Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ

Έξω από το Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών, δεν υπήρχε καντίνα με βρόμικο. Ούτε διμοιρίες των ΜΑΤ και πάγκοι πλανόδιων με κασκόλ και σημαίες. Μόνο ένα παιδάκι φορούσε φανέλα με τον Δικέφαλο, ανάμεσα στον κόσμο που πύκνωνε για να παρακολουθήσει την παράσταση «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ». Οι θέσεις των θεατών γεμίζουν ασφυκτικά - μάλλον είναι λίγες για το έργο που έγραψε ο εμβληματικός Σταύρος Τσιώλης και σκηνοθετεί ο Ταξιάρχης Χάνος.

Το σκηνικό είναι ο Σταθμός Λαρίσης, ένα παγκάκι και τα τρένα που περνούν, ο ηλεκτρονικός πίνακας των αφίξεων και των αναχωρήσεων. Πηγή έμπνευσης του Τσιώλη υπήρξε η κάθοδος 2.500 οπαδών του ΠΑΟΚ με τρένο το 1999 στην Αθήνα, για τον αγώνα ποδοσφαίρου με τον Ολυμπιακό. Δύο κορίτσια ταξιδεύουν με τους υπόλοιπους οπαδούς, όμως δεν φθάνουν ποτέ στο γήπεδο. Αντίθετα, εγκλωβίζονται στον σιδηροδρομικό σταθμό, κρατώντας μια φωτογραφία με αφιέρωση ενός ποπ σταρ, με την ελπίδα ότι εκείνος θα έρθει να τις συναντήσει. Ο Τσιώλης συνάντησε τυχαία εκείνη την ημέρα τις δύο νεαρές γυναίκες στον Σταθμό Λαρίσης κι έγραψε ένα έργο με χιούμορ και τρυφερότητα για «τα κορίτσια με τις σπασμένες φτερούγες», όπως είπε.

Η παράσταση είναι πραγματικά καλή. Με αφορμή το ποδόσφαιρο, θίγονται θέματα όπως η βία κατά των γυναικών, το ταξίδι, το όνειρο, η φιλία. Υπάρχουν σπαραχτικές σκηνές, άλλοτε συγκινητικές και άλλοτε αστείες - είναι ένα γλυκόπικρο έργο. Σε αντίθεση με τις on the road ταινίες του Τσιώλη στον κινηματογράφο, η πλοκή εδώ εξελίσσεται σε ένα παγκάκι του σιδηροδρομικού σταθμού. Δεν μπουκώνει όμως, μιας και κάθε ήρωας ξεδιπλώνει τη δική του αλήθεια, εμβόλιμα και αρμονικά, σαν πάζλ που φαίνεται στην αρχή ότι δεν θα σχηματιστεί ποτέ. Είναι τα δύο κορίτσια, που μεγαλώνουν στο ίδρυμα και ακολουθούν τον ΠΑΟΚ για να ξεφύγουν από το προβληματικό περιβάλλον, αναζητώντας αγάπη και τη γλυκιά αίσθηση της ομαδικότητας. Επίσης, ένας παράξενος μικροαστός τεχνικός του ΟΤΕ, πληγωμένος από μια απώλεια. Ίσως αυτός υπερβαίνει ολόκληρη την ιστορία. Ακόμη, μία ανύπαντρη γυναίκα που υπομένει έναν παράλογο δεσμό, ένας φαντάρος -πάντα υπάρχει στον σταθμό ένας φαντάρος- ένας φευγάτος σιδηροδρομικός και μια αμπιγιέ κοπελίτσα. Όλοι αυτοί φεύγουν κι έρχονται, λένε τις ιστορίες τους, που τελικά δεν είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους και βλέπουν τα τρένα να περνούν. Στο τέλος, τα δύο κορίτσια παίρνουν το τρένο για τη Θεσσαλονίκη, αν και δεν έχουν κόψει εισιτήριο. Διότι, «σε αυτό το τρένο δεν χρειάζεται εισιτήριο» και μάλλον δεν έχει μεγάλη σημασία ούτε και ο προορισμός.

Οι θεατές γελούν και συγκινούνται, παρακολουθούν όλοι με τα μάτια καρφωμένα στη σκηνή. Κλίμα γηπέδου επανέρχεται από τα μεγάφωνα του σταθμού, στα οποία ακούγεται η φωνή του Γιώργου Μίνου να μεταδίδει αγώνα μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟΚ που δήθεν βρίσκεται σε εξέλιξη. Ο ίδιος πήρε ειδική άδεια από την ΕΡΤ για να μεταδώσει στην παράσταση έναν φανταστικό αγώνα με ανατροπές και αδικία. Περίπου ό,τι συνέβη στο πραγματικό ματς, στο οποίο στηρίζεται η πλοκή, που διεξήχθη τον Απρίλιο του 1999 στο Στάδιο Καραϊσκάκη κι έληξε με νίκη του Ολυμπιακού (2-1), με πέναλτι που κέρδισε στο '90 ο Γεωργάτος και δύο αποβολές παικτών των φιλοξενούμενων.

Η παράσταση «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ» είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά το 2011 στην Αθήνα, ωστόσο η πρεμιέρα ήταν επεισοδιακή. Αστείοι κοκορόμυαλοι χούλιγκαν είχαν εισβάλει στο θέατρο, φωνάζοντας συνθήματα του Ολυμπιακού, βρίζοντας τους θεατές και τους ηθοποιούς και πετώντας μολότοφ καθώς αποχωρούσαν.

Ρωτώ τον Ταξιάρχη Χάνο, τον σκηνοθέτη της παράστασης, αν ισχύει κι εδώ η άποψη του Καμί πως ό,τι γνώρισε στη ζωή του από ηθική και καθήκον τα χρωστάει όλα στο ποδόσφαιρο. «Το ποδόσφαιρο, όπως και το θέατρο, είναι μια ανάγκη του ανθρώπου για εξωστρέφεια, εκτόνωση, θαυμασμό, συζητήσεις στις παρέες. Τελευταία, βέβαια, βλέπουμε αγώνες ποδοσφαίρου, ακόμη και τελικούς, να διεξάγονται σε άδεια γήπεδα. Ευτυχώς, θέατρο δεν μπορεί να γίνει χωρίς θεατές», σημειώνει.

Ο ίδιος δέχτηκε με χαρά την πρόταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας να σκηνοθετήσει την παράσταση με αφορμή και τη συμπλήρωση φέτος 90 χρόνων από την ίδρυση του ΠΑΟΚ. «Ωστόσο, το ποδόσφαιρο είναι μόνο η αφορμή, το όχημα για να μιλήσουμε για τα ακραία συναισθήματα που προκαλεί ο πόλεμος των ιδεών και μια σειρά από ζητήματα όπως η βία κατά των γυναικών, το ταξίδι, η φιλία. Κάνουμε τέχνη, κάτι ονειρικό, επομένως, σημασία δεν έχει η αφορμή, αλλά η πλοκή», λέει.

«Γιατί το τρένο στο οποίο επιβιβάζονται τελικά οι ηρωίδες δεν έχει εισιτήριο;», ρωτώ. «Μα, το ταξίδι έχει σημασία. Στοχεύεις και πας, έχοντας ανοιχτά τα μάτια και τον νου».

Παίζουν με αλφαβητική σειρά οι ηθοποιοί: Ελευθερία Αγγελίτσα (Κωνσταντίνα), Αριστοτέλης Ζαχαράκης (Στρατιώτης), Στεφανία Ζώρα (Ιωάννα), Σοφία Καλεμκερίδου (Κυρία), Χάρης Παπαδόπουλος (Κύριος), Μαριάννα Πουρέγκα (Μικρή κοπέλα), Τάσος Ροδοβίτης (Τεχνικός)

Περισσότερα από το VICE

«Αηδίασα με τον Εαυτό μου»: Ο πιο Μισογύνης Πορνοστάρ της Γερμανίας Αποκαλύπτεται

Ιερόδουλες Είπαν Πώς θα Ήταν ο Ιδανικός Οίκος Ανοχής γι' Αυτές

Γιατί Απουσιάζουν οι Γυναίκες και τα Τρανς Άτομα από τις Καμπάνιες για τον ιό HIV;