτόμενος, έχω ευθύνη και δεν θέλω να σπρώξω ούτε έναν νέο προς τον δρόμο των ναρκωτικών και των παρεμφερών «αλητειών».

Η γνώμη σου για το swag στοιχείο που έχει μπει μερικώς στην ελληνική ραπ σκηνή; Υπάρχει χώρος για κάτι τέτοιο;
Μόνο στα clubs. Δεν μπορεί να υπάρξει swag στην Ελλάδα, διότι είναι εντελώς διαφορετικός ο τρόπος που ζούμε εδώ σε σχέση με την Αμερική απ' όπου έχει προέλθει - που κι εκεί δεν είναι ότι υπάρχει κατά κόρον. Απλά, δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα κάνουν καριέρα, ή δεν ξέρω τι άλλο, αντιγράφοντας και εισάγοντας κάτι έτοιμο. Όσο καλά και να πάει στην αρχή, αν κάτι δεν είναι αυθεντικό και δικό σου, ποτέ δεν θα φθάσει ψηλά. Βέβαια, το «ψηλά» του καθενός είναι σχετικό. Μπορεί το «ψηλά» για κάποιους να είναι το μεροκάματο στο club και πέντε, έξι γκόμενες. Δεν θα κρίνω αν είναι καλό ή κακό κάτι τέτοιο. Ωστόσο, εγώ έχω ψηλές προσδοκίες. Πάντως, το καλό αυτής της υπόθεσης -αν μπορείς να το πεις καλό- είναι πως το κοινό αυτής της «σκηνής» είναι έφηβοι που ψάχνονται ακόμα.

Με τους Ψυχόδραμα τι γίνεται; Ουσιαστικά πάντα υπάρχει το γκρουπ, απλώς ο καθένας λειτουργεί και solo;
Είμαστε συγκρότημα, αυτό δεν αλλάζει. Απλώς, έχουμε μεγαλώσει όλοι, κάνουμε τις πιο προσωπικές δουλειές μας, με τις δικές του προτιμήσεις ο καθένας, διότι -λογικό είναι- δεν ταυτίζονται τα μουσικά μας ακούσματα. Ο καθένας έχει και τον δικό του δρόμο. Παραμένουμε πολύ καλοί φίλοι, στηρίζουμε ο ένας τον άλλον στις αποφάσεις του. Απλά, στην παρούσα φάση, είμαστε πιο πολύ φίλοι παρά συγκρότημα. Πρέπει να το ρίξουμε και πάλι στη μουσική. Να μαζευτούμε στο στούντιο, να ακούσουμε κομμάτια, να γράψουμε στίχους και να βγάλουμε ξανά μια δουλειά.

Γενικά, αναφέρεσαι συχνά στην Bashment Records. Ξέρω ότι είναι ένα δισκογραφικό label του οποίου ηγείσαι. Σωστά; Μπορείς να μου εξηγήσεις καλύτερα τι είναι;
Δεν είναι αυστηρά δισκογραφική εταιρία. Ουσιαστικά, είμαστε μία ομάδα ανθρώπων που προσπαθούμε να κάνουμε καλή μουσική. Ξεκίνησε ως ένα μικρό στούντιο ηχογραφήσεων που έφτιαξα για πάρτη μου, για πιο πριβέ καταστάσεις. Απλώς, μετά άρχισε να έρχεται κόσμος για να ηχογραφήσει. Οπότε, αν έβλεπα κάποιον που μου έκανε πρώτα ως χαρακτήρας και ήταν καλός στη μουσική του, τότε του πρότεινα να μπει σε αυτό το πράγμα που λέγεται Bashment Records. Είναι ένα label που βασίζεται στον φιλικό του χαρακτήρα, έχει πολύ παρεΐστικό στυλ. Δηλαδή, αν ο άλλος δεν είναι και-γαμώ-τα-παιδιά δεν με ενδιαφέρει.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι ο καθένας δεν έχει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί σε αυτό το πράγμα. Δεν θεωρώ ότι είμαι ο «αρχηγός» της Bashment. Απλά, την ξεκίνησα εγώ. Μάλιστα, το όνομα Bashment το εφηύρε ο αδερφός μου, ο Αλλοπρόσαλλος, στα γενέθλιά μου, το 2012 και είναι μία σύνθετη λέξη από το basement (υπόγειο) και το bash (στην τζαμαϊκανή αργκό, σημαίνει «χτύπημα») - άρα «χτύπημα από το υπόγειο».

Μιας και έχεις γράψει πρόσφατα ένα πολιτικό κομμάτι (Πολιτική και Πολιτεία), θα 'θελες να κάνεις κι ένα πολιτικό σχόλιο;
Για την ιστορία, το κομμάτι είχε βγει τότε κοντά στο δημοψήφισμα. Στήριζα ξεκάθαρα το «Όχι», αλλά απογοητεύτηκα από αυτό που τελικά προέκυψε. Γενικά, είμαι της άποψης ότι ως καλλιτέχνης που επηρεάζεις κάποιες χιλιάδες κόσμο πρέπει να έχεις πολιτική -όχι κομματικοποιημένη- άποψη. Διότι, αυτοί «εκεί πάνω» κυβερνούν με τη δύναμη του κόσμου. Τότε, στο δημοψήφισμα, ένιωσα τον κόσμο να ενώνεται και να ξεσηκώνεται. Υπήρχε ένα τρελό vibe και γούσταρα πολύ. Αλλά απογοητεύτηκα με την τροπή που πήραν τα πράγματα και δεν νομίζω να γράψω ξανά κάποιο πολιτικό κομμάτι - τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον. Δεν το μετάνιωσα, απλώς ξενέρωσα.

Από εδώ και μπρος, τι ακολουθεί μουσικά για τον Ταφ Λάθος;
Δεν μπορώ να σου απαντήσω, διότι πρέπει να ζήσω. Πριν από λίγους μήνες έβγαλα το CD μου («Ελπίδα»), άρα θα περάσει καιρός για να έχω να πω κάτι πάλι. Σίγουρα θα κάνω πολλά live και θα ασχοληθώ πολύ με την Bashment Records.

Δείτε, παρακάτω, περισσότερες φωτογραφίες από το live και το soundcheck του Ταφ Λάθος.

Περισσότερα από το VICE

Οι Ελληνίδες Ράπερ που «Φτύνουν» Ρίμες

Ιδρωμένες Αναμνήσεις από το Ιστορικό An Club των Εξαρχείων

Mιλώντας με τον Dj The Boy για την Trap Μουσική