Πριν από δύο μέρες είχα πάει στο σπίτι του κολλητού μου, ο οποίος, ανήκει στην περίεργη κατηγορία ανθρώπων που παρακολουθούν σχεδόν όλες τις καινούριες ταινίες που βγαίνουν. Αφού παραγγείλαμε, έβαλε να δούμε το φετινό remake του κλασικού western του 1960, «Και οι Επτά ήταν Υπέροχοι». Η ιστορική αυτή ταινία αποτελεί την αμερικάνικη εκδοχή των «Επτά Σαμουράι» του Akira Kurosawa. Οπότε, μπορούμε να πούμε ότι, η φετινή προσπάθεια, αποτελεί remake ενός remake. Δεν μπορώ να πω, πέρασα πολύ ωραία βλέποντας την. Όμως, παρότι οι Denzel Washinghton, Ethan Hawke και Chris Pratt ήταν καταπληκτικοί στους ρόλους τους, βρέθηκα να αναρωτιέμαι αν υπάρχει νόημα στο όλο εγχείρημα. Οι δύο αρχικές ταινίες είναι ήδη πολύ καλές και βλέπονται με ευκολία ακόμα και σήμερα. Για ποιο λόγο ένιωσαν την ανάγκη οι συντελεστές της φετινής ταινίας να γυρίσουν το ίδιο πράγμα προσθέτοντας απλώς κάποιες παραλλαγές;

Ουσιαστικά, ακολούθησαν την νέα «μόδα» του Hollywood που θέλει τους σκηνοθέτες να γυρίζουν reboots κλασικών ταινιών, σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν μπορώ να καταλάβω τη μεγαλομανία και τον «ψωνισμό» που μπορεί να κρύβει κάποιος μέσα του, ώστε να θεωρεί τον εαυτό του ικανό να αγγίξει ένα κλασικό σενάριο. Δείτε για παράδειγμα τι έγινε πριν από λίγο καιρό με την καινούρια ταινία «Ghostbusters». Ένας τυπάς - ο Paul Feig- που είχε γράψει και σκηνοθετήσει κάποιες απαράδεκτες ταινίες όπως το "Spy", θεώρησε τρομερή ιδέα να ασχοληθεί με ένα brand που έχει εκατομμύρια φανατικούς οπαδούς και να του αλλάξει τα φώτα. Από το ελαφρώς σοφιστικέ χιούμορ των Dan Aykroyd και Harold Ramis, ο Feig το γύρισε στη Slapstick κωμωδία, εξαγριώνοντας όλους τους πραγματικούς fans της σειράς που για χρόνια περίμεναν μια νέα ταινία. Παρακολουθώντας αυτή τη «τραγωδία», άρχισα να σκέφτομαι τις αγαπημένες μου ταινίες και πως θα ήταν τα πιθανά reboots αυτών. Η αλήθεια είναι πως τρόμαξα και μόνο στην ιδέα του να απλώσει χέρι πάνω τους κάποιος τύπος που θεωρεί πως, επειδή έχει γράψει μισό sitcom, μπορεί να κάνει τα πάντα κι έτσι, μέσω αυτού του κειμένου, ασκώ ένα ανεπίσημο «βέτο» σε πιθανές «επαναπροσδιορίσεις» συγκεκριμένων ταινιών από άσχετους.

Ελπίζω, για το καλό της ανθρωπότητας, να μην προσπαθήσει κάποιος να γυρίσει ξανά αυτό το αριστούργημα του Stanley Kubrick. Πρόκειται για μια ταινία «σταθμό» του παγκόσμιου σινεμά, με ανεπανάληπτες ερμηνείες από τον υπέρτατο Malcolm McDowell και το υπόλοιπο cast και ηθικά διδάγματα που ανταποκρίνονται μέχρι και στα όσα ζούμε σήμερα. Πολύ φοβάμαι όμως,πως τα «αρπακτικά» του Αμερικάνικου κινηματογράφου θα το πιάσουν με τα γαμψά τους νύχια και θα το κατασπαράξουν. Δεν αποκλείω την περίπτωση να δούμε σε λίγα χρόνια τον πενηντάχρονο Johnny Depp -ποιον άλλο;- να ενσαρκώνει τον έφηβο Alex υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες κάποιου τύπου σαν τον Seth MacFarlane. Θα χύσω μαύρο δάκρυ αν συμβεί αυτό. Βέβαια, ίσως, και το αναφέρω με μεγάλη προσοχή, να μπορούσα να δεχτώ μια νέα εκδοχή από τον Quentin Tarantino. Είναι ο μόνος που θα μπορούσε να κάνει κάτι που θα είναι αξιοπρεπές. Το καλύτερο πάντως θα ήταν να αφήσουν τη ταινία στην ησυχία της.

Stephen King, Stanley Kubrik και Jack Nicholson. Μια τριάδα «φωτιά» που μας έδωσε ένα από τα καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών. Η αλήθεια είναι πως, έχει υπάρξει ένα remake στο παρελθόν. Συγκεκριμένα, το 1997, ο Mick Garris σκηνοθέτησε μια ΄μίνι, τηλεοπτική σειρά τριών επεισοδίων βασισμένη στο βιβλίο του King. H σειρά ακόμα και σήμερα δέχεται θετικές κριτικές από τους fans της ταινίας, όμως, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Προσωπικά, θεωρώ, πως, κάποια πράγματα συνέβησαν σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους για κάποιο λόγο. Απλώς, έτυχε να βρεθούν στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή αυτοί οι εξαιρετικά ταλαντούχοι άνθρωποι και να δημιουργήσουν ένα έργο που έγραψε ιστορία στον χώρο της τέχνης. Έγινε όταν έπρεπε και αυτό ήταν. Κάθε προσπάθεια «αναβίωσης» αυτών των συνθηκών, απλώς θα καταλήγει, τις περισσότερες φορές, σε λυπηρά αποτελέσματα.

Μιας και αναφέρω ακριβώς από πάνω τον όρο «λυπηρά αποτελέσματα», ρίξτε μια ματιά στο sequel του Donie Darko -το S. Darko- που κυκλοφόρησε κατευθείαν σε DVD το 2009. Μιλάμε ξεκάθαρα για μια τραγωδία, αλλά δεν το λαμβάνω επίσημα υπόψιν μιας και σε αυτό δεν συμμετείχε κανένας συντελεστής της αρχικής ταινίας. Μάλιστα, ο δημιουργός του Donie Darko, Richard Kelly, είχε εξαρχής δηλώσει πως δεν έχει καμία σχέση με το εν λόγω πρότζεκτ και ότι δεν είχε διαβάσει καν το σενάριο. Ουσιαστικά, πρόκειται περισσότερο για μια ταινία «φόρο τιμής», παρά για συνέχεια της αρχικής. Ειλικρινά, το Donie Darko ίσως και να είναι η καλύτερη ταινία των 00's. Βγήκε σε μια εποχή που τα θρίλερ περνούσαν ένα είδος εφηβείας και κατάφερε να μας κάνει να ψαχτούμε φιλοσοφικά. Πιστεύω ακράδαντα πως, αν είχε κυκλοφορήσει σε λιγότερο εφήμερες εποχές, θα είχε μεγαλύτερη αποδοχή. Είναι από τις ταινίες που κάθε φορά που τις βλέπεις, ανακαλύπτεις καινούρια στοιχεία και μπορεί να αλλάξεις άποψη για το τέλος και το γενικότερο νόημα της. Οπότε, δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να δημιουργηθεί κάποιο remake.

Μία από τις κορυφαίες στιγμές του Peter Sellers. Σε αυτή τη ταινία βλέπουμε το αστείρευτο ταλέντο του Βρετανού κωμικού στον αυτοσχεδιασμό και αυτός είναι ο βασικός λόγος που κανείς και ποτέ δεν πρέπει καν να σκεφτεί τη πιθανότητα να γυρίσει μια μοντέρνα εκδοχή της. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, δεν υπάρχουν τέτοιοι κωμικοί ηθοποιοί πια. Δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχουν κορυφαίοι κωμικοί σήμερα, απλώς, ο συγκεκριμένος τομέας έχει αλλάξει τρομερά. Αν γυρίζονταν ξανά σήμερα, υποθέτω, πως, οι παραγωγοί θα επέλεγαν κάποιον σαν τον Will Ferrel για τον ρόλο Hrundi V. Bakshi και αυτό -όσο κι αν αγαπώ τον Ferrel- θα ήταν απλά, τραγικό. Επίσης, δεν μπορώ να φανταστώ ποια κοπέλα θα μπορούσε να παίξει στην θέση της μίας και μοναδικής, Claudine Longet.

Το outsider της λίστας κι όμως, δεν θα έπεφτα από τα σύννεφα αν αύριο διάβαζα πως ετοιμάζεται μια νέα σειρά, ή ταινία βασισμένη σε αυτή. Τα έχει όλα, δράμα, κωμικό στοιχείο, ενδιαφέροντες και διαφορετικούς μεταξύ τους χαρακτήρες και φυσικά, εφηβική οργή. Σε μια Αμερική που το σχολικό σύστημα, όχι μόνο δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο από το 1985 που γυρίστηκε η ταινία, αλλά δέχεται τρομερή κριτική, ένα νέο Breakfast Club θα ήταν ότι πρέπει. Όμως, έχοντας περάσει κάτι παραπάνω από μία δεκαετία γεμάτη teen movies -ναι, μιλάω για τα ΄00's και τα early '10's- νομίζω, πως, το να ξαναγυρίσεις μία εκ των ταινιών που έθεσαν τις βάσεις στο είδος θα ήταν μεγάλο λάθος. Άσε που δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσει κάποιος να αναστήσει το «Brat Pack» κλίμα με τους σημερινούς ηθοποιούς. Αγαπητοί παραγωγοί ταινιών, σεβαστείτε τη μνήμη του τεράστιου John Hughes και μην τολμήσετε να αγγίξετε τις ταινίες του. Για το δικό σας καλό το λέω.