Η παρακάτω προσωπική μου ιστορία, συνέβη πριν αρκετά χρόνια, όταν ακόμη ο περισσότερος κόσμος είχεhi5 και το Facebook ήταν απλώς ένα δίκτυο για φοιτητές στην Αμερική. Την ίδια εποχή που ξημεροβραδιαζόμασταν στο msn (R.I.P.) και λίγο πριν το MySpace σαρώσει τα πάντα.Τα πράγματα έγιναν ως εξής.Ένα βραδάκι, είχε έρθει ένας κολλητός μου σπίτι για να παίξουμε «Red Alert». Αφού λοιπόν τσακίσαμε όποιον βρήκαμε στο game, αποφασίσαμε να μπούμε στο hi5 και να τρολάρουμε αγνώστους. Σημαντική λεπτομέρεια, ο κόσμος πριν από 8-9 χρόνια, δεν έπαιρνε τόσο σοβαρά τα social media και το τρολάρισμα δεν είχε γίνει ο «διάβολος» του Ίντερνετ. Αφού λοιπόν μπαίναμε σε προφίλ αγνώστων, κυρίως κάτι τούμπανων που ανέβαζαν φωτογραφίες με φουσκωμένα μπράτσα και κοιλιακούς από ατσάλι, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε και σε κάποια προφίλ κοριτσιών.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
The Digital Natives
Διαβάστε ΕΔΩ ιστορίες για όσους δεν αντέχουν να ζήσουν χωρίς Internet. Δηλαδή όλους μας.
Ένα από αυτά ήταν η Νίκη (φυσικά και δεν είναι αυτό το πραγματικό της όνομα), η αλήθεια είναι πως οι φωτογραφίες της δεν μου τράβηξαν τη προσοχή. Εκείνη την ώρα, το μυαλό μου ήταν ολοκληρωτικά δοσμένο στον χαβαλέ. Αφού ψιλοβαρεθήκαμε με την όλη φάση, την αράξαμε για έναν δεύτερο γύρο «Red Alert». Την επόμενη μέρα, ξυπνώντας (κλασικά το μεσημέρι), άνοιξα το προφίλ μου και είχα κάποια μηνύματα, από τούμπανους που με ευχαριστούσαν για τα κομπλιμέντα μου αλλά και από μια κοπέλα που επίσης, πρέπει να είχε πάρει στα σοβαρά τις βλακείες που είχα γράψει. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι γράφαμε, σίγουρα όμως ήταν κάτι πολύ γελοίο που δύσκολα μπορούσες να το πάρεις στα σοβαρά.Σκεπτόμενος τα παραπάνω, κατάλαβα πως, για να ασχοληθεί, μάλλον της άρεσα. Κοίταξα τις φωτογραφίες της για να δω ποια από όλες τις κοπέλες ήταν, και μου άρεσε και εμένα. Αφού ανταλλάξαμε μερικά μηνύματα, έριξα την στάνταρ ατακάρα που είχα τότε για τις κοπέλες στο hi5. Από αυτές τις ατάκες, που πιάνουν δύο φορές και νομίζεις πως έχεις φτάσει σε επίπεδα υπέρτατης γκομενίασης και αυτοαποθέωσης.Η ατάκα ήταν η εξής: «Vasika, epeidi variemai to hi5, thes na me kaneis add στο msn? Den to dinw syxna se kosmo, alla gia sena tha kanw mia exairesh». Θεέ μου, το διαβάζω και ανατριχιάζω από το πόσο lame είναι. Επίσης, το msn μου το έδινα μέχρι και στον χασάπη της γειτονιάς, απλώς θεωρούσα πως με αυτή την ατάκα και ένα emoticon-χαμογελάκι, η κοπέλα θα ένιωθε πως είναι ξεχωριστή και θα με γούσταρε. Τέλος πάντων.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με έκανε όντως add στο msn και τσατάραμε με τις ώρες. Μιλούσαμε για μουσική, ταινίες και την καθημερινότητα μας. Σύντομα, ήταν προφανές πως ο ένας γούσταρε τον άλλον, ανταλλάσσαμε φωτογραφίες (σε κακή ποιότητα), τραγούδια (σε κακή ποιότητα) και μιλούσαμε για ολοένα πιο προσωπικά θέματα. Ζούσαμε κάτι παρόμοιο με τον Tom Hanks και την Meg Ryan στο «You've Got Mail» ή αν προτιμάς, με τον Κώστα Κάππα και την Αφροδίτη Σημίτη στο «EMAIL». Το πρόβλημα ήταν πως, σε αντίθεση με τους χαρακτήρες των δύο αυτών ταινιών, δεν ζούσαμε στην ίδια πόλη. Βασικά, δεν ζούσαμε καν στην ίδια χώρα μιας και η Νίκη, σπούδαζε στο Λονδίνο.Μια μέρα, γυρίζοντας από τη σχολή, ανοίγω το MSN και η Νίκη μου στέλνει κατευθείαν μήνυμα, το οποίο κατέληξε σε μια τεράστια ερωτική εξομολόγηση. Δεν μου είχε ξανατύχει κάτι παρόμοιο και η αλήθεια είναι πως γούσταρα φουλ. Αφού ανταλλάξαμε μερικά πολύ τρυφερά μηνύματα, αποφασίσαμε πως στον ηλεκτρονικό μας έρωτα δεν θα στεκόταν εμπόδιο, ούτε η απόσταση, ούτε το γεγονός πως δεν είχαμε δει ποτέ ο ένας τον άλλον από κοντά. Οι φωτογραφίες και τα όσα μοιραζόμασταν ήταν αρκετά.Με τον καιρό, οι φωτογραφίες (σε κακή ποιότητα) άρχισαν να γίνονται πιο σέξι και οι συζητήσεις μας, αργά το βράδυ, είχαν αρχίσει να παίρνουν μια πιο πιπεράτη μορφή, γεγονός, που δεν με χάλαγε καθόλου. Το πιο όμορφο στην όλη φάση όμως, ήταν ότι ήξερα πως ό, τι και να μου συμβεί, μόλις ανοίξω τον υπολογιστή, θα υπάρχει κάποιος εκεί για εμένα που με λίγες λέξεις θα μπορούσε να με κάνει να νιώσω καλύτερα, έστω κι αν αυτές οι λέξεις χρειαζόντουσαν ένα κάρο ηλεκτρικές συσκευές και δορυφόρους για να φτάσουν στην καρδιά μου. Ήμουν μόλις 19 χρονών, οπότε, μέχρι εκείνη τη στιγμή, ζούσα ένα όνειρο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οι μήνες περνούσαν και τα πρώτα ιντερνετικά καυγαδάκια δεν άργησαν να έρθουν, «γιατί άργησες να μπεις απόψε MSN;», «ποιος είναι αυτός ο τύπος στην τάδε φωτογραφία που ανέβασες;» και πάει λέγοντας. Η αλήθεια είναι πως η απόσταση είχε αρχίσει να μας κουράζει αλλά τα Χριστούγεννα ήταν λίγες μόνο ημέρες μακριά. Τα Χριστούγεννα του 2005, ήταν σημείο τομής της «σχέσης» μας - επιτέλους, θα γύριζε για διακοπές στην Ελλάδα και θα βρισκόμασταν.Η πρώτη φορά που την είδα, ήταν ένα βράδυ στη Γλυφάδα, είχαμε δώσει ραντεβού σε ένα κεντρικό σημείο και αυτή είχε φτάσει πρώτη. Εγώ, με τα ηλίθια ρούχα που πίστευα πως είναι cool και με λίγο παραπάνω κολόνια που με ζάλιζε και αυτή, όπως ακριβώς ήταν στις φωτογραφίες, όχι εκπληκτικά όμορφη, αλλά αρκετά ωραία για να κολλήσω. Δεν είπαμε κουβέντα και φιληθήκαμε για πρώτη φορά αλλά όχι με το πάθος που πίστευα πως θα έχουμε και οι δύο. Οι επόμενες δύο εβδομάδες περιλάμβαναν σεξάκι, βόλτες, μεθύσια και προξενιά σε άτομα από τις παρέες μας. Περάσαμε υπέροχα Χριστούγεννα, το κρύο πάντα βοηθά στο να περάσεις πιο καλά με κάποιον που γουστάρεις.Η ώρα του αποχωρισμού δεν άργησε να έρθει, οι διακοπές τελείωσαν και η Νίκη έπρεπε να επιστρέψει στο Λονδίνο και εγώ να μείνω εδώ. Τελευταία φορά την είδα ήταν, όταν πέρασε το check in για να μπει στη πτήση της, γύρισε, με κοίταξε στα μάτια και χάθηκε σιγά σιγά από το πεδίο όρασης μου. Για ένα περίεργο λόγο που ακόμα και σήμερα δεν μπορώ με σιγουριά να εξηγήσω, δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
